Η "Θεολογία" του Χρόνου

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

Η ''ΘΕΟΛΟΓΙΑ'' ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (103 - N)

Ἀπό αὔριο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θά ἔχωμε, ὡς γνωστόν, νέα ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Θά ἑορτάσωμε, ἑπομένως, ἐκκλησιαστική πρωτοχρονιά.

Αὐτό ὀφείλεται κυρίως στόν λόγο ὅτι κατά τόν μῆνα αὐτόν, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ διάφοροι ἑρμηνευταί, ἔχομε τήν ἀρχή τῆς ''συλλήψεως'' καί τῆς ''ἐγκυμοσύνης'' ὅλων σχεδόν τῶν καρπῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἀρχή τῆς γεννήσεως λαμβάνει χώραν, τίς περισσότερες φορές, τόν μῆνα Μάρτιο. Ἀλλά καί γενικώτερα κατά τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ συνάγομε τούς καρπούς, πού ἦσαν βέβαια ἀσφαλῶς ἀποτέλεσμα τῶν παρελθόντων κόπων μας, γίνεται μία ποικίλη ἐναλλαγή γύρω μας, ἡ γῆ ἀροτριᾶται καί γεωργεῖται ἐκ νέου, κλπ. Ἐμεῖς δέ ξανασυμμαζευόμεθα ἐκ νέου, κλπ... Ἐνῷ, τήν 1η Ἰανουαρίου δέν λαμβάνει χώραν καμμία οὐσιαστική ἀλλαγή, οὔτε στόν καιρό, οὔτε στήν γῆ, οὔτε σέ μᾶς.

Μέ ἀφορμή ὅμως τήν ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖο θά ἑορτάσωμε, ἄς ἀναφέρωμε κάποια στοιχεῖα γιά τόν χρόνο ἀπό ἀπόψεως θεολογικῆς.

Ἀρχίζει τό θεόπνευστο βιβλίο τῆς Γενέσεως λέγοντας: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν» (Γέν, Α´, 1). Οἱ ὅροι «οὐρανός» καί «γῆ» εἰσήχθησαν πρός ἔκφρασιν ὁλοκλήρου τοῦ σύμπαντος εἰς τήν μετάφρασι τῶν Ο´, ἐλλείψει μονολεκτικῆς ἐκφράσεως στήν Ἑβραϊκή γλῶσσα, εἰς τήν ὁποίαν πρωτογράφτηκε ἡ Παλαιά Διαθήκη - ὅπως σημειώνει ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Γιαννακόπουλος -, διότι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ εἶναι τά ἀμέσως ὁρατά εἰς πάντα ἄνθρωπον.

Κατά τούς ἁγίους Πατέρας, ὁ Θεός ἐποίησε πᾶν τό ὁρατόν καί ἀόρατον, ὕλη δηλαδή καί πνεῦμα, ἑπομένως ἐν τῷ οὐρανῷ πρέπει νά ἐννοήσωμε καί τούς ἀγγέλους, πού εἶναι ἄϋλοι ὡς πρός ἐμᾶς.

Τώρα, αὐτό τό «ἐν ἀρχῇ», εἰς τήν ἀρχήν, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἀκάκιος Καισαρείας, εἶναι τό ἴδιον πρός τό «ἐποίησεν ὁ Θεός ἀρχήν τοῦ χρόνου καί τοῦ κόσμου». Αὐτό τό «ἀρχῇ» σαφῶς καί ὑποδηλοῖ χρόνο. Καί ἐμεῖς ἄλλωστε στήν καθημερινή μας ζωή ὅταν λέμε, ἐπί παραδείγματι, «σήμερα θά ἀρχίσω τήν α´ ἐργασία, τήν τάδε ἐργασία», ὑπονοοῦμε ἀμέσως χρόνο ταυτόχρονα μέ τήν ἐργασία.

Ἔτσι λοιπόν στό βιβλίο τῆς Γενέσεως τίθενται δύο στοιχεῖα, ταυτοχρόνως. Τό στοιχεῖο τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου. Ἡ Δημιουργία χωρίς τόν χρόνο εἶναι ἕνα ἀκατανόητο πρᾶγμα. Δέν εὐσταθεῖ ἀνεξαρτήτως τοῦ χρόνου. Δέν νοεῖται ὁ χρόνος χωρίς τόν χῶρο, οὔτε ὁ χῶρος χωρίς τόν χρόνο. Εἶναι καί τά δύο ταυτόχρονα. Δέν ἔγινε δηλαδή τό ἕνα πιό μπροστά, ἔστω καί κατά ἐλάχιστον, ἀπό τό ἄλλο.

Ὅπως λέγει ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος «ὄχι ἐν χρόνῳ, ἀλλά μετά τοῦ χρόνου ὁ Θεός ἐστερέωσε - ἐδημιούργησε - τόν κόσμο». Δηλαδή, δέν ὑπάρχει ἤδη χρόνος καί σέ κάποια στιγμή ξεκινᾶ ἡ Δημιουργία μετά. Συνεπάγεται δηλαδή ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὅτι τό σύμπαν ἔχει ἀρχή.

Ὅλα αὐτά λοιπόν, πού διετυπώθησαν πρίν τρισήμισυ περίπου χιλιάδες χρόνια θεοπνεύστως ἀπό τόν Μωϋσῆ, τόν συγγραφέα τῆς Γενέσεως καί ὅλης βέβαια τῆς Πεντατεύχου, μᾶς συνδέουν μέ τίς τελευταῖες ἀνακαλύψεις τῆς ὑγιοῦς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία, ἀποδέχεται ὡς ἀρχή τοῦ χρόνου τήν στιγμή τῆς ἀρχῆς τῆς δημιουργίας τῆς ὕλης.

Η Οικουμενιστική και αιρετική θεωρία της “Βαπτισματικής θεολογίας”

 
(Του Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου)

Στό νέο ἑνοποιημένο Κείμενο των προσυνοδικών διασκέψεων, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Μεσσηνίας, «β) Ἐτέθησαν τά κανονικά κριτήρια (καν. 7ος τῆς Β΄ καί 95ος τῆς Πενθέκτης) ὡς πρός τήν προοπτικήν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν (§ 20). Διά τῆς παρούσης παραγράφου προσδιορίσθησαν πανορθοδόξως τά ὅρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, δέν ἀμφισβητήθη ἡ ὕπαρξις αὐτῶν καί «κατ’ οἰκονομίαν» ἀνεγνωρίσθη, τό συμφώνως πρός τήν κανονικήν παράδοσιν, ὑποστατόν καί ἔγκυρον τοῦ βαπτίσματος. Οὕτως ἐνισχύεται ἡ ἀρχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας, ὡς ἔκφρασις φιλανθρώπου διαθέσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν ἐνῶ ἀτονεῖ ἡ ἀρχή τῆς ἀκριβείας».

Ἐδῶ εἶναι ἐμφανές ὅτι γίνεται λόγος γιά τήν οἰκουμενιστική καί αἱρετική θεωρία τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τόν Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο, «ἐρευνᾶ τό Βάπτισμα τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἑτεροδόξων, γιά νά βρεθοῦν τά κοινά σημεῖα μεταξύ τους. Οἱ οἰκουμενιστές προσπαθοῦν νά προσδιορίσουν τήν ἑνότητα μεταξύ τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσα ἀπό τήν προοπτική τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», πού σημαίνει ὅτι θέτουν ὡς βάση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας τό Βάπτισμα. Οὐσιαστικά, αὐτό εἶναι «ἡ ἀρχή τῆς περιεκτικότητας», γιατί προσπαθοῦν νά δοῦν τά κοινά σημεῖα τῆς ἑνότητας μεταξύ τῶν αἱρέσεων καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μ' αὐτόν τόν τρόπο δέν θέτουν ὡς βάση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας τήν πίστη, συνδυασμένη μέ τά Μυστήρια, ἀλλά θέτουν ὡς βάση τό Βάπτισμα, τό ὁποῖο ἀποδεσμεύουν ἀπό τήν ἀποκεκαλυμμένη πίστη καί ἀπό τά ἄλλα Μυστήρια, ἰδιαίτερα τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Τό γεγονός ὅτι τό Βάπτισμα θεωρεῖται ὡς στοιχεῖο ἑνότητος μεταξύ τῶν Χριστιανῶν, παρ' ὅλο πού διαφέρουν ὡς πρός τήν πίστη, σημαίνει ὅτι ἀλλάζουν τά πατερικά κριτήρια γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁπότε, κατά τήν «βαπτισματική θεολογία», τό αἱρετικό βάπτισμα εἶναι τό ἕνα Βάπτισμα, δηλ. ἡ μυστηριακή ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐντοπίζεται πλέον σέ μιά ταυτότητα, βασισμένη στήν ἑνότητα τῆς πίστεως, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσύνης καί μυστηρίων. Ὁπότε, μπορεῖ κάποιος, λόγῳ τοῦ βαπτίσματος, πού γίνεται ἀπό αἱρετικούς, σχισματικούς, ἀκόμη καί μή βαπτισμένους, νά εἶναι μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν πίστη, τήν ἀποστολική διαδοχή καί τά Μυστήρια, πράγμα πού ἀντιβαίνει στήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ ὁποία συνδέει στενά τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν Ἐκκλησία καί τήν θεία Εὐχαριστία. Ἑπομένως, διακρίνεται «ὁ Χριστός τῶν Μυστηρίων» (τοῦ Βαπτίσματος) ἀπό «τόν Χριστό τῆς δογματικῆς ἀληθείας».

Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑφίσταται σοβαρό θεολογικό ζήτημα, ἀφοῦ, ὅπου δέν ὑπάρχει πίστη-δόγμα, δέν μπορεῖ νά γίνεται λόγος γιά Μυστήρια. Τό δόγμα δέν χωρίζεται ἀπό τήν «πνευματικότητα». Ἡ ἐκκλησιαστική αὐθεντικότητα ἔχει σχέση μέ τό ὀρθόδοξο δόγμα καί τά Μυστήρια, πού βρίσκονται ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει σαφέστατη ἑνότητα μεταξύ τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς ἑνότητας τῆς πίστεως, καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει διάσπαση μεταξύ «τοῦ Χριστοῦ τῶν Μυστηρίων καί τοῦ Χριστοῦ τῆς δογματικῆς Ἀλήθειας». Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, κατά τους Πατέρες, συνίσταται ἀπό τά κοινά Μυστήρια, τήν κοινή πίστη καί τόν Ἐπίσκοπο.

Τό ψεῦδος τῆς «βαπτισματικῆς ἑνότητας» συνιστᾶ μιά ἐκδοχή τῆς προτεσταντικῆς «θεωρίας τῶν κλάδων», γι' αὐτό καί εἶναι ἀσύμβατη μέ τήν ἐκκλησιολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων».

----------------------------------------------------------------- 

πηγή: panayiotistelevantos

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Θρησκευτικές προπαγάνδες στον υπόδουλο ελληνισμό

Θρησκευτικές προπαγάνδες στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό

π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ
Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

Ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὸ σχίσμα, ἐντάχθηκε στὶς βασικὲς προτεραιότητες τοῦ Παπισμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφομοίωση τοῦ τμήματος ἐκείνου τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ μὲ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς του ἀναιροῦσε (καὶ ἀναιρεῖ), τὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση. Στὴν ἀσυγκράτητη παπικὴ (ἀργότερα καὶ προτεσταντικὴ) ἐπιβουλὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ «δυτικὸ ἀπέναντι», μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες θὰ ἀντιπαλεύει, εἶναι περισσότερο δυσπολέμητο ἀπὸ τὸ «ἀνατολικό», ἀφοῦ ἀπειλοῦσε ὄχι τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή,κατὰ τὸν Πατροκοσμᾶτὸν Αἰτωλό.

Ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἕλληνες θὰ διαιρεθοῦν, ἀμέσως μετὰ τὸ τελικὸ σχίσμα (1054), σὲ «ἑνωτικοὺς» (φιλοδυτικοὺς) καὶ «ἀνθενωτικοὺς» (ἀντιδυτικούς).

Ἑνωτικοὶ ἦσαν κυρίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ πολιτικοί. Οἱ πρῶτοι ταυτίζονταν στὶς θεωρητικές τους ἀναζητήσεις μὲ τοὺς δυτικοὺς ὁμοτέχνους τους, ἐνῷ οἱ δεύτεροι ὑπέκυπταν στὴν πολιτικὴ σκοπιμότητα (προσδοκία βοήθειας). Οἱ φιλενωτικοί, δεμένοι ἰδεολογικὰ μὲ τὴ Δύση καὶ πιστεύοντας στὶς ὑποσχέσεις της, ἦσαν πάντα πρόθυμοι νὰ μειοδοτήσουν στὰ θέματα πίστεως. Ἡ δουλικὴ ὅμως στροφὴ πρὸς τὴ Δύση, ὡς μανία ἐκδυτικισμοῦ –ἐξευρωπαϊσμοῦ, συντηρούμενη στὸν χῶρο τῶν διανοουμένων, θὰ κορυφωθεῖ τὸν 18/19ο αἰῶνα μὲ τὸ κῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ διαφωτισμοῦ.

Παράλληλα ὅμως μὲ τὴ «μετακενωτικὴ» προσπάθεια τῶν ἑνωτικῶν – εὐρωπαϊστῶν κινήθηκε καὶ ἡ ἴδια ἡ «Δύση» πρὸς τὴν Ἀνατολή, ὄχι μόνο ἀνταποκρινόμενη στὶς προσκλήσεις, ἀλλὰ καὶ σπεύδοντας νὰ καλύψει τὰ ὑπαρκτὰ ἢ καὶ κατασκευαζόμενα κενά. Σ΄ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς δουλείας (Λατινοκρατίας / Ἐνετοκρατίας καὶ Τουρκοκρατίας) πρῶτα οἱ παπικοὶ καὶ μετὰ οἱ προτεσταντικοὶ ἐπεκτατικοὶ μηχανισμοὶ ἀναπτύσσονται στὸν ἱστορικὸ ἑλληνικὸ χῶρο, δημιουργῶντας σφύζουσες δυτικὲς ἑστίες, ἄψογα ὀργανωμένες, ποὺ θὰ λειτουργοῦν ὡς κοινωνικοὶ πνευματικοὶ καταλύτες στὴν ἐμπερίστατη ἑλληνικὴ πραγματικότητα, κατεργαζόμενοι μεθοδευμένα τὸ δυτικότροπο κοινωνικοϊδεολογικὸ μετασχηματισμό της. Ὄχημα τῆς παπικῆς καὶ προτεσταντικῆς προπαγάνδας θὰ εἶναι ἡ ἱεραποστολὴ (mission). Οἱ δυτικοὶ Μισσιονάριοι νόθευσαν τὴν ἔννοια τῆς Χριστιανικῆς «Ἱεραποστολῆς», κάτι κοινὸ στὸ δυτικὸ κόσμο, στὸν ὁποῖο ὁ θρησκευτικὸς χῶρος θὰ συμμετέχει πρόθυμα στὴν ἀποικιοκρατικὴ πολιτική, ὑπηρετῶντας τὰ συμφέροντα τῶν δυτικῶν πολιτικῶν δυνάμεων, στὶς ὁποῖες ἀνήκει καὶ σήμερα ὁ Παπισμὸς (Κράτος Βατικανοῦ).

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης - Πορεία

Από τον Μοναχό π.Αρσένιο Βλιαγκόφτη Ενδιαφέρουσα ομιλία για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή Στην Γ.Σ. της Πορείας Αγάπης

Για «Το Ορθόδοξο φρόνημα και ήθος, ως προϋπόθεση επιτυχίας της Ορθοδόξου Ιεραποστολής»,μίλησε  στην κατάμεστη αίθουσα του Χατζηγιάννειου πνευματικού κέντρου του Δήμου Λαρισαίων,την 29η Φεβρ.2016 και ώρα 7 μ.μ., ο π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης,Μοναχός που εγκαταβιώνει στην ι.μ.Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου (Βατοπαίδι Χαλκιδικής),προσκεκλημένος  του Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου «Πορεία Αγάπης»,που εδρεύει στην Λάρισα.
Μετά την ανάπτυξη του  ενδιαφέροντος θέματος για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή που αναφέρονταν στις προϋποθέσεις για την επιτυχή διακονία της Ορθοδόξου Ιεραποστολής στα έθνη, κατά την προτροπήν του  Κυρίου «…πορευθέντες,μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…», ακολούθησε ενδιαφέρουσα  συζήτηση  με την υποβολή  πολλών ερωτήσεων στον ομιλητή,για  επίκαιρα εκκλησιαστικά θέματα (Κάρτα του πολίτη,ηλεκτρονικό φακέλλωμα,,Νέα εποχή,Μεγάλη Σύνοδος Ορθοδοξίας,αποτέφρωση νεκρών κλπ).
Τόσο η κύρια ομιλία για την Ιεραποστολή,όσο και η  ενδιαφέρουσα συζήτηση κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του πολυπληθούς ακροατηρίου  πλέον των δύο ωρών.Η ενδιαφέρουσα ομιλία του π.Αρσενίου  θα δημοσιευθεί στο περιοδικό μας (σε  άλλη στήλη).
Η  διοργανωθείσα ομιλία-συζήτηση  πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου,στην οποία παρουσιάσθηκαν και τα πεπραγμένα του  προηγούμενου  έτους 2015 (Διοικητικός και οικονομικός απολογισμός-προγραμματισμός και στόχοι για το τρέχον έτος 2016), τα οποία  διανεμήθηκαν στους παρευρεθέντες σε έντυπη μορφή (δημοσιεύονται στο παρόν τεύχος του περιοδικού μας).
Ο Πρόεδρος της ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ (ως προεδρεύων της Γεν.Συνέλευσης,σύμφωνα με το καταστατικό) ζήτησε την ενεργό συμμετοχή και βοήθεια των μελών , στην προσπάθεια που καταβάλλει ο Σύλλογός μας ,για  ενίσχυση των Ορθοδόξων Ιεραποστολών (στην Αφρική και στον κόσμο),ιδίως  σήμερα σε  καιρό  βαθιάς συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης στην χώρα μας και κατέληξε λέγοντας  «….η Ορθόδοξη Ιεραποστολή αποτελεί εντολή του Κυρίου μας και οφείλουμε  να είμαστε παρόντες  και συμπάσχοντες στο έργο των Ορθοδόξων Ιεραποστόλων μας, με  κάθε δυνατό τρόπο».
Τέλος αναγνώσθηκε η έκθεση της Ελεγκτικής επιτροπής για τον διαχειριστικό οικονομικό  έλεγχο του παρελθόντος οικονομικού έτους 2015 και ζητήθηκε η έγκριση των απολογισμών (Διοικητικού και Οικονομικού),που ομόφωνα εγκρίθηκαν από  τα μέλη της Γεν.Συνέλευσης.

Tags: 

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Παγκοσμιοποίηση και Νέα Εποχή π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Παγκοσμιοποίηση και Νέα Εποχή

Αντιαιρετικό Σεμινάριο στη Μητρόπολη Λεμεσού

προλογίζει ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Την προηγουμένη Τρίτη που συναντηθήκαμε, στο Σεμινάριο Αντιαιρετικών Γνώσεων, η Μητρόπολίς μας θα προσκαλεί διάφορους εκλεκτούς κληρικούς ή θεολόγους, οι οποίοι έχουν ασχοληθεί ειδικά με το θέμα αυτό. Κι έτσι σήμερα έχομεν τη μεγάλην χαράν και την τιμήν και την ευλογία να έχομε μαζί μας τον αγαπητό αδελφό εν Χριστώ, τον π. Αρσένιο, από την Ιεράν Μονήν του Αγίου Αρσενίου στην Χαλκιδική.
 Ο π. Αρσένιος νομίζω είναι γνωστός σχεδόν σε όλους σας, έχει ασχοληθεί με τα θέματα των αιρέσεων, η Εκκλησία της Ελλάδος και γενικότερα η Ιερά Μητρόπολις Κασσανδρείας του έχει αναθέσει πάρα πολλές φορές δύσκολα θέματα και αποστολές, όσον αφορά στο θέμα της αντιμετώπισης των αιρέσεων.
Έτσι σήμερα είναι κοντά μας, ήρθε ειδικά για μας από τη Θεσσαλονίκη, από τη Βόρεια Ελλάδα, για να μας μιλήσει και να μας δώσει την ευκαιρίαν να έχομε μαζί του μια συζήτηση για όσες απορίες θέλουμε γύρω από το θέμα αυτό. 



Κατ’ αρχάς ήταν το πρόγραμμα να ομιλούσε απόκλειστικά για το θέμα του Χιλιασμού, όμως επειδή θα έχομε κι άλλες ομιλίες γύρω από το θέμα αυτό, έχομε μιλήσει με τον π. Αρσένιο και έχομε καταλήξει ότι θα μας μιλήσει ευρύτερα για το θέμα της Νέας Εποχής· ένα πολύ οξύ πρόβλημα, σύγχρονο, τώρα αναφυόμενο, τουλάχιστον το βλέπουμε μπροστά μας πια χειροπιαστά, και μέσα σ’ αυτό το πνεύμα της Νέας Εποχής εντάσσεται και η περιβόητος εταιρεία «Σκοπιά» με όλη αυτήν την ενέργειαν και την δράσιν, την οποίαν ασκεί εις βάρος της Εκκλησίας του Χριστού.

Δεν θα σας φάω περισσότερον χρόνον, ο π. Αρσένιος θα μιλήσει και εν συνεχεία, γέροντα, νομίζω θα ‘χωμε την δυνατότητα να έχομε μια καλή συζήτηση για τα θέματα αυτά.
Ο Θεός βοηθός.

Πανιερώτατε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές είναι ιδιαίτερη η τιμή και η χαρά και για μένα, που είμαι απόψε κοντά σας. Το θέμα, όπως ακούσατε, που θα αναπτύξω ενώπιόν σας είναι αυτό της λεγομένης «Νέας Εποχής του Υδροχόου».
 Προηγουμένως όμως και επειδή είχε ανακοινωθεί ότι το θέμα θα είχε σχέση με την εταιρεία «Σκοπιά» θα πούμε λίγα λόγια για να εντάξουμε και την εταιρεία «Σκοπιά», τους κοινώς, τους ευρύτερα γνωστούς μάλλον ως ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά ή χιλιαστές, να τους εντάξουμε στο πλαίσιο αυτού του φαινομένου της Νέας Εποχής.

Ο σκληρός πυρήνας της λεγομένης Νέας Εποχής, στην οποία θα αναφερθούμε διεξοδικά στη συνέχεια, είναι οι λεγόμενες Νεοφανείς Ολοκληρωτικές Αιρέσεις ή Καταστροφικές Λατρείες· στ’ αγγλικά τις λένε destructive cults, καταστροφικές λατρείες.
Οι οργανώσεις και οι ομάδες, οι οποίες εντάσσονται σ’ αυτήν την κατηγορία, χαρακτηρίζονται κατ’ εξοχήν από δύο πράγματα· το ένα είναι ότι χρησιμοποιούν προσωπείο και δεν φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο όταν προσπαθούν να έλθουν σε επαφή με τους ανθρώπους για να τους προσηλυτίσουν και το άλλο στοιχείο είναι ότι χρησιμοποιούν μία σειρά από μεθοδεύσεις, προκειμένου να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε ολοκληρωτική εξάρτηση, να τους κάνουν δηλαδή ανθρώπους-ρομπότ, που θα εργάζονται χωρίς ασφάλιση, χωρίς ωράριο, για την οργάνωση, για την εταιρεία.
 Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν την εξής διαδικασία (αυτά ακριβώς τα κάνει και η εταιρεία Σκοπιά των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά): παρουσιάζεται ο επικεφαλής της οργανώσεως ή η ίδια η οργάνωση ότι αντιπροσωπεύει την θεϊκή αυθεντία· ο δάσκαλος είναι θεϊκός δάσκαλος, είναι το στόμα του Θεού που μιλάει δι’  αυτού ή δια της οργανώσεως.
Θυμηθείτε ότι η εταιρεία Σκοπιά του Μπρούκλιν χαρακτηρίζεται ως ο αγωγός του Ιεχωβά, είναι το κανάλι μέσα από το οποίο ο Ιεχωβά-Θεός δίνει στην ανθρωπότητα τα μηνύματά του και ό,τι λέει η εταιρεία, ή ο αρχηγός σε άλλες περιπτώσεις οργανώσεων, περιβάλλεται από θεϊκή αυθεντία.
Συνεπώς, αυτό το οποίο λέγεται στο όνομα του Θεού θα πρέπει να γίνει αποδεκτό από τους ανθρώπους χωρίς καμία αντίρρηση.

Συγκλόνισαν το κοινό οι Γ. Μεταλληνός και Α. Βλιαγκόφτης στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης

Καθήλωσαν το πολυπληθές ακροατήριο με την ενημέρωση, τη θεολογική ορθόδοξη κατάρτιση  και τη μαρτυρία τους σε ουσιαστικά θέματα της Εκκλησίας ο π. Γεώργιος Μεταλληνός και ο π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης στην ομιλία της  Σχολής Γονέων – Ανοικτού Πανεπιστημίου Κατερίνης "Βαδίζοντας προς την Πανορθόδοξο Σύνοδο" τη Δευτέρα 22/2/2016 στο Συνεδριακό Κέντρο του δήμου Κατερίνης.
Ο π. Γεώργιος αναφέρθηκε στις όψεις της προβληματικής του διαλόγου κατά τη Σύνοδο ξεκινώντας από την παραδοχή του διαλόγου, εφόσον ο τελευταίος ανήκει στην ουσία του Χριστιανισμού. Άλλωστε και ο Θεός διαλέγεται με τα πλάσματά του και η λατρεία και η προσευχή δημιουργούν τις προϋποθέσεις για το διάλογο Θεού και ανθρώπου. Ο σκοπός των Συνόδων είναι η επανένταξη των αιρετικών στην Εκκλησία, όχι η ένωση. Η επιστροφή στην πίστη και παράδοση της πρώτης Εκκλησίας. Κάποιες φορές υπεισέρχεται στις συνόδους ο παγκοσμιοποιημένος διεθνής πολιτικός χαρακτήρας ή κατά τον κ. Γιανναρά ισχύουν μέθοδοι πολιτικών επαφών και στους εκκλησιαστικούς διαλόγους.
Έως τον 19ο αιώνα η αληθινή πίστη αποτελούσε το θεμέλιο της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησε με διαγγέλματα από το Πατριαρχείο μία φιλοδυτική στροφή, με πολιτικό υπόβαθρο, για προετοιμασία στην είσοδο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών παρά τις ενστάσεις και δισταγμούς από τον π. Φλωρόσκι και τον καθηγητή κ. Καρμίρη. Στους διαλόγους των συνόδων πρέπει να διακηρύσσεται και βιώνεται η απόλυτη πίστη δηλαδή η εμπιστοσύνη στον Χριστό κι όχι η ενδοτικότητα στην παναίρεση που κατά τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς είναι τα ψευδοχριστιανικά συστήματα. Άλλωστε πόσοι ετερόδοξοι, κατά τον π. Σαράντη Σαράντο έγιναν ορθόδοξοι στους οικουμενικούς διαλόγους; Κανένας. Ενώ από απλούς παπάδες και αγιορείτες πολλοί. Να χρησιμοποιείται η γλώσσα της αληθείας και να απομακρύνεται το δήθεν επιχείρημα της απομόνωσης.
Ο δεύτερος εισηγητής μοναχός π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης με κριτική ματιά μετέφερε και γνωστοποίησε δημοσιευμένα κείμενα των μητροπολιτών Λεμεσού κ. Αθανασίου, Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου και καθηγητή της Δογματικής στη Θεολογική Α.Π.Θ. κ. Τσελεγγίδη. Η αγία και μεγάλη Σύνοδος προετοιμάζεται εδώ και 50 χρόνια και αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Ακαδημία στο Κολυμπάρι της Κρήτης στις 16-27/6/ 2016. Θα αναπτυχθούν διάφορα θέματα όπως η αποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο, η σπουδαιότητα της νηστείας, το μυστήριο γάμου και κωλύματα και οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο.
Σύμφωνα με τις επιστολές των ανωτέρω μητροπολιτών προωθήθηκαν κείμενα εν αγνοία των ιεραρχών και δημιουργείται έλλειμμα συνοδικότητας εφόσον θα παρευρίσκονται 24 επίσκοποι από κάθε ορθόδοξη Εκκλησία με τον προκαθήμενό τους. Στις συνόδους η συμμετοχή όλων των ιεραρχών είναι αδήριτη ανάγκη. Μήπως έμμεσα επιδιώκεται φίμωση μοναχών και θεολόγων και προωθείται η νομιμοποίηση του διαχριστιανικού οικουμενισμού σύμφωνα με τον νεοεποχίτικο συγκρητισμό; Άλλωστε ο Πάπας εξέφρασε την αντιευαγγελική θεωρία του με τη ρήση "όλες οι θρησκείες είναι καλές".
Με τον κίνδυνο σχίσματος και ενθυμούμενοι άγιες μορφές μειοψηφίας, όπως ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, μπορεί έστω και μία εκκλησία να καταψηφίσει το κείμενο ώστε να αποσυρθεί ή ριζικά να αναθεωρηθεί. Η ενημέρωση και ο προβληματισμός δημιούργησαν γόνιμο και ενδιαφέροντα διάλογο.
Η επόμενη ομιλία προγραμματίστηκε για τη Δευτέρα 29/2/2016 με ομιλητές τον αντιναύαρχο κ. Παναγιώτη Λίτσα, πρ. Αρχηγό Στόλου Πολεμικού Ναυτικού με θέμα "Το Πολεμικό Ναυτικό" και τον κ. Άγγελο Συρίγο, δρ. Νομικής- Επίκουρο Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου, Γεν. Γραμματέα Πληθ. και Κοιν. Συνοχής Υπ. Εσωτερικών με θέμα "Ελληνοτουρκικές Σχέσεις".

Ανοικτό Πανεπιστημιο Κατερίνης Σχολή Γονέων Γεώργιος Μεταλληνός Αρσένιος Βλιαγκόφτης Ενημέρωση Συνεδριακό Κέντρο Εκάβη
Πηγή: Ολύμπιο Βήμα http://olympiobima.gr/sygklonisan-koino-oi-g-metallinos-kai-vliagkoftis-sto-anoikto-panepistimio-katerinis

Ιαμβικός κανόνας Θεοφανείων, 8-1-2017, π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Ο Απόστολος Παύλος έναντι των αιρέσεων

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη

            Το στόμα του Χρυσορρήμονος Ιωάννου και η γραφίδα του θα χρειαζόταν για να εγκωμιάσουμε επαξίως τον μέγα Απόστολο Παύλο, το στόμα του Χριστού. Επειδή μας λείπουν και τα δύο αυτά, θα δανεισθούμε λόγους του ίδιου του Αποστόλου για να παρουσιάσουμε το θέμα μας. Φυσικά την αντιμετώπιση των αιρέσεων, θέμα τόσο σημαντικό στην ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας, δεν θα μπορούσε να την αμελήσει αυτός που είχε την μέριμναν πασών των εκκλησιών1, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Ας ξεκινήσουμε όμως από το πως βλέπει ο Απόστολος την υγιαίνουσα διδασκαλία. Τι είναι, δηλαδή, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ορθοδοξία, τι είναι η σωστή πίστη, για να την αντιδιαστείλουμε κατόπιν προς την αίρεση.Υιοί Θεού, λέγει ο Απόστολος, είναι όσοι κινούνται και καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα^{(Ρωμ. 8, 14)}, οι πνευματέμφοροι, δηλαδή οι Άγιοι. Αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί.

H σωστή πίστη, η υγιαίνουσα διδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, είναι αποτέλεσμα καθαράς συνειδήσεως, η οποία γεννιέται από τον καθαρό βίο. Η υγιής διδασκαλία της Εκκλησίας απευθύνεται στους πάντας. Έρωτα ο Απόστολος: Η Ιουδαίων ο Θεός μόνον; Ουχί δε και εθνών; Και απαντά: Ναι και εθνών². Όχι μόνο στους Ιουδαίους αλλά σε όλους απευθύνεται ο Χριστός. Όλοι -αρκεί να το θέλουν- μπορούν να γίνουν κατά χάριν παιδιά του, να φθάσουν στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και στην κατά χάριν θέωση.

Όμως, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται όλοι σ’ αυτό το κάλεσμα του Χριστού. Μάλλον αυτοί που ανταποκρίνονται είναι σχετικώς λίγοι. Αυτοί που ανταποκρίνονται αγιάζονται και σώζονται με τη χάρη του Χριστού και όχι με τις δικές τους μόνο δυνάμεις. Στην Εκκλησία έχουμε Χριστοσωτηρία και όχι αυτοσωτηρία ή εργοσωτηρία.Χάριτι έστε σεσωσμένοι³ βροντοφωνάζει ο Απόστολος.

Η σωστή πίστη φαίνεται στην καθημερινή πράξη. Όπως λέμε στη θεολογική γλώσσα, το δόγμα(δηλ. το τι πιστεύουμε) έχει -θα πρέπει να έχει- άμεση σχέση με το πως ζούμε. Παράλληλα όμως και σε αντίθεση προς το μυστήριο της ευσεβείας, που είναι η Εκκλησία, υπάρχει και το μυστήριο της ανομίας, η αίρεση δηλαδή και η πλάνη.

Σε αντίθεση με την Εκκλησία που χαρακτηρίζεται από ενότητα, στην αίρεση και την πλάνη υπάρχει πολυδιάσπαση.Είναι οι άθεοι και άπιστοι, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί, αυτοί που κάνουν δικές τουςφατρίες, οι σκανδαλοποιοί, αυτοί που επιμένουν στην αμαρτία και δεν μετανοούν.

Βασική αιτία όλων αυτών των καταστάσεων είναι η υπερηφάνεια. Ει τις ετεροδιδασκαλεί… γράφει στον μαθητή του Τιμόθεο ο Απόστολος Παύλος,τετύφωται⁴. Δηλαδή με απλά λόγια, όποιος φτιάχνει μία δική του θρησκεία, δηλ. μια αίρεση, τετύφωται, έχει μέσα του βουνό την υπερηφάνεια, γι’ αυτό και δεν υποτάσσεται στον αληθινό Θεό.

Η αντορθόδοξη «ομολογία των Θυατείρων», 31-7-2016, π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Πατήρ Αρσένιος Βλιαγκόφτης: Η Αντορθόδοξη «Ομολογία Των Θυατείρων»…! (Video + Photo)

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Γιόγκα και Εκπαίδευση, κάρμα, κάστες

Γιόγκα και Εκπαίδευση, κάρμα, κάστες

(π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης)

 Ο ειδικός επί των αιρέσεων και παραθρησκειών π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης ομιλεί στην ραδιοφωνική εκπομπή «Καταρτίζεσθε εν Κυρίω» του Δημοτικού Ραδιοφώνου Πολυγύρου και αναπτύσσει το φλέγον θέμα: «Η γιόγκα στην εκπαίδευση»

Χαίρετε, αγαπητοί ακροατές.

Σήμερα στο μικρόφωνο της εκπομπής είναι ο π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, από τη Μονή του Αγίου Αρσενίου από τη Σιθωνία της Χαλκιδικής. Σκέφθηκα να ασχοληθούμε σήμερα με κάτι διαφορετικό και πήρα αφορμή από ένα θέμα που προέκυψε τον τελευταίο καιρό, τον τελευταίο μήνα θα έλεγα· πρόκειται για το ενδεχόμενο εισαγωγής της γιόγκα στα σχολεία.

Π.Α: Όσο κι αν φαίνεται σε πολλούς απίστευτο έχουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, υπάρχει μια τέτοια περίπτωση. Βεβαίως δεν εντάσσεται στο Αναλυτικό Πρόγραμμα αλλά η πρόθεση κάποιου Συμβούλου Φυσικής Αγωγής από την Αθήνα, του κ. Νικολάου Τριπόδη, να οργανώσει σεμινάρια εισαγωγής στη γιόγκα για εκπαιδευτικούς και μάλιστα και της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, μ’ άλλα λόγια απευθύνεται και σε δασκάλους και σε καθηγητές, μας δίνει λοιπόν το θέμα της σημερινής εκπομπής: γιόγκα και Εκπαίδευση. Τι είναι όμως η γιόγκα;

Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, αυτός ο όρος πηγαινοέρχεται στα Μ.Μ.Ε. και σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, σε εκπομπές και λίγο πολύ όλοι τον έχουν ακούσει και κάτι ξέρουν. Αλλά μάλλον όχι αυτό που πραγματικά είναι! Έτσι λοιπόν σήμερα θα ασχοληθούμε με τη γιόγκα και το Διαλογισμό έτσι όπως πραγματικά είναι και όχι έτσι όπως συνήθως παρουσιάζεται από αυτούς που πωλούν αυτό το προϊόν.

Συνήθως λοιπόν στην πατρίδα μας στην Ελλάδα, αλλά και στη Δύση γενικότερα, στην Ευρώπη και στην Αμερική παρουσιάζεται η γιόγκα ως μία γυμναστική, ως μία τέχνη, ακόμη και ως μία επιστήμη. Και θα ήθελα να εξετάσουμε το καθένα από αυτά χωριστά, για να δούμε αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και επαναλαμβάνω ότι την αφορμή μάς τη δίνει η κίνηση του Συμβούλου Φυσικής Αγωγής από την Αθήνα, του κ. Τριπόδη, να οργανώσει σεμινάριο εκμάθησης γιόγκα για δασκάλους και για καθηγητές. Απ’ τη μια μεριά ο κ. Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής παρουσιάζει τη γιόγκα ως μία γυμναστική, έτσι εντάσσεται και στο αντικείμενό του υποτίθεται, μας λέει ότι είναι γυμναστική· από την άλλη μεριά όμως βλέπω ότι στο πρόγραμμά του έχει και θέμα «Φιλοσοφία της γιόγκα». Άρα λοιπόν δεν είναι μόνο γυμναστική, είναι και κάτι άλλο.

Επίσης από τα θέματα του σεμιναρίου βλέπει κανείς ότι έρχεται σε επαφή με κάποιους όρους σανσκριτικούς· μιλούν για ασάνες. Ασάνες είναι οι στάσεις στη γιόγκα. Μια δασκάλα, επίσης, της νίντρα γιόγκα θα διδάξει· η νίντρα γιόγκα είναι μια από τις διάφορες τάσεις και σχολές της γιόγκα. Και εν πάση περιπτώσει αυτό, το οποίο θα δούμε, είναι αν πρόκειται για μία γυμναστική ή αν πρόκειται μόνο για γυμναστική.

Στο σημείο αυτό, αγαπητοί φίλοι, μας ξεκαθαρίζει τα πράγματα ένας γκουρού. Γκουρού στον Ινδουισμό λέγονται οι –υποτίθεται- φωτισμένοι δάσκαλοι, οι οποίοι είναι σε θέση –υποτίθεται- να οδηγήσουν και τους μαθητές τους στη φώτιση· τώρα τι είδους είναι αυτή φώτιση, θα το δούμε. Αλλά ένας γκουρού, ένας φωτισμένος δάσκαλος δηλαδή, σύμφωνα με τη  δική τους πάντοτε αντίληψη, είναι μια αυθεντία στα θέματα τα πνευματικά και αξίζει να δούμε τι μας λέει επάνω σ’ αυτό το θέμα, παρότι ο ίδιος δεν το εφαρμόζει, δηλαδή είναι και αυτός από τους βασικούς καλλιεργητές της σύγχυσης που παρουσιάζουν τη γιόγκα ως γυμναστική. Σε μία στιγμή ειλικρίνειας, απευθυνόμενος σε στελέχη της κίνησής του, ο γκουρού Σατυανάντα, πέθανε πριν από είκοσι χρόνια περίπου, λέει τα εξής, και τα διαβάζω από το περιοδικό τους που ονομάζεται «Γιόγκα»· είναι από το τεύχος 1, του 1980, σελίδα 6. Λέει λοιπόν ο γκουρού Σατυανάντα:

Αστρολογία, Αποκρυφισμός και σύγχρονη ειδωλολατρία Μία συνέντευξη του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη στον δημοσιογράφο Θεόδωρο Δούκα

Αστρολογία: Θρησκεία ή Επιστήμη;

Πριν από λίγο καιρό βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Αρσενίου, στο Βατοπαίδι Χαλκιδικής και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον πατέρα Αρσένιο, ειδικό σε θέματα αιρέσεων, σχετικά με την αστρολογία. Μια εποικοδομητική συζήτηση που μας αφορά όλους.

Πάτερ Αρσένιε, τα τελευταία χρόνια η αστρολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή των ανθρώπων. Ποια είναι η γνώμη σας;

Γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να μπει στη ζωή μας και σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για ένα υπαρκτό πρόβλημα και η ευθύνη των μέσων ενημερώσεως σ’ αυτό είναι μεγάλη. Κυριολεκτικά το κοινό κατακλύζεται από μηνύματα που διαφημίζουν την αστρολογία.

Είπατε ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να μπει η αστρολογία στη ζωή μας και ότι αυτό δεν είναι τυχαίο. Τι εννοείτε;

Να σας πω. Η αστρολογία δεν είναι ουδέτερη θρησκευτικά. Εντάσσεται πλήρως στον ευρύτερο αποκρυφιστικό χώρο. Πιστεύει στο λεγόμενο κάρμα και στη μετενσάρκωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις σχετικές διαφημίσεις διαβάζουμε: «μέντιουμ, αστρολόγος, ψυχοερευνήτρια, χαρτιά ταρώ». Οπότε πάνε όλα μαζί. «Πακέτο» κατά τη σύγχρονη έκφραση. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνούμε ότι η αντίχριστη κίνηση της «Νέας Εποχής του Υδροχόου» θεμελιώνεται στην αστρολογία. Αυτό λοιπόν το σκοτεινό κύκλωμα προβάλλει την αστρολογία, επιδιώκοντας να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν σ’ αυτήν. Θα πρέπει από την αρχή να τονίσουμε ότι είναι ασυμβίβαστη η πίστη στην αστρολογία με την Ορθόδοξη πίστη.
Δηλαδή, δεν μπορεί ένας χριστιανός να πιστεύει συγχρόνως και στην αστρολογία. Αυτό λέγει η Αγία Γραφή. Μάλιστα οι εμμένοντες στην ενασχόληση με την αστρολογία, όπως και με τη μαγεία και μαντεία, υποβάλλονται σε σοβαρά επιτίμια, όπως προβλέπουν οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας μας. Αποκόπτουν τον εαυτό τους από την Εκκλησία.

Θα θέλαμε, πάτερ Αρσένιε, να μας πείτε τι ακριβώς πιστεύει η αστρολογία.

Η αστρολογία πιστεύει ότι η θέση των άστρων την ώρα που γεννιέται κάποιος, βάζει μια ανεξίτηλη σφραγίδα στην προσωπικότητά του. Προδιαγράφει η θέση των άστρων το μέλλον του. Δεν μας λέγει όμως πώς γίνεται αυτό. Τί είδους επίδραση είναι αυτή που ασκούν, υποτίθεται, τα άστρα. Είδατε, λέμε «πιστεύει». Πρόκειται πράγματι για μια πίστη. Πίστη του αποκρυφισμού και της αρχαίας ειδωλολατρίας που αρνούνται τον Θεό και θεοποιούν τη φύση. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, ούτε πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Όλα πιστεύουν ότι τα κατευθύνει μια τυφλή και απρόσωπη αναγκαιότητα.

Κάτι σαν το κισμέτ των μουσουλμάνων…

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. 16-7-2017, π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

 

 

 

Τό Σάββατο, 18ῃ Ὀκτωβρίου 2014, κατόπιν τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 2958 Ἐγκυκλίου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμφώνως πρός τήν ὁποῖαν ἡ ἑβδομάς ἀπό 11ης ἕως 18ης Ὀκτωβρίου ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἑβδομάς ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, μέ πρωτοβουλίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμονος καί συνεργασία μετά τοῦ τοπικοῦ Γραφείου Αἰρέσεων, προσεκλήθη ὁ Ὁσιολογιώτατος Μοναχός Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Θεολόγος – Συγγραφέας, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τό θέμα: «Ἡ ἀπειλή τῶν σύγχρονων Αἰρέσεων».
Σέ μία μεστή περιεχομένου ὀμιλία, ὁ π. Ἀρσένιος διετύπωσε τά σχετικά μέ τίς Αἰρέσεις ἤ Σέκτες φαινόμενα καί ἀνέπτυξε τήν σχετικήν ἐπιχειρηματολογίαν, παραθέτοντας παραδείγματα σύγχρονων φαινομένων σέ Ἑλληνικό, Εὐρωπαϊκό καί Παγκόσμιο ἐπίπεδο.
Ἀνέφερε, ἐπίσης, τίς αἰτίες πού καταφεύγουν οἱ Χριστιανοί σέ αὐτές, ἐπισημαίνοντας ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Σεκτῶν δέν ἀποτρέπουν τούς πιστούς ἀπό τόν ἐκκλησιασμό, ἀλλά τό σημαντικό εἶναι ὅτι τούς ἀλλοτριώνουν τό φρόνημα.
Στή συνέχεια, ἀνεφέρθη στή σχετική νομολογία καί ἀπαρίθμησε τίς Σέκτες καί τά πρεσβεύω τους, ἐνῶ συνεβούλευσε τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως αὐτῶν.
Ὁ π. Ἀρσένιος συνέστησε ὅτι τό ὅλο θέμα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά τό ἀντιμετωπίσῃ ποιμαντικά, ἐνεργοποιῶντας τήν κατήχηση καί ἐφαρμόζοντας ὅσα ἡ παράδοση τῶν Πατέρων κελεύει, ὥστε οἱ Χριστιανοί μας νά μήν ἀναζητοῦν τόν ἀληθινό Θεό σέ κάποιο ‘’Χριστό’’ πού οἱ Σέκτες παρουσιάζουν, ἀλλά στό Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, τό Μεσσία καί Λυτρωτή καί κλείνοντας ἐπανέλαβε τό Ἁγιογραφικό: ‘’Γεύσασθε καί Ἴδετε ὅτι Χριστός ὁ Κύριος’’.
Νά σημειωθῇ ὅτι ἡ ὀμιλία ἔλαβε χώρα στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Βαρβάρας Κομοτηνῆς, παρουσίᾳ πλήθους ἀκροατῶν καί ἐπηκολούθησε μετά τήν εἰσήγηση ἐποικοδομητική συζήτησις.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«Ἔλα ἅγιε Κοσμᾶ νὰ ὁρμηνέψεις καὶ τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες»

π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης:

Θέρμον Αἰτωλίας , Κυριακὴ 21 Αὐγούστου 2016
Ὁμιλία στὸ πλαίσιο τῶν ἑορτῶν πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺὀργανώνει ὁ Δῆμος Θέρμου

Θέμα: «Ἔλα ἅγιε νὰ ὁρμηνέψεις καὶ τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες»

Ὁμιλητής: Μοναχὸς Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Δρ Θ., Πτ. Φ.
.

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιερατικὲ Ἐπίτροπε Θέρμου πάτερ Θεόκλητε, ἐκπρόσωπετοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ,
Ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μυρτιᾶς, πάτερ Ἰωσήφ,
Σεβαστοὶ Πατέρες,
Κύριε Δήμαρχε Θέρμου,
ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές,
Κατ᾽ ἀρχὴν θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Σεβασμιώτατο καὶ τοὺς διοργανωτὲςγιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση καὶ νὰ εὐχηθῶ καλὴ ἐπιτυχία στὶς ἐκδηλώσεις πρὸςτιμὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἐδῶ στὴν πατρίδα του.
Εἶσθε ἀξιέπαινοι, οἱ διοργανωτές, διότι τὸ Πνεῦμα τοῦ Πατροκοσμᾶ, ποὺ προβάλλετε, μᾶς χρειάζεται ἰδιαιτέρως σήμερα.
Καὶ γιὰ νὰ εἰσέλθω στὸ θέμα μου.
Τί θὰ ἔλεγε, ἄραγε, σήμερα ὁ ἅγιός μας, ὁ Πατροκοσμᾶς, ἂν τὸν εἴχαμε μπροστά μας –καὶ μποροῦμε βέβαια νὰ τὸν ἔχουμε πάντοτε πνευματικὰ μπροστά μας– τί θὰ ἔλεγε στὴ σημερινὴ δύσκολη ἀπὸ κάθε ἄποψη συγκυρία μας, ἐθνική, κοινωνική, ἐκκλησιαστική;
Τί θὰ ἔλεγε αὐτός, ποὺ κατάφερε –μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ μας– νὰ μεταμορφώσει τόσους καὶ τόσους ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν ἀγριέψει ἀπὸ τὴν ἀμάθεια, καὶ νὰ βγάλει παλληκάρια καὶ ἥρωες, ποὺ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια θὰ πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς λευτεριᾶς κατὰ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία;
Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τί θὰ τοῦ λέγαμε ἐμεῖς μὲ πόνο ψυχῆς σὰν σὲ πατέρα καὶ ἀδελφό;
Νὰ μερικὰ ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ νομίζω ὅτι θὰ τοῦ λέγαμε:
Ἔλα, ἅγιέ μας, μὲ τὸ τριμμένο ράσο, τὸν σταυρὸ καὶ τὸ κομποσχοίνι στὰ τίμια ροζιασμένα χέρια σου, μὲ τὴν εὐωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ καὶ τὸν βουνίσιο ἀέρα, ποὺ ἀνέπνεες καθὼς ὄργωνες ἀκούραστα τὴν ἀγαπημένη σου καὶ ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα, νὰ μᾶς μιλήσεις καὶ πάλι ἥσυχα καὶ ἀποφασιστι-κὰ γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ τίμια τοῦ Γένους μας, ποὺ σὰν νὰ τ᾽ ἀπολησμο-νήσαμε.
Ἔλα εὐθὺς κι ἀσυμβίβαστος, μὲ γλῶσσα ἀληθινή, μακριὰ ἀπὸ τὰ ψέματα –ἔστω καὶ τά «κατὰ συνθήκην»– τοὺς καθωσπρεπισμοὺς καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία.
Ἔλα νὰ μᾶς διδάξεις πρῶτα-πρῶτα τὴν σωστὴ ἀξιολόγηση τῶν πραγμάτων. Νὰ βροντοφωνάξεις καὶ πάλι: «Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμί σας ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δέν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε»[1].
Ἔλα, γιατὶ σήμερα τρεφόμαστε μὲ τηλεοπτικὰ σκουπίδια, μ᾽ αὐτὰ ταΐ-ζουμε τὸν λαό μας καὶ τὴν νεολαία μας. Αὐτὴ μάλιστα τὴ δηλητηριάζουμε κυρίως μὲ τὰ σχολικὰ βιβλία καὶ ἰδιαίτερα τὰ λεγόμενα βιβλία γλώσσας. Ἔλα νὰ τὰ πετάξεις στὰ σκουπίδια καὶ νὰ φτιάξεις ἀληθινὰ σχολεῖα, ὅπως τότε, ὅπου θὰ διδάσκεται Χριστὸς καὶ Ἑλλάδα.

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, «Μορφές Θιβετιανού Μοναχισμού στην Ευρώπη»

Την Δευτέρα 2 Απριλίου 2012 και ώρα 7.00 μ.μ., στην αίθουσα του Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμονος Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας πραγματοποιήθηκε το μηνιαίο Αντιαιρετικό Σεμινάριο της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β. μηνός Απριλίου. Ομιλητής ήταν ο Οσιώτατος Μοναχός π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, διδάκτωρ θεολογίας και πτυχιούχο φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου ανέπτυξε το θέμα «Μορφές Θιβετιανού Μοναχισμού στην Ευρώπη».
Ο ομιλητής σε μία πολύ αναλυτική και γεμάτο βουδιστική ορολογία ομιλία του, που πολλές φορές ανέλυε και εξηγούσε.

Στην αρχή της ομιλίας του π. Αρσένιος, ανέπτυξε αρχικά τη διδασκαλία του Βουδισμού και τις βασικές διαφοροποιήσεις του :

Βασικές διδασκαλίες-Σχολές Βουδισμού :

Οι βασικές μορφές του Βουδδισμού είναι τέσσερις:

1. ο αρχικός Βουδδισμός 2. η Σχολή Χιναγιάνα ή του «Μικρού Οχήματος» 3. η Σχολή Μαχαγιάνα ή του «Μεγάλου Οχήματος» 4. η Ταντρική Σχολή ή Αδαμάντινο όχημα. Ο Θηβετιανός Βουδισμός είναι κυρίως η 4ηΣχολή-Μορφή του Βουδισμού, ο οποίος ενώ στη χώρα του άρχισε να φθύνει τα τελευταία χρόνια πέρασε στη Δύση σε διάφορες μορφές και χρήσεις, χάρις τη Νέα εποχή και τα όργανά της. πλαίσιο του θρησκευτικού πλουραλισμού.Ο Θιβετιανός Βουδισμός, ή Λαμαϊσμός, ιδρύθηκε ως αίρεση τον 15ο αιώνα μ.Χ. από έναν διδάσκαλο του Βουδισμού τον Τσονν α – πα, καί από τον τρίτο διάδοχό του ηγεμονεύεται εσαεί το Θιβέτ, δίνοντας δύο αντίστοιχους τίτλους στους δύο ηγέτες του: Δαλάι Λάμα (ωκεανός σοφίας) ο ένας και Παντσέν Λάμα (πνευματική αυθεντία) ο άλλος!

Ο θιβετιανός βουδισμός στηρίζεται σε τέσσερις βασικές παραδόσεις:
• Η Γκελούγκπα - Ο δρόμος της αρετής -, γνωστός επίσης και ως "κίτρινο καπέλο", με πνευματικό ηγέτη τον Γκαντέν Τρίπα και προσωρινό ηγέτη τον Δαλάι Λάμα. Οι Δαλάι Λάμα εξουσίαζαν το Θιβέτ συνεχόμενα από τα μέσα του 17ου ως τα μέσα του 20ου αιώνα. Το τάγμα αυτό ιδρύθηκε μεταξύ του 14ου και του 15ου αιώνα από τον Γιε Τσονγκάπα με βάση τις αρχές της παράδοσης Καντάμπα. Ο Τσονγκάπα ήταν γνωστός τόσο για τον σχολαστικισμό του όσο και την αρετή του. Οι Δαλάι Λάμα ανήκουν στη σχολή της Γκελούγκπα και θεωρούνται ως η μετενσάρκωση της θεότητας της συμπόνοιας.
• Η Καγκιούπα - Η προφορική παράδοση, περιέχει ένα μεγάλο και ένα μικρότερο τμήμα. Το πρώτο, γνωστό ως Νταγκπό Καγκιού, περιλαμβάνει τις σχολές Καγκιού που προέρχονται από την Γκαμπόπα, ενώ αποτελείται από τέσσερις επιμέρους τομείς: το Κάρμα, το Τσάλπα, το Μπαρόμ και το Παγκτρού. Η προφορική αυτή παράδοση αφορά κύρια την πειραματική διάσταση του διαλογισμού, ενώ το πιο γνωστό της στοιχείο είναι η Μιλαρέπα, ένα μυστήριο του 11ου αιώνα.
• Η Νινγκμάπα - Οι αρχαίοι, αφορά στο αρχαιότερο αυθεντικό τάγμα που ιδρύθηκε από τον Παντμασαμπχάβα.
• Η Σακιάπα - Η γκρίζα γη, με ηγέτη τον Σακιά Τριτζίν, ιδρύθηκε από τον Κον Κοντσόγκ Γκιαλπό, με έμφαση στη γνώση.

Ο διανοητικός χειρισμός στις Σέκτες (Μοναχός π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Δρ. Θεολογίας ‒ Πτ. Φιλοσοφίας)

Εἰσήγηση πού πραγματοποιήθηκε τόν Φεβρουάριο 2017, σέ Ἐκπαιδευτική Ἡμερίδα τῆς Π.Ε.Γ.

Ἄς ἀκούσουμε τή μαρτυρία μιᾶς κοπέλας πού πέρασε ἀπό μία σέκτα. Ἀποτελεῖ, νομίζω, τήν καλύτερη εἰσαγωγή στό θέμα μας, ἀλλά συγχρόνως καί μία καλή σύνοψή του: «Ἐκεῖ λοιπόν [στήν ὀργάνωση] ἔτυχα θερμῆς ὑποδοχῆς. Πολύ γρήγορα ἀνοίξαμε μία συζήτηση γιά τήν κατάσταση τοῦ Κόσμου καί τί σκεπτόταν ὁ Θεός γι’ αὐτό. Μέ πολύ γρήγορο ρυθμό ἔγιναν αἰτία νά γεννηθεῖ μέσα μου ἕνα συναίσθημα ἐνοχῆς καί μέ ἔκαναν νά καταλάβω ὅτι ἡ διδασκαλία τῆς “δικῆς τους Βίβλου” θά μοῦ ἔδινε τή δυνατότητα νά τά δῶ ὅλα καθαρά καί θά μοῦ ἔδειχνε τό δρόμο πού ἔπρεπε νά ἀκολουθήσω προκειμένου νά φτιάξω ἀφ’ ἑνός μέν τόν ἑαυτό μου ἀφ’ ἑτέρου δέ νά συμβάλω στήν ἀποκατάσταση τοῦ κόσμου. Παρακολούθησα λοιπόν αὑτή τή διδασκαλία, κατά τή διάρκεια τῆς ὁποίας ἀποκοιμήθηκα πολλές φορές (oἱ συνεδρίες διαρκοῦσαν περισσότερο ἀπό τρεῖς ὧρες χωρίς διακοπή). Ἀπό τή στιγμή πού δέν ἀντιδροῦσα, ὅπως αὐτοί θά ἤθελαν, ἀνέφεραν τόν Σατανᾶ καί ἐγώ ὄφειλα νά ἀναγνωρίσω τά λάθη μου. Πέρασα τρία Σαββατοκύριακα στό κέντρο τοῦ ἐνδογματισμοῦ (δηλ. στόν χῶρο τῆς σέκτας) δίχως νά μπορῶ νά φέρω καμία ἀντίσταση καί δυσπιστοῦσα στό πῶς ἦταν δυνατόν νά μή μπορῶ νά ἐξηγήσω τήν συμπεριφορά μου. Ἤμουνα δυστυχισμένη καί δέν κοιτοῦσα πλέον νά ἐγκαταλείψω τή σέκτα, ἐνῶ κανείς δέν μέ ἐμπόδιζε. Οἱ μακρόσυρτοι διάλογοι καί τά γεμάτα θέρμη τραγούδια γυρνοῦσαν πάντα γύρω ἀπό θέματα δίχως νόημα. Μέ πίεσαν νά πάρω τήν ἀπόφαση, προκειμένου νά ἀγγίξω τήν τελειότητα, νά κάνω “μικρές θυσίες”, ὅπως νά ἐγκαταλείψω τόν ἄνδρα μου καί τά παιδιά μου ἤ νά κάνω δωρεά στή σέκτα τά περιουσιακά μου στοιχεῖα. Στό τέλος τοῦ τρίτου Σαββατοκύριακου ἤμουν πλέον ἕτοιμη γι’ αὐτές τίς θυσίες. Ἀγνοοῦσα αὐτό πού θά μοῦ ἔκαναν καί ἐπίσης ἀγνοοῦσα τόν τρόπο πού θά ἔφθανα ἐκεῖ πού ἔλεγαν. Ὅπως καί νά ἔχουν τά πράγματα, αὐτό πού αἰσθανόμουνα εἶναι ὅτι κατά τήν διάρκεια πού βρισκόμουν μέσα στή σέκτα εἶχα κενά χρόνου. Προσπαθοῦσα νά θυμηθῶ ἀλλά δέν τά κατάφερνα. Αὐτές oἱ προσπάθειες προκειμένου νά θυμηθῶ μοῦ εἶναι πολύ δυσάρεστες καί σιχαίνομαι νά μπῶ πάλι μέσα στή θύμηση αὐτοῦ τοῦ ἐφιάλτη.»Ἐν τῷ μεταξύ θυμᾶμαι ὅτι, ὅπως ἕνας ἀσθενής ἐμπιστεύεται τόν γιατρό του καί παίρνει τά φάρμακα πού τοῦ γράφει, ἔτσι καί ἐγώ ἔπρεπε ἐξ ἴσου νά ἐμπιστεύομαι τόν ἡγέτη καί νά ὑποτάσσομαι στή στέρηση φαγητοῦ, στόν διαλογισμό (Meditation), στήν ἔλλειψη ὕπνου, καταστάσεις τίς ὁποῖες οἱ ὀπαδοί δέχονταν μέσω ὑποβολῆς καί ὄχι ἐπιβολῆς. Αὐτό ἦταν κάτι πού ἔδινε τή δυνατότητα στούς ἡγέτες νά λένε ὅτι κάθε ὀπαδός εἶναι ἐλεύθερος. »Κάτω ἀπό κάποιες εὐνοϊκές συγκυρίες εἶπα ἕνα ANTIO στή σέκτα, κάτι πού μέ ἔκανε νά μή ξαναγυρίσω ποτέ ἐκεῖ. Μοῦ πῆρε ὅμως περισσότερο ἀπό 2 χρόνια, προκειμένου νά ἀπαλλαγῶ ἀπό αὐτόν τόν τρομερό ἐγκλωβισμό, ὁ ὁποῖος μέ ἔκανε νά μετράω καί νά ξαναμετράω μία-μία τίς πράξεις μου καί νά ἀναρωτιέμαι ἄν ἔκανα καλά ἤ ἄσχημα»².
Αὐτά καταθέτει ἡ J. M., πρώην θύμα σέκτας.
Αὐτά πού ἀκούσαμε μᾶς δίνουν μιά καλή εἰκόνα τοῦ φαινομένου τῆς διανοητικῆς χειραγώγησης, στό ὁποῖο θά ἀ­να­φερ­θοῦ­με.
Οἱ ὅροι διανοητική χειραγώγηση (manipulation mentale στά γαλλικά), καταναγκαστική πειθώ (coercive persuasion στά ἀγγλικά) καί προγραμματισμός (programmation στά γαλλικά) πού θά χρησιμοποιηθοῦν στή συνέχεια, θά θεωρηθοῦν ὡς σχεδόν ταυτόσημοι. Πρόκειται γι’ αὐτό πού πιό ἁπλά ὀνομάζεται πλύση ἐγκεφάλου (Brain washing στά ἀγγλικά) ἤ ἔλεγχος τοῦ νοῦ (mind control). Χρησιμοποιεῖται καί ὁ ὅρος ἀναμόρφωση τῆς σκέψης, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι πιό οὐδέτερος καί δέν ἀφήνει νά φανεῖ ἡ ἀνήθικη καί παράνομη διάσταση τῶν μεθόδων αὐτῶν.
Σύμφωνα μέ τήν κλινική ψυχολόγο καί καθηγήτρια στό Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ τῆς Καλιφόρνια (Η.Π.Α.) Margaret Thaler-Singer, πρωτοπόρο ἤδη ἀπό τή δεκαετία τοῦ ’60 στή μελέτη τοῦ φαινομένου αὐτοῦ, ὅπως καί τῶν σεκτῶν γενικότερα:

«Ἕνα πρόγραμμα καταναγκαστικῆς πειθοῦς (coersive persuasion) εἶναι μία τεχνική ἀλλαγῆς συμπεριφορᾶς, ἡ ὁποία ἐπιβάλλεται γιά νά προκαλέσει τήν «μάθηση» καί τήν υἱοθέτηση ἑνός πακέτου συμπεριφορᾶς ἤ μιᾶς ἰδεολογίας κάτω ἀπό ὁρισμένες περιστάσεις. Ξεχωρίζει ἀπό ἄλλες μορφές ἤπιας κοινωνικῆς ἐκμάθησης ἤ εἰρηνικῆς πειθοῦς ἀπό τίς συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποῖες ἐνορχηστρώνεται καί ἀπό τίς τεχνικές ἐκμετάλλευσης τοῦ προσώπου καί τοῦ περιβάλλοντός του, πού χρησιμοποιοῦνται γιά νά καταπιέσουν συγκεκριμένες συμπεριφορές καί νά διαμορφώσουν ἄλλες. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἡ καταναγκαστική πειθώ, μπορεῖ νά γίνει περισσότερο ἀποτελεσματική ἀπό τόν πόνο, τά βασανιστήρια, τά ναρκωτικά καί τήν χρήση φυσικῆς βίας καί νομικῶν ἀπειλῶν».

Ο Νύσσης Άγιος Γρηγόριος-Αποκατάσταση των πάντων

   
Εισαγωγικά

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, το άνθος αυτό της Ορθοδοξίας, ο ποιητής των άρθρων της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο φιλόσοφος-Πατέρας της Εκκλησίας, ο συγγραφέας πλήθους θεολογικών έργων, διατύπωσε σε κάποια από τα έργα του, μια θεωρία, αντίβαρο σε εκείνη του αγίου Αυγουστίνου, περί του απόλυτου προορισμού, τη θεωρία της αποκατάστασης των πάντων, η οποία σε γενικές γραμμές μιλάει για την με την πάροδο του μέλλοντος (και άληκτου) αιώνος, καταστροφή κάθε είδους κακού, την εξαφάνιση του Σατανά, την εξαφάνιση κάθε οδύνης, το τέλος της Κόλασης και τελικά την εις το αρχαίον κάλλος αποκατάσταση των πάντων, δικαίων και αδίκων με μια ουσιώδη διαφορά. Οι μεν δίκαιοι θα μετέχουν του θείου φωτός, δηλ. της θ. μακαριότητας, οι δε άδικοι θα μετέχουν του θείου πυρός («πυρ καταναλίσκον») αποκλεισμένοι όμως της θ. μακαριότητας και μη δυνάμενοι ποτέ να δουν το πρόσωπο του Θεού.

Η θεωρία αυτή βρήκε πολλούς υποστηρικτές, ακόμη και αγίους, αλλά και πολλούς αντιπάλους, οι οποίοι στηρίζονται αυστηρά στη Γραφή και μόνον. Η Εκκλησία κράτησε μέχρι τώρα ουδέτερη στάση, μη δεχόμενη τη θεωρία αυτή ως δόγμα της και προσθήκη στη διδασκαλία της, αλλά και μη καταδικάζοντας την. Έτσι, μέχρι σήμερα παραμένει, ως ένα θεολογούμενο και συζητούμενο πρόβλημα.

Το ότι η σωτηρία είναι θεραπεία και η παραδείσια ζωή σ’ όλες της τις φάσεις τρυφή στη μέθεξη του Θεού, φιλία, κοινωνικότητα και αγάπη, προξένησε στην ορθόδοξη παράδοση ένα ρήγμα, ένα θεολογούμενο που αντιτίθεται στον απόλυτο προορισμό της δυτικής θεολογίας: πρόκειται για την αποκατάσταση των πάντων, μια διδασκαλία που την εκπροσωπούν κυρίως ο Ωριγένης, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Μάξιμος Ομολογητής. Εξάπαντος δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στη Δύση, ως κατάληξη του νομικού πνεύματος έχουμε τον απόλυτο προορισμό, ενώ στην Ανατολή ως κατάληξη της ιαματικής σωτηρίας έχουμε την αποκατάσταση των πάντων, ως θεολογούμενο και όχι ως δόγμα. Διαφορετικά πράγματα θα ήταν αδιανόητο να περιμένει κανείς. Γι’ αυτό η αποκατάσταση είναι αξιοπρόσεκτη, από ορθόδοξη άποψη, μόνο για τις θεολογικές και σωτηριολογικές προϋποθέσεις, και καταλήγει όχι σε δόγμα αλλά σε θεολογούμενο. Η αποκατάσταση των πάντων κατά κανένα τρόπο, δεν συγκρούεται με τη διδασκαλία για την αιώνια κόλαση. Άλλο αιωνιότητα του Θεού και άλλο αιωνιότητα των κτισμάτων. Τα κτίσματα έχουν αρχή γένεσης και μπορούν να είναι ατελεύτητα, επειδή το θέλει ο Θεός χωρίς καμιά κτιστή αναγκαιότητα. Έτσι, οφείλουμε να καταλάβουμε καλά τη διάκριση κτιστού-ακτίστου της πατερικής θεολογίας. Όμως δεν είναι μπορετό και νοητό να αποδίδουμε στα κτίσματα τις ιδιότητες του φύσει άναρχου και ατελεύτητου Θεού. Η ορθόδοξη θεολογία οφείλει να εξάρει τις σωστές αφετηρίες και προϋποθέσεις αυτής της αποκατάστασης:
1/ η σωτηρία είναι θεραπεία των τραυμάτων του κατ’ εικόνα Θεού, 2/ η αθανασία είναι αποτέλεσμα της μέθεξης στις θείες ενέργειες, 3/ η τελείωση φθάνει στα όρια της θέωσης, 4/ η παραδείσια ζωή είναι φιλία, έρωτας και κοινωνία με το Θεό, 5/ η κόλαση είναι ακριβώς το αντίθετο, «αμεθεξία», «ακοινωνησία», αφιλία και ανέραστη ζωή, 6/ βασικό ρόλο ως προς την αποδοχή μόνο της δωρεάς του Θεού διαδραματίζει το αυτεξούσιο, 7/ το κακό είναι μη όν, είναι παρυπόσταση.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, ο Μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας (335-390) είναι, μετά τον Ωριγένη, ο κυριότερος ίσως υποστηρικτής της ιδέας, ότι τελικά θα σωθούν οι πάντες. Έχει ονομαστεί όχι άδικα «το άνθος της ορθοδοξίας». Από τη στιγμή που σε ηλικία 35 ετών χειροτονήθηκε επίσκοπος το 372 και μέχρι το θανατό του, ήταν μαζί με τον Δίδυμο της Αλεξάνδρειας και τον Διόδωρο της Ταρσού εντελώς ανεμπόδιστοι εκφραστές του Ουνιβερσαλισμού (ουνιβερσαλισμός = ολοκρατία, καθολικότητα, από το universalis = καθολικός. Είναι κάθε θεωρία, που θεωρεί την πραγματικότητα ως ένα μοναδικό όλο και αντιτίθεται στον ατομικισμό). Ο Γρηγόριος (όπως και όλη η οικογένειά του και κυρίως ο αδελφός του Μ. Βασίλειος) θεωρούσε τον Ωριγένη ως πνευματικό του πατέρα και διδάσκαλο.

†. ΠΕ 27-11-2014, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΟΠΛΑ

†. Σα 13-02-2016, ΠΟΙΑ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙ ΑΓΙΑΣ ΚΑ...

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος γιά Πανορθόδοξη: «Ὅσο γίνονται τέτοιες Σύνοδοι, θά πολλαπλασιάζουμε τά προβλήματα»

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπό τήν ἱστοσελίδα floga.gr, πού ἔγινε στά πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, στόν Ἱ.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τό Σάββατο στίς 13-2-2016.

Ἐμεῖς τήν Ὀρθοδοξία δέν τήν πουλᾶμε μέ τίποτε, γιά ὁποιονδήποτε Πάπα, γιά ὁποιαδήποτε λυκοφιλία, ψευτο-φιλία, ἡ ἀλήθεια παραμένει ἀλήθεια, τήν ἀλήθεια δέν τήν πουλᾶμε. Ὅταν πᾶνε καλά τά πράγματα, ἐγώ σέ αὐτή τήν περίπτωση φοβᾶμαι, ὅπως φοβᾶμαι, σᾶς ἔχω πεῖ, γιά τή μέλλουσα νά συνέλθει Σύνοδο. Καί τό λέω μιά φορά ἀκόμη: Παλιά οἱ Σύνοδοι γίνονταν ὅταν ὑπῆρχε μία αἵρεση καί μαζεύονταν οἱ Πατέρες ἀπ᾽ ὅλο τόν κόσμο καί προσπαθοῦσαν νά ἀντιμετωπίσουν τήν αἵρεση.

Σήμερα ποιά αἵρεση ἔχουμε ἀκριβῶς, ποιός εἶναι ὁ μεγάλος κίνδυνος; Γι᾽ αὐτό θεωρῶ περιττή, αὐτή τήν Σύνοδο πού θά γίνει. Τό φοβᾶμαι πάρα πολύ, τί προβλήματα θά....

βγάλει, γιατί πρόβλημα δέν ὐπάρχει οὐσιαστικά.

Ποιά εἶναι ἡ αἵρεση, ποιά αἵρεση θά πολεμήσουν; Οἱ Πατέρες πολεμοῦσαν κάποιες αἱρέσεις. Στήν Πρώτη [Οἰκουμενική] πολέμησαν τόν Ἄρειο, στή Δεύτερη, αὐτούς πού δέν δέχονταν τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καί στήν Τέταρτη, τό ἴδιο, δέν δέχονταν ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος.

Σέ κάθε Οἰκουμενική Σύνοδο ὑπῆρχε μία αἵρεση χοντρή. Τώρα ποιά ὑπάρχει; Μήπως τίς φτιάχνουμε μόνοι μας γιά νά κάνουμε Συνόδους καί ψευτο-πανηγύρια; Ἐμένα δέν μ᾽ ἀρέσει καθόλου καί διαφωνῶ. Εὔχομαι νά μή γίνει ποτέ. Ὅσο γίνονται τέτοιες Σύνοδοι, θά πολλαπλασιάζουμε τά προβλήματα.

Εἶναι ἡ γνώμη μου, τίποτε ἄλλο. Λέω μιά ἀλήθεια, ὅπως τή σκέπτομαι.

Νέα ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατα του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ με τους οικουμενιστές! Πρόκειται για φανερή ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ Ι. ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

 Πηγή: "impantokratoros"

  

«Ἀποκηρύττουμε καὶ ἀπορρίπτουμε δημόσια τὶς ποικίλες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες μόλυναν ἀρκετὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας… Ὁ  Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς παροτρύνει νὰ ἐπιπλήττουμε τοὺς ἀδελφούς μας» Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ νὰ μὴν διακόπτουμε τὴν κοινωνία μαζί τους!!!

Εἶναι πράγματι θαυμάσια ἡ Ὁμολογία Πίστεως ποὺ συνέταξε καὶ ἐκυκλοφόρησε ἡ Ρουμανικὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων κωδικοποιεῖ τὶς περισσότερες αἱρέσεις ἀπ’ ὅσες διακινοῦν οἱ Οἰκουμενιστές (24 στὸν ἀριθμό), καὶ βοηθᾶ τοὺς πιστοὺς νὰ συνειδητοποιήσουν τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχουν ἀπὸ τὴν Παναίρεση.

Στὴν συνέχεια οἱ Πατέρες ποὺ τὴν συνέταξαν  ἐπισημαίνουν τὸ γεγονός, πὼς «κάθε φορὰ ποὺ ἐμφανιζόταν μία αἵρεση συνέρχονταν Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Σύνοδοι, ποὺ ἀναθεμάτιζαν καὶ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικούς». Κι ἐδῶ προκύπτουν πολλὰ καὶ μεγάλα ἐρωτηματικά. Γιατί οἱ Πατέρες ἀποσιωποῦν (ἀφήνοντας ἕνα μεγάλο ἱστορικὸ κενό), τὴν Κανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ τῆς Διακοπῆς δηλ. τῆς Μνημονεύσεως τῶν αἱρετιζόντων, ἕως ὅτου ἡ Ἐκκλησία νὰ τοὺς ἀποκόψει διὰ τῶν Συνόδων! Γιατί μᾶς κρύβουν γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ (κληρικῶν μοναχῶν καὶ λαϊκῶν), τὶς μεγάλες μορφὲς τῶν Ἁγίων ποὺ ἀνέδειξαν αὐτὰ τὰ μεσοδιαστήματα, ἕως ὅτου συνέλθουν οἱ Σύνοδοι; Γιατί μᾶς κρύβουν ὅτι αὐτοὶ οἱ διακόπτοντες τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, οἱ ἀποτειχισμένοι, ἐγίνοντο συνήθως ἀφορμὴ γιὰ τὴν σύγκληση τῶν Συνόδων;

Αὐτὴ ἡ παράλειψη, παρὰ τὴν ἀξιόλογη κατὰ τὰ ἄλλα Ὁμολογία τους, ἀποτελεῖ διαστροφὴ τῆς Πατερικῆς μας Παραδόσεως. Εἶναι ἀνεπίτρεπτο, (καθ’ ὅσον μάλιστα τελευταῖα ἔχουν γραφεῖ ἀξιόλογες καὶ κατοχυρωμένες ἁγιοπατερικὰ μελέτες γιὰ τὸ θέμα καὶ ἔχει καταδειχθεῖ ἡ ἀναγκαιότητα τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν), νὰ ἀγνοοῦν καὶ νὰ ἀποσιωποῦν σκανδαλωδῶς μιὰ καίρια πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὴν αἵρεση. Μιὰ πρακτικὴ ποὺ λειτουργεῖ ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη ὡς Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, διδάσκεται ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τοὺς Ἀποστόλους στὴν Κ. Διαθήκη καὶ ἀποτελεῖ διαχρονικὴ ποιμαντικὴ Πράξη τῆς Ἐκκλησίας!

Επιστολή κληρικών προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος

8 Ο­κτω­βρί­ου 2009
Προς την Σε­πτήν Ι­ε­ραρ­χί­αν της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε,
Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ά­γι­οι Αρ­χι­ε­ρείς,

Τις τε­λευ­ταί­ες η­μέ­ρες, και εν ό­ψει της Συ­νό­δου της Ο­λο­με­λεί­ας της Μι­κτής Ε­πι­τρο­πής Θε­ο­λο­γι­κού Δι­α­λό­γου Ορ­θο­δό­ξων-Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κών στην Κύ­προ, ε­πι­χει­ρεί­ται α­πό το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεί­ο μί­α προ­σπά­θει­α σπι­λώ­σε­ως, συ­κο­φαν­τή­σε­ως, εκ­φο­βι­σμού και φι­μώ­σε­ως ό­λων ό­σοι ε­ξέ­φρα­σαν το τε­λευ­ταί­ο δι­ά­στη­μα την αν­τί­θε­σή τους στα σύγ­χρο­να οι­κου­με­νι­στι­κά α­νοίγ­μα­τα και την πο­ρεί­α του θε­ο­λο­γι­κού δι­α­λό­γου.

Η προ­σπά­θει­α αυ­τή έ­χει λά­βει την ε­πί­ση­μη έκ­φρα­σή της σε δύ­ο ε­πι­στο­λές, μί­α του Πα­ναγιωτά­του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­άρ­χου κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου προς τον Μα­κα­ρι­ώ­τα­το Αρ­χι­ε­πί­σκο­πο Α­θη­νών και Πά­σης Ελ­λά­δος κ. Ι­ε­ρώ­νυ­μο και μί­α του Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Περ­γά­μου κ. Ι­ω­άν­νου προς ό­λους τους Σε­βα­σμι­ω­τά­τους Μη­τρο­πο­λί­τες της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος.

Και στις δύ­ο αυ­τές ε­πι­στο­λές πα­ρα­τη­ρούν­ται στοι­χεί­α πα­ρεμ­βα­τι­κής τα­κτι­κής και ει­σχω­ρή­σε­ως στα της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος, α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμού και ε­πι­λε­κτι­κής α­να­φο­ράς ε­νερ­γει­ών και α­πο­φά­σε­ων, κα­θώς και παν­τε­λής έλ­λει­ψη ε­πι­χει­ρη­μά­των και τε­κμη­ρι­ω­μέ­νου λό­γου.

Α­πό το ύ­φος και το πε­ρι­ε­χό­με­νο των ε­πι­στο­λών α­πορ­ρέ­ει μί­α α­πα­ξί­ω­ση προς την Εκ­κλη­σί­α της Ελ­λά­δος, τους Σε­βα­σμι­ω­τά­τους Μη­τρο­πο­λί­τες της, τους κλη­ρι­κούς και μο­να­χούς της, τους Κα­θη­γη­τές θε­ο­λό­γους της και τον πι­στό λα­ό της. Ό­λους αυ­τούς τους μέμ­φον­ται για «ζη­λω­τι­κές τά­σεις», σχι­σμα­τι­κή δι­ά­θε­ση, έλ­λει­ψη ε­πι­γνώ­σε­ως, «ο­λι­γω­ρί­α», «α­πα­ξί­ω­ση των συ­νο­δι­κών α­πο­φά­σε­ων», «εμ­πά­θει­α, φα­να­τι­σμό η μα­νί­α αυ­το­προ­βο­λής».

Εί­ναι η γνω­στή τα­κτι­κή των α­φο­ρι­σμών και της συλ­λή­βδην κα­τα­δί­κης, που δεν α­νέ­χε­ται αν­τί­λο­γο, που α­δυ­να­τεί να δι­α­νο­η­θεί δεύ­τε­ρη ά­πο­ψη, που συν­τρί­βει ό­ποι­ον ε­πι­χει­ρεί να την εκ­φέ­ρει. Η γνω­στή τα­κτι­κή, που α­ρέ­σκε­ται σε πει­θα­ναγ­κα­σμούς, σε πο­δη­γέ­τη­ση, σε ο­λο­κλη­ρω­τι­κή ε­πι­βο­λή, σε εκ­κλη­σι­α­στι­κό ρα­γι­α­δι­σμό.

Εί­ναι εμ­φα­νής η δι­ά­θε­ση εκ μέ­ρους των δύ­ο υ­ψη­λών α­ξι­ω­μα­τού­χων να ει­σχω­ρή­σουν σε ε­σω­τε­ρι­κές υ­πο­θέ­σεις της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος. Με α­νοί­κει­ους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς, υ­πο­δεί­ξεις, έμ­με­σους εκ­βι­α­σμούς και α­πει­λές ε­πι­χει­ρεί­ται η πο­δη­γέ­τη­ση και η χει­ρα­γώ­γη­ση των Ι­ε­ραρ­χών και η τε­χνη­τή ε­κμαί­ευ­ση της α­πο­φά­σε­ώς τους.

Η Εκ­κλη­σί­α της Ελ­λά­δος κα­λεί­ται, με τον τρό­πο αυ­τό, ου­σι­α­στι­κά να κα­τα­δι­κά­σει τους ί­δι­ους τους Ε­πι­σκό­πους της, τους κλη­ρι­κούς της, τους μο­να­χούς της και τον πι­στό λα­ό της, που υ­πέ­γρα­ψαν και συ­νε­χί­ζουν να υ­πο­γρά­φουν την «Ο­μο­λο­γί­α Πί­στε­ως», α­φού, κα­τά τον Οι­κου­με­νι­κό Πα­τρι­άρ­χη, «μη κα­τα­δι­κά­ζου­σα αλ­λά δε­χο­μέ­νη σι­ω­πη­ρώς.­.­.. δη­μι­ουρ­γεί προ­βλη­μα­τι­σμόν ου­χί μό­νον εις το ποί­μνι­ον αυ­τής, αλ­λά και εις την με­τά των λοι­πών Ορ­θο­δό­ξων Εκ­κλη­σι­ών κοι­νω­νί­αν αυ­τής». Αν η Εκ­κλη­σί­α Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως εί­χε ποί­μνι­ο ευ­αί­σθη­το εις τα οι­κου­με­νι­στι­κά δρώ­με­να, θα αν­τι­με­τώ­πι­ζε τις ί­δι­ες α­νη­συ­χί­ες και τους ί­δι­ους κα­λούς προ­βλη­μα­τι­σμούς. Η πα­ρα­δο­σι­α­κή Εκ­κλη­σί­α της Ελ­λά­δος ό­χι μό­νο δεν δη­μι­ουρ­γεί προ­βλή­μα­τα στην με­τά των λοι­πών Ορ­θο­δό­ξων Εκ­κλη­σι­ών κοι­νω­νί­α, αλ­λά σ αυ­τή και στις υ­γι­είς και ι­σχυ­ρές θε­ο­λο­γι­κές της δυ­νά­μεις στη­ρί­ζον­ται πάν­το­τε οι ο­μό­δο­ξοι α­δελ­φοί μας, ό­πως φά­νη­κε και α­πό την ευ­ρεί­α δι­ορ­θό­δο­ξη α­πο­δο­χή της «Ο­μο­λο­γί­ας».

Και δι­ε­ρω­τώ­με­θα, με­τά πό­νου ψυ­χής, αν α­να­λο­γί­στη­κε πο­τέ ο Οι­κου­με­νι­κός Πα­τρι­άρ­χης ό­χι μό­νον τον προ­βλη­μα­τι­σμό, αλ­λά την βα­θει­ά ο­δύ­νη, την α­πο­γο­ή­τευ­ση και τον έν­το­νο σκαν­δα­λι­σμό, που προ­κα­λεί ο ί­δι­ος και ο συ­σχη­μα­τι­σμός με τους αι­ρε­τι­κούς στο ορ­θό­δο­ξο ποί­μνι­ο.

Κα­τη­γο­ρεί το κεί­με­νο της «Ο­μο­λο­γί­ας Πί­στε­ως» ό­τι δή­θεν σε αυ­τό «ε­νυ­πάρ­χει το σπέρ­μα του σχί­σμα­τος». Και δι­ε­ρω­τώ­με­θα πως με τό­ση ευ­κο­λί­α α­να­γο­ρεύ­ον­ται σε σχι­σμα­τι­κά τα αυ­το­νό­η­τα της πί­στε­ώς μας. Εί­ναι σχι­σμα­τι­κοί οι Ά­γι­οι και Πα­τέ­ρες της Εκ­κλη­σί­ας μας, που ε­θέ­σπι­σαν και ε­δογ­μά­τι­σαν την α­λή­θει­α και την α­κρί­βει­α της α­μω­μή­του ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας; Μή­πως αυ­τό ε­πι­βε­βαι­ώ­νει πα­λαι­ό­τε­ρη α­πα­ρά­δε­κτη πα­τρι­αρ­χι­κή θέ­ση, σύμ­φω­να με την ο­ποί­α «οι κλη­ρο­δο­τή­σαν­τες εις η­μάς την δι­ά­σπα­σιν προ­πά­το­ρες η­μών υ­πήρ­ξαν α­τυ­χή θύ­μα­τα του αρ­χε­κά­κου ό­φε­ως και ευ­ρί­σκον­ται ή­δη εις χεί­ρας του δι­και­ο­κρί­του Θε­ού»; (Ε­πί­σκε­ψις, 30.11.1998).

Και στις δύ­ο ε­πι­στο­λές γί­νε­ται συ­νε­χής ε­πί­κλη­ση των πα­νορ­θο­δό­ξων α­πο­φά­σε­ων, που α­φο­ρούν στην συ­νέ­χι­ση του θε­ο­λο­γι­κού δι­α­λό­γου με τους ε­τε­ρο­δό­ξους. Οι α­πο­φά­σεις αυ­τές ου­δέ­πο­τε αμ­φι­σβη­τή­θη­καν α­πό τους α­σκούν­τες κρι­τι­κή στον οι­κου­με­νι­σμό, πα­ρό­τι, βε­βαί­ως, δεν α­πο­τε­λούν θέ­σφα­το και ού­τε υ­πε­ρι­σχύ­ουν των α­πο­φά­σε­ων των Οι­κου­με­νι­κών Συ­νό­δων και της δογ­μα­τι­κής δι­δα­σκα­λί­ας και συ­νει­δή­σε­ως της Εκ­κλη­σί­ας.

Η κρι­τι­κή η ο­ποί­α έ­χει α­σκη­θεί α­φο­ρά κυ­ρί­ως α­νοίγ­μα­τα, ε­νέρ­γει­ες και κεί­με­να, που δεν έ­χουν στη­ρι­χθεί σε πα­νορ­θό­δο­ξη α­πό­φα­ση και ου­δέ­πο­τε εγ­κρί­θη­καν συ­νο­δι­κά, αλ­λά αν­τι­θέ­τως αν­τι­με­τω­πί­σθη­καν αρ­νη­τι­κά α­πό ορ­θο­δό­ξου πλευ­ράς. Πρό­κει­ται για την ε­φαρ­μο­γή και την α­πο­δο­χή στην πρά­ξη της πα­ναι­ρέ­σε­ως του Οι­κου­με­νι­σμού.

Στην ε­πι­στο­λή του προς τον Μα­κα­ρι­ώ­τα­το κ. Ι­ε­ρώ­νυ­μο ο Οι­κου­με­νι­κός Πα­τρι­άρ­χης υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι «τας με­τά των ε­τε­ρο­δό­ξων ε­πα­φάς εγ­κρί­νουν δια συ­νο­δι­κών α­πο­φά­σε­ων πά­σαι αι Ορ­θό­δο­ξοι Εκ­κλη­σί­αι».

Και τί­θε­ται το ε­ρώ­τη­μα:

Αδελφότης Δανιηλαίων Επιστολή - υπογραφή της "Ομολογίας Πίστεως"

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΔΑΝΙΗΛΑΙΩΝ         
630 87 ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ     
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

11.6.2009

Προς την Σεβαστήν Σύναξιν Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών
Εις Θεσσαλονίκην

Σεβαστοί Άγιοι Γέροντες και πατέρες αεί χαίρετε την διττήν χαράν και αγαλλίασιν του Κυρίου.

Με πολλήν χαράν ελάβαμεν το βραχύ πονημάτιόν σας «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του Οικουμενισμού» και σας ευχαριστούμεν πάρα πολύ.     
Επισταμένως διήλθομεν αυτό. Μένομεν εις όλην την γραμμήν σας σύμφωνοι και σας εκφράζομεν τα ενδόμυχα αδελφικά μας συγχαρητήρια.

Άγιοι Πατέρες, είσθε συνεχισταί των Μεγάλων Ομολογητών Θεοφόρων πατέρων, και ο μισθός σας θα είναι πολύς, πάρα πολύς, παρά Κυρίου, διότι αμύνεσθε υπέρ της ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, και των πατρικών μας παραδόσεων.
Σας εκφράζομεν τα άπειρα αδελφικά μας συγχαρητήρια διά τον μεγάλον σας πατερικόν αγώνα υπέρ της σημερινής προδοτικής καταστάσεως, του Οικουμενισμου.
Πιστεύομεν ο Κύριος να σας δώση την θεϊκήν Του ισχύν και δύναμιν, διά να ανατρέψητε τα σημερινά πάνδεινα της εποχής μας και προδοτικά τεχνάσματα του Παπισμού.

Μετά της εν Κυρίω Αδελφικής Αγάπης
Ιερομ. Γρηγόριος Δανιηλίδης

Περιοδικό "Θεοδρομία" (Απρίλιος - Ιούνιος 2009)

Ιερόν Κοινόβιον Οσίου Νικοδήμου, Επιστολή - Υπογραφή της "Ομολογίας Πίστεως"

 Ιερόν Κοινόβιον Οσίου Νικοδήμου, Επιστολή - Υπογραφή της "Ομολογίας Πίστεως"

ΙΕΡΟΝ ΚΟΙΝΟΒΙΟΝ
ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
ΠΕΝΤΑΛΟΦΟΣ
613 00 ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ

Εν Πενταλόφω, τη 2α Μαΐου 2009

Προς την Σύναξιν Ορθοδόξων

Κληρικών και Μοναχών.


Σεβαστοί εν Χριστώ Αδελφοί, Χριστός Ανέστη,

Ελάβομεν το πόνημα της Υμετέρας Συντακτικής Επιτροπής υπό τον τίτλον «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΣ, Κατά του Οικουμενισμού». Συμφωνούμεν μετά της Ομολογίας Πίστεως και προσυπογράφομεν εκθύμως.

Ευχόμενοι ίνα πάντοτε «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» εν τη καλή ομολογία ην παρελάβομεν, ασπαζόμεθα Υμάς αδελφικώς εν Χριστώ, αναφωνούντες άμα το, Αληθώς Ανέστη.

Ο Καθηγούμενος
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος
και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί 

Μονή Φιλοθέου Αγίου Όρους, Επιστολή - υπογραφή της "Ομολογίας Πίστεως"

Ιερά Μονή Φιλοθέου Αγίου Όρους,  Επιστολή - υπογραφή της "Ομολογίας Πίστεως"

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΑΘΩ
Iερά Μονή Φιλοθέου τη 01/14.07.2009
Αριθ. πρωτ. 148
Προς την Σύναξιν Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών
Τ.Θ.1602
54124 Εις Θεσσαλονίκην

        Σεβαστοί και αγαπητοί εν Χριστώ  Αδελφοί και Πατέρες,                                             

      Ζητούντες ταπεινά συγγνώµην διά την ένεκα απουσίας µου εις το εξωτερικόν καθυστέρησιν της απαντήσεώς µας και προσυπογραφής της αποσταλείσης εις την καθ' ηµάς  Ιεράν Μονήν «Οµολογίας Πίστεως κατά του Οικουµενισµού», επιθυµούµεν να εκφράσωµεν ευχαριστίας διά την διδοµένην ηµίν ευκαιρίαν όπως συµµετάσχωµεν ούτως εις την δικαιολογηµένην ανησυχίαν διά την εκ συστήµατος και διά ποικίλων εκδηλώσεων καλλιεργουµένην  πρόοδον και διάδοσιν του Οικουµενισµού.
       Επί δε τούτοις και διατελούντες µετά της προσηκούσης τιμής, αγάπης και απείρων ευχών υπέρ ευοδώσεως των θεοφιλών σκοπών των Συνάξεων Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, προσυπογράφοµεν εκθύµως και µετ' αισθηµάτων ευθύνης το εν λόγω Οµολογιακόν Κεί­µενον κατά του Οικουµενισµού.

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου
Αρχιµ. Νικόδηµος
Και οι συν εµοί εν Χριστώ  Αδελφοί.

Iερά Μονή ζωγράφου Αγίου Όρους, Επιστολή - υπογραφή της "Ομολογίας Πίστεως"

Ιερά Μονή Ζωγράφου
Άγιον Όρος
Άθω

Προς την Σύναξιν Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών

Εις Θεσσαλονίκην 

  Εν τη Ιερά Μονή Ζωγράφου τη 30.03.2010

Σεβαστοί και αγαπητοί εν Χριστώ πατέρες και αδελφοί,

  Δια του παρόντος ιεροσφραγίστου και ενυπογράφου Μοναστηριακού ημών γράμματος εκρφάζομεν θερμάς ευχαριστίας δια την αποσταλείσαν εις την καθ' ημάς Ιεράν  Μονήν «Ομολογίαν Πίστεως κατά του Οικουμενσιμού».

  Δηλούμεν δε ότι η αδελφότητα της ημετέρας Μονής εξ ίσου συμμετάσχει εις την δικαιολογημένην ανησυχίαν Υμών δια την συστηματικήν καλλιέργιαν και διάδοσιν του Οικουμενισμού. Όθεν διατελούντες μετά πολλής της εν Κυρίω φιλαδελφίας και αγάπης, προσυπογράφομεν μετ' αισθημάτων ευθύνης την εν λόγω Ομολογία

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ζωγράφου
Αρχίμ. Αμβρόσιος και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί