Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Εργάτες του Φωτός

Εργάτες του Φωτός



Κατά καιρούς, φωτισμένες ψυχές ενσαρκώνονται στη γη, για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να προχωρήσει προς μια καλύτερη εποχή...

Φωτισμένες ψυχές με ξεχωριστές ικανότητες, που έχουν ενσαρκωθεί εθελοντικά, για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να θεραπευτεί από τις επιπτώσεις του φόβου...


Οι ψυχές αυτές αφυπνίζονται σιγά-σιγά, ξεφεύγοντας από τον φαύλο κύκλο των επιθυμιών για «υλικά αγαθά», που διακατέχει τον κόσμο μας. Συνειδητοποιώντας τα ιδιαίτερα χαρίσματα με τα οποία είναι προικισμένες (τηλεπάθεια, δύναμη της σκέψης, θεραπευτικές ικανότητες κ.α.), ζουν και κινούνται με αγάπη και φως και μέσω της διδασκαλίας, της θεραπείας, της προσευχής, της συγγραφής, του δημόσιου λόγου και πλήθος άλλων τρόπων, προσπαθούν να επηρεάσουν και τους συνανθρώπους τους να κάνουν το ίδιο.


Συνειδητοποιούν, ότι η αποστολή τους είναι να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους να νοιώσουν την πραγματική έννοια της αγάπης και να τους μάθουν να αγαπούν, αφού γίνουν πρώτα οι ίδιες φωτεινά παραδείγματα ανιδιοτελούς αγάπης...


Οι ψυχές αυτές ενώνονται με άλλες αφυπνισμένες ψυχές «εργατών του φωτός» ανά τον πλανήτη και δημιουργούν θετική ενέργεια, που επηρεάζει τον πλανήτη και ολόκληρη την ανθρωπότητα, με σκοπό να φέρει ευτυχία και αρμονία στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και στη σχέση τους με τον πλανήτη Γη.


Κάποιοι υποστηρίζουν:


- ότι οι ενσαρκώσεις των φωτισμένων αυτών ψυχών έχουν εντατικοποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες και ότι ένα μεγάλο κύμα των «εργατών του φωτός» είναι πάνω από 30 ετών, έχοντας έρθει εθελοντικά, για να βοηθήσουν την προετοιμασία για την «πνευματική αναγέννηση», που πολλοί τοποθετούν γύρω στο 2012.


- ότι το 11:11 είναι σημαντικός αριθμός, που λειτουργεί ως αφύπνιση για αρκετές φωτισμένες ψυχές, που αρχίζουν να το παρατηρούν συνέχεια γύρω τους, λες και όλα τα ρολόγια έχουν «κολλήσει» σε αυτή την ώρα.


- ότι πολλές από τις ψυχές που έχουν επιστρέψει ως εργάτες του φωτός ζούσαν στην Ατλαντίδα και ανήκαν στα «παιδιά του Νόμου του Ενός» (The Children of the Law of One focused on love and prayer to promote knowledge).



http://nebesnyel.phpbb24.com/board/lightworkers-t372.html

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ ....

19/4/12

Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ ....


  
Σύμφωνα με την Αποκάλυψη ο Θεός κρούει ακατάπαυστα τη θύρα της καρδιάς του ανθρώπου. Προσκαρτερεί, ώσπου εκείνος ελεύθερα να Του ανοίξει (Αποκ. 3,20). Τότε εισέρχεται φορτωμένος με τα δώρα της χάριτος Του και όλα τα ασύγκριτα πλούτη Του, συναναστρέφεται με τον άνθρωπο, και τελικά επικυρώνει μαζί του τη διαθήκη Του. Σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος μπορεί να παρίσταται ενώπιον του Θεού και να συνδιαλέγεται μαζί Του πρόσωπο προς Πρόσωπο επί ίσοις όροις. Μπορεί ακόμη και να «ενοχοποιήσει» τον Θεό ή να «ερίσει» μαζί Του, όχι από ιδιοτέλεια, αλλά με σκοπό να εξιχνιάσει τα βαθειά κρίματα της σοφίας Του. Ή, όπως στην περίπτωση του προφήτου Μωυσή, του Αβραάμ και πολλών άλλων Αγίων, να διαπραγματευθεί τη σωτηρία όλου του κόσμου.
Διηνεκώς και καθ’ όλη την αιωνιότητα ο Θεός αναμένει υπομονετικά στη θύρα της ανθρώπινης καρδιάς, και μόλις ανακαλύψει και το παραμικρό άνοιγμα, λίγη ταπεινή διάθεση και ευγνωμοσύνη δηλαδή, εισχωρεί, και φυσικά συνεορτάζει με τον άνθρωπο. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως αποκαλεί την πρώτη αυτή επίσκεψη του Θεού «πρώτη αγάπη». Πρόκειται για το ξεκίνημα της συμπορεύσεως μας με τον Θεό. Η επίσκεψη της χάριτος, η «πρώτη αγάπη», αποτελεί το προοίμιο μιας προσωπικής συμφωνίας με τον Θεό. Η πρωταρχική επιδίωξη της διαθήκης που υπογράφει ο Χριστιανός με τον Θεό είναι να ζει μόνο για Εκείνον, και όχι πια για τον εαυτό του· να είναι «νεκρός μεν τη αμαρτία, ζων δε τω Θεώ», μωρός ως προς τη σοφία του κόσμου τούτου.
Η ενασχόληση μας με τη Δευτέρα Παρουσία Του μας βοηθάει. Ο Κύριος είναι πάντοτε εγγύς, και είναι αναγκαίο να εμμείνουμε προσηλωμένοι στην έμπνευση μας.
Ο Θεός προσφέρει τους λόγους Του, αφήνοντας σε μας την πρωτοβουλία να πειραματισθούμε μαζί Του, ούτως ώστε να επαληθεύσουμε την αλήθεια Του.
Αν κάποιος που κλέβει δέκα φορές τη μέρα, αποφασίσει μια μέρα να κλέψει μόνο εννέα φορές, αυτό μπορεί να είναι αρκετό στον Θεό, για να συνεργήσει με τη χάρη Του.
Στις μέρες μας όλοι υποφέρουμε από διαφόρων ειδών σκληρές δοκιμασίες. Η οδύνη και τα παθήματα αποτελούν την κοινή γλώσσα του ανθρώπινου γένους. Ίσως ο Θεός μεταχειρίζεται την αγωγή αυτή, με σκοπό να διαρρήξει με τη χάρη Του τον πωρωμένο και κενό από αγάπη κόσμο μας και να τον οδηγήσει σε πνευματική αναγέννηση. Έχει ήδη αλλάξει τις ζωές τόσο πολλών ανθρώπων και μπορεί εύκολα να μεταβάλει πολύ περισσότερες, ακόμη και να εξαπλώσει τη χάρη Του περιλαμβάνοντας όλη την οικουμένη [1].
Είναι δυνατόν να κατανυχθούμε με τη σκέψη ότι ολόκληρη η ζωή μας δεν ήταν παρά μία αλυσίδα από λάθη και προδοσίες, από μια ατέρμονη σειρά αποτυχιών. Βλέπουμε ότι τίποτα στη ζωή μας δεν είναι αντάξιο του Θεού και τίποτα μέσα μας δεν μας αξιώνει να υψώσουμε το βλέμμα μας προς το Πρόσωπο Του. Ούτε Εκείνος μπορεί να επιβλέψει σε μας, ούτε εμείς μπορούμε να σταθούμε στην παρουσία Του. Αν στραφούμε προς τον Θεό με τέτοια συναίσθηση, Εκείνος θα ανακαλύψει οπωσδήποτε κάποια δίοδο για τη χάρη Του. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να κάνουμε καινούργια αρχή σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, αφού γνωρίζουμε ότι ο Θεός θα ανταποκριθεί. Αλλά όταν πρόκειται να μας επισκεφθεί με τη χάρη Του, θα ζητήσει πρώτα τη συνεργασία μας. Προϋποθέτει την παρουσία του ανθρώπινου παράγοντα, όσο λιγοστός και αδύναμος και αν είναι. Μας δημιούργησε από το μηδέν, αλλά δεν μας αναπλάθει εκ νέου, αν δεν συναινέσουμε να εργασθούμε μαζί Του. Ο ελάχιστος ανθρώπινος παράγοντας είναι απολύτως αναγκαίος, και χρειάζεται να τον ευθυγραμμίσουμε με τον δικό Του απείρως μεγάλο και θείο παράγοντα. Τότε θα τελεσιουργηθεί το θαύμα της ενώσεως της καρδιάς μας με τη χάρη Του. Δεν αγωνιζόμαστε, εντούτοις, μόνοι μας. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι βέβαια καρπός εθελούσιας προσφοράς, αλλά πολύ συχνά και η θυσιαστική προσευχή άλλων –φίλων, συγγενών ή Αγίων του Θεού– αναπτερώνει τη δική μας προσευχή. Καθώς οι ικεσίες τους αναπληρώνουν τα υστερήματα μας, οφείλουμε να προσέξουμε να μην αντισταθούμε σε αυτές. Μάλλον, ας προσεγγίσουμε τους Αγίους του Θεού με πίστη, και τα πνεύματα μας θα ανυψωθούν. Με τις αγαπητικές πρεσβείες ενός Αγίου αισθανόμαστε αμέσως την επίδραση της χάριτος, η καρδιά μας ανοίγει, και ο Θεός μπορεί να εργασθεί μέσα μας.
Η «πρώτη αγάπη», η αρχική κατάθεση θεϊκής αγαθότητας και στοργής, το τάλαντο για το οποίο κάνει λόγο το Ευαγγέλιο, έχει μεγάλη σημασία. Η πρώτη χάρη μας προσφέρεται, για να αρχίσουμε μια νέα ζωή σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, με σκοπό να κοσμήσουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Εφαρμόζοντας το στη δική μας βιοτή, αναδεικνυόμαστε κόσμημα του Ευαγγελίου, μάρτυρες της θαυμάσιας ζωής που έφερε ο Κύριος στη γη. Η σφραγίδα αυτή έχει θαυμαστή επίδραση στην καρδιά του ανθρώπου. Πριν την επίσκεψη της χάριτος αντιλαμβανόμαστε μόνο τη «μηχανική» καρδιά μας, μια αντλία μέσα στο στέρνο μας, η οποία όμως μπορεί να μεταμορφωθεί έξαφνα σε ακτινοβόλο κέντρο, όργανο θείου φωτισμού. Με τη βοήθεια της χάριτος ο άνθρωπος αποκτά εμπειρία νέων αισθήσεων. Όταν η πρώτη χάρη ανατέλλει, ο Θεός προσφέρεται στον άνθρωπο πραγματικά χωρίς μέτρο, ώστε και αυτός με τη σειρά του να Τον αγαπήσει με όλη την καρδιά του.
«Οίδαμεν ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστι» (Α’ Ιωάν. 3,2), λέει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Με την επίσκεψη της πρώτης χάριτος του Θεού Τον βλέπουμε εν μέρει, αφού η εικόνα Του έχει χαραχθεί στην καρδιά μας και προγευόμαστε την ομοίωση μας προς Αυτόν. Παραδόξως η ομοίωση αυτή τελειοποιείται και αποκαλύπτεται εναργέστερα σε περιόδους δοκιμασιών, όταν η χάρη υποχωρεί. Όταν όμως μας επισκέπτεται, Τον βλέπουμε μόνο εν μέρει. Ανάβει μέσα μας μεγάλη ελπίδα και ταυτόχρονα εμφυτεύει στις καρδιές μας τον πόθο της καθάρσεως: «Πας ο έχων την ελπίδα ταύτην επ’ αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστι» (Α’ Ιωάν. 3,3). Δεν υπάρχει μεγαλύτερος θησαυρός στη ζωή αυτή από το να τρέφουμε μέσα στην καρδιά μας ελπίδα προερχόμενη από τη γνώση του Θεού, γιατί αυτή συνιστά την υψηλότερη μορφή προσδοκίας. Η Παλαιά Διαθήκη μας διδάσκει ότι σε άνθρωπο ακάρδιο δεν προσιδιάζει η σοφία (Παροιμ. 17,16). Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά που ποτέ δεν γνώρισε τον Θεό δεν εμφορείται από ελπίδα ικανή να της μεταδώσει σοφία. Ο Θεός, στην πρώτη επαφή Του μαζί μας, μας προσφέρει γνώση για τον Εαυτό Του, μέσα από την οποία γεννιέται ελπίδα και πιο συγκεκριμένα προσδοκία για τη Δευτέρα Παρουσία Του. Μόνο αυτή προσκομίζει στον άνθρωπο αρκετή σοφία, ώστε να προτιμά όσα θα τον συνοδεύσουν στην αιώνια ζωή, από εκείνα που θα αποσυντεθούν μαζί του στο μνήμα. Όποιος τρέφει την ένδοξη αυτή ελπίδα της οράσεως του Θεού πρόσωπο προς Πρόσωπο, καθώς εστι, θα αγνίσει τον εαυτό του. Αυτή την ευλογημένη προσδοκία έθαλψαν στις καθαρές καρδιές τους ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος και η δικαία Άννα, η οποία τους κατέστησε ικανούς να αναγνωρίσουν στο βρέφος Ιησού τον Κύριο και Θεό τους. Όντως «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».
Ο Θεός ελκύει τον νου μέσα στην καρδιά, και καθώς αυτή φλέγεται από τον θείο έρωτα, ο νους βαπτίζεται στο πυρ της. Εκλεπτυσμένος και φωτισμένος τότε ο νους κινείται αστραπιαία, όμοια με το Πνεύμα του Κυρίου. Ο Γέροντας Σωφρόνιος παρομοιάζει τον νου του πνευματικού ανθρώπου με αστραπή, η οποία μπορεί να διασχίσει τον ουρανό από την Ανατολή ως τη Δύση με μοναδική λάμψη. Η έκφραση αυτή αντανακλά την ταχύτητα του νου που έχει ζωοποιηθεί από τη χάρη. Η νοερά προσευχή, που τελείται στην καρδιά, ουσιαστικά δηλώνει την αναγέννηση του ανθρώπου, τη γέννηση του προσώπου που αρχίζει στον χώρο της καρδιάς του. Η μετουσίωση αυτή της υπάρξεως του έχει πολλές συνέπειες: ανέκφραστα συναισθήματα και αλλοιώσεις διαγράφονται από τη Δεξιά του Θεού (Ψαλμ. 76,11). Αλλά ο πιο σπουδαίος καρπός της είναι η ακαταμάχητη έλξη προς το Πρόσωπο του Χριστού· προς Εκείνον που είναι «των εφετών η ακρότης». Και παρόλο που εξακολουθούμε ενδεχομένως να αμαρτάνουμε και η πνευματική μας ζωή απέχει πολύ από την τελειότητα, ο Θεός είναι ωστόσο επιεικής και δεν μας εγκαταλείπει.
Προς μεγάλη μας κατάπληξη συνειδητοποιούμε ότι κατά κάποιον τρόπο έχει αυξηθεί η οικειότητα μας προς το Πνεύμα του Χριστού και τον κόσμο Του. Η ανάγνωση των Γραφών αποκτά έντονα προσωπικό χαρακτήρα. Αισθανόμαστε ότι μας αφορούν προσωπικά, ότι κάθε φράση τους συνιστά λόγο ειδικά διατυπωμένο και προορισμένο για μας. Μεγάλη παρηγοριά συνοδεύει τον ενθουσιασμό μας. Άλλωστε έχουμε ανάγκη από το πυρ της άφθαρτης θείας παρακλήσεως, για να αποπέμψουμε την ακάθαρτη «θέρμη» του εκπεσμένου κόσμου, δηλαδή τη φλόγα των παθών. Βιώνουμε τώρα τη νίκη της θείας αγάπης εναντίον του εχθρού που εμφωλεύει μέσα μας, γεγονός που μας προξενεί κάποια παρρησία. Ο Γέροντας Σωφρόνιος συνήθιζε να περιγράφει την κατάσταση αυτή ως «υπέρ νουν», με την έννοια κάποιας μορφής παραφοράς. Πράγματι, η έμπνευση αυτή έχει παράδοξο χαρακτήρα γεννώντας βαθύ πόθο για παθήματα υπέρ του Χριστού. Ο άγιος Σιλουανός περιγράφει αυτή τη δίψα, που κάνει τον άνθρωπο φίλο του Σταυρού. Διψά να ασπασθεί τη μωρία του Σταυρού, να δοθεί εξ ολοκλήρου στον Θεό.
Ο άνθρωπος αναλαμβάνει τον απίστευτο άθλο του Σταυρού, γιατί τώρα διακατέχεται από τη «μωρία» της πίστεως, όπως θα την αποκαλούσε ο απόστολος Παύλος. Μέσα στην παραφορά του γίνεται ατρόμητος, γνωρίζοντας ότι μπορεί να επιτύχει τα πάντα δια του Χριστού, ο Οποίος τον ενδυναμώνει (Φιλιπ. 4,13). … Η πρώτη αυτή περίοδος, η οποία σείει τα θεμέλια ολόκληρης της υπάρξεως του ανθρώπου, δεν είναι άμοιρη κινδύνων. Ο άνθρωπος οφείλει να βαστάσει μια κατάσταση μεγάλης εντάσεως, αν επιθυμεί να ασφαλίσει ό,τι του χαρίσθηκε. Η δωρεά της χάριτος τον οδηγεί αναπόφευκτα σε δριμεία σύγκρουση με την προηγούμενη ζωή του.
Είναι τέτοια η ένταση και η εσωτερική σύγκρουση, που θα μπορούσαν να αποβούν επιβλαβείς για τον άνθρωπο, αν δεν υπάρχει ενδεδειγμένη καθοδήγηση. Ο Γέροντας Σωφρόνιος το επιβεβαίωσε, όταν κάποτε είπε: «Όταν κάποιος βρίσκεται σε τέτοια ένταση, αν δεν προσέξει, είναι δυνατόν να υποστεί κάποιου είδους ζημία». Οι ψυχικά αδύναμοι μπορεί να χάσουν το μυαλό τους· μια αδύναμη καρδιά μπορεί να υποστεί βλάβη· ένα ευαίσθητο στομάχι μπορεί να παρουσιάσει έλκος κ.ο.κ. Ο νέος άνθρωπος συγκρούεται με τον παλαιό. Η δύναμη της χάριτος στον αναγεννημένο άνθρωπο κηρύσσει πόλεμο εναντίον του παλαιού εαυτού του. Αν ωστόσο ο άνθρωπος υψωθεί στο επίπεδο αυτό της ακραίας εντάσεως και εγρηγόρσεως, σύντομα θα μάθει να ελέγχει κάθε κίνηση της υπάρξεως του, τον νου και την καρδιά του, ακόμη και το σώμα του. Ένας άλλος κίνδυνος που συνδέεται με την ευλογημένη αυτή περίοδο, είναι ότι μιλούμε με μεγάλη ευκολία, επειδή η καρδιά αισθάνεται την ελαφρότητα της χαράς. Πολύ συχνά όμως στην τάση μας να διδάσκουμε τους άλλους υποβόσκει η κενοδοξία, εξαιτίας της οποίας η χάρη μπορεί να αποχωρήσει.
Το προνόμιο όμως της παρουσίας του Κυρίου αποσοβεί κάθε κίνδυνο. … Υπό την προϋπόθεση ότι παραδιδόμαστε στο σθεναρό αυτό κύμα του Πνεύματος, η καινούργια ζωή μας μπορεί να είναι σχεδόν αναμάρτητη. Ο ουρανός είναι ανοιχτός, οι ικεσίες και οι προσευχές μας εισακούονται. Γευόμαστε την ειρήνη της καταλλαγής μας με τον Θεό. Η αγαλλίαση της σωτηρίας πλημμυρίζει την καρδιά μας, γεγονός που μαρτυρείται από το Ίδιο το Πνεύμα, όπως άρεσε στον άγιο Σιλουανό να λέει. Σύμφωνα με τον πατέρα Σωφρόνιο, η χάρη που λαμβάνουμε στην αρχή μπορεί να προσεγγίσει το μέτρο των τελείων . Τον ευλογημένο αυτό καιρό ο άνθρωπος μπορεί να διέπεται από βαθειά συναίσθηση του θανάτου, που τον διδάσκει να προτιμά τα αόρατα από τα ορατά (Β’ Κορ. 4,18). Ακόμη και αιώνες ευδαιμονίας πάνω στη γη δεν ελκύουν εκείνον που κατέχει τη μακάρια μνήμη του θανάτου. Στον νου και στην καρδιά του κυριαρχεί ένας μόνο στόχος: να είναι με τον Χριστό τώρα και σε όλη την αιωνιότητα. Η ένωση μαζί Του είναι πραγματικά η μεγαλύτερη από όλες τις δωρεές και ο σκοπός όλων των άλλων χαρισμάτων.
Θυμούμαι κάποιον, ο οποίος βρισκόταν σε τέτοια ένταση και είχε τόσο δυνατή αίσθηση της προσωρινότητας και ματαιότητας του κόσμου αυτού, που έβλεπε τον θάνατο παντού γύρω του. Για παράδειγμα, όταν κοιτούσε ένα δένδρο το έβλεπε αμέσως να πέφτει στη γη ξηραμένο. Πίσω από κάθετι έβλεπε την απειλή του θανάτου που είναι έτοιμος να ερημώσει τα πάντα, να τα καταπιεί όλα. Σε αυτόν είχε δοθεί το χάρισμα της μνήμης του θανάτου, που είναι εξαιρετικά πολύτιμο για τον άνθρωπο που στρέφεται στον Θεό, γιατί τον αποσπά από καθετί γήινο, από κάθε προσκόλληση στον κόσμο αυτό.
Είναι ωφέλιμο για τους ανθρώπους να μη λησμονούν τα μαθήματα που τους έχουν δοθεί από τον Θεό. Ο Θεός συχνά επιτελεί θαύματα στη ζωή μας και μας συνδράμει σε δυσχερείς περιστάσεις. Όλα αυτά συνιστούν πολύτιμη παιδεία που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Αν τα θυμόμαστε με ταπείνωση, τότε θα αναζωπυρώνουν μέσα μας την ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και την έμπνευση για τον πνευματικό μας αγώνα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το βιβλίο του αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου,
ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Έσσεξ Αγγλίας 2012, σ. 139-165.



Αρχιμ. Σωφρονίου, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ΜΟΥ, έκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1983, σ. 144: «Και γεννιέται τώρα η ερώτηση: Η πνευματική κρίση που γνωρίζει ο κόσμος σήμερα δεν μπορεί να είναι ένα προανάκρουσμα για μια τεράστια αναγέννηση; Γιατί αυτό που γίνεται στις ψυχές των λίγων, μπορεί να συμβεί σ’ ένα πλήθος ψυχών, μπορεί να μεταβληθεί σε μια πανίσχυρη πλημμύρα. Η τωρινή κατάστασή μας –στην ιστορία, στο τμήμα της που ανήκει σ’ εμάς– μπορεί και πρέπει να είναι μια περίοδος αφομοιώσεως του όντος σ’ όλες του τις διαστάσεις. Στο φως αυτής της ελπίδας ο μεγαλύτερος πόνος μας αποτελεί ένα αποκαλυπτόμενο μεγαλειώδες σκηνικό».

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΛΕΕΙ Ο Π. ΠΑΪΣΙΟΣ:
«Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν, πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φάει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώσει ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθεί το πλάσμα Του, θα αφήσει το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώσει από τα χέρια του Αντίχριστου. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθει μια πνευματική γαλήνη σε όλην την οικουμένη για πολλά χρόνια. Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. Ο λογισμός μου λέει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό και θα το βγάλει σε καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθει ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο. Άλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήσει το πλάσμα Του».
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, Σουρωτή Θες/νικης, σελ. 188)

Απάντηση περί Παλαιάς Διαθήκης

Είναι μέρος της Αγίας Γραφής των χριστιανών η Παλαιά Διαθήκη; Τί μας ενδιαφέρουν οι Ιστορίες των Εβραίων; Σύντομη απάντηση στις παραπάνω απορίες



Απάντηση περί Παλαιάς Διαθήκης


Μία συνοπτική απάντηση σε όσους αγνοούν την αξία και τη θέση της Παλαιάς Διαθήκης μέσα στην Εκκλησία
 
Θέμα: Παλαιά Διαθήκη - Αγία Γραφή
Ερώτηση:
       Σεβαστέ Πάτερ, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποιος είναι ο λόγος να διαβάζωμε την Παλαιά Διαθήκη, αφού υπάρχει τόσο αγριότητα όπως οι Κριτές η ιστορία του Σαμψών, Γεδεών, κτλ. και γιατί ο Θεός τιμωρούσε τόσο πολύ τους Εβραίους και διατί να μαθαίνωμε την ιστορία των Εβραίων. Ενώ η Κ. Διαθήκη χαρακτηρίζει το Θεό μας πολυεύσπλαχνο, Πανάγαθο. Εάν μπορείτε να μου εξηγήσετε η εάν ξεύρετε κανένα βιβλίο που να εξηγή. Σας ευχαριστώ. Μετά μεγάλου σεβασμού...
 
 
Απάντηση:
Αγαπητή κα...
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!
       Η ερώτηση που μας υποβάλατε είναι αρκετά συνηθισμένη και γνωστή στην Εκκλησία ιδίως στην εποχή μας. Ως συνήθως τα φαινομενικά βίαια και αποτρόπαια γεγονότα που καταγράφονται στην Βίβλο χρησιμοποιούνται ως εναύσματα προς κατηγόρηση της Αγίας Πίστης μας. Εσείς, φυσικά, ως πιστή Χριστιανή, διακατέχεστε απ' αυτήν την απορία εξαιτίας άγνοιας και επομένως καλού πόθου προς μαθητεία.
       Είναι γεγονός πως για να προχωρήσουμε ορθά στην πορεία της πνευματικής μας ζωής πρέπει πρωτίστως να στερεωθούμε σε ακράδαντη και θερμή πίστη που συγχρόνως θα χαρακτηρίζεται από το απλό και άδολο της παιδικότητας. Αυτό επ' ουδενί δεν ενισχύει το ρητό «πίστευε και μη ερεύνα»- αφού ο Κύριος μας καλεί σε έρευνα της Γραφής (Ιωαν. 5,39)- αλλά εδράζεται στην προϋπόθεση που έθετε ο Ιησούς Χριστός όταν επρόκειτο να απαντήσει ή να θαυματουργήσει, δηλαδή θερμή πίστη. Επομένως, εάν θέλουμε να είμαστε μέλη της Εκκλησίας είναι αδιανόητο να τολμήσουμε να απορρίψουμε ότι έχει θεσπίσει σ' Αυτήν το Άγιο Πνεύμα μέσω των Θεοφόρων Πατέρων (επαναλαμβάνουμε πως η Πίστη δεν συνεπάγεται με την απαγόρευση ερωτήσεων περί αυτής).
       Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από Αγία Γραφή, είναι το πρώτο μεγάλο Της τμήμα. Γράφηκε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (όπως ακριβώς και η Καινή). Χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Χριστό, από τους Αποστόλους και ανά τους αιώνας απ' όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας χωρίς ποτέ να διακριθεί από την Καινή Διαθήκη. Χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας διδάσκει πως «η Παλαιά προδήλωσε την Καινή και η Καινή ερμήνευσε την Παλαιά. Δεν είναι κάτι ξεχωριστό αλλά ομοιάζουν με δύο υπηρέτριες που ακολουθούν τον Ένα Δεσπότη» (PG 50, 796). Πιο απλά μπορούμε να πούμε πως ολόκληρη η Παλαιά βοά «ο Χριστός έρχεται» ενώ η Καινή πιστοποιεί πως «ο Χριστός ήρθε».
       Όμως τι είναι όλα αυτά τα περίεργα στοιχεία βίας και «παράξενων» κοινωνικών συμπεριφορών των προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης έναντι αυτών της Καινής; Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός παρουσιάζεται ως αιμοσταγής και εκδικητικός (όπως νομίζουν μερικοί). Δεν είναι επί του παρόντος να καταλογογραφήσουμε πληθώρα παραδειγμάτων όπου ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη ενεργεί με απαράμιλλη αγάπη και ανεκτικότητα. (Παρενθετική διευκρίνιση: Ομιλούμε ασφαλώς για τον Έναν Τριαδικό Θεό που πλέον αποκαλύπτεται ολοφάνερα στην Καινή. Εάν κάποιος διαχωρίζει τον Θεόν σε αυτόν της Παλαιάς ή της Καινής, όχι απλώς αιρετικός αλλά πολυθεϊστής πρέπει να ονομασθεί). Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αναμονής Του για την μετάνοια των νινευιτών (Ιων. 3 και 4). Από την άλλη υπάρχουν παραδείγματα στην Καινή Διαθήκη όπου ο Κύριος φέρεται αυστηρά (π.χ. εκδίωξη εμπόρων από το Ναό Μτθ. 21, 12-13), μήπως και εκεί πρέπει να Τον κατηγορήσουμε; Ως συνήθως λησμονούμε πως ο Θεός εκτός από σπλαχνικός Πατέρας μας είναι και ο δίκαιος Κριτής μας. Βέβαια αυτό δεν το πράττουμε εξαιτίας αγάπης προς το Θείο του Πρόσωπο αλλά μάλλον προς εξυπηρέτηση των χαμερπών συμφερόντων μας.
       Πρόκειται δηλαδή για μια παρανόηση αλλά και για μια σατανική συκοφαντία (όταν προέρχεται από εχθρούς της Πίστεως) προς τις θείες Γραφές. Η λύση της παρανοήσεως αυτής (όταν συμβαίνει σε πιστούς ανθρώπους όπως εσείς) βρίσκεται στο πώς θα προσεγγίσουμε τα ιερά κείμενα. Δηλαδή, όχι απλώς ως κάποιο ιστορικοφιλολογικό είδος αλλά ως κατ' εξοχήν θεόπνευστα θεολογικά κείμενα. Οι Δίκαιοι και Προφήτες, συγγραφείς και διαμορφωτές της Παλαιάς Διαθήκης, υπήρξαν φορείς του Αγίου Πνεύματος όπως ακριβώς και οι συγγραφείς της Καινής. Μας μεταφέρουν ό,τι ακριβώς θέλει να διδάξει ο Θεός στην ανθρωπότητα την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή αλλά και διαχρονικά, μέχρι την συντέλεια του κόσμου.

       Επίσης οφείλουμε να έχουμε διαρκώς στο νου μας πως πρόκειται για κείμενα που διαμορφώθηκαν αιώνες προ της ελεύσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μια δίκαιη κρίση προϋποθέτει την μελέτη του πολιτισμού εκείνης της εποχής, την επικρατούσα νομοθεσία στους γειτονικούς με τον Ισραήλ λαούς και γενικώς όλη την περιρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία ζούσε, έδραττε και οπωσδήποτε επηρεαζόταν ο Ισραήλ. Επί παραδείγματι η πολυσυζητημένη διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και «οδόντα αντί οδόντος» (Εξ. 21,24) μέσα σε κοινωνία που είχε ως βασικά χαρακτηριστικά την βαρβαρότητα και την άμετρη εκδικητικότητα έρχεται να περιορίσει το κακό. Διατάσσοντας την εξ ίσου ανταπόδοση αποφεύγεται η αχαλίνωτη, που συνηθίζονταν τότε. Στην σύγχρονη εποχή κάτι τέτοιο μας ξενίζει, όμως πώς εκδικούμαστε σήμερα (πολλές φορές και Χριστιανοί); Ίσως μας δικαιολογεί το γεγονός ότι πατούμε επί πτωμάτων αλλά με «πολιτισμένο τρόπο»... Ας μην απαιτούμε να κατανοήσουμε την κατάσταση και τα ήθη αρχαίων λαών μέσω των δεδομένων του 21ου αιώνος, είναι παράλογο. Άλλωστε γνωρίζουμε πόσο επηρέασε στη διαμόρφωση των πολιτισμών η έλευση και το κήρυγμα του Χριστού μας.

       Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα απλοϊκό αλλά, νομίζουμε, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Όταν οι γονείς ξεκινούν την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους ασφαλώς δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους και τακτικές που θα χρησιμοποιήσουν όταν αυτά θα έχουν φτάσει στην εφηβεία ή στην ενηλικίωση. Στην νηπιακή και παιδική ηλικία το παιδί διδάσκεται μέσω απλοϊκών εκφράσεων, ιστοριών κλπ. ενώ συχνά γίνεται χρήση του φόβου αλλά πολλάκις και της βίας. Ποιος γονιός όμως κατηγόρησε τον εαυτό του για αυτές του τις ενέργειες; Έτσι και ο Ουράνιος Πατήρ παιδαγωγεί με τον τέλειο και πάνσοφο τρόπο Του και οδηγεί κάθε άνθρωπο στην επίτευξη του σκοπού της ζωής του, την σωτηρία του. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η Παλαιά Διαθήκη έχει χαρακτηρισθεί προσφυώς ως «παιδαγωγός εις Χριστόν» και πράγματι αυτή είναι η λειτουργία της έως της συντελείας του αιώνος.

      Η επίσης συχνή κατηγορία προς το ιερό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης είναι ότι πρόκειται για βιβλίο που περιγράφει ιστορίες της εβραϊκής θρησκείας και συνεπώς δεν αφορά καθόλου τους Χριστιανούς και ιδίως τους Έλληνες (!;). Μια τέτοια άποψη, όμως, μήπως υποκρύπτει έναν παράλογο σωβινισμό; Ο χαρακτηρισμός του Ισραήλ ως «εκλεκτού λαού του Θεού» δεν δίδει κάποιο ξεχωριστό δικαίωμα στους Εβραίους- αν και ήταν το μοναδικό έθνος που πίστευε στον αληθινό Θεό εκείνη την εποχή- αλλά μια ιδιαίτερη ιεραποστολική, θα λέγαμε, υποχρέωση για την πνευματική προετοιμασία που απαιτούνταν προ της ελεύσεως του Σωτήρος Θεανθρώπου. Επειδή ο Ισραήλ ταύτισε πολλάκις τον Θεό με το έθνος του ο Ίδιος κατακρίνει αυτήν την υπεροπτική στάση (Αμ. 3,2) και δηλώνει απερίφραστα ότι αγαπά και νοιάζεται κατά τον ίδιο τρόπο και τα άλλα έθνη (Αμ. 9, 7). Και όλα αυτά μέσα στην Παλαιά Διαθήκη, που αν και κατηγορείται ως απλή εξιστόρηση εβραϊκών γεγονότων απευθύνεται σ' όλον τον κόσμο, όπως ολόκληρη η Αγία Γραφή.

       Ο Χριστός μας απευθύνθηκε με την ίδια αγάπη σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής και εθνότητος. Ο θείος Του λόγος καλεί στον αγώνα για την σωτήρια κάθε έναν μας ξεχωριστά ως αγαπητό Του και μοναδικό πρόσωπο. Προσωπικά για έναν έκαστο άνθρωπο όλων των εποχών ο Θεός ενανθρώπησε, δίδαξε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Γνωρίζουμε, βέβαια, πως όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με το προ αιώνων σχέδιο της Θείας Οικονομίας του Ουρανίου Πατρός. Πότε όμως ξεκινά το σχέδιο αυτό; Από πού θα διδαχθούμε την πορεία του; Ασφαλώς από την Αγία Γραφή και συγκεκριμένα από την Παλαιά Διαθήκη!

       Αμέσως μετά την πτώση των πρωτοπλάστων ο Πανάγαθος και όλος αγάπη Θεός προαναγγέλλει την λύτρωση του ανθρωπίνου γένους και την τιμωρία του όφεως (διαβόλου). Συγκεκριμένα ο Θεός λέει στο φίδι πως από την γυναίκα θα προέλθει απόγονος ο οποίος θα του συντρίψει το κεφάλι (με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του) και αυτός θα του τρυπήσει την φτέρνα (δια του πάθους κατά την ανθρώπινη φύση Του) (Γεν. 3, 15). Αυτήν την ολοφάνερη προφητεία για την έλευση, Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού την ονομάζουν οι Άγιοι Πατέρες «πρωτευαγγέλιο». Και όλα αυτά στο προοίμιο της Παλαιάς Διαθήκης, στο πρώτο της βιβλίο που ονομάζεται Γένεσις. Από εκεί και πέρα όλα τα βιβλία της Π. Διαθήκης βρίθουν από προτυπώσεις, προεικονίσεις και προφητείες για το πρόσωπο του Χριστού, τον επί γης βίο Του αλλά και για την Εκκλησία και μέχρι και για την δευτέρα παρουσία Του.

       Τι πρώτα να αναφέρουμε; Περί προσώπων; Ο Ισαάκ (Γεν. 22), ο Μελχισεδέκ (Γεν. 14, 17-24), ο Ιωσήφ (Γεν. 37 και εξής) και τόσοι άλλοι είναι προτυπώσεις αυτού του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σας θυμίζουμε την φλεγομένη και μη καιομένη βάτο (Εξ. 3, 16), την κιβωτό της διαθήκης (Εξ. 25, 10-22), τον πόκο του Γεδεών (Κριτ. 6, 37-40) και τόσες άλλες ολοφάνερες προτυπώσεις της Θεοτόκου και του υπερφυή τρόπου της συλλήψεως απ' Αυτήν του Λόγου του Θεού. Επίσης εύγλωττα προεικονίζεται η Γέννηση του Χριστού στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορα με τον «λίθο άνευ χειρός τμηθέντα» (Δαν. 2)· η τριήμερος ταφή και Ανάσταση με την παραμονή του Ιωνά εντός του κήτους (Ιων. 2, 1-11)· η δια του Σταυρού λύτρωση των ανθρώπων με το γεγονός της υψώσεως του χάλκινου όφεως υπό του Μωυσέως (Αριθ. 21, 4-9)· και φτάνει ο προφήτης Ιεζεκιήλ να προλέγει, σαν να είναι παρών, την ανάσταση όλων των νεκρών «εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιεζ. 37).

       Οφείλουμε επ' αυτών να υπογραμμίσουμε την καταπληκτική ακρίβεια με την οποία οι προφήτες προλέγουν όλα τα γεγονότα που αφορούν στο θείο πρόσωπο του Χριστού εκατοντάδες χρόνια πρίν. Για του λόγου το αληθές θα αρκούσε μια γρήγορη φυλλομέτρηση και μόνον του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Ο ιερός Ευαγγελιστής αναφέρεται σε πληθώρα προφητειών και αποδεικνύει πώς βρίσκουν εκπλήρωση στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Πόσο εκπληκτική είναι η παραπομπή στις ιερές Γραφές από τον Κύριο, την στιγμή που βρίσκεται επί του Σταυρού, με την φράση «Θεέ μου, Θεέ μου ινατί με εγκατέλιπες;» (Μτθ. 27, 46). Είναι η αρχή του 22ου Ψαλμού όπου προφητεύονται λεπτομερώς τα γεγονότα του θείου Πάθους.

       Ήδη μακρύναμε τον λόγο αν και όσα λέχθηκαν αποτελούν μια σύντομη απάντηση για ένα τόσο σπουδαίο θέμα. Κλείνοντας θέλουμε να τονίσουμε τρία στοιχεία τα οποία θεωρούμε ως το κλειδί και την βάση για την κατανόηση της ιερότητος αυτού του τόσο παρεξηγημένου και παρερμηνευμένου βιβλίου:
  1. Ο ίδιος ο Χριστός μας όταν μας καλεί να μελετήσουμε τις Γραφές διότι αυτές μαρτυρούν για Αυτόν (Ιωαν. 5, 39), ή όποτε άλλοτε αναφέρεται στις Γραφές εννοεί ασφαλώς την Παλαιά Διαθήκη (η Καινή γράφηκε αρκετά χρόνια μετά την Ανάστασή Του).
  2. Οπουδήποτε στην Π. Διαθήκη έχουμε φανέρωση του Θεού γίνεται δια του Λόγου του, δηλαδή του Χριστού (πολλάκις ως Άγγελος). Ο ΙΔΙΟΣ ο Χριστός φανερώνεται εν σώματι στην Καινή και άνευ σώματος- αφού δεν το είχε λάβει ακόμη- στην Παλαιά.
  3. Η Αγία μας Εκκλησία οδηγούμενη από το Άγιο Πνεύμα όρισε ως ενιαίο σύνολο την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και ποτέ δεν τις διαχώρισε. Δεν έχουμε δύο αλλά ΕΝΑ ιερό βιβλίο, την Αγία Γραφή, που χρησιμοποιούμε στον εκκλησιαστικό μας βίο.
       Πολύ θα βοηθηθείτε εάν διαβάστε ακόμη μερικά σημαντικότατα και διαφωτιστικά άρθρα στο διαδίκτυο: στην ιστοσελίδα της Ο.Ο.Δ.Ε. http://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/foundas_p_d1.htm.
       Επίσης, στην ιστοσελίδα μας http://www.impantokratoros.gr/B241C6B3.el.aspx.
       Τέλος σας προτείνουμε και το έγκριτο βιβλίο του Βασιλειάδη, Νικολάου, Η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν, απάντησι στους κατηγόρους της, Αθήνα, εκδ. «Σωτήρ», 2002.
       Είθε ο Πανάγαθος Κύριός μας να φωτίζει όλους στην επίγνωση της Αλήθειας.
 
     Μετ' ευχών
 Ο Καθηγούμενος
† Αρχιμ. Κύριλλος
 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...

 Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
Ωσηέ

Ο προφήτης Ωσηέ

Στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') το έργο κατατάσσεται στα Προφητικά Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, στην υποομάδα «Δώδεκα Προφήτες». Ανάλογη θέση κατέχει και στην Εβραϊκή Βίβλο, στην υποομάδα «μεταγενέστεροι Προφήτες» της ομάδας «Προφήτες».

Το βιβλίο «Ωσηέ» περιέχει το κήρυγμα και τα βιογραφικά στοιχεία του ομώνυμου προφήτη, ο οποίος καταγόταν από το βόρειο βασίλειο, του Ισραήλ, και έδρασε εκεί από τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ιεροβοάμ Β' (787-747 π.Χ.) μέχρι την καταστροφή του βασιλείου (722 π.Χ.). Τη μακρά περίοδο της βασιλείας του Ιεροβοάμ Β', που εξασφάλισε στο κράτος κάποια σταθερότητα, αλλά παράλληλα συνέβαλε στην αύξηση της κοινωνικής ανισότητας και της ηθικής κατάπτωσης του λαού, τη διαδέχτηκε μια περίοδος πολιτικής αστάθειας εξαιτίας των αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων για την εξασφάλιση του θρόνου, που επιδεινωνόταν από την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος των Ασσυρίων για την περιοχή και των συνεχών πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεών τους που οδήγησαν τελικά στην κατάλυση του βόρειου βασιλείου.

Το βιβλίο αρχίζει με αναφορά στην άτυχη οικογενειακή ζωή του προφήτη. Ο Ωσηέ παντρεύεται κατ' εντολή του Θεού μια γυναίκα με την οποία αποκτά τρία παιδιά και η οποία στη συνέχεια τον εγκαταλείπει. Παρ' όλα αυτά ο προφήτης τη συγχωρεί και τη δέχεται ύστερα από δοκιμασία και πάλι. Στη συνέχεια περιέχεται μια εκτενής προφητεία με την οποία ελέγχεται ο λαός για την αποστασία του από το Θεό και εξαγγέλλεται η αναπόφευκτη καταστροφή. Παρ' όλα αυτά ο Θεός καλεί τον Ισραήλ να επιστρέψει και υπόσχεται συγχώρηση.

Το οικογενειακό δράμα του προφήτη του προσφέρει το κλειδί για την ερμηνεία των σχέσεων Θεού - Ισραήλ. Όπως η σύζυγος του Ωσηέ, παρά τη μεγάλη αγάπη που της δείχνει ο προφήτης, τον εγκαταλείπει για να εξασφαλίσει καλύτερη και πιο άνετη ζωή, έτσι και ο Ισραήλ, παρά την αγάπη που του έδειξε ο Θεός, τον εγκαταλείπει αναζητώντας ασφάλεια και ειρήνη στις συμμαχίες με τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, στηρίζοντας τις ελπίδες του στα οχυρωματικά έργα και βρίσκοντας πνευματική πλήρωση στην ειδωλολατρία. Τα παραπάνω συνιστούν για τον προφήτη ένα είδος πορνείας, η οποία οφείλεται στην αδυναμία του λαού να συλλάβει το πραγματικό νόημα της αγάπης και της επίγνωσης του Θεού.
Έτσι, η βάση της διαθήκης δεν είναι η τήρηση νομικών και τελετουργικών υποχρεώσεων, αλλά η αγάπη που συνδέει το Θεό με τον Ισραήλ και η αναγνώριση από το λαό της παρουσίας του Θεού στην ιστορία του. Παρ' όλα αυτά ο Θεός εξακολουθεί να αγαπά τον Ισραήλ, γι' αυτό μετά τη δοκιμασία θα οδηγήσει και πάλι το λαό του στην ανανέωση της διαθήκης και της αποκατάστασης των σχέσεων τους.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11- Η αγάπη του Θεού θα κυριαρχήσει.
Ωσ. 11,1            Ὄρθρου ἀπεῤῥίφησαν, ἀπεῤῥίφη βασιλεὺς Ἰσραήλ· ὅτι νήπιος Ἰσραήλ, καὶ ἐγὼ ἠγάπησα αὐτὸν καὶ ἐξ Αἰγύπτου μετεκάλεσα τὰ τέκνα αὐτοῦ.
Ωσ. 11,1                      Ωσάν εις όρθρον, όταν ακόμη εκοιμώντο, απερρίφθησαν αιφνιδίως οι Ισραηλίται. Απερρίφθη ο βασιλεύς του Ισραήλ. Οταν ο ισραηλιτικός λαός διήρχετο την νηπιακήν του ηλικίαν, εγώ τον ηγάπησα και τον εκάλεσα από την Αίγυπτον, αυτόν και τους απογόνους του.
Ωσ. 11,2            καθὼς μετεκάλεσα αὐτούς, οὕτως ἀπῴχοντο ἐκ προσώπου μου· αὐτοὶ τοῖς Βααλεὶμ ἔθυον καὶ τοῖς γλυπτοῖς ἐθυμίων.
Ωσ. 11,2                     Με όσην αγάπην και δύναμιν εκάλεσα αυτούς από την δουλείαν της Αιγύπτου, με τόσην ορμήν και αδιαφορίαν απεμακρύνθησαν από εμέ. Αυτοί εθυσίαζαν εις τα διάφορα αγάλματα του Βααλ και προσέφεραν θυμιάματα εις τα γλυπτά είδωλα.
Ωσ. 11,3            καὶ ἐγὼ συνεπόδισα τὸν Ἐφραίμ, ἀνέλαβον αὐτὸν ἐπὶ τὸν βραχίονά μου, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ὅτι ἴαμαι αὐτούς.
Ωσ. 11,3                     Εγώ εν τούτοις είμαι εκείνος που έμαθα τον λαόν του Ισραήλ να στέκεται εις τα πόδια του και να βαδίζη. Τον επήρα εις την αγκαλιά μου· άλλα αυτοί δεν ανεγνώρισαν ότι εγώ τους εθεράπευσα και τους εγλύτωσα από τα δεινά της δουλείας.
Ωσ. 11,4            ἐν διαφθορᾷ ἀνθρώπων ἐξέτεινα αὐτοὺς ἐν δεσμοῖς ἀγαπήσεώς μου καὶ ἔσομαι αὐτοῖς ὡς ῥαπίζων ἄνθρωπος ἐπὶ τὰς σιαγόνας αὐτοῦ· καὶ ἐπιβλέψομαι πρὸς αὐτόν, δυνήσομαι αὐτῷ.
Ωσ. 11,4                     Ανθρωποι εξωλοθρεύθησαν, όταν εγώ ήπλωνα προς αυτούς τα χέρια μου εν τω δεσμώ της αγάπης μου. Εγώ θα είμαι δι' αυτούς, όπως ο στοργικός πατήρ, ο οποίος ραπίζει τας παρειάς του παιδιού του εις διόρθωσιν. Θα επιβλέψω με στοργήν προς τον λαόν αυτόν και με την άπειρον δύναμίν μου θα τον σώσω.
Ωσ. 11,5            κατῴκησεν Ἐφραὶμ ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ Ἀσσοὺρ αὐτὸς βασιλεὺς αὐτοῦ, ὅτι οὐκ ἠθέλησεν ἐπιστρέψαι.
Ωσ. 11,5                     Αλλά ο ισραηλιτικός λαός δια τας αμαρτίας μου μετεφέρθη αιχμάλωτος εις την χώραν της Αιγύπτου. Οι Ασσύριοι θα βασιλεύουν επάνω εις αυτόν, διότι δεν ηθέλησε να επιστρέψη εν μετανοία προς τον Θεόν του.
Ωσ. 11,6            καὶ ἠσθένησε ῥομφαία ἐν ταῖς πόλεσιν αὐτοῦ καὶ κατέπαυσεν ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ, καὶ φάγονται ἐκ τῶν διαβουλίων αὐτῶν.
Ωσ. 11,6                     Η πολεμική του ρομφαία έγινε ασθενής και αδύνατος δια την υπεράσπισιν των πόλεών του. Τα χέρια του ητόνησαν και έπαυσαν να την χειρίζωνται. Ετσι δε θα φάγουν και θα απολαύσουν τους καρπούς των κακών επιθυμιών και αποφάσεών των.
Ωσ. 11,7            καὶ ὁ λαὸς αὐτοῦ ἐπικρεμάμενος ἐκ τῆς κατοικίας αὐτοῦ, καὶ ὁ Θεὸς ἐπὶ τὰ τίμια αὐτοῦ θυμωθήσεται, καὶ οὐ μὴ ὑψώσῃ αὐτόν.
Ωσ. 11,7                     Ο ταλαιπωρημένος τότε εις την εξορίαν του Ισραηλιτικός λαός, θα λαχταρά και θα κρέμαται δια την πάτριον γην. Ο Θεός όμως δια τας αμαρτίας του έχει οργισθή εναντίον των πολυτίμων του πραγμάτων, δηλαδή εναντίον του λαού, της χώρας και του ναού. Δεν θα ενισχύση εις επάνοδον και δεν θα δοξάση τον ισραηλιτικόν λαόν.
Ωσ. 11,8            τί σε διαθῶμαι, Ἐφραίμ; ὑπερασπιῶ σου, Ἰσραήλ; τί σε διαθῷ; ὡς Ἀδαμὰ θήσομαί σε καὶ ὡς Σεβνείμ; μετεστράφη ἡ καρδία μου ἐν τῷ αὐτῷ, συνεταράχθη ἡ μεταμέλειά μου.
Ωσ. 11,8                     Πως να διατεθώ απέναντί σου, ισραηλιτικέ λαέ; Να σε υπερασπίσω από τους εχθρούς, που σε απειλούν και σε θλίβουν; Πως να σε μεταχειρισθώ; Να σε φέρω εις την κατάστασιν των πόλεων Αδαμά και Σεβνείμ, που κατεστράφησαν; Συνεοτράφη εντός μου η καρδία μου, συνεκλονίσθη η μεταμέλειά μου.
Ωσ. 11,9            οὐ μὴ ποιήσω κατὰ τὴν ὀργὴν τοῦ θυμοῦ μου, οὐ μὴ ἐγκαταλίπω τοῦ ἐξαλειφθῆναι τὸν Ἐφραίμ· διότι Θεὸς ἐγώ εἰμι καὶ οὐκ ἄνθρωπος· ἐν σοὶ ἅγιος, καὶ οὐκ εἰσελεύσομαι εἰς πόλιν.
Ωσ. 11,9                     Δεν θα πράξω, όπως μου υπαγορεύει η δικαία οργή του θυμού μου. Δεν θα εγκαταλείψω τους Ισραηλίτας, ώστε να εξαφανισθούν από προσώπου της γης, διότι εγώ είμαι Θεός και οχι άνθρωπος. Υπάρχουν και κάποιοι πιστοί και δίκαιοι ανάμεσα στον λαόν σου, Ισραήλ. Δια τούτο δεν θα εισέλθω εις τας πόλεις σου, δια να καταστρέψω αυτάς εξ ολοκλήρου.
Ωσ. 11,10          ὀπίσω Κυρίου πορεύσομαι· ὡς λέων ἐρεύξεται, ὅτι αὐτὸς ὠρύσεται, καὶ ἐκστήσονται τέκνα ὑδάτων.
Ωσ. 11,10                   Και ο Ισραήλ συντετριμμένος από την αγάπην του Κυρίου λέγει· “οπίσω από τον Κυριον θα πορευθώ. Ο Κυριος θα βρυχηθή ως λέων. Οταν δε εκείνος βρυχηθή ως λέων εν τη δυνάμει του, όλοι θα ταραχθούν όπως ταράσσονται τα ψάρια εις απροσδόκητον θόρυβον των υδάτων”.
Ωσ. 11,11          ἐκστήσονται ὡς ὄρνεον ἐξ Αἰγύπτου καὶ ὡς περιστερὰ ἐκ γῆς Ἀσσυρίων· καὶ ἀποκαταστήσω αὐτούς εἰς τοὺς οἴκους αὐτῶν, λέγει Κύριος.
Ωσ. 11,11                    Οι Ισραηλίται θα πτερυγίσουν από την Αίγυπτον ωσάν πτηνά, ωσάν περιστεραί από την χώραν των Ασσυρίων. Εγώ δε θα αποκαταστήσω αυτούς εις τας οικίας των, λέγει ο Κυριος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12- Ο Ισραήλ εξαπατά όπως ο Εφραίμ και ο Ιακώβ.
Ωσ. 12,1            Ἐκύκλωσέ με ἐν ψεύδει Ἐφραὶμ καὶ ἐν ἀσεβείας οἶκος Ἰσραὴλ καὶ Ἰούδα. νῦν ἔγνω αὐτοὺς ὁ Θεός, καὶ λαὸς ἅγιος κεκλήσεται Θεοῦ.
Ωσ. 12,1                     Με περιεκύκλωσαν οι Ισραηλίται με τας ψευδαλογίας των, με τας ασεβείας των η φυλή Ισραήλ και Ιούδα. Ο Θεός όμως αποβλέπων εις μετάνοιάν των θα τους δεχθή και θα τους αναγνωρίση ως λαόν του. Και έτσι αυτοί θα κληθούν πάλιν λαός άγιος του Θεού.
Ωσ. 12,2            ὁ δὲ Ἐφραὶμ πονηρὸν πνεῦμα ἐδίωξε, καύσωνα ὅλην τὴν ἡμέραν· κενὰ καὶ μάταια ἐπλήθυνε καὶ διαθήκην μετὰ Ἀσσυρίων διέθετο, καὶ ἔλαιον εἰς Αἴγυπτον ἐνεπορεύετο.
Ωσ. 12,2                    Προηγουμένως όμως ο Ισραηλιτικός λαός αφέθη να στροβιλισθή εις βίαιον άνεμον, ερρίφθη εις φοβερόν καύσωνα καθ' όλας τας ημέρας της ζωής του. Πολλά κούφια και ψευδή αγάλματα κατεσκεύασε. Συνήψε συμφωνίαν με τους Ασσυρίους, και έλαιον φιλίας διεπραγματεύετο εις την Αίγυπτον.
Ωσ. 12,3            καὶ κρίσις τῷ Κυρίῳ πρὸς Ἰούδαν τοῦ ἐκδικῆσαι τὸν Ἰακώβ· κατὰ τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ κατὰ τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ ἀποδώσει αὐτῷ.
Ωσ. 12,3                     Ο Κυριος θα κρίνη και θα δικάση εκ παραλλήλου προς τον ισραηλιτικόν λαόν και αυτήν την φυλήν του Ιούδα όλους τους απογόνους του Ιακώβ. Θα αποδώση εις αυτούς ανάλογα προς τα καικά έργα των, προς τας πορείας της ζωής των.
Ωσ. 12,4            ἐν τῇ κοιλίᾳ ἐπτέρνισε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἐν κόποις αὐτοῦ ἐνίσχυσε πρὸς Θεὸν
Ωσ. 12,4                    Αλλοτε ο Ιακώβ, εις την κοιλίαν της μητρός του, υπεσκέλισε τον αδελφόν του τον Ησαύ, με κόπον δε εις πάλην μετά του Θεού υπερίσχυσεν αυτού.
Ωσ. 12,5            καὶ ἐνίσχυσε μετὰ ἀγγέλου, καὶ ἠδυνάσθη. ἔκλαυσαν καὶ ἐδεήθησάν μου, ἐν τῷ οἴκῳ Ὦν εὕροσάν με, καὶ ἐκεῖ ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς.
Ωσ. 12,5                     Επάλαισεν εναντίον του αγγέλου και ανεδείχθη ισχυρότερος. Εκλαυσαν και με θερμάς δεήσεις με παρεκάλεσαν οι Ισραηλίται. Με ευρήκαν εις την Βαιθήλ, η οποία έγινε οίκος του ειδώλου Ων, και εκεί ωμίλησα προς αυτούς.
Ωσ. 12,6            ὁ δὲ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ ἔσται μνημόσυνον αὐτοῦ.
Ωσ. 12,6                    Είπα· Κυριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, αυτός να είναι πάντοτε εις την μνήμην και την καρδίαν του λαού.
Ωσ. 12,7            καὶ σὺ ἐν Θεῷ σου ἐπιστρέψεις· ἔλεον καὶ κρίμα φυλάσσου καὶ ἔγγιζε πρὸς τὸν Θεόν σου διαπαντός. -
Ωσ. 12,7                     Και συ, λαέ, πρέπει να επιστρέψης προς τον Θεόν σου. Φυλαττε ευσπλαγχνίαν και δικαιοσύνην και έτσι πλησίαζε προς τον Θεόν σου δια παντός.
Ωσ. 12,8            Χαναὰν ἐν χειρὶ αὐτοῦ ζυγὸς ἀδικίας, καταδυναστεύειν ἠγάπησε.
Ωσ. 12,8                    Οι κάτοικοι της Χαναάν κρατούν εις τα χέρια των ζυγόν άδικον. Αγαπούν να καταδυναστεύουν και εκμεταλλεύωνται τους άλλους.
Ωσ. 12,9            καὶ εἶπε Ἐφραίμ· πλὴν πεπλούτηκα, εὕρηκα ἀναψυχὴν ἐμαυτῷ. πάντες οἱ πόνοι αὐτοῦ οὐχ εὑρεθήσονται αὐτῷ, δι᾿ ἀδικίας ἃς ἥμαρτεν.
Ωσ. 12,9                    Αλλά και ο ισραηλιτικός λαός είπε· Εγώ εν τούτοις έχω πλουτήσει· ευρήκα και εξησφάλισα δια τον εαυτόν μου άνετον και ευχάριστον ζωήν. Αλλά όλοι αυτοί οι κόποι του δεν θα αποβούν εις δικαίωσίν του και στο καλόν του εξ αιτίας των αδικιών, τας οποίας διέπραξε.
Ωσ. 12,10          ἐγὼ δὲ Κύριος ὁ Θεός σου ἀνήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἔτι κατοικιῶ σε ἐν σκηναῖς καθὼς ἡμέρᾳ ἑορτῆς.
Ωσ. 12,10                   Εγώ, ο Κυριος και Θεός σου, ο οποίος ελευθέρους σας έφερα από την γην της Αιγύπτου, θα σας διώξω από τας κατοικίας σας και θα σας βάλω να κατοικήσετε κάτω από σκηνάς, όπως κατά την ημέραν της εορτής της Σκηνοπηγίας.
Ωσ. 12,11          καὶ λαλήσω πρὸς προφήτας, καὶ ἐγὼ ὁράσεις ἐπλήθυνα καὶ ἐν χερσὶ προφητῶν ὡμοιώθην.
Ωσ. 12,11                   Εγώ, ομιλώ προς τους προφήτας, εγώ έδειξα εις αυτούς πολυάριθμα οράματα. Δια μέσου αυτών ως δια των χειρών των, παρουσιάσθην στον λαόν.
Ωσ. 12,12          εἰ μὴ Γαλαὰδ ἐστιν, ἄρα ψευδεῖς ἦσαν ἐν Γαλγὰλ ἄρχοντες θυσιάζοντες, καὶ τὰ θυσιαστήρια αὐτῶν ὡς χελῶναι ἐπὶ χέρσον ἀγροῦ.
Ωσ. 12,12                   Εις την Γαλαάδ δεν υπάρχει, ειμή αμαρτωλότης και ειδωλολατρεία. Αρα και αυτοί και οι άρχοντες εις Γαλγαλα, εφ' όσον εθυσίαζαν εις τα είδωλα, ήσαν ψευδολόγοι και απατεώνες. Και τα θυσιαστήρια αυτών είναι πολυάριθμα εις την χώραν, όπως αι χελώναι στους χέρσους αγρούς.
Ωσ. 12,13          καὶ ἀνεχώρησεν Ἰακὼβ εἰς πεδίον Συρίας, καὶ ἐδούλευσεν Ἰσραὴλ ἐν γυναικὶ καὶ ἐν γυναικὶ ἐφυλάξατο.
Ωσ. 12,13                   Ο Ιακώβ είχεν αναχωρήσει εις την πεδιάδα της Συρίας, ειργάσθη εκεί ως δούλος δια την απόκτησιν της συζύγου. Προς χάριν της γυναικός του αυτής εφύλαξε πρόβατα.
Ωσ. 12,14          καὶ ἐν προφήτῃ ἀνήγαγε Κύριος τὸν Ἰσραὴλ ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ ἐν προφήτῃ διεφυλάχθη.
Ωσ. 12,14                   Ο Κυριος όμως, δια μέσου του προφήτου Μωϋσέως ανέβασε τον πολυάριθμον ισραηλιτικόν λαόν από την χώραν της δουλείας, από την Αίγυπτον, και υπό την καθοδήγησιν και ηγεσίαν αυτού του προφήτου διετηρήθη ο λαός.
Ωσ. 12,15          ἐθύμωσεν Ἐφραὶμ καὶ παρώργισε, καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐπ᾿ αὐτὸν ἐκχυθήσεται, καὶ τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ Κύριος.
Ωσ. 12,15                   Ο Ισραηλιτικός όμως λαός, παραβλέπων τας τόσας δωρεάς του Θεού, εφέρθη προκλητικώς απέναντί του. Εξώργισε τον Θεόν εναντίον του. Δια τούτο και εξ αιτίας των αμαρτιών του θα χυθή επάνω του το αίμα της φυλής του, διότι ο Κυριος θα ανταποδώση εις αυτόν τους ονειδισμούς και τας ύβρστου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13- Η τιμωρία της ειδωλολατρίας και του Ισραήλ.
Ωσ. 13,1            Κατὰ τὸν λόγον Ἐφραὶμ δικαιώματα ἔλαβεν αὐτὸς ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ ἔθετο αὐτὰ τῇ Βάαλ καὶ ἀπέθανε.
Ωσ. 13,1                     Ωμιλούσεν από θέσεως ισχύος η του Εφραίμ και εζητούσε και ελάμβανε δικαιώματα από τον ισραηλιτικόν λαόν, τα οποία εν τούτοις κατέθετεν στο είδωλον Βαάλ. Δια τούτο και επέσυρε την καταστροφήν της.
Ωσ. 13,2            καὶ νῦν προσέθεντο τοῦ ἁμαρτάνειν ἔτι, καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς χώνευμα ἐκ τοῦ ἀργυρίου αὐτῶν κατ᾿ εἰκόνα εἰδώλων, ἔργα τεκτόνων συντετελεσμένα αὐτοῖς· αὐτοὶ λέγουσι· θύσατε ἀνθρώπους, μόσχοι γὰρ ἐκλελοίπασι.
Ωσ. 13,2                     Αλλά και τώρα οι της φυλής Εφραίμ εξακολουθούν ακόμη να αμαρτάνουν. Κατεσκεύασαν αγάλματα χωνευτά από τον άργυρόν των κατά τας εικόνας των ειδώλων, έργα τεχνιτών, κατεσκευασμένα από χέρια ανθρώπων. Επάνω δε εις την αλλοφροσύνην της ειδωλολατρείας των λέγουν· “θυσιάσατε ανθρώπους, διότι δεν υπάρχουν πλέον μόσχοι”.
Ωσ. 13,3            διὰ τοῦτο ἔσονται ὡς νεφέλη πρωϊνὴ καὶ ὡς δρόσος ὀρθρινὴ πορευομένη, ὥσπερ χνοῦς ἀποφυσώμενος ἀφ᾿ ἅλωνος καὶ ὡς ἀτμὶς ἀπό δακρύων.
Ωσ. 13,3                     Εξ αιτίας της διαφθοράς και ειδωλολατρείας των αυτής, θα γίνουν και θα σβήσουν ωσάν την πρωϊνήν ομίχλην, η οποία διαλύεται. Ωσάν την πρωϊνήν δρόσον, η οποία ταχέως παρέρχεται, όπως το χνούδι, το οποίον φυσά ο άνεμος μακρυά από το αλώνι. Ωσάν το δάκρυον από τα μάτια.
Ωσ. 13,4            ἐγὼ δὲ Κύριος ὁ Θεός σου ὁ στερεῶν τὸν οὐρανὸν καὶ κτίζων γῆν, οὗ αἱ χεῖρες ἔκτισαν πᾶσαν τὴν στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ οὐ παρέδειξά σοι αὐτὰ τοῦ πορεύεσθαι ὀπίσω αὐτῶν· καὶ ἐγὼ ἀνήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ Θεὸν πλὴν ἐμοῦ οὐ γνώσῃ, καὶ σῴζων οὐκ ἔστι πάρεξ ἐμοῦ.
Ωσ. 13,4                     Εγώ όμως είμαι Κυριος ο Θεός σου, ο οποίος εστερέωσα τον ουρανόν και έκτισα την γην. Εγώ είμαι εκείνος, του οποίου αι χείρες εδημιούργησαν όλην την στρατιάν των αστέρων του ουρανού και όχι μόνον δεν σου υπέδειξα αλλά και ρητώς σου απηγόρευσα να τα μεταβάλλης εις είδωλα και να τα ακολουθής ως εάν ήσαν θεοί. Εγώ σε εβγαλα ελεύθερον από την γην της Αιγύπτου, δια τούτο δεν πρέπει να γνωρίσης και να λατρεύσης και να ακολουθήσης άλλον Θεόν πλην εμού. Εγώ είμαι εκείνος ο οποίος δίδω σωτηρίαν, και εκτός εμού δεν υπάρχει άλλος.
Ωσ. 13,5            ἐγὼ ἐποίμανόν σε ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν γῇ ἀοικήτῳ
Ωσ. 13,5                     Εγώ σε καθοδηγούσα και σε διέτρεφα εις την έρημον, εις χώραν ακατοίκητον.
Ωσ. 13,6            κατὰ τὰς νομὰς αὐτῶν. καὶ ἐνεπλήσθησαν εἰς πλησμονὴν καὶ ὑψώθησαν αἱ καρδίαι αὐτῶν· ἕνεκα τούτου ἐπελάθοντό μου.
Ωσ. 13,6                     Εχορηγούσα στους προγόνους σου τας απαραιτήτους τροφάς. Εκείνοι δε έφαγον καθ' υπερβολήν, εχορτάσθησαν με το παραπάνω, υπερηφανεύθησαν αι καρδίαι των μέσα εις την αφθονίαν των αγαθών και ένεκα τούτου με ελησμόνησαν και με εγατέλειψαν.
Ωσ. 13,7            καὶ ἔσομαι αὐτοῖς ὡς πανθὴρ καὶ ὡς πάρδαλις κατὰ τὴν ὁδὸν Ἀσσυρίων·
Ωσ. 13,7                     Δια τούτο εγώ θα είμαι δι' αυτούς ως άγριος πάνθηρ, ως λεοπάρδαλις εις την οδόν των προς την Ασσυρίαν.
Ωσ. 13,8            ἀπαντήσομαι αὐτοῖς ὡς ἄρκος ἀπορουμένη καὶ διαῤῥήξω συγκλεισμὸν καρδίας αὐτῶν, καὶ καταφάγονται αὐτοὺς ἐκεῖ σκύμνοι δρυμοῦ, θηρία ἀγροῦ διασπάσει αὐτούς.
Ωσ. 13,8                     Θα ορμήσω εναντίον των ωσάν άρκτος αγριεμένη από την πείναν. Θα διαρρήξω το στήθος των, το οποίον περικλείει την αμαρτωλήν καρδίαν των. Εκεί θα τους καταφάγουν νεαροί πεινασμένοι λέοντες του δρυμού. Θηρία του αγρού θα τους κατασπαράξουν.
Ωσ. 13,9            τῇ διαφθορᾷ σου, Ἰσραήλ, τίς βοηθήσει;
Ωσ. 13,9                     Εις αυτήν λοιπόν την καταστροφήν σου, ποιός, ω ισραηλιτικέ λαέ, θα σε βοηθήση;
Ωσ. 13,10          ποῦ ὁ βασιλεύς σου οὗτος; καὶ διασωσάτω σε ἐν πάσαις ταῖς πόλεσί σου· κρινάτω σε ὃν εἶπας· δός μοι βασιλέα καὶ ἄρχοντα.
Ωσ. 13,10                   Που είναι αυτός ο βασιλεύς σου; Ας σε υπερασπίση εναντίον των εχθρών σου και ας διασώση τας πόλεις σου. Ας σε διοικήση και ας σε κατευθύνη ο βασιλεύς, δια τον οποίον συ είπες· “δος μου βασιλέα ως άρχοντά μου”.
Ωσ. 13,11          καὶ ἔδωκά σοι βασιλέα ἐν ὀργῇ μου καὶ ἔσχον ἐν τῷ θυμῷ μου
Ωσ. 13,11                    Ωργίσθην δια το αίτημά σου και σου έδωκα τότε βασιλέα. Ωργίσθην όμως βραδύτερον πολύ περισσότερον
Ωσ. 13,12          συστροφὴν ἀδικίας. Ἐφραίμ, ἐγκεκρυμμένη ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ·
Ωσ. 13,12                   δια το πλήθος των αδικιών των ιδικών σου και εκείνου. Ισραηλιτικέ λαέ, η τιμωρία σου μένει κρυμμένη, αλλ' όχι όμως άγνωστος εις εμέ.
Ωσ. 13,13          ὠδῖνες ὡς τικτούσης ἥξουσιν αὐτῷ. οὗτος ὁ υἱός σου ὁ φρόνιμος, διότι οὐ μὴ ὑποστῇ ἐν συντριβῇ τέκνων.
Ωσ. 13,13                   Θα τιμωρηθής δι' αυτήν. Θα επέλθουν εναντίον σου μεγάλοι πόνοι, οι οποίοι θα ομοιάζουν με τας ωδίνας του τοκετού. Φυλή του Ισραήλ, αυτά είναι τα παιδιά σου τα φρόνιμα! Είναι εις την πραγματικότητα ασύνετα και άφρονα. Δια τούτο δεν θα ημπορέσουν να αντισταθούν εις επιδρομήν εχθρών, όταν εκείνοι εν τη μανία των θα συντρίβουν τα τέκνα των.
Ωσ. 13,14          ἐκ χειρὸς ᾅδου ῥύσομαι καὶ ἐκ θανάτου λυτρώσομαι αὐτούς, ποῦ ἡ δίκη σου, θάνατε; ποῦ τὸ κέντρον σου, ᾅδη; παράκλησις κέκρυπται ἀπὸ ὀφθαλμῶν μου,
Ωσ. 13,14                   Εγώ όμως είμαι Θεός ελέους και θα σε γλυτώσω από τα δεσμά του άδου. Θα σε λυτρώσω από τον θάνατον και τότε θα διαλαλήσω· “που είναι η καταδίκη σου, ω θάνατε, εναντίον των ανθρώπων; Που είναι το δηλητηριώδες κεντρί σου, ω άδη;” Αλλά επί του παρόντος η παρηγορία σου, ω λαέ του Ισραήλ, έχει αποκρυβή από το μάτια μου. Δεν θα σου δοθή.
Ωσ. 13,15          διότι οὗτος ἀνὰ μέσον ἀδελφῶν διαστελεῖ· ἐπάξει καύσωνα ἄνεμον Κύριος ἐκ τῆς ἐρήμου ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ ἀναξηρανεῖ τὰς φλέβας αὐτοῦ, ἐξερημώσει τὰς πηγὰς αὐτοῦ· αὐτὸς καταξηρανεῖ τὴν γῆν αὐτοῦ καὶ πάντα τὰ σκεύη τὰ ἐπιθυμητὰ αὐτοῦ.
Ωσ. 13,15                   Τούτο δέ, διότι ω Εφραίμ, ο ισραηλιτικός λαός έχει χωρισθή από τον αδελφόν του ιουδαϊκόν λαόν. Δι' αυτό και ο Κυριος θα επιφέρη εναντίον του ισραηλιτικού λαού καυστικόν άνεμον από την έρημον, εχθρούς φοβερούς, οι οποίοι θα ξηράνουν τας πλουτοπαραγωγικάς πηγάς της γης, θα ερημώσουν την περιοχήν. Αυτοί θα μεταβάλουν εις κατάξηρον την χώραν του και θα λεηλατήσουν και θα καταστρέψουν όλα τα πολύτιμά του αντικείμενα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14- Η μετάνοια και η συγχώρηση του Ισραήλ.
Ωσ. 14,1            Ἀφανισθήσεται Σαμάρεια, ὅτι ἀντέστη πρὸς τὸν Θεὸν αὐτῆς· ἐν ῥομφαίᾳ πεσοῦνται αὐτοί, καὶ τὰ ὑποτίτθια αὐτῶν ἐδαφισθήσονται, καὶ αἱ ἐν γαστρὶ ἔχουσαι αὐτῶν διαῤῥαγήσονται.
Ωσ. 14,1                     Η Σαμάρεια θα εξαφανισθή, διότι αντεστάθηκε προς τον Θεόν της. Εν στόματι ρομφαίας, θα φονευθούν από τους εχθρούς οι μεγάλοι κατά την ηλικίαν. Τα θηλάζοντα βρέφη θα συντρίβωνται κάτω στο έδαφος και θα σχίζωνται αι κοιλίαι των εγκύων γυναικών.
Ωσ. 14,2            ἐπιστράφηθι, Ἰσραήλ, πρὸς Κύριον τὸν Θεόν σου, διότι ἠσθένησαν ἐν ταῖς ἀδικίαις σου.
Ωσ. 14,2                    Επιστρέψατε, ω Ισραηλίται, προς Κυριον τον Θεόν σας, διότι έχετε περιέλθει εις αδυναμίαν και ασθένειαν εξ αιτίας των αμαρτιών σας.
Ωσ. 14,3            λάβετε μεθ᾿ ἑαυτῶν λόγους καὶ ἐπιστράφητε πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ὑμῶν· εἴπατε αὐτῷ, ὅπως μὴ λάβητε ἀδικίαν καὶ λάβητε ἀγαθά, καὶ ἀνταποδώσομεν καρπὸν χειλέων ἡμῶν.
Ωσ. 14,3                     Παρετε μαζή σας λόγους, προπαρασκευασθήτε, δια να συνομιλήσετε με τον Κυριον. Επιστραφήτε εν μετάνοια προς Κυριον τον Θεόν σας. Είπατε εις αυτόν τας αμαρτίας σας, δια να μη λάβετε τα επίχειρα των κακιών σας, αλλά να απολαύσετε αγαθά εκ μέρους του Κυρίου. Και τότε λυτρωμένοι θα ανταποδώσωμεν προς τον Κυριον, αντί παντός άλλου καρπού, θερμήν την ευγνωμοσύνην της καρδίας μας δια του στόματός μας.
Ωσ. 14,4            Ἀσσοὺρ οὐ μὴ σώσῃ ἡμᾶς, ἐφ᾿ ἵππον οὐκ ἀναβησόμεθα· οὐκέτι μὴ εἴπωμεν· θεοὶ ἡμῶν, τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν ἡμῶν· ὁ ἐν σοὶ ἐλεήσει ὀρφανόν.
Ωσ. 14,4                    Δεν θα ζητήσωμεν τότε να μας σώσουν οι Ασσύριοι, ούτε και θα χρειασθώμεν ιππικόν, δια να αποκρούσωμεν τους εχθρούς μας. Δεν θα είπωμεν πλέον εις τα κατασκευάσματα των χειρών μας, ότι είναι οι θεοί μας. Θα απαλυνθούν αι καρδίαι και κάθε άνθρωπος θα ευσπλαγχνίζεται τα ορφανόν.
Ωσ. 14,5            ἰάσομαι τὰς κατοικίας αὐτῶν, ἀγαπήσω αὐτοὺς ὁμολόγως, ὅτι ἀποστρέψω τὴν ὀργήν μου ἀπ᾿ αὐτοῦ.
Ωσ. 14,5                     Εγώ θα βοηθήσω να αποκατασταθούν αι πόλεις και αι κατοικίαι των. Θα τους αγαπήσω ολοφάνερα, ώστε και οι ίδιοι να βλέπουν και να διακηρύσσουν την αγάπην μου. Διότι θα έχω απομακρύνει πλέον την οργήν μου από αυτούς.
Ωσ. 14,6            ἔσομαι ὡς δρόσος τῷ Ἰσραήλ, ἀνθήσει ὡς κρίνον καὶ βαλεῖ τὰς ῥίζας αὐτοῦ ὡς ὁ Λίβανος·
Ωσ. 14,6                    Θα είμαι δια τον Ισραήλ όπως η ζωογόνος και ευεργετική δρόσος. Αυτός δε θα ανθήση ωσάν κρίνον, θα ρίψη βοθείας τας ρίζας του, όπως αι κέδροι του Λιβάνου.
Ωσ. 14,7            πορεύσονται οἱ κλάδοι αὐτοῦ, καὶ ἔσται ὡς ἐλαία κατάκαρπος, καὶ ἡ ὀσφρασία αὐτοῦ ὡς Λιβάνου·
Ωσ. 14,7                     Θα εκταθούν ισχυροί οι κλάδοι του, θα είναι ως ελαία κατάκαρπος και η οσμή του ευώδης, όπως η ευωδία του Λιβάνου.
Ωσ. 14,8            ἐπιστρέψουσι καὶ καθιοῦνται ὑπὸ τὴν σκέπην αὐτοῦ, ζήσονται καὶ μεθυσθήσονται σίτῳ· καὶ ἐξανθήσει ὡς ἄμπελος μνημόσυνον αὐτοῦ, ὡς οἶνος Λιβάνου.
Ωσ. 14,8                    Θα επιστρέψουν από την αιχμαλωσίαν και θα εγκατασταθούν ασφαλείς κάτω από την προστασίαν του Θεού. Θα ζήσουν και θα χορτάσουν από τα πλήθη των σιτηρών. Θα ανθήση και θα καρποφορήση ο ισραηλιτικός λαός, όπως η άμπελος. Το όνομά του θα είναι ζηλευτόν, όπως ο ευώδης οίνος του Λιβάνου.
Ωσ. 14,9            τῷ Ἐφραίμ, τί αὐτῷ ἔτι καὶ εἰδώλοις; ἐγὼ ἐταπείνωσα αὐτόν, καὶ ἐγὼ κατισχύσω αὐτόν· ἐγὼ ὡς ἄρκευθος πυκάζουσα, ἐξ ἐμοῦ ὁ καρπός σου εὕρηται.
Ωσ. 14,9                    Και λοιπόν, ποία σχέσις υπάρχει πλέον μεταξύ του Ισραηλιτικού λαού και των ειδώλων; Καμμία. Εγώ τον εταπείνωσα δια τας αμαρτίας του, λέγει ο Κυριος, εγώ και θα τον ενισχύσω. Εγώ θα είμαι δι' αυτόν ωσάν πυκνόφυλλος κέδρος. Από εμέ θα προέρχεται η πλουσία καρποφορία σου.
Ωσ. 14,10          τίς σοφὸς καὶ συνήσει ταῦτα; ἢ συνετὸς καὶ ἐπιγνώσεται αὐτά; ὅτι εὐθεῖαι αἱ ὁδοὶ τοῦ Κυρίου, καὶ δίκαιοι πορεύσονται ἐν αὐταῖς, οἱ δὲ ἀσεβεῖς ἀσθενήσουσιν ἐν αὐταῖς.
Ωσ. 14,10                   Ποιός είναι σοφός και θα θελήση να εννοήση αυτά; Η ποιός είναι συνετός και θα θελήση να το γνωρίση κατ' ακρίβειαν; Οτι δηλαδή αι οδοί του Κυρίου είναι ευθείαι και οι δίκαιοι θα πορευθούν ασφαλείς εις αυτάς, οι δε ασεβείς θα εξασθενήσουν και θα καταστραφούν.