Απόλυτος προορισμός και Αγία Γραφή APOLOGHTIKH

Posted on Μαρτίου 5, 2012 by athanasiou

Αθανασίου Δημήτριος
Σύμφωνα με την προτεσταντική σωτηριλογία ο άνθρωπος είναι απόλυτα προορισμένος από Το Θεό για την τελική του κρίση. Κατά τη διδασκαλία τους, ο άνθρωπος δύναται να σωθεί δια μέσου της χάριτος του Θεού (sola gratia), και δια μέσου της πίστεως (sola fide). Τα χωρία τα οποία επικαλούνται, στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν και αγιογραφικά ακόμα τη διδασκαλία περί του ”απολύτου προορισμού”, είναι τα εξής: (Ρωμ. 9. Πράξ. 13 κ.ά.)
Μελετώντας όμως κάποιος με προσοχή την Αγία Γραφή, θα παρατηρήσει ότι ο Θεός, όχι μόνο δεν προορίζει τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου, τουναντίον, Θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμόθ. 2,4). Η ενσάρκωση Του Κυρίου μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, αναδεικνύει αυτή τη νοστολγία Του Θεού για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας, άλλωστε είναι χαακτηριστική η φράση του ευαγγελιστού Ιωάννου: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.» (Ιωάν. 3,16) Η αγάπη Του Θεού είναι καθολική προς όλους τους ανθρώπους, αφού η Γραφή λέει σαφέστατα ότι ο Θεός αγάπησε πολύ τον κόσμο και όχι μια ελίτ σεσωσμένων.
Ο προορισμός του ανθρώπου, είναι θέμα επιλογής του ιδίου και δεν εξαρτάται καθόλου από τη βούληση Του Θεού. Ο Κύριος κρούει την πόρτα και αναμένει την ανταπόκριση από τον ίδιο τον άνθρωπο (Αποκ. 3,20). Προκειμένου ο Θεός να σώσει το πλάσμα του από την αμαρτία, μπορεί ν’ αφήσει ανεκπλήρωτες τις προφητείες που οδηγούν στη συμφορά. Παρόμοιες υποσχέσεις, ακόμα και ενέργειες, έχουμε στα διάφορα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης (βλ. Ιεζεκιήλ 18, 28-30. Ιωνάς 3,10 κ.α.)
Στο πρόσωπο του ανθρώπου ανακλάται η εικόνα Του Θεού. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο άνθρωπος πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα Του Θεού (Γεν. 1 ,26). Έτσι, λοιπόν, όταν αποδεχόμαστε τη θεωρία πέρι του απολύτου προορισμού του ανθρώπου, είναι σαν να καταλύουμε την ελευθερία του ιδίου Του Θεού που σώζεται ως χαρακτήρας του πρωτοτύπου του στον ίδιο τον άνθρωπο.