Τελική απάντηση στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμο

του Χρίστου Παναγιώτου

Σεβασμιώτατε,
Χριστός ανέστη!

Θα ήθελα να Σας ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, επειδή βρήκατε έστω και λίγο χρόνο, μέσα στο τόσο πιεστικό πρόγραμμα ενός Επισκόπου, κυρίως όταν πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, για να απαντήσετε [1] στην επιστολή, που Σας έστειλα [2].
Σίγουρα ο Επίσκοπος υπάρχει, για να κρατά την πόρτα της Εκκλησίας ανοικτή, δείχνοντας την αγάπη Της σε όλους, αλλά αυτό πρέπει γίνεται πάντα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, που η ίδια η Εκκλησία έθεσε. Υπήρξαν άγιοι Επίσκοποι της Εκκλησίας μας (π.χ. άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων), που έκλεισαν τις πόρτες, ακόμα και σε Αυτοκράτορες, αλλά και σε αμετανόητους αιρετικούς Πατριάρχες. Υπάρχει, επίσης, το παράγγελμα της Θείας Λειτουργίας «Τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν», στο άκουσμα του οποίου οι διάκονοι στα πρωτοχριστιανικά χρόνια έβγαζαν έξω από το Ναό τους κατηχουμένους και γενικώς τους αμυήτους, και έκλειναν τις πόρτες του Ναού, πράξη η οποία κακώς ατόνισε στη συνέχεια μέχρι και σήμερα.
Παραλλήλως, ισχύει η εντολή του Κυρίου μας στο κατά Ματθαίον άγιο Ευαγγέλιο «μή δώτε τό ἅγιον τοῖς κυσί, μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν καί στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς» [3], δηλαδή «ό,τι είναι άγιο, μή τό δώσετε στά σκυλιά, καί τά μαργαριτάρια σας μή ρίξετε στούς χοίρους, γιά νά μή τά καταπατήσουν μέ τά πόδια τους, καί γυρίσουν καί σας ξεσχίσουν». Ποιοι είναι οι σκύλοι και ποιοι οι χοίροι; Σκυλιά  ονομάζει αυτούς, που ζουν με αθεράπευτη ασέβεια, όπως οι αιρετικοί και αλλόθρησκοι. Ενώ χοίρους αυτούς, που ζουν αμαρτωλή ζωή μέσα στον βόρβορο των παθών. Και γιατί δεν πρέπει όλοι αυτοί να μάθουν; Διότι, θα γίνουν περισσότεροι θρασείς, δεν μπορούν εκ φύσεως να τα κατανοήσουν όλα αυτά και γι’ αυτό θα τα χλευάσουν. Είναι προτιμότερο αυτοί να μη μάθουν. Το γουρούνι δεν ξέρει τι είναι το μαργαριτάρι, ούτε τι αξία έχει. Έτσι, σίγουρα θα το καταπατήσει. Με τον ίδιο τρόπο και τα άγια εμπαίζονται από εκείνους, που έχουν αυτή την ψυχική διάθεση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και τα μυστήρια τα τελούμε κεκλεισμένων των θυρών για τους αμυήτους. Με τη συνάφεια αυτή, σχετίζεται, όπως πολύ καλά θα γνωρίζετε, μιας και το μαθαίνουμε από τα σχολικά μας βιβλία [4], και η Μασονία, η οποία αντιμετωπίζεται από την Εκκλησία ως θρησκεία, ασυμβίβαστη με την Ορθοδοξία. Ακολουθεί το Ρόταρυ, το οποίο σχετίζεται με την Μασονία.
Σίγουρα, Σεβασμιώτατε, δεν μπορείτε να τα γνωρίζετε όλα. Ουδείς παντογνώστης, παρά μόνο εις, ο Θεός. Συγχωρήστε μου, όμως, την αδυναμία, διότι δεν καταλαβαίνω τη φράση Σας «μονοφωνικά και μονοδιάστατα», όπως χαρακτηρίζετε την παράθεση των πηγών μου για το Ρόταρυ. Η βασική απόφαση του κειμένου μου προέρχεται από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπάρχουν εγκύκλιοι και από μεμονωμένες Μητροπόλεις. Επίσης, ο καλύτερος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων και μέγιστος αντιαιρετικός θεολόγος, πολέμιος των ποικίλων αιρέσεων και της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, άγιος Γέρων κυρός Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο οποίος εκόσμησε και ελάμπρυνε όχι μόνο την Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, αλλά και ολόκληρη την Εκκλησία, αναφέρει κι άλλες αρνητικές αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου για το Ρόταρυ [5]. Απλώς πίστευα ότι, έστω και μόνο μία, θα ήταν αρκετή για Σας. Το απόσπασμα της πηγής μου, το οποίο Σας παρέθεσα, είναι δημοσιευμένο στο βιβλίο του κ. Ψαλτάκη, «Απειλή για την Ορθοδοξία μας (αντιαιρετικός οδηγός)», καθώς και αναρτημένο στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας. Μήπως δεν είναι έγκυρο; Είναι κείμενο αμφισβητήσιμο; Αν όντως είναι έγκυρο και όχι πλαστό, και η απόφαση της Ιεράς Συνόδου πράγματι είναι αυτή, που αναγράφεται στο κείμενο, τότε ποιο είναι το πρόβλημα; Να την θεωρήσουμε ως ουδέποτε γενομένη, επειδή είναι μόνο μία ή επειδή δεν συμπεριλήφθηκε στους καταλόγους;
Πέραν τούτου, είναι αλήθεια ότι στους καταλόγους της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων, τους οποίους είχα υπόψιν, δεν αναφέρεται το Ρόταρυ. Ωστόσο, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα κάποια απόφαση, που να αναιρεί την προηγούμενη. Απεναντίας, υπάρχουν κι άλλες, όπως προανέφερα. Στους καταλόγους, που αναφέρατε, δεν υπάρχουν ούτε και αιρέσεις, που έχουν καταδικαστεί από Οικουμενικές Συνόδους, όπως ο Παπισμός, ο Μονοφυσιτισμός και άλλες. Υπάρχουν κάποιες νεοπροτενσταντικές ομάδες, αλλά δεν υπάρχει ούτε, π.χ., ο Αγγλικανισμός, αίρεση που επιτρέπει και γυναίκες «ιέρειες» και «επισκοπίνες». Δεν υπάρχει ούτε η Μασονία, που έχει καταδικαστεί επανειλημμένως, πάλι από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, της οποίας το Ρόταρυ θεωρείται «νηπιαγωγείο» της, προθάλαμός της. Επειδή, λοιπόν, δεν περιλαμβάνονται στους προαναφερομένους καταλόγους, παύουν αυτομάτως να είναι αιρέσεις ή θρησκείες; Εν τέλει, θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε τον λόγο, που δεν συμπεριλαμβάνονται στους καταλόγους; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση με το θέμα της υπακοής;
Φυσικά, με τα δικά Σας δεδομένα, που παραθέσατε, σωστά πράξατε. Δεν υπήρχε κάποιος πειστικός λόγος να αρνηθείτε, κάπου να στηριχτείτε, και θα βρισκόσασταν σε δύσκολη θέση, καθώς θα δεχόσασταν τρομερές πιέσεις από τα ΜΜΕ, και ενδεχομένως από τους πολιτικούς και κοσμικούς ανθρώπους. Ευελπιστώ, όμως, ότι η επιστολή μου θα αποτελέσει αφορμή, για να ερευνήσετε ενδελεχώς το θέμα, δεδομένου ότι υπάρχει πλουσιότατο υλικό, βιβλιογραφία, καθώς και τεκμηριωμένες απόψεις αγιασμένων Πατέρων, όπως των μακαριστών Γερόντων Αθανασίου Μυτιληναίου (βλ. προηγούμενο σύνδεσμο) και Χαραλάμπους Βασιλοπούλου (βλ. «Το ξεσκέπασμα του Ρόταρυ») κ.ά. Πιστεύω ότι έχετε μεγάλη ευαισθησία, εγρήγορση και ανησυχία, καθότι ο Κύριός μας θα ζητήσει από Εσάς τις ψυχές της Μητροπόλεώς Σας, που ενδεχομένως θα οδηγηθούν στην απώλεια. Φυσικά, το απεύχομαι! Ευχής έργον θα ήταν να ερευνήσετε σε βάθος όλο αυτό το υλικό, για χάρη και προστασία του ποιμνίου Σας, και να προβείτε στις κατάλληλες ενέργειες, για να αναδείξετε και πάλι το θέμα στην Ιερά Σύνοδο, της οποίας είστε μέλος.
Το ότι η οργάνωση αυτή δεν είναι μια οργάνωση, που αποτελείται από Ορθοδόξους, αποδεικνύεται και από τις πρόσφατες (29-11-2018) δηλώσεις του Διοικητή της 2484 Ροταριανής Περιφέρειας κ. Θεοδώρου Ασπασίδη: «Στόχος μας είναι να έρθουμε πιο κοντά στην Εκκλησία. Είναι μύθος αυτό, που ακούγεται, ότι πρέπει να είσαι άθεος, για να μπεις στους Ρόταρυ. Απεναντίας οι πόρτες των Ρόταρυ είναι ανοικτές από τη στιγμή, που οι ενδιαφερόμενοι πιστεύουν, είναι σωστοί επαγγελματίες και γενικότερα είναι χρηστών ηθών, δεν έχουν το παραμικρό ψεγάδι στην κοινωνία. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος χριστιανός ορθόδοξος, αλλά να πιστεύει σε κάποια θρησκεία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν οι Ρόταρυ παγκοσμίως αριθμούν 1.225.000 μέλη. Είμαστε ένας διεθνής ανθρωπιστικός οργανισμός» [6]. Το πρώτο, που θα ήθελα να σχολιάσω, είναι ότι οι δηλώσεις αυτές δικαιώνουν πλήρως την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της 29^ης-11-1958. Το δεύτερο σχόλιό μου είναι ότι ο Κύριός μας, στην μέλλουσα Κρίση, θέτει ως ελάχιστο κριτήριο για την κατάταξη στον Παράδεισο, την φιλανθρωπία, που γίνεται στο Όνομά Του και μόνο. Όταν δηλαδή, στα πρόσωπα των εμπερίστατων συνανθρώπων μας, βλέπει κανείς τον Χριστό. Και το τρίτο, ότι οι συνεστιάσεις των Ροταριανών δεν είναι όπως των άλλων Συλλόγων, που αναφέρατε, αλλά τα μέλη, που παρευρίσκονται σε αυτές, ανήκουν σε διάφορες πίστεις και θρησκείες. Αυτό φυσικά είναι θεμιτό από την Διοίκησή τους, διότι στόχος τους είναι ἡ προώθηση του συγκρητισμού. Τα δε πιστεύω και οι στόχοι τους ταυτίζονται με αυτά της Μασονίας. Επομένως, η προσευχή τους σε ποιόν Θεό αναπέμπεται;
Αδυνατώ να ἀντιληφθῶ, Σεβασμιώτατε, την κατ’εμέ ατυχή και ανυπόστατη διάκριση, πού κάνετε, μεταξύ αναπέμψεως προσευχής και ευλογίας του τραπεζιού του δείπνου. Η ευλογία από τον κληρικό Σας του δείπνου των Ρόταρυ, με δεδομένο ότι τα μέλη τους δεν είναι απαραιτήτως και μόνο Ορθόδοξα, με την εκφώνηση της Κυριακής Προσευχής «Πάτερ ἡμῶν…» καί της ευχής «Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν εὐλόγησον τήν βρῶσιν καί τήν πόσιν τῶν δούλων σου…», δεν συνιστά προσευχή και μάλιστα προσχεδιασμένη και προμελετημένη συμπροσευχή με Ροταριανούς, η οποία απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες και τους Αγίους Πατέρες; Επιτρέπεται η συμμετοχή, υπό τέτοιες προϋποθέσεις, Ορθοδόξου Κληρικού; Μήπως οι Ροταριανοί έχουν και αναγνωρίζουν ως κοινό Πατέρα τους τον Άγιο Τριαδικό Θεό των Ορθοδόξων, για να δικαιούνται να εκφωνηθεί από Ορθόδοξο Κληρικό στον χώρο τους το «Πάτερ ἡμῶν…»; Σίγουρα όχι. Μήπως οι Ροταριανοί είναι δούλοι του μοναδικού αληθινού Τρισυποστάτου Θεού των Ορθοδόξων, για να δικαιούνται να ευλογηθεί από Ορθόδοξο Κληρικό η βρώση και η πόση τους; Αναμφισβήτητα όχι. Απ’ ότι διάβασα σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, και απ’ ότι άκουσα σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, υπήρξε γενικά αντίδραση, για αυτή την συμμετοχή της Μητροπόλεώς μας στη ροταριανή συγκέντρωση και μάλιστα με τον συγκεκριμένο Ιερέα, τον οποίο, μετά το γεγονός αυτό, προχειρίσατε πνευματικό (30/4/19). [7]
Για το δεύτερο συμβάν, θεωρώ ότι σίγουρα έχετε αγαθές προθέσεις. Σίγουρα, όμως, καταλαβαίνετε τις δικαιολογημένες ανησυχίες μου. Δεν είχα υπόψιν μου άλλη τέτοια εκδήλωση, με μουσικό όργανο εντός Ιερού Ναού, στη Μητρόπολή μας, και ξαφνιάστηκα. Γιατί, να γίνεται εκδήλωση με ύμνους, που, όπως γράφετε, «δέν εἶναι ὕμνοι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέν, ἔχουν ὅμως, ἀφορμή τή χριστιανική Πίστη καί στίχους κατάλληλους» και να μην ψαλλούν οι ωραιότατοι εκκλησιαστικοί ύμνοι της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, ενδεδυμένοι με βυζαντινή μουσική; Ξαφνιαστήκατε με την αναφορά μου στις εκκοσμικευμένες εκδηλώσεις «παπικού τύπου», ίσως επειδή δεν έχετε παρακολουθήσετε τα δρώμενα στην γειτονιά μας, την Ευρώπη, που σιγά-σιγά έρχονται και στην πατρίδα μας. Για να προσελκύσουν κόσμο στους ναούς τους οι Παπικοί, οργανώνουν μέχρι και επιδείξεις κλόουν και άλλα εντελώς ακατάλληλα θεάματα. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο με σχετικές φωτογραφίες και βίντεο! Ξεκίνησαν, όμως, από θρησκευτικές συναυλίες. Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι δεν χρειάζονται τραγούδια και τέτοιου είδους εκδηλώσεις, για να νοιώσει κάποιος τον Ναό σαν το σπίτι του. Υπάρχουν τόσες δράσεις, που μπορούν να γίνουν με βάση την ενορία, το ναό και το πνευματικό κέντρο. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι διάφορες μεταβολές, γίνονται σταδιακά, βαθμιαία. Οπότε, σήμερα ξεκινάμε με ένα πιάνο, αύριο προσθέτουμε ένα βιολί, και μεθαύριο ενδεχομένως μια κιθάρα. Δεν λέω πως είναι στις προθέσεις Σας. Απλώς καταγράφω αυτό, που παρατηρείται γενικώς. Το κάθε τι χαλαρώνει σιγά-σιγά, και, όταν παγιώνεται, κατόπιν δεν φαίνεται αρκετό. Το ένα δεν πειράζει, το άλλο δεν πειράζει και έτσι φθάνουμε σε πλήρη αλλοίωση. Αυτό ήδη είναι πασιφανές με την αταξία, που παρατηρείται στους Ορθοδόξους Ναούς μας: ανάμειξη ανδρών και γυναικών, άσεμνη ενδυμασία. Πράγματα, που έχουν παγιωθεί και έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού.
Συγχωρέστε με, επειδή τα γράφω έτσι απλά, αλλά έτσι τα αισθάνομαι. Ο Ναός είναι ο Οίκος του Θεού, και ως τέτοιον πρέπει να τον αισθανόμαστε. Και, επειδή ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, πρέπει να αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο σπίτι μας. Με άλλα λόγια, πρέπει να αισθανόμαστε σαν το σπίτι μας, αλλά ταυτόχρονα, δεν πρέπει να αισθανόμαστε σαν το σπίτι μας, αλλά στο σπίτι του Θεού· να αισθανόμαστε την ιερότητα του χώρου, στον οποίο σε κάθε Θεία Λειτουργία βρίσκεται παρών, αυτοπροσώπως, θα λέγαμε, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και οι Αγγελικές Του δυνάμεις! Αυτή την ιερότητα θέλει να διαφυλάξει και ο 97^ος Ιερός Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος πράγματι ολόκληρος είναι έτσι, όπως τον παραθέσατε στην απαντητική Σας προς εμέ επιστολή, και, σύμφωνα με τον «Κώδικα Ιερών Κανόνων» του Πρ. Ακανθόπουλου, σημαίνει: «Προστάζουμε να διώχνονται από τα ‘‘κατηχούμενα’’, που ανήκουν στους σεβαστούς ναούς, όσοι κατοικούν εκεί μαζί με τη γυναίκα τους ή με άλλο τρόπο κάνουν τους ιερούς χώρους δημόσιους χωρίς διάκριση και τους περιφρονούν και μένουν σ’ αυτούς περιφρονώντας τους. Κι αν κανείς δεν το τηρήσει αυτό, αν είναι κληρικός, να καθαιρείται, κι αν είναι λαϊκός, να αφορίζεται». Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ερμηνεύοντας τον ανωτέρω Κανόνα στο βιβλίο «Ιερόν Πηδάλιον», σημειώνει: «Ιερούς τόπους δεν ονομάζει εδώ ο Κανών τους θείους Ναούς, αλλα τας περί τον θείον Ναόν κατοικίας, οποία εισί τα λεγόμενα Κατηχούμενα, εις τα οποία μερικοί εκατοίκουν με τας γυναίκας των, και εμεταχειρίζοντο αυτά, ωσάν τους κοινούς άλλους τόπους, αδιακρίτως, ήτοι χωρίς να κάμνουσι διαφοράν αναμέσον αγίου και βεβήλου τόπου. Δια τούτο προστάζει να αποδιώκωνται οι τοιούτοι από αυτά. Όποιος δε δεν ήθελε φυλάξει τούτο, Κληρικός μεν ων, ας καθαίρεται, λαϊκός δε, ας αφορίζεται». Αν δεν επιτρέπεται να μεταβάλλουμε τα κατηχούμενα, δηλαδή τα κτίσματα πέριξ του Ναού σε δημόσιους χώρους, πόσο μάλλον τους Ιερούς Ναούς; Το ίδιο ισχύει και για το παράθεμα από τον Ιερό Χρυσόστομο. Ελπίζω να μην θεωρείτε ακόμη ότι ο Ιερός αυτός Κανόνας είναι άσχετος με το θέμα μας.
Εν κατακλείδι, Σεβασμιώτατε, Σας βεβαιώνω ότι εμείς, όλη η Εκκλησία, κλήρος και λαός, θα βρισκόμαστε πάντοτε σε εγρήγορση. Τόνισα την προηγούμενη φράση, διότι, κατά γενική ομολογία, ο ακατήχητος και εν αγνοία λαός μας, έχει καταντήσει, ακούγοντας την λέξη «Εκκλησία», να εννοεί και να την ταυτίζει, μόνο μ’ Εσάς, τους Αρχιερείς, τους Πατριάρχες, τους Αρχιεπισκόπους, τους Μητροπολίτες και τους Επισκόπους! Η Εκκλησία, όμως, είναι Σώμα Χριστού, πού έχει Κεφαλή και Αρχηγό Της τον Θεάνθρωπο Χριστό και μέλη Της τον ευσεβή κλήρο και τον φιλόχριστο λαό, τους ζώντες και τους κεκοιμημένους εν Χριστώ. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να νικηθεί, να σβήσει ποτέ, πράγμα απολύτως σίγουρο, εάν είχε «αφεντικά» ανθρώπους!
Σεβασμιώτατε,
Τα ανωτέρω καταθέτω στην αγάπη Σας ως τελική απάντηση προς Εσάς, και συγχωρέστε με, επειδή επλάτυνα τον λόγο μου, θέλοντας να αναλύσω τις απόψεις μου, για να Σας δώσω να καταλάβετε καλύτερα τί εννοούσα.

Χριστός ἀνέστη!
Με υιϊκή αγάπη,
εκζητώντας τις πατρικές Σας ευχές,
Χρίστος Παναγιώτου

• [1] https://www.larissanet.gr
• [2] https://www.larissanet.gr
• [3] Ματθ. 7, 6.
• [4] «γ) Η άποψη της Εκκλησίας… Η άποψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τον Τεκτονισμό βασίστηκε στην Αγία Γραφή και στην Παράδοση, καθώς και στα επίσημα κείμενά του (Καταστατικό Χάρτη της Μεγάλης Στοάς και Γενικό Κανονισμό της Μεγάλης Στοάς). Η άποψη αυτή εκφράστηκε από τη Διορθόδοξη Επιτροπή, (Άγιο Ορος 1930), τη γνωμάτευση της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, (Αθήνα 1933), και τις αποφάσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, (Αθήνα 1933,1972 και 1996). Σύμφωνα με τις παραπάνω αποφάσεις, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία ο Μασονισμός είναι θρησκεία, γιατί οι μασονικές Στοές έχουν έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι αποφάσεις αυτές βασίστηκαν σε κείμενα των ίδιων των μασόνων, τα οποία περιέχουν διδασκαλίες για το Θεό και την ψυχή και δέχονται την πίστη σε Θεό, που τον ονομάζουν Μ.Α.Τ.Σ. (Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος).
• Η γνωστοποίηση των αρχών και των σκοπών της οργάνωσης αυτής, σε όσους το επιθυμούν, λέγεται μύηση, γίνεται σταδιακά και έχει 33 βαθμούς (Οι τρεις πρώτοι βαθμοί είναι «μαθητής», «εταίρος», «διδάσκαλος». Ο μασόνος του 33ου βαθμού ονομάζεται «ύπατος, μέγας, γενικός επιθεωρητής»). Στην κορυφή φτάνουν λίγοι. Σύμφωνα με δημοσιευμένες μαρτυρίες πρώην μασόνων, οι μυήσεις είναι θρησκευτικές τελετές και γίνονται σε σκοτεινές αίθουσες με θρησκευτικά σύμβολα, και υποβλητική διακόσμηση (βωμούς, λαμπάδες, θυμιάματα, ξίφη κ.λπ.). Έτσι δοκιμάζεται η αντοχή και η ψυχραιμία του μυούμενου. Υπάρχουν ακόμη τελετές αντίστοιχες με αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας, και ειδικό τελετουργικό τυπικό για τη λειτουργία της Στοάς και τη ζωή των μελών της (γάμος, εγκαίνια ναού, κηδεία κ.λπ.). Η μασονική λατρεία μιμείται τα αρχαία ειδωλολατρικά μυστήρια και γίνεται από ειδικούς λειτουργούς. 
• Ο μασόνος με τη μύηση και με τους όρκους και τις υποσχέσεις που δίνει, με τη μυστικότητα που είναι υποχρεωμένος να τηρήσει χωρίς να το καταλάβει, βρίσκεται απόλυτα εξαρτημένος από τη Στοά του. Δεν επιτρέπεται και μετά την αποχώρησή του από τη Στοά να ανακοινώσει τα μυστικά και τα μυστήρια στα οποία έχει μυηθεί. Όταν αποχωρεί, χαρακτηρίζεται «εν υπνώσει» και μένει δεμένος μαζί της με τους δεσμευτικούς όρκους που έχει δώσει. Οι μέσοι πολίτες γίνονται συνήθως μέλη μιας Στοάς, προσδοκώντας υποστήριξη για την επαγγελματική και κοινωνική τους άνοδο (Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Πλαγιανάκος, σε πόρισμά του προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης θεωρεί «ασυμβίβαστη την ιδιότητα του δικαστικού και μασόνου», διότι οι δεσμευτικοί του όρκοι δεν επιτρέπουν στο δικαστή να είναι αμερόληπτος.). Η μυστικότητα όμως και η υπακοή που τους επιβάλλονται, είναι κατά την Εκκλησία τελείως αντίθετες με την εν Χριστώ ελευθερία. Ο αληθινός χριστιανός γίνεται προσωπικότητα ελεύθερη και κάνει τα πάντα στο φως, ζώντας «ώς τέκνον φωτός» (Εφ. 5,8).
• Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά η Εκκλησία συνιστά στους πιστούς της να απέχουν από την Μασονία γιατί:
• Ο Μασονισμός, εφόσον διαθέτει δική του ηθική, μύηση και τελετουργία με ειδικό τυπικό, δίνει την εντύπωση μιας μυστικής και κρυφής θρησκευτικής οργάνωσης. Με την αλληλοϋποστήριξη των μασόνων καταργείται η αξιοκρατία• με τη λογοκρισία δημοσιευμάτων ή ομιλιών των οπαδών του, περιορίζεται η ελευθερία σκέψης και δράσης. Κάθε χριστιανός, αν θέλει να ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, πρέπει να αποφεύγει μια οργάνωση που τη χαρακτηρίζει απόλυτη μυστικότητα. Η ζωή του χριστιανού είναι κρυστάλλινη και δε συμβιβάζεται με αποκρυφισμό. Σύμφωνα με τη διακήρυξη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1933, 1972 και σε ειδικό φυλλάδιο προς τον λαό το 1982 και το 1996), είναι αδύνατη η συνύπαρξη της ιδιότητας του χριστιανού με εκείνη του μασόνου», http://ebooks.edu.gr
• [5] https://www.impantokratoros.gr
• [6] Δράσεις αλληλεγγύης, «άνοιγμα» στην Εκκλησία. Ο Διοικητής της 2484 Ροταριανής Περιφέρειας Θεόδωρος Ασπασίδης στην «Ε», 29-11-2018, https://www.eleftheria.gr
• [7]  https://imlarisis.gr

Συνάντηση και συζήτηση Σεραφείμ-Ιλαρίωνα για το Ουκρανικό

EΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΣΚ Κ. IΛΑΡΙΩΝΟΣ ΣΤΗΝ I. ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας και μόνιμο μέλος της Ι. Συνόδου, Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων συνοδευόμενος από τον Πρωθιερέα Ιγκόρ Γιακίντσουκ, Γραμματέα Διορθοδόξων Σχέσεων του Τμήματος του Πατριαρχείου Μόσχας και τον Ιερομόναχο Γρηγόριο Σόκολοφ, υπάλληλο του ιδίου Τμήματος στα πλαίσια προσκυνηματικής περιηγήσεώς του στα ίχνη του Αποστόλου Παύλου, επεσκέφθη κατόπιν αιτήσεώς του τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Η αντιπροσωπεία εγένετο θερμώς δεκτή και συνεζητήθησαν διάφορα εκκλησιαστικά θέματα συμπεριλαμβανομένου και του Ουκρανικού ζητήματος, που έθεσε ο υψηλός επισκέπτης.
Ακολούθως ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς παρέθεσε γεύμα στο Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος και εν συνεχεία η αντιπροσωπεία επεσκέφθη την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και εγένετο δεκτή από τον Διοικητή Αυτής. Ωσαύτως επεσκεύφθη και τον Καθεδρικό Ναό Παναγίας Τριάδος Πειραιώς και προσεκύνησε τα τεθησαυρισμένα χαριτόβρυτα λείψανα του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού ως και τον Ρωσικό Τομέα του Κοιμητηρίου Αναστάσεως Πειραιώς ο Σεβασμιώτατος. κ. Ιλαρίων ετέλεσε τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων Ρώσων αδελφών μας.

Η εισήγηση του π.Φωτίου Βεζύνια στην Ημερίδα για το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο...

Κάνε ἐγγραφή στό κανάλι μου τῆς Youtube πατώντας ἐδῶ:
https://www.youtube.com/channel/UCer7F0LoruTmz4pgnvZiPEw?view_as=subscriber

Εισήγηση με θέμα: Η στάση των αυτοκεφάλων Εκκλησιών έναντι του ουκρανικού «Αυτοκεφάλου».

Η Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, η Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών, ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Σύλλογος Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και ο Ελληνορθόδοξος Σύνδεσμος Ζωοδόχος Πηγή συνδιοργάνωσαν θεολογική ημερίδα με θέμα «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο και η νέα Εκκλησιολογία του Φαναρίου», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 22 Ιουνίου 2019 και ὠρες 09:00 – 13:30 στην Αίθουσα Crystal του Ξενοδοχείου PORTO PALACE, 26ης Οκτωβρίου 65, στη Θεσσαλονίκη.

Η στάση των αυτοκεφάλων Εκκλησιών έναντι του ουκρανικού «Αυτοκεφάλου».

Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας

Αγαπητοί πατέρες, κύριοι και κυρίες σύνεδροι, αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί.   Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από την λαίλαπα της συνόδου του Κολυμπαρίου, δεν προλάβαμε να πάρουμε μια ανάσα από την οικουμενιστική και Aμερικανοκίνητη σύνοδο της Κρήτης, και νέα θύελλα έπληξε και πλήττει την Εκκλησία. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αυτοβούλως, αυτεπαγγέλτως, αυθαιρέτως, πάντως όχι κανονικώς, ανακήρυξε το «αυτοκέφαλον» ως Εκκλησίας, όχι της Κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, που και εκεί δεν είχε δικαίωμα παρέμβασης, (Βλέπε π. Θεοδώρου Ζήση: «ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ»), αλλά  ενός συνονθυλεύματος  χριστιανικών σχισματικών ομάδων της Ουκρανίας. Σε έγγραφο του Γραφείου επί των αιρέσεων, της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς υπό τον τίτλο: «Η Ορθοδοξία οδηγείται σε μεγάλο σχίσμα» με ημερομηνία 21-1-2019 διαβάζουμε: «Τώρα πλέον είναι ολοφάνερο ότι η παγκόσμια Ορθοδοξία, μετά την μονομερή απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να χορηγήσει καθεστώς Αυτοκεφαλίας σε μια «Εκκλησία», η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνονθύλευμα σχισματικών, καθηρημένων και αυτοχειροτονήτων, οδηγείται με γοργά βήματα σε ένα νέο μεγάλο σχίσμα, ίσως το δεύτερο μεγάλο σχίσμα μετά  από αυτό του 1054, με ανυπολόγιστες εκκλησιαστικές συνέπειες για την πανορθόδοξη ενότητα και προς μεγίστη χαρά των εχθρών της.»[1]

   Οι δύο «Σχισματικές Χριστιανικές Ομάδες» που διαρθρώνουν τη «νέα εκκλησία» υπό την ονομασία «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (UOC)»,  είναι: α) Η  «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας-Πατριαρχείο Κιέβου» και β) Η  «Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία»
   Σαφώς εκ των δηλώσεων είναι και πάλι προφανής ο υποβολέας των ενεργειών του Φαναρίου. Τούτο το συμπέρασμα προκύπτει από την διακριτική διπλωματική στήριξη της Ουάσινγκτον προς το Φανάρι για την αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας, όπως διατυπώθηκε από την εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Χέδερ Νάουερτ, στα τέλη Σεπτεμβρίου 2018. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο ειδικός εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, Κερτ Φόλκερ, έδωσε πολιτική χροιά στην απόφαση για αυτοκεφαλία, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Ο διαχωρισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Μόσχας θα τονίσει το γεγονός ότι, σε πολιτική διάσταση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχασε την Ουκρανία». Και πρόσθεσε: «Η Ουκρανία σήμερα είναι πιο ενωμένη, περισσότερο εθνική και πιο προσανατολισμένη προς την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και τη Δύση από ποτέ άλλοτε».[2]
  Δεδομένο επίσης που πρέπει να ληφθεί υπόψη, είναι ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο με επιστολή του, (αρ. πρωτ.119/24-12-2018), ζήτησε από τις δεκατρείς τοπικές αυτοκέφαλες Εκκλησίες να αναγνωρίσουν την Αυτοκεφαλία και τη νέα «Εκκλησία» της Ουκρανίας. Μακράν της «κανονικότητας» οι κινήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τελείως ξένη προς το Ορθόδοξον πολίτευμα των Αγίων Πατέρων η «επιβολή» παντί τω τρόπω… της νέας κατάστασης.
   Θα προσπαθήσουμε στον λίγο χρόνο μιας εισήγησης, να παρουσιάσουμε κατά το δυνατόν περιληπτικά και αντιπροσωπευτικά, τη στάση των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών έναντι των πρωτοβουλιών του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
1·  Εκκλησία Αλεξανδρείας
  Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, πλαγίως πλην σαφώς, εκφράζει την αρνητική του θέση στις μεθοδεύσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σε άρθρο του Ανδρέα Λουδάρου στις 28-9-2018 στην ιστοσελίδα Ορθοδοξία[3]  υπό τον τίτλο:
«Πρωτοβουλία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κατά της κίνησης του Οικουμενικού Πατριάρχη για Αυτοκέφαλο στην Ουκρανία,  διαβάζουμε μεταξύ άλλων:  Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος,…….. δήλωσε το πρωί από την Οδησσό όπου πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη.
 «Σεβασμιώτατε είμαι πάντα κοντά σας» είπε προς τον μητροπολίτη Αγαθάγγελο, και συνέχισε «Θα προσπαθήσω με τις δυνάμεις μου να ενημερώσω όλους για την κατάσταση στην Ουκρανία. Η Εκκλησία της Ουκρανίας πρέπει να μείνει στην κανονικότητά της. Δεν έχει ανάγκη εμείς να της δώσουμε κάτι παραπάνω διότι ήδη το έχει σαν Εκκλησία Ορθόδοξη του Χριστού».
2 ·  Εκκλησία Αντιοχείας
  Περίπου στο ίδιο πνεύμα και η στάση του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Στην ιστοσελίδα Βήμα Ορθοδοξίας[4], σε άρθρο στις 8-1-2019 υπό τον τίτλο:
«Παράλογο να επιχειρείς να σταματήσεις ένα σχίσμα με τίμημα την ενότητα της Ορθοδοξίας»,διαβάζουμε:
Απαντώντας στο αίτημα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να αναγνωρίσει την νεοσύστατη εκκλησία, ο Πατριάρχης Ιωάννης 10ος της Αντιόχειας έγραψε: Δεν είναι λογικό να σταματήσουμε ένα σχίσμα με τίμημα την ενότητα του Ορθοδόξου κόσμου.».
3 ·  Εκκλησία  Ιεροσολύμων
   Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων διατυπώνει με σαφήνεια την θέση  του έναντι του Ουκρανικού προβλήματος. Στην ιστοσελίδα Dimpenews [5] σε άρθρο στις 17-5-2019 υπό τον τίτλο:«Αμετακίνητο το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στο ουκρανικό. Συνάντηση Πατριάρχη Θεόφιλου και Μητροπολίτη Ονούφριου.» διαβάζουμε: «Ο Μητροπολίτης Ονούφριος της μόνης κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄ την Παρασκευή 17.5.2019……Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πάντα σε κατάσταση δοκιμών και διώκεται από τον κόσμο- δήλωσε ο Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ- λόγω αυτού, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία διέρχεται μια ιδιαίτερη περίοδο στην ιστορία της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία των Ιεροσολύμων πάντοτε προσεύχεται στα ιερά των Αγίων Τόπων όπως ο Κύριος στηρίξει την εκκλησία και τους πιστούς της στην Ουκρανία».
4·  Εκκλησία Ρουμανίας
 Σε άρθρο της ιστοσελίδας  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ [6]  στις 22-2-2019 υπό τον τίτλο:
«Η Ιερά Σύνοδος του Πατρ. Ρουμανίας συζήτησε για την ουκρανική αυτοκεφαλία», το Πατριαρχείο Ρουμανίας διαμηνύει την αρνητική του στάση έναντι των κινήσεων της Κωνσταντινούπολης. Διαβάζουμε επιλεκτικά:
Όσον αφορά την εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία, η Ιερά Σύνοδος τόνισε τις ακόλουθες πτυχές:
2. …….. Σε περίπτωση ανεπιτυχούς διμερούς διαλόγου, (για την επίλυση του υπάρχοντος επί τριακονταετία σχίσματος) είναι απαραίτητο να συγκαλέσει (το Οικουμενικό Πατριαρχείο), Σύναξη όλων των Αρχηγών Ορθοδόξων Εκκλησιών για την επίλυση του υπάρχοντος προβλήματος.
5·  Εκκλησία Βουλγαρίας
  Η έκφραση του σεβασμού στους Ιερούς κανόνες, διέπει τη στάση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας. Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα Ρομφαία [7] σε άρθρο στις 22-6-2018 υπό τον τίτλο:«Εκκλησία της Βουλγαρίας για Ουκρανία: »Να τηρηθούν αυστηρά οι Ιεροί Κανόνες»»
«Στο θέμα της εκχώρησης αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας τονίζει την αυστηρή τήρηση των ιερών κανονών.»
6· Εκκλησία  Γεωργίας
   Φαίνεται ότι στην Γεωργία παίζεται «επικίνδυνο» παιχνίδι. Αυτό μας αφήνουν  να συμπεράνουμε οι δηλώσεις του Πρωθιερέα Ανδρέα Τζακμαϊτζέ. Διαβάζουμε στην ιστοσελίδαΡομφαία [8] σε άρθρο στις 22-1-2019 υπό τον τίτλο: «Πατριαρχείο Γεωργίας: »Απαράδεκτο να δεχόμαστε πιέσεις για αναγνώριση της νέας Εκκλησίας στην Ουκρανία»»
Απαράδεκτες χαρακτηρίζει τις πιέσεις που δέχεται από ορισμένους εγχώριους πολιτικούς και μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς για να αναγνωρίσει την νέα Έκκλησία της Ουκρανίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας.
«Υπάρχει μια συνεχιζόμενη πίεση στην Εκκλησία μας και στον κλήρο για να υποστηρίξουν την δημιουργία της νέας Εκκλησίας στην Ουκρανία, και όποιος δεν τον κάνει έχει φιλορωσικές τάσεις» – δήλωσε ο επικεφαλής της υπηρεσίας Τύπου του Πατριαρχείου Πρωθιερέας Ανδρέας Τζακμαϊτζε.
7· Εκκλησία της Κύπρου
    Σε άρθρο στις 18-2-2019, υπό τον τίτλο: «Οι αποφάσεις της Εκκλησίας της Κύπρου για την Ουκρανία»,  στην ιστοσελίδα Ρομφαία[9]  διαβάζουμε επιλεκτικά:
6. Ἡ δισχιλιετὴς πείρα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλὰ καὶ τῆς καθόλου Ορθόδοξης Ἐκκλησίας, μᾶς δημιουργεῖ ἀμφιβολίες ὡς πρὸς τὴ δυνατότητα ἐπικύρωσης ἐκ τῶν ὑστέρων, χειροτονιῶν ποὺ ἔγιναν ἀπὸ καθαιρεμένους, ἀφορισμένους καὶ ἀναθεματισμένους ἐπισκόπους. Τὴν καθαίρεση, ἀφορισμὸ καὶ ἀναθεματισμὸ κάποιων προσώπων ποὺ πρωτοστάτησαν στὴν Οὐκρανικὴ κρίση, δεχτήκαμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι. Τὸ ἔκκλητο, ὅταν ὑφίσταται, θὰ πρέπει νὰ ἔχει κάποιους χρονικοὺς περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ὑποβολὴ καὶ τὴν ἐξέτασή του.
…………………………
Ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου θέματος τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Οὐκρανία Ἐκκλησίας φρονοῦμεν ὅτι:
Ἡ ἐξαγγελία τῆς παραχώρησης τῆς αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔγινε μὲ σκοπὸ τὴν εἰρήνευση καὶ τὴν ἐπίτευξη τῆς ἑνότητας τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας. Δὲν ἀμφισβητοῦμε αὐτὸν τὸν σκοπό. Μέχρι στιγμῆς ὁ σκοπὸς αὐτὸς δὲν ἔχει ἐπιτευχθεῖ.
8·  Εκκλησία της Πολωνίας
   Ευθέως και σαφώς ομιλεί η Εκκλησία τη Πολωνίας. Σε άρθρο της ιστοσελίδας ekklisiaonline[10] στις 4-1-2019 υπό τον τίτλο:
«Εκκλησία Πολωνίας: ΟΧΙ στην Εκκλησία της Ουκρανίας», συναντάμε την πρέπουσα αυστηρότητα, χωρίς όμως και πάλι το συνεπαγωγικό «δια ταύτα». Το δεν αναγνωρίζω, δεν αναφέρεται πουθενά στους Ιερούς κανόνες. Οι Ιεροί κανόνες αναφέρονται στην «κοινωνία εν τοις μυστηρίοις και ταις προσευχαίς». Μας αρέσει δεν μας αρέσει εκεί εστιάζεται η προσοχή των Αγίων Πατέρων. Διαβάζουμε λοιπόν:
   Την άρνησή του να αναγνωρίσει τη νέα Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, εκφράζει με επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ. Σάββας.
Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Πολωνίας υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ότι «σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες οι σχισματικές ομάδες μπορούν να επιστρέψουν στην κανονικότητα μόνο μέσω της μετάνοιας, ενώ το επιτίμιο μπορεί να το άρει μόνο εκείνος που το επέβαλε» και προσθέτει ότι «ο Φιλάρετος και οι οπαδοί του δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως πραγματικοί ποιμένες που μπορούν να τελέσουν μυστήρια.
 
9·  Εκκλησία της Αλβανίας
   Εξαιρετική η προσέγγιση της Εκκλησίας της Αλβανίας. Θα παρουσιάσουμε μεγαλύτερο μέρος της αποφάσεως της, γιατί απλά στοιχειοθετεί το μέγα «κατηγορώ» έναντι των θέσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αλλά μόνο το «κατηγορώ». Είναι αρκετό;
Στην ιστοσελίδα λοιπόν, της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας [11] σε άρθρο στις 9-3-2019 υπό τον τίτλο: «Η Εκκλησία της Αλβανίας αρνείται να αναγνωρίσει την “Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας”, την οποία δημιούργησε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως», επισημαίνουμε:
……..Ὁ αὐτός πόνος καί ἡ ἀγωνία διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας υποχρεώνει ἡμᾶς νά διατυπώσωμεν θεμελιώδη ἀμφιβολίαν, ὡς πρός τήν ἐπικύρωσιν ἀναδρομικῶς χειροτονιῶν τελεσθεισῶν ὑπό καθῃρημένου, ἀφωρισμένου καί ἀναθεματισμένου προσώπου. Ἡ πολιτεία τοῦ τελέσαντος τάς ἐν λόγῳ πράξεις κ. Φιλαρέτου Ντενισένκο (πρωταγωνιστοῦ τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως) εἶναι ἀποκαλυπτική. Χειροτονηθείς Ἐπίσκοπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τό 1962, διετέλεσεν μεταξύ ἄλλων Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων αὐτοῦ καί Μητροπολίτης Κιέβου. Τό 1991 ἐζήτησεν αὐτοκεφαλίαν, οὐχί ἀπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀλλά ἀπό τήν κατ’ αὐτόν τότε «Μητέρα Ἐκκλησίαν», τό Πατριαρχεῖον Μόσχας. Τό 1992 καθῃρέθη, ἐνῷ τό 1997 ἀφωρίσθη καί ἀνεθεματίσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ὀργανικοῦ μέλους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐνεργειῶν τούτων ἀναγνωρισθεισῶν ὑπό πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.
Ὅσον χρόνον ὁ κ. Φιλάρετος ἦτο καθῃρημένος καί ἀναθεματισμένος ἐτέλεσεν ἀντικανονικῶς τελετουργίας, μή συνιστώσας ἔγκυρα μυστήρια. Συνεπῶς καί αἱ τελεσθεῖσαι ὑπ’ αὐτοῦ χειροτονίαι εἶναι ἀνυπόστατοι, κεναί, στερούμεναι τῆς θείας χάριτος καί τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μεταξύ αὐτῶν καί αἱ χειροτονίαι εἰς διάκονον, πρεσβύτερον καί τελικῶς εἰς ἐπίσκοπον τοῦ γραμματέως αὐτοῦ Σεργκέι Ντουμένκο, νῦν Μητροπολίτου Ἐπιφανίου. Ἐν τῷ Ὑμετέρῳ Γράμματι τῆς 24ης Δεκεμβρίου 2018 σημειοῦται:«…ἀποκαταστήσαντες τούτους εἰς τούς οἰκείους αὐτοῖς ἀρχιερατικούς καί ἱερατικούς βαθμούς…». Διερωτώμεθα, ὅμως, κατά πόσον αἱ τελεσθεῖσαι ὑπό τοῦ κ. Φιλαρέτου χειροτονίαι, ἀφωρισμένου καί ἀναθεματισμένου ὄντος, ἀπέκτησαν, ἐξ ὑστέρου, ἄνευ κανονικῆς χειροτονίας ἁγιοπνευματικήν ἐγκυρότητα καί γνησίαν σφραγῖδα ἀποστολικῆς διαδοχῆς.
Πανορθοδόξως ἀναγνωρίζεται ὡς θεμελιώδης ἐκκλησιολογική ἀρχή ὅτι αἱ χειροτονίαι τῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν, ὡς «μυστήρια» ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τελεσθέντα, εἶναι ἄκυροι, πολλῷ δέ μᾶλλον αἱ χειροτονίαι ὑπό καθαιρεθέντος καί ἀφορισθέντος. Ἡ βασική αὕτη ἀρχή, ἡ ἀρρήκτως συνδεομένη μετά τῆς περί Ἁγίου Πνεύματος Ὀρθόδοξου διδασκαλίας, ἀποτελοῦσα ἀπαρασάλευτον κρηπῖδα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, πεποίθαμεν ὅτι δέν δύναται νά παραθεωρηθῇ.
Δυσκολευόμεθα νά κατανοήσωμεν ὅτι τά ἄκυρα καί ἀνυπόστατα καθίστανται «κατ’ οἰκονομίαν» πνευματοφόρα· ὅτι πράξεις ἀποτελοῦσαι ἐπανειλημμένην βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, (ὅπως ἡ ἐπίκλησις ὑπό τοῦ τότε ἀφωρισμένου κ. Φιλαρέτου «ἡ Θεία Χάρις… προχειρίζεται… εὐξώμεθα ὑπέρ αὐτοῦ ἵνα ἔλθῃ ἐπ’ αὐτοῦ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος»), ἀναγνωρίζονται ἐκ τῶν ὑστέρων «κατ’ οἰκονομίαν». Εἶναι δέ, τέλος, γνωστόν ὅτι κατά τήν πρόσφατον Ἑνωτικήν Σύνοδον ἡ ἐπιλογή καί ἐκλογή τοῦ νέου Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ὑπῆρξεν ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιμονῆς τοῦ κ. Φιλαρέτου, σήμερον πλέον ἐπισήμως ἀποκαλουμένου ἐν Οὐκρανίᾳ «Ἁγιωτάτου Ἐπιτίμου Πατριάρχου Κιέβου καί πάσης Ρῶς-Οὐκρανίας». Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω διερωτώμεθα διά την προσθήκην τοῦ ὀνόματος τοῦ Μητροπολίτου Ἐπιφανίου εἰς τά Ἱερά Δίπτυχα.
……………..
Στοιχοῦσα τῷ περί συνοδικότητος πνεύματι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, ἡ κατ’ Ἀλβανίαν Ὀρθόδοξος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία ἀπευθύνει θερμήν παράκλησιν, ὅπως τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀξιοποιοῦν τό κατ’ἐξοχήν προνόμιον τοῦ συντονισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, συγκαλέσῃ τό συντομώτερον δυνατόν Πανορθόδοξον Σύναξιν ἤ Σύνοδον,προκειμένου νά προληφθῇ ὁ ἐμφανής κίνδυνος δημιουργίας ὀδυνηροῦ Σχίσματος, ἀπειλοῦντος τήν ἀξιοπιστίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν πειστικήν αὐτῆς μαρτυρίαν εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.
10·  Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας
Διαβάζουμε σε άρθρο της ιστοσελίδας ΑΡΧΩΝ[12] στις 11-10-2018 υπό τον τίτλο:  «Ο Αρχιεπίσκοπος Τσεχίας για τις εξελίξεις στην Ουκρανία»
Στις 11 Οκτωβρίου 2018 στην επιστολή του προς τον Αγιώτατο Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλο ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Τσεχίας και Σλοβακίας Ροστισλάβ λέγει:
Απαντώντας στο Γράμμα Σας από 1ης Οκτωβρίου 2018, θέλω να Σας διαβεβαιώσω, Αγιώτατε, για το αμετάβλητο της θέσεώς μου έναντι της ωμής παρεμβάσεως των κρατικών αρχών στην Ουκρανία στα εσωτερικά της Εκκλησίας……
Ως μόνο κανονικό Προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας η οικουμενική Ορθοδοξία αναγνωρίζει τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο.
Και αποκαλύπτει!!!
Αυτό, εκφράζοντας όλους τους παρισταμένους, τόνισε κατ’ επανάληψιν και επιβεβαίωσε ο Παναγιώτατος Προκαθήμενος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην από 21ης έως 27ης Ιανουαρίου 2016 στο Σαμπεζύ Γενεύης γενομένης Σύναξης Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.
   Αφήσαμε στο τέλος τις θέσεις δύο Εκκλησιών. Της Ρωσίας και της Σερβίας. Και αυτό γιατί και οι δύο αυτές Εκκλησίες, μέσα από τις γραπτές θέσεις τους, εκφράζουν την όντως Ορθόδοξη θέση και στάση απέναντι στην φουρτούνα που προκλήθηκε, από τις κινήσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας.
·  Εκκλησία της Ρωσίας
Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα Ρομφαία[13] σε άρθρο στις 18-10-2018 υπό τον τίτλο:
«Το ανακοινωθέν του Πατριαρχείου Μόσχας για την διακοπή κοινωνίας»
Με μεγάλο πόνο η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας πληροφορήθηκε το από της 11ης Σεπτεμβρίου 2018 ανακοινωθέν του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως περί: ανανέωσης της αποφάσεως «χορήγησις αὐτοκεφαλίας είς την Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας», ανασύστασης στο Κιέβο «Σταυροπήγιον» Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, «αποκατάστασης εἰς τόν ἀρχιερατικόν ἤ ἱερατικόν βαθμόν» των αρχηγών του ουκρανικού σχίσματος και των συν αυτούς και τους «πιστούς αὐτῶν εἰς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν», άρσεως «τής ισχύος» του Συνοδικού Γράμματος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1686 σχετικά με την παραχώρηση της Ιεράς Μητροπόλεως Κιέβου στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας.
Αυτές τις άνομες αποφάσεις η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως έλαβε μονομερώς, αγνοώντας τις κλήσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, καθώς και των κατά τόπους Ορθοδόξων αδελφών Εκκλησίων, των Προκαθημένων τους και των Αρχιερέων προς πανορθόδοξη συζήτηση επί του θέματος.
Η κοινωνία μετά των εισερχομένων εις σχίσμα, πολύ δε περισσότερο με τους αφορισμένους από την ίδια την Εκκλησία εξομοιώνεται με την συμμετοχή στο σχίσμα και αυστηρά καταδικάζεται από τους Κανόνες της Αγίας Εκκλησίας: «Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας» (B´ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου, Ι´ και ΙΑ´ Ἀποστολικοὶ Κανόνες).
Η απόφαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως περί «ἀποκαταστάσεως» κανονικής υπόστασης και επαναφορά σε εκκλησιαστική κοινωνία του αφορισμένου από την Εκκλησία πρώην Μητροπολίτου Φιλαρέτου Ντενισένκο, αγνοεί μια σειρά ληφθέντων αποφάσεων των Ιερών Συνόδων της Ιεραρχίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, των οποίων η νομιμότητα δεν υφίσταται αμφιβολίας.
………….
Αποδοχή σε κοινωνία του σχισματικού και αναθεματισμένου από άλλη Τοπική Εκκλησία ατόμου με όλους τους υπ᾽ αυτού χειροτονημένους «επισκόπους» και «κληρικούς», επιβολή σε ξένα κανονικά όρια, απόπειρα απόταξης από τα ιστορικά πεπραγμένα – όλα αυτά οδηγούν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκτός ορίων κανονικότητας, και προς μεγάλη μας θλίψη κάνει αδύνατη την συνέχιση ευχαριστιακής κοινωνίας με τους Ιεράρχες του, τους κληρικούς του και τους πιστούς.
Από σήμερα και έως της ακύρωσης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως των ειλημμένων υπ᾽ αυτού αντικανονικών αποφάσεων, για όλους τους κληρικούς της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας καθίσταται αδύνατον η συλλειτουργία με κληρικούς της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και για τους λαϊκούς ακόμη η συμμετοχή στα υπ᾽ αυτών τελούμενα Άχραντα Μυστήρια. Η προσχώρηση Αρχιερέων και Ιερέων από την Κανονική Εκκλησία στους σχισματικούς ή ευχαριστιακή κοινωνία μαζί τους συνιστά κανονικό έγκλημα και επισύρει σε αντίστοιχες ποινές.
·  Εκκλησία της Σερβίας
Σε άρθρο της Ιστοσελίδας Ρομφαία[14] στις 28-2-2019 υπό τον τίτλο:
«Πατριαρχείο Σερβίας: »Δεν αναγνωρίζουμε την λεγόμενη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας»» , διαβάζουμε:
Η επιστολή του Πατριαρχείου Σερβίας:[15]
Μένουμε στην καταληκτική θέση της απάντησης του Πατριαρχείου Σερβίας:
«Τέλος είμεθα νομοτελώς ηναγκασμένοι, όπως συστήσωμεν τοις τε Πανιερωτάτοις Ιεράρχαις και τοις τιμίοις κληρικοίς της Εκκλησίας ημών το απέχειν της λειτουργικής και κανονικής κοινωνίας ου μόνον μετά του προειρημένου Επιφανίου Ντουμέγκο και των συν αυτώ, αλλά και μετά των συλλειτουργούντων και κοινωνούντων αυτοίς αρχιερέων και κληρικών, συνωδά τη ιεροκανονική αρχή, ότι ο κοινωνών ακοινωνήτω αποβαίνει και αυτός ακοινώνητος.»
·  Εκκλησία της Ελλάδος
   Διαβάσαμε με λύπη την είδηση της χειροτονίας από τους σχισματικούς της Ουκρανίας, Έλληνος κληρικού, του αρχιμανδρίτου της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, Επιφάνιου Δημητρίου σε επίσκοπο Ολβίας.[16] Με λύπη δεχθήκαμε και την είδηση της συγχαρητήριας υποδοχής, προς τον χειροτονηθέντα ακοινώνητο κατά τους Ιερούς Κανόνες νέο «επίσκοπο» Ολβίας από τον μητροπολίτη Φθιώτιδος.[17]
  Είδαμε δυστυχώς   ευθέως, όχι πλαγίως…  όμως σαφώς την κοινωνία σε συμπροσευχή μετά του ψευδεπισκόπου Επιφανίου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ. Ιερωνύμου στα ονομαστήρια του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.[18]
  Ελπίζουμε η επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στην Κωνσταντινούπολη, να είναι μία διπλωματική απλά κίνηση, και να μην θεωρηθεί από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως τετελεσμένο γεγονός… η αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας έτσι όπως την επέβαλαν οι κινήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αγαπητοί πατέρες, κύριοι και κυρίες σύνεδροι, αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί.
  Είναι σαφής η κανονική αυθαιρεσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ως εκ τούτου σημαντικότατη η στάση των υπολοίπων Εκκλησιών.
  Όμως κάτι που πρέπει να εντοπίσουμε και να το υπογραμμίσουμε και να το γράψουμε και με έντονα γράμματα. Εκτός από το Πατριαρχείο Μόσχας και το Πατριαρχείο Σερβίας, οι υπόλοιπες αυτοκέφαλες Εκκλησίες ακόμα και η Εκκλησία της Αλβανίας, ναι μεν δεν αναγνωρίζουν και δεν συμφωνούν με τα όσα μονομερώς πράττει το Οικουμενικό Πατριαρχείο αλλά ωσάν να μην γνωρίζουν τους κανόνες, μένουν μόνο στην «μη αναγνώριση». Έτσι όμως η «ασθένεια» της κοινωνίας με σχισματικούς και καθηρημένους, δυστυχώς και με ουνίτες, υφέρπει μέσα στην Εκκλησία.     
Ευτυχώς οι Ιεροί κανόνες «επισκοπούν» του σώματος της Εκκλησίας. Όσοι λοιπόν κοινωνούν άμεσα ή έμμεσα με τις σχισματικές ομάδες της Ουκρανίας, οι Ιεροί κανόνες τους καθιστούν σχισματικούς. Τους καθιστούν ακοινώνητους.

Σας ευχαριστώ.


 
[1]https://www.vimaorthodoxias.gr/mitropoleis/i-m-peiraios-gia-to-oukraniko-i-orthodoxia-odigeitai-se-megalo-schisma/
[2] https://www.parapolitika.gr/stories/article/331538/sigkrousi-fanariou-moschas-aftokefalia-apili-gia-schisma-ke-proektasis/
[3]https://orthodoxia.info/news/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5/
[4]https://www.vimaorthodoxias.gr/patriarxeia/antiocheias-paralogo-na-epicheireis-na-stamatiseis-ena-schisma-me-timima-tin-enotita-tis-orthodoxias/#
[5]https://dimpenews.com/2019/05/17/%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BB%CF%8D/
[6] https://www.orthodoxianewsagency.gr/patriarxeia/patriarxio_roumanias/i-iera-synodos-tou-patr-roumanias-syzitise-gia-tin-oukraniki-aytokefalia/
[7] https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-boulgarias/22448-ekklisia-tis-boulgarias-gia-oukrania-na-tirithoun-austira-oi-ieroi-kanones
[8] https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-georgias/26591-patriarxeio-georgias-aparadekto-na-dexomaste-pieseis-gia-anagnorisi-tis-neas-ekklisias-stin-oukrania
[9] https://www.romfea.gr/ekklisia-kyprou/27150-oi-apofaseis-tis-ekklisias-tis-kuprou-gia-tin-oukrania
[10]https://www.ekklisiaonline.gr/nea/ekklisia-polonias-ochi-stin-ekklisia-tis-oukranias/
[11] https://mospat.ru/gr/2019/03/09/news171254/
[12]https://arxon.gr/2018/10/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%AF/
[13] https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/24446-to-anakoinothen-tou-patriarxeiou-mosxas-gia-tin-diakopi-koinonias
[14] https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/27305-patriarxeio-serbias-den-anagnorizoume-tin-legomeni-autokefali-ekklisia-tis-oukranias
[15]https://www.scribd.com/document/400727945/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7-%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7#fullscreen&from_embed
[16]https://arxon.gr/2019/05/%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CE%BB%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B7/
[17]http://www.imfth.gr/news_events/o-neos-episkopos-olvias-k-epifanios-ston-sevasmiotato
[18]https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/29690-o-esperinos-ton-onomastirion-tou-oikoumenikou-patriarxou-bartholomaiou

Φαναριώτικη αντιπροσωπεία στο Βατικανό

Του Μανώλη Κείου

Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριάρχη θα βρεθεί στη Ρώμη για την γιορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και τον Παύλου συνεχίζοντας την συνήθεια των τελευταίων ετών οπότε και Οικουμενικό Πατριαρχείο και Βατικανό στέλνουν αντιπροσωπείες στους εορτασμούς των πολιούχων Αγίων.

Μια επίσημη αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου λοιπόν θα βρίσκεται στη Ρώμη, στις 27-29 Ιουνίου.
Η φετινή αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου θα έχει ως επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού Ιωβ, ο οποίος εκπροσωπεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και συμπροεδρεύει στην Κοινή Διεθνή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ των παπικών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας που συνεδριάζει περιοδικά.
Την αντιπροσωπεία θα συμπληρώνουν ο Επίσκοπος Μελιτηνής Μάξιμος και ο διάκονος Βοσπόριος και όλοι μαζί θα γίνουν δεκτοί από τον Πάπα Φραγκίσκο στις 28 Ιουνίου, ενώ επίσης η αντιπροσωπεία θα πραγματοποιήσει συναντήσεις με το Ποντιφικό Συμβούλιο του Βατικανού για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας.
Το Σάββατο 29 Ιουνίου, η αντιπροσωπεία θα παραστεί στην επίσημη ευχαριστιακή εορτή που λειτουργεί ο ποντίφικας κατά την οποία παραδοσιακά ευλογεί το Pallium. Το pallium είναι ένα ένδυμα λευκού μαλλιού που οι μητροπολίτες φορούν στους ώμους τους ως σύμβολο της εξουσίας τους και της ενότητάς τους με τον Πάπα.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός: Να μην συναναστρέφεστε με αιρετικούς!

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι’ αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι  Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.
Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β’ Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι’ ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β’ Πετ. 2, 1-2).

Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).
Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.
Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.
Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.
Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.
Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.
Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!
Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ’ εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).
Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι…
Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ’ αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.
Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ’ αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.
Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού.Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ’ αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.
Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.
Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει:«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.
Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.
Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.
Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο. Γι’ αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι’ αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.
* Έχει επικρατήσει- ίσως και μέσω προπαγάνδας- στην Ορθοδοξία να ομιλούμε γιά 7 Οικουμενικές Συνόδους. Ασφαλώς ο Άγιος δεν αγνοεί ή μειώνει τις άλλες δύο Οικουμενικές Συνόδους απλώς ακολουθεί το συνήθειο και τονίζει την μεγάλη σπουδαιότητα τις Εβδόμης.
Αναδημοσίευση από katanixis.gr

Η εισήγηση του π.Αναστασίου Γκοτσόπουλου στην Ημερίδα για το Ουκρανικό Α...

Η εισήγηση του π.Αναστασίου Γκοτσόπουλου στην Ημερίδα για το Ουκρανικό ΑυτοκέφαλοΚάνε ἐγγραφή στό κανάλι μου τῆς Youtube πατώντας ἐδῶ:
https://www.youtube.com/channel/UCer7F0LoruTmz4pgnvZiPEw?view_as=subscriber
Εισήγηση με θέμα: Ιεροκανονικές παράμετροι του ουκρανικού «Αυτοκεφάλου» .

Η Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, η Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών, ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Σύλλογος Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και ο Ελληνορθόδοξος Σύνδεσμος Ζωοδόχος Πηγή συνδιοργάνωσαν θεολογική ημερίδα με θέμα «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο και η νέα Εκκλησιολογία του Φαναρίου», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 22 Ιουνίου 2019 και ὠρες 09:00 – 13:30 στην Αίθουσα Crystal του Ξενοδοχείου PORTO PALACE, 26ης Οκτωβρίου 65, στη Θεσσαλονίκη.

Ιεροκανονικές παράμετροι του  Οὐκρανικού “Αὐτοκεφάλου”[1]∙*

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621,  agotsopo@gmail.com

Θεσσαλονίκη, Σάββατο 22.6.2019

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί,

Ευχαριστώ θερμώς την οργανωτική Επιτροπή της Ημερίδας για την τιμητική πρόσκληση να ομιλήσω ενώπιόν σας με θέμα «Ιεροκανονικές παράμετροι του Ουκρανικού “αυτοκεφάλου”».

Προσδιορίζοντας πολύ επιγραμματικά την ἔννοια τοῦ αὐτοκεφάλου μπορούμε να πούμε ότι έχει διπλή διάσταση: α) σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο καὶ β) σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο.

α) Σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο εκδηλώνεται με την πληρότητα στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς καμία ἐξάρτηση ἀπὸ ἄλλο ἐκκλησιαστικὸ κέντρο, γι΄αὐτὸ καὶ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐκχώρησή του ἡ σύμφωνη γνώμη τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας (ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπᾶται ἡ νέα Ἐκκλησία), καὶ

β) Σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο εκδηλώνεται με την ἄμεση κοινωνία τῆς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας μὲ τὴν οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀναγκαία ἐπ’ αὐτοῦ ἡ πανορθόδοξη συμφωνία.

Τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα κρίσιμο, διότι ἀφορᾶ στὴν ἑνότητα τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ὄχι σὲ ἕνα τμῆμα αὐτῆς. Συνεπῶς, ὅπως μία ἐλλειπής-κουτσουρεμένη δικαιοδοσία δὲν συνιστᾶ αὐτοκεφαλία, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ μία αὐτοκεφαλία ποὺ προσβάλει τὴν πανορθόδοξη-οἰκουμενικὴ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὄντως κακοκεφαλία…

Στο σοβαρότατο ζήτημα της απόδοσης αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, απὸ ιεροκανονικῆς πλευρᾶς ἔχουν τεθεῖ, μεταξὺ ἄλλων, τρία βασικὰ ζητήματα, ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν ὁποίων κρίνεται ἐν πολλοῖς ἡ κανονικότητα ἢ μὴ τοῦ Ουκρανικού Αὐτοκεφάλου:

1. Ἡ Οὐκρανία ὑπάγεται κανονικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἢ στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας;

2. Δικαιοῦται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ χορηγεῖ τὸ Αὐτοκέφαλο;  καὶ

3. Σε ποιους δόθηκε η αυτοκεφαλία;

Α΄

Ὑπάγεται ἡ Οὐκρανία στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου;

Τὸ ζήτημα ἐὰν ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι κομβικῆς σημασίας, διότι σὲ ἀντίθετη περίπτωση το Πατριαρχείο δὲν ἔχει κανονικὸ δικαίωμα νὰ παρεμβαίνει σὲ δικαιοδοσία ἄλλης τοπικῆς Ἐκκλησίας, διότι τότε διαπράττει σοβαρὰ κανονικὰ ἀδικήματα (εισπήδηση κ.ά. ) καταδικασμένα ἀπὸ πολλοὺς ἱεροὺς κανόνες (Β-2, Γ-8, Πενθέκτης-39, Ἀντιοχείας-13, -22, Σαρδικῆς-3 κ.ἄ.) καὶ σύνολη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση.

Ασφαλώς, αρχικά η περιοχή της Ουκρανίας, η «Μητρόπολη Κιέβου», η λεγομένη Μικρά Ρωσία, όπως και όλη η Ρωσία, υπαγόταν στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αργότερα, τον 17ο αι. ο Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ κατόπιν αιτήματος των Ρώσων ηγεμόνων και ακολουθώντας την αρχή του σεβασμού της ενότητος των ρωσικών λαών, την οποία αρχή τήρησαν όλοι οι Πατριάρχες εκχώρησε την Ουκρανία στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ρωσίας.

Όπως έχουμε καταδείξει σε πρόσφατη εργασία μας, σύμφωνα με τα ἐπίσημα στοιχεῖα, ἔγγραφα καὶ ἐκδόσεις ακόμα και τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου που έχουν εκδοθεί από τὸ δικό του ἐν Κωνσταντινουπόλει «Πατριαρχικὸν Τυπογραφεῖον», σύμφωνα με μελέτες στελεχῶν καὶ συνεργατῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Ἀρχειοφύλακας τοῦ Οἰκ. Θρόνου Κ. Δελλικάνης, π. Θ. Ζήσης, Β. Σταυρίδης, Βλ. Φειδᾶς, Γρ. Λαρεντζάκης) καθὼς καὶ ἐπίσημα διατυπωμένες θέσεις τοῦ ίδιου του Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (ἐπιστολές, ὁμιλίες), προκύπτει ὅτι ἡ ἴδια ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ κανονικὴ συνείδηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τοὺς τελευταίους τρεισήμισι αἰῶνες μέχρι καὶ τὸ 2018, δὲν θεωροῦσε ὡς κανονικό του ἔδαφος τὴν Οὐκρανία, τὴν ὁποία ἀναγνώριζε μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο καὶ σαφῆ τρόπο ὅτι ὑπάγεται στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, το οποίο ἀσκοῦσε τὴν πλήρη κανονικὴ δικαιοδοσία του σὲ ὅλα τα ζητήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Επίσης, οι ίδιοι οἱ κάτοικοι τῆς Οὐκρανίας συμμετεῖχαν ἐνεργά σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας (ἐνοριακὴ ζωή, διωγμούς, μοναχισμὸς θεολογικὲς σπουδές, διοίκηση).

Τέλος, και το πλέον καθοριστικό: Στὸ ἐρώτημα ἂν ὑπάγεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας ἔχει ἀποφανθεῖ ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση. Ὅλες, χωρὶς καμία ἐξαίρεση, οἱ κατὰ τόπους Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ τὰ Πατριαρχεῖα ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ Αυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τῆς Μόσχας. Ὅλες, χωρὶς καμία ἐξαίρεση, οἱ Ἐκκλησίες θεωροῦν ὡς μοναδικὸ κανονικὸ Μητροπολίτη Κιέβου τὸν Ὀνούφριο. Μὲ αὐτὸν καὶ τὴν περὶ αὐτὸν Σύνοδο καὶ μόνο εἶχαν κοινωνία στὰ διορθόδοξα καὶ πανορθόδοξα συλλείτουργα καὶ στὶς Ἐπιτροπὲς ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Αὐτὴ ἡ ὁμοφωνία ἐκφράζει τὴν πανορθόδοξη-οἰκουμενικὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ὁποία κανένας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ περιφρονήσει χωρὶς σοβαρὲς συνέπειες.

Αυτή η ομόφωνη, αδιάκοπη και αστασίαστη επί τρεισήμισι αιώνες ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ ζωὴ δημιούργησε αὐτὸ τὸ ὁποῖο στὴν κανονικὴ παράδοση ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «εκκλησιαστικό ἔθιμο», το οποίο εἶναι σεβαστὸ ὡς κανόνας δικαίου καὶ συνεπῶς ἔχει ἐφαρμογὴ ἀκόμα καὶ σὲ ζητήματα κανονικῆς δικαιοδοσίας. Παραδείγματος χάριν στο εκκλησιαστικό έθιμο θεμελιώθηκε τὸ αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου που ἐπικύρωσε η Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος με τον κανόνα Γ-8.

Άλλωστε και η υπαγωγή του τοῦ Ἀν. Ἰλλυρικοῦ (Κρήτη, Ἀχαΐα, Θεσσαλία, Ἤπειρος, Ἀλβανία, Μακεδονία)  από το Πατριαρχείο Ρώμης στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δεν έγινε με την έκδοση Τόμου, όπως γίνεται συνήθως, αλλά βάσει του εκκλησιαστικού εθίμου. Τό Ἀνατολικό Ἰλλυρικό μέχρι τὸ 731 ὑπαγόταν κανονικῶς στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ὀρθοδόξου, τότε, Πατριαρχείου τῆς Ρώμης. Τὸ 731 ὁ εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Λέων Γ΄ Ἴσαυρος, παρὰ τὶς ἔντονες ἀντιρρήσεις τοῦ πάπα Γρηγορίου Γ΄ ἀπέσπασε μὲ αὐτοκρατορικὴ ἀπόφαση τὸ Ἀνατολικὸ Ἰλλυρικὸ καὶ τὸ ὑπήγαγε στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως μὲ σκοπὸ νὰ τιμωρήσει τὸν πάπα τῆς Ρώμης ποὺ ἦταν Ὀρθόδοξος καὶ δὲν συμφωνοῦσε μαζί του στὴν καταστροφὴ τῶν ἱερῶν εἰκόνων!

Κατὰ συνέπεια, ὅπως τὸ Ἀνατολικὸ Ἰλλυρικὸ λόγῳ ἐκκλησιαστικοῦ ἐθίμου ὑπάγεται στὴν Κωνσταντινούπολη, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ πράξη («Τόμος») ἐκχωρήσεως τῆς δικαιοδοσίας ἀπὸ τὴ Ρώμη, πολλῷ μᾶλλον ἡ Μητρόπολις Κιέβου ὑπάγεται στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχα, τὴ στιγμὴ ποὺ ὑπάρχει καὶ η Πατριαρχική και Συνοδική απόφαση του 1686, τὴν ὁποία ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τόσο στην Κωνσταντινούπολη αλλά και σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἑρμήνευσε, δημιουργώντας πλέον ἐκκλησιαστικὸ ἔθιμο ἐπὶ 332 συναπτὰ χρόνια.

Συνεπώς, το Οικουμενικό Πατριαρχείο σεβόμενο την εκκλησιαστική κανονική τάξη δεν είχε κανένα δικαίωμα επί της Ουκρανίας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της κυριάρχου Εκκλησίας της Ρωσίας. Μόνο Οικουμενική ή Πανορθόδοξη Σύνοδος μπορούσε να εξουσιοδοτήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη να παρέμβει. Τώρα όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο: όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ζήτησαν να μην παρέμβει.

Με ποιο κανονικό δικαίωμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης περιφρονεί αὐτὴ τὴν πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ἐκπεφρασμένη πανορθόδοξη συνείδηση καὶ ἐμπειρία;

Με ποιο κανονικό δικαίωμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης ἵσταται ὑπεράνω τῆς πανορθόδοξης συνείδησης;

Β΄

Δικαιοῦται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ χορηγεῖ τὸ Αὐτοκέφαλο κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο;

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες:

Ἀσφαλῶς, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δικαιούται να χορηγεί το Αυτοκέφαλο,  όμως ὑπὸ προϋποθέσεις1!

Ἀσφαλῶς, η Εκκλησία της Ουκρανίας δικαιούται την αυτοκεφαλία, αλλά και πάλι ὑπὸ προϋποθέσεις.

Τα πάντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γίνονται υπό προϋποθέσεις, τὶς ὁποῖες ἔχει θεσμοθετήσει ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση και κανονική τάξη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν έγιναν σεβαστές οι βασικές προϋποθέσεις που απαιτεί η εκκλησιαστική παράδοση και τάξη. Δυστυχώς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο όχι μόνο δεν τήρησε τις προϋποθέσεις, αλλά και αὐτοαναιρέθηκε! Ἄλλα ἔλεγε καὶ μὲ θέρμη ὑποστήριζε ἐπὶ δεκαετίες στὶς Πανορθόδοξες Διασκέψεις καὶ τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἔκανε στὴν Οὐκρανία.

Ὅλες οἱ Πανορθόδοξες Διασκέψεις, ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ καὶ κανονολόγοι ποὺ εἶναι συνεργάτες καὶ στελέχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀκόμα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος μέχρι τὸν Ἀπρίλιο 2018 ὁμογνώμως καὶ ὁμοφώνως διακήρυτταν ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ τάξη γιὰ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ «αὐτοκεφάλου» μιᾶς Ἐκκλησίας προβλέπει τὰ ἑξῆς, τα οποία συνοψίζει από το επίσημο βήμα της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Διάσκεψης (Γενεύη, 9-17.12.2009), ως πρόεδρός της ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητρ. Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας): «Ἐφ’ ὅσον ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐξασφαλίζει τήν συναίνεσιν τῶν κατά Τόπους Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διά τῆς λήψεως ἐγγράφου συναινέσεώς τους, δύναται νά ὑπογράψῃ μόνος του τόν Πατριαρχικόν Τόμον … ἄν ὑπογράψῃ μόνον ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τόν Τόμον τοῦ Αὐτοκεφάλου οὐδόλως ὑποβαθμίζεται ἡ πανορθόδοξος συναίνεσις, ἀφοῦ κατά τά ἤδη ἀποφασισθέντα θά πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νά ἔχῃ δοθῇ ἡ συναίνεσις πάντων τῶν προκαθημένων‧ καί φυσικά καί τοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας-Μητρός… Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔχει συντονιστικόν ἔργον καί δύναται νά ἐκφράζῃ τήν γνώμην ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί τό κάνει ἀφοῦ συνεννοηθῇ μέ τούς ἄλλους Προκαθημένους. Αὐτό δέν ἔχει καμμία σχέση μέ παπικά πρωτεῖα. Ὁ Πάπας ἐκφράζει τήν γνώμην του, δέν ἐρωτάει τούς ἄλλους. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ζητεῖ νά ἐξασφαλίσῃ τήν γνώμην τῶν ἄλλων καί αὐτήν ἐκφράζει»2. Δυστυχῶς τίποτα ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω δὲν τήρησε ὁ πατριάρχης στὸ Οὐκρανικὸ!…

Είναι προφανές ότι καμία από τις προϋποθέσεις που το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώριζε ως εκκλησιαστική τάξη και παράδοση δεν τηρήθηκαν:

1. Δεν υπήρξε ὑποβολὴ αἰτήματος ἀπὸ τὴν ίδια την Ἐκκλησία ποὺ θέλει τὴν αὐτοκεφαλία, διότι η κανονική Αυτόνομη Εκκλησία της Ουκρανίας, που είναι αναγνωρισμένη από την Πανορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση και από το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με τις 53 ἐπαρχίες, τους 90 επισκόπους, τις 12.000 ενορίες και ιερείς, τις 250 Ἱ. Μονές, τους 5.000 μοναχούς και μοναχές δεν το ζήτησε αλλά κατηγορηματικά το αρνήθηκε και δεν συνέπραξε. Μάλιστα, συγκεντρώθηκαν και εστάλησαν στο Πατριαρχείο περίπου 400.000 υπογραφές Ουκρανών πολιτών που αρνούνταν την αυτοκεφαλία!

2. Δεν υπήρξε η απαραίτητη σύμφωνη γνώμη τῆς μητέρας-Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπᾶται ἡ αἰτοῦσα τὸ αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία, αντιθέτως ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στην απόδοση αυτοκεφαλίας.

3. Δεν υπήρξαν επαφές και διαβούλευση με τις άλλες Εκκλησίες και κυρίως καμία Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν συνηγόρησε στὴν ἀπονομὴ τοῦ αὐτοκεφάλου. Οι πιέσεις που ασκούνται στις τοπικές Εκκλησίες για αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας από τον Αμερικανικό παράγοντα δεν τιμούν όσους σχεδίασαν και συνέπραξαν στην Ουκρανική αυτοκεφαλία, αποτελούν δε όνειδος για την Ορθόδοξη Εκκλησία…

4. Έτσι ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν ενήργησε ως εκφραστής της πανορθόδοξης συμφωνίας και αποδοχής, αλλά εντελώς αντίθετα προς αυτή.

Δυστυχώς με θλίψη διαπιστώνουμε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο περιφρόνησε την κραυγή της Κανονικής Εκκλησίας και του Ουκρανικού λαού, περιφρόνησε τη γνώμη της μητρός Εκκλησίας, περιφρόνησε την ομόφωνη άρνηση όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών και υπάκουσε σε ποιους;   Σε δύο ομάδες Ουκρανών: α) Στην πολιτική ηγεσία υπό τον τέως πρόεδρο (του 17%!) Ποροσένκο και τον πρόεδρο της Βουλής, που και οι δύο είναι Ουνίτες. και  β) δυό ομάδες καθηρημένων, αφορισμένων και αυτοχειροτόνητων ψευτοκληρικών. Οι ψευτοκληρικοί αυτοί, παρά την κρατική και παρακρατική συμπαράσταση και βοήθεια είχαν συστήσει σχισματικές ομάδες με μικρή απήχηση στο λαό.

Είναι προφανής η περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως για την απόδοση της Ουκρανικής αυτοκεφαλίας.

Γ΄

Σε ποιους δόθηκε η αυτοκεφαλία;

Αν στις προηγούμενες δύο ενότητες έχουμε περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως και σοβαρές κανονικές παραβάσεις, η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή αν εξετάσουμε σε ποιους αποδόθηκε η αυτοκεφαλία!

Εδώ έχουμε περιφρόνηση αυτού του εσώτατου πυρήνα της Χριστιανικής Ιερωσύνης, του ίδιου του μυστηρίου της μεταδόσεως της Θ. Χάριτος μέσω της αδιάκοπης Αποστολικής Διαδοχής της Ορθοδόξου Αρχιερωσύνης.

Με μία πρωτοφανή και πρωτάκουστη πράξη το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε και αποκατέστησε στην αρχιερωσύνη

α) Τον Φιλάρετο Ντενισένκο, καθηρημένο και αναθεματισμένο πρώην επίσκοπο της Εκκλησίας της Ρωσίας. Η καθαίρεση και ο αναθεματισμός του Φιλαρέτου αναγνωρίστηκε και έγινε αποδεκτός χωρίς αντίρρηση επί 26 χρόνια από την πανορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση και από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα, ο Φιλάρετος αμέσως μόλις καθαιρέθηκε, τον Ιούνιο 1992, προσέφυγε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κάνοντας χρήση του εκκλήτου, το Πατριαρχείο έστειλε αντιπροσωπεία στη Μόσχα για να εξετάσει τα δεδομένα της καθαιρέσεως και τον Αύγουστο 1992 απέρριψε την προσφυγή και σε επιστολή του στο Πατριάρχη Μόσχα αποδέχθηκε ως κανονική την καθαίρεση του Φιλαρέτου.

β) Τον Μακάριο Μαλέτιτς, ο οποίος ουδέποτε καθαιρέθηκε, γιατί ουδέποτε έλαβε κανονική χειροτονία σε επίσκοπο!  Ουσιαστικά ο Μακάριος είναι εντελώς αχειροτόνητος, διότι αυτοί που τον χειροτόνησαν είχαν χειροτονηθεί από ένα καθηρημένο και ουδέποτε αποκατασταθέντα επίσκοπο και από τον Βίκτωρα Τσεκάλιν, ένα πρώην διάκονο, τσαρλατάνο απατεώνα του κοινού ποινικού δικαίου, ο οποίος δεν είχε χειροτονηθεί ούτε καν ως ιερέας.

Η νέα, αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας έχει περίπου 50 επισκόπους. Δυστυχώς, σήμερα, τα 2/3 της ιεραρχίας της είναι χειροτονίες καθηρημένων σχισματικών, ενώ το 1/3 (περίπου 15 επίσκοποι) έλκουν την ιερωσύνη τους από τον απατεώνα ψευτοεπίσκοπο Τσεκάλιν!

Όμως για την αποκατάσταση των καθηρημένων, αφορισμένων και αυτοχειροτόνητων το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν ακολούθησε την εκκλησιαστική παράδοση, όπως εύστοχα έχει επιημανθεί ακόμα και από Αρχιερείς και Προκαθημένους πολλών τοπικών Εκκλησιών:

α)  Δεν υπήρξε μετάνοια ἐκ μέρους τῶν σχισματικῶν. Είναι, λοιπόν, φυσικό ο Φιλάρετος να ξανακάνει τα ίδια.

β) Οἱ σχισματικοὶ δεν είχαν καμία πρόθεση και δεν επανήλθαν στην κοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθηκαν. Ἔτσι περιφρονεῖται ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀθετεῖται ἡ βασικὴ καὶ θεμελιώδης ἀρχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ κοινωνία με την καθ’ όλου Εκκλησία γίνεται διά της τοπικής Εκκλησίας καί  ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐγκλήματα μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἰσχύει σὲ ὅλη τὴν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ἐκκλησία (Ἀποστολικὸς-12, -32, Ἀντιοχείας-6, Καρθαγένης-9)

γ) Δεν αναχειροτονήθηκαν όσοι έλαβαν ψευτο-χειροτονία στο σχίσμα

δ) Δεν αναχειροτονήθηκαν όσοι έλαβαν ψευτο-χειροτονία από καθηρημένους και αναθεματισμένους.

ε) Δεν αναχειροτονήθηκαν όσοι έλαβαν ψευτο-χειροτονία από αυτοχειροτόνητος και αχειροτόνητους

όπως διελάμβανε σχετική απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου για το Μελιτιανό Σχίσμα και όπως ἔπραξε πρόσφατα τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὅταν δύο «ἐπίσκοποι» παλαιοημερολογῖτες ἐντάχθηκαν στὴ δικαιοδοσία Του στὶς ΗΠΑ. Τοὺς χειροτόνησε ὡς ἀχειροτόνητους!

δ) Οι πρώην σχισματικοί “επίσκοποι”, δὲν ὑποτάχθηκαν στοὺς κανονικοὺς ἐπισκόπους όπως προβλέπει ο Α-8 ποὺ ἀντιμετώπισε τὸ ζήτημα τῆς ἐπιστροφῆς σχισματικῶν κληρικῶν (τῶν Καθαρῶν) στὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ὅπου διαλαμβὰνεται: «ὁ μέν ἐπίσκοπος τῆς (κανονικής) ἐκκλησίας ἕξει τό ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου· ὁ δέ ὀνομαζόμενος παρά τοῖς λεγομένοις Καθαροῖς ἐπίσκοπος (δηλ. ο πρώην σχισματικός επίσκοπος), τήν τοῦ πρεσβυτέρου τιμήν ἕξει· πλήν εἰ μή ἄρα δοκοίη (= ἐάν φανεῖ καλό) τῷ (κυριάρχῃ) ἐπισκόπῳ, τῆς τιμῆς τοῦ ὀνόματος αὐτόν μετέχειν … ἵνα μή ἐν τῇ πόλει δύο ἐπίσκοποι ὦσιν».

Αντίθετα παραμένουν ὡς “παράλληλοι” ἐπίσκοποι μὲ τοὺς κανονικοὺς ἐπισκόπους στὴν ἴδια ἐπισκοπή. Μάλιστα, δὲν ἔχουμε μόνο παράλληλη ὕπαρξη δύο ἐπισκόπων κατὰ παράβαση τοῦ Α-8 ποὺ ἐπιτάσσει «ἳνα μὴ ἐν τῇ πόλει δύο ἐπίσκοποι ὦσιν», ἀλλὰ ἔχουμε καὶ τὴν δημιουργία παράλληλης Ἐκκλησίας καὶ παράλληλης Συνόδου στο έδαφος άλλης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας…

Δεν υπάρχει ἱστορικὸ καὶ κανονικὸ προηγούμενο ἕνα συνονθύλευμα καθηρημένων, αφορισμένων, αὐτοχειροτόνητων, σχισματικῶν μὲ μία πράξη νὰ “ἀποκαθίσταται”, νὰ συγκροτεῖται σὲ «ἑνωτικὴ σύνοδο» καὶ ταυτόχρονα νὰ λαμβάνει «αὐτοκεφαλία» — ἀξιοζήλευτη ὡς fast track διαδικασία! Και αυτό περιφρονώντας την αποστολική αλλά και κανονική επιταγή που προβλέπει τον «νεόφυτον»  ή τον «ἐκ φαύλης διαγωγῆς, οὐ δίκαιόν ἐστι πάραυτα προχειρίζεσθαι ἐπίσκοπον· ἄδικον γάρ, τὸν μηδέπω πεῖραν ἐπιδειξάμενον, ἑτέρων εἶναι διδάσκαλον», βλ. Αποστ-80  καί Α-2, Λαοδικείας-3, Ἁγ. Κυρίλλου-4)!  Εδώ, το ἔσπευσε ἀμέσως νὰ τους χορηγήσει τὴν  ὕψιστη ἐκκλησιαστικὴ βαθμίδα τῆς Αὐτοκεφαλίας σε ανθρώπους που είχαν γεννηθεί και ανδρωθεί πνευματικά στο 25ετές σχίσμα και τώρα απολλαμβάνει τα των επιλογών Του ντροπιάζοντας όμως την Εκκλησία.

Ἐφ’ ὅσον ὁ ἀναγνωριζόμενος ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κανονικὸς Μητροπολίτης Κιέβου Ὀνούφριος και οι λοιποί κανονικοί επίσκοποι δὲν ἐκοιμήθησαν, δὲν παραιτήθηκαν, δὲν ἀπουσίασαν ἀδικαιολόγητα ἑξάμηνο ἀπὸ τὴν ἐπαρχία τους, δὲν καταδικάστηκαν γιὰ κανονικὸ παράπτωμα, πῶς ἐκλέγεται ὡς «Μητροπολίτης Κιέβου» κάποιος ἄλλος ἐπίσκοπος; Δὲν ἀπαγορεύεται αὐτὸ ἀπὸ τὸν ΑΒ-16 ποὺ διακελεύει «Διὰ τὰς φιλονεικίας τε καὶ ταραχάς, τὰς ἐν τῇ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίᾳ συμβαινούσας, καὶ τοῦτο ὁρίσαι ἀναγκαῖόν ἐστι· τό, μηδενὶ τρόπῳ ἐπίσκοπον καταστῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, ἧς ἔτι ὁ προεστὼς ζῇ καὶ ἐν τῇ ἰδίᾳ συνίσταται τιμῇ, εἰμὴ αὐτὸς ἑκὼν τὴν ἐπισκοπὴν παραιτήσεται. Χρὴ γὰρ πρότερον τὴν αἰτίαν τοῦ μέλλοντος τῆς ἐπισκοπῆς ἐκδιώκεσθαι, κανονικῶς ἐξεταζομένην, εἰς πέρας ἄγεσθαι, εἶθ᾿ οὕτω, μετὰ τὴν αὐτοῦ καθαίρεσιν, ἕτερον ἀντ᾽ αὐτοῦ εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προβιβάζεσθαι»;

Εντελώς αντικανονικά ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἀναγνωριζόμενο ἀπὸ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία ὡς κανονικὸ «Μητροπολίτη Κιέβου» νὰ πάψει νὰ ἀποκαλεῖται μὲ τὸν κανονικό του τίτλο, τὸν ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Εἶναι αντίθετη μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες ἡ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ δεχθεῖ ἀρχιερεῖς ἄλλης Ἐκκλησίας ἄνευ ἀπολυτηρίου γράμματος καὶ χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ κυριάρχου-κανονικοῦ Πατριάρχου τους; Οἱ κανόνες Ἀποστολικὸς-14, -15, Α-16, Σαρδικῆς-15, Καρθαγένης -63(54) τὸ ἀπαγορεύουν κατηγορηματικά.

Βάσει ποίου εκκλησιαστικού κανόνα μία Αὐτόνομη Ἐκκλησία, μὲ ἰδιαίτερα ἔντονη ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ (χιλιάδες ἐνορίες, χιλιάδες μοναχοὺς καὶ ἑκατομμύρια πιστῶν), ποὺ μέχρι σήμερα ἀναγνωριζόταν ἀπὸ  ὅλες τὶς  Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὅτι αὐτὴ καὶ μόνο αὐτὴ ἐκφράζει τὸ σύνολο τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Οὐκρανίας, «ἐξαφανίζεται» ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χάρτη γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ χῶρος νὰ ἱδρυθεῖ μία «νέα» Ἐκκλησία;

Και τελικά, είναι δυνατόν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες να αναγνωρίσουν ότι οι ενέργειες και πράξεις ενός τσαρλατάνου αχειροτόνητου ψευτο-επισκόπου παρέχουν την τελετουργική του μυστηρίου της Ιερωσύνης Θεία Χάρη; Είναι δυνατόν ένας αχειροτόνητος να χειροτονεί κανονικούς επίσκόπους;  Από πότε οι αυτοχειροτόνητοι έχουν Αποστολική Διαδοχή;

Δ.

ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ: ΑΠΟ  ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΣΕ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ;

Δυστυχῶς, τὸ ἐκκλησιαστικὸ πρόβλημα τῆς Οὐκρανίας ἐξελίσσεται ἀπὸ πρόβλημα κανονικῆς ὑφῆς σὲ μεῖζον ἐκκλησιολογικό πρόβλημα, μὲ ἀπροσδιόριστες γιὰ τὴν ὥρα συνέπειες καὶ διαστάσεις:

Ἔχουμε στὴ νεώτερη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία γιὰ πρώτη φορὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ προσδίδει στὰ «πρεσβεῖα τιμῆς» – ποὺ ἀναμφισβήτητα  ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση Τοῦ ἀναγνωρίζει – ἔννοια πρωτείου ἐξουσίας παπικοῦ τύπου.

    Πρωτεῖο τιμῆς (πρεσβεῖα τιμῆς):

1. Συντονιστικὸς ρόλος στὶς πανορθόδοξες σχέσεις.

2. Ἒκφραση καὶ ὑλοποίηση ἀποφάσεων ποὺ λαμβάνουν ἐν Συνόδῳ οἱ  Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

    Παπικὸ πρωτεῖο ἐξουσίας:

1.  Ὁ πάπας ἐνεργεῖ ὑπερορίως, ὄχι μόνο στὰ ὅρια τοῦ Πατριαρχείου Ρώμης, ἀλλὰ στὴν καθ’ ὅλου Ἐκκλησία.

2. Ὁ πάπας ἀποφασίζει κυριαρχικά καί ἀνεξάρτητα ἢ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴ γνώμη τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.

3.  Οἱ λοιποὶ ἐπίσκοποι ὑποχρεοῦνται νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παπικὴ ἀπόφαση.

4. Ἡ παπικὴ ἀπόφαση δὲν χρήζει ἐγκρίσεως  ἀλλὰ οὔτε προσβάλλεται  οὔτε ἀναιρεῖται.

Σας παρακαλώ πολύ, πείτε μου, οι ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχου στο Ουκρανικό τι σας θυμίζουν;   Ορθόδοξα πρεσβεία τιμής  ή παπικό πρωτείο εξουσίας;

Και έτι πλέον: η καινοφανής στην Ορθόδοξη Εκκλησία απαίτηση του Οικουμενικού πατριάρχου Αυτός να επιλαμβάνεται των σοβαρών  υποθέσεων  των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και να μπορεῖ νὰ ἐπεμβαίνει ὑπερορίως, στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀκόμα καὶ «αὐτεπαγγέλτως καί ὡς ἐκ καθήκοντος» «οὐ μόνον ἔνθα περί Δογμάτων καί ἱερῶν Παραδόσεων καί Κανονικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Διατάξεων ἤ περί γενικῶν ζητημάτων ἀφορώντων εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἐν πᾶσι τοῖς σχετικῶς σπουδαίοις ἐπί μέρους ζητήμασι τοῖς ἐνδιαφέρουσι ταύτην ἤ ἐκείνην τήν Τοπικήν Ἐκκλησίαν»,  φέρνει στο μυαλό τὸ Διάταγμα Dictatus Papae (1075), τοῦ πάπα Γρηγορίου Ζ ́. Στο παπικό Διαταγμα ἀναγράφεται ἡ ἀπαίτηση νὰ ὑποβάλλονται στόν πάπα πρὸς λύση ὅλες οἱ “cause majores” (μείζονες ὑποθέσεις) τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ἐκκλησιῶν! Καὶ οἱ συνειρμοὶ συνεχίζονται ἂν θυμηθοῦμε τὶς φράσεις τοῦ θεωρητικοῦ τῆς παπικής Γρηγοριανῆς μεταρρύθμισης, του  καρδιναλίου τῆς Silva Candida (1053-1054) στὸ σύγγραμμά του “De sancta romana ecclesia” ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης εἶναι «ἡ μητέρα ὅλων των Ἐκκλησιῶν» (mater omnium ecclesiarum), ὁ ἄξονας, ἡ πηγὴ καὶ ἡ ἀρχὴ (cardo, fons et origo), ἡ κορυφὴ καί το θεμέλιό τους (vertex et fundamentum).

Καταλαβαίνουμε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί, που οδηγείται η Ορθόδοξη εκκλησιολογία  μας …

Συνεπῶς, ἡ εὐθύνη ὅλων ὅσων συμπράξουν ἢ διὰ τῆς σιωπῆς δώσουν τὴ δυνατότητα νὰ παγιωθοῦν αὐτὲς οἱ παπικές ἀντιλήψεις καὶ πρακτικὲς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ εἶναι μεγάλη. Ἡ τυχόν ἀνοχὴ θὰ καταλογιστεῖ ὡς συνενοχή.

Οἱ ἐπίσκοποί μας, μάλιστα, ποὺ ἔχουν δώσει ὅρκο σεβασμοῦ στοὺς ἱεροὺς κανόνες, στήν τήρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ στὴ διατήρηση ἀνοθεύτου τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας  εἶναι  βέβαιο πώς κατανοοῦν πλήρως τὴν μεγίστη εὐθύνη τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Λαοῦ Του καὶ θὰ σταθοῦν ἐν Συνόδω «ὀρθοτομοῦντες τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας».

Το ευχόμαστε, προσευχόμαστε γι’  αυτό και τρέμουμε  σε τυχόν αντίθετη  και αντίθεη επιλογή τους.

Αγαπολογία Γράφει ο Ιωάννης Δήμος

Είναι  ανόητο και δείχνει θεολογική ημιμάθεια, αν  μειώνει  κανείς,  για οποιονδήποτε λόγο, την αξία και σημασία της  λέξης αγαπολογία η οποία  μάλλον απαξιωτικά χρησιμοποιείται, όταν χρησιμοποιείται, γιατί δεν είναι τόσο συνηθισμένη.

Αν στη  λέξη αγαπολογία   το πρώτο συνθετικό, δηλαδή  η αγάπη, αντικατασταθεί από το Θεό, αφού « ο Θεός αγάπη εστίν » (Α’ Ιω. δ’, 8),  τότε η λέξη αγαπολογία γίνεται θεολογία. Έτσι, όσοι  υποβαθμίζουν τη λέξη αγαπολογία, μειώνουν και  απαξιώνουν  και τη  λέξη θεολογία, δηλαδή  το λόγο για το Θεό.

Η λέξη αγαπολογία  λέγεται συνήθως, όταν κάποιος θέλει να πει ότι γίνεται λόγος  μόνο για  την αγάπη, και παραθεωρείται ή ακόμα χειρότερα, διαστρεβλώνεται η αλήθεια. Εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί ό, τι και να θέλει κάποιος να πει, « η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει » ( Α’ Κορ. ιγ’, 8). Είναι λάθος να αποφεύγει να μιλάει κανείς για την αγάπη, μήπως κάποιοι τον κατηγορήσουν ότι, επειδή αγνοεί την αλήθεια, καταφεύγει σε αγαπολογία. Μα η ίδια η αλήθεια μιλάει για την αγάπη και αλλοίμονο, αν κανείς σταματήσει να μιλάει γι’ αυτή. Ο Χριστός που είναι η Αλήθεια είπε, « εν τούτῳ γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις » (Ιω. ιγ’, 35). Στον Σίμωνα δε τον Φαρισαίο είπε για την αμαρτωλή γυναίκα, « αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ »(Λουκ. ζ’, 47).  Δεν του είπε, επειδή γνώρισε πολλά, αλλά επειδή αγάπησε πολύ. Από αυτό φαίνεται ότι  αγάπη, και μάλιστα πολλή,   είναι δυνατόν να  έχει κανείς έστω και αν είναι αμαθής.

Γνώση της αλήθειας όμως καθώς πρέπει δεν έχει κανένας,  έστω και αν νομίζει ότι έχει αφού, « η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. ει δε τις δοκεί ειδέναι τι, ουδέπω ουδέν έγνωκε καθώς δει γνώναι »( Α’ Κορ. η’, 2).  Μακάρι λοιπόν να έχει κανείς αγάπη και να μιλάει για την αγάπη και ας του λένε άλλοι  ότι λέει αγαπολογίες.  Ο Απόστολος Παύλος χαιρόταν που άκουγε να κηρύττεται ο Χριστός και  από άλλους,  ανεξάρτητα από τα κίνητρα που είχαν αυτοί, όπως λέει ο ίδιος, « Τι γαρ; πλην παντί τρόπῳ, είτε προφάσει είτε αληθείᾳ, Χριστός καταγγέλλεται. και εν τούτω χαίρω, αλλά και χαρήσομαι » ( Φιλ. α’, 18). Το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσοι ακούν και άλλους να μιλάνε για την αγάπη, και όχι να λένε ότι λένε αγαπολογίες.  Πάντως,  επειδή η αγάπη δε λοιδορεί, όποιος έχει αγάπη, δε θα πει  ποτέ γι’ αυτόν που νομίζει ότι διδάσκει αλήθειες ότι λέει  αληθολογίες.

του Ιωάννη Δήμου

Ζωή Χριστοκεντρική, όχι αμαρτωλοκεντρική του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αυτές τις μέρες παρευρέθηκα σε μια κηδεία, μαζί με άλλους τέσσερις ιερείς. Στο τέλος, ο ένας απ’ αυτούς, φιλοσοφώντας το θάνατο είπε:

          - Μεγάλος ευεργέτης ο θάνατος! Αν καταλαβαίναμε τι μας προσφέρει... Σταματά η αμαρτία να υπάρχει στην ύπαρξη μας. Ούτε ο δίκαιος αμαρτάνει πιά, ούτε ο αμαρτωλός. Ο πρώτος χαίρεται γι’ αυτό. Ο δεύτερος λυπάται που δεν μπορεί, γι’αυτό και βασανίζεται – αυτή είναι η κόλαση.

          Τα είπε και γέμισαν τα μάτια του. Τα ζούσε, τα πίστευε, όσα έλεγε.

          Παρατήρησα όμως ότι αυτό είναι μια αρνητική στάση κι ως εκ τούτου δημιουργεί αυτοδικαίωση. Η χαρά δηλαδή δεν προέρχεται από τη θέα του Χριστού αλλά από την ικανοποίηση ότι δεν αμαρτάνουμε.

          - Είναι ένα σημείο της κατάστασης μετά το θάνατο. Δεν είναι το μόνο. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα, μου είπε.

          Αυτό που με εντυπωσίασε από τον ιερέα αυτόν, μεγάλο στην ηλικία, ήταν ο ενθουσιασμός του από τη διαπίστωση ότι «μετά θάνατο σταματά η αμαρτία». Το έλεγε και χαιρόταν το πρόσωπο του. Όμως αυτό έδειχνε και το στίγμα της Θεολογικής του θεώρησης. Έδειχνε το μεγάλο του αγώνα ενάντια στην αμαρτία, που τον διεξήγαγε  με συνέπεια κι αποφασιστικότητα.

          Θυμήθηκα τα όσα ανάφερε σε μια συνέντευξή του ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: «Οι αμαρτίες είναι ένα τίποτα μπροστά στη χάρη του Θεού. Υπάρχουν απλώς για να ταπεινώνουν. Εγώ βάζω τον πήχυ όσο πιο ψηλά γίνεται. Και, φυσικά στην Εκκλησία, δεν περιμένουμε να περάσουμε πάνω απ’ αυτόν, γιατί κινδυνεύουμε από αλαζονεία. Περνώντας κάτω απ’ αυτόν, μας μένει η ταπείνωση».

          Ασφαλώς θα πρέπει να παλεύουμε κατά της αμαρτίας «έως εσχάτου». Όμως αλίμονο αν «γίνει πάθος ο αγώνας κατά των παθών» (Παύλος Ευδοκίμωφ). Κυρίως χρειάζεται να είναι η ζωή μας Χριστοκεντρική κι όχι αμαρτωλοκεντρική. Αυτό θα μας δίνει εσωτερική πληρότητα, νόημα ζωής, δυνατή χαρά. Γιατί βάση της ζωής μας δεν θα’ναι η αμαρτία που «έρχεται και παρέρχεται», αλλά ο Χριστός «το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος», ο όντως «Ευλογητός εις τους αιώνας».