Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Αμαρτία: ενοχή ή πένθος

Αμαρτία: ενοχή ή πένθος


Η αμαρτία δεν είναι απλά το σύνολο των λαθεμένων μας επιλογών, αλλά η κατάσταση της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από το Θεό και τον συνάνθρωπο. Άλλωστε γι’αυτόν το λόγο ο Φαρισαίος της παραβολής, αν και έπραττε το ηθικά ορθό, ωστόσο δεν μπόρεσε να ανακαλύψει το μέγεθος της ασθενείας της ανθρωπίνης φύσεώς του, όντας παγιδευμένος στην αυτοδικαίωση.


Η αμαρτία δεν είναι απλά η κακή επιλογή ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, δεν είναι απλά ζήτημα βουλήσεως, αλλά γεγονός που βιώνεται σε οντολογικό επίπεδο. Γι' αυτό το λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν περιορίζει την λατρεία και την πνευματική της καθοδήγηση στο να δίνει απλώς ηθικές συμβουλές, όπως οι διάφορες Προτεσταντικές Εκκλησίες, αλλά προσφέρει στον πιστό τη δυνατότητα να θεραπεύσει την ανθρώπινη φύση και βούληση του μετέχοντος στην ευχαριστιακή τράπεζα.

Το βιβλίο διατίθεται από το βιβλιοπωλείο της ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας
«Παύλειος Λόγος» τηλ. 23310 20951,
καθώς και από τον συγγραφέα (τηλ. 2310525220)

Μοναχική κουρά

Μοναχική κουρά (κείμενο


Ο µοναχός, όπως και κάθε πλάσµα, του Θεού γεννιέται και πεθαίνει. Όµως η γέννηση του µοναχού δεν ταυτίζεται µε τη βιολογική γέννηση, αλλά µε µια νέα ταυτότητα που αποκτά κατόπιν µακροχρόνιας και έντονης µύησης και δοκιµασίας. Τα θέσµια του Ορθόδοξου µοναχισµού και κατεξοχήν του Αγίου Όρους, προϋποθέτουν µια τέτοια πορεία.
Ο υποψήφιος αρχικά εντάσσεται δοκιµαστικά σε µια αδελφότητα. Εκεί, υπό την καθοδήγηση του Γέροντα - Ηγουµένου, ακολουθεί ένα πρόγραµµα προσευχής και διακονίας και συνυφασµένης κατήχησης, που τηρείται για ένα χρόνο ή και περισσότερο. Ως δόκιµος, συνήθως ο υποψήφιος δε φέρει παρά µόνο "σκουφάκι", κατόπιν ευχής που του διαβάζεται.

Κουρά νέας μοναχής
Ύστερα από απόφαση του ηγουµενοσυµβουλίου ορίζεται η στιγµή της κουράς του υποψήφιου µοναχού. Την ιεροτελεστία θα τελέσει κάποιος ιεροµόναχος, ενώ ο ηγούµενος θα παραστέκεται στον προσερχόµενο µοναχό ως ανάδοχός του. Ο υποψήφιος, φορώντας συνήθως λευκές κάλτσες και λευκή φανέλλα, µετά την είσοδο του ευαγγελίου στη Θεία Λειτουργία, οδηγούµενος υπό του ηγουµένου, φέρεται από τη θύρα του ναού κάτω από τον πολυέλαιο. Εκεί, αφού βάλει µετάνοια προς τα τέσσερα σηµεία του ορίζοντα, προχωρεί και βάζει τρεις µετάνοιες στις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου και του αγίου που τιµάται το Καθολικό. Έπειτα βάζει µετάνοια, παίρνει την ευχή του Ηγουµένου και στέκεται στα αριστερά του µε σταυρωµένα τα χέρια.
Μετά την ψαλµωδία των διατεταγµένων απολυτικίων, ο ιερέας κατηχεί τον µέλλοντα µοναχό διαβάζοντας την ευχή "Άνοιξον τα της καρδίας σου ώτα, Αδελφέ,…". Ακολουθούν ερωταποκρίσεις ανάµεσα στον ιερέα και τον υποψήφιο που βεβαιώνουν την εκούσια προσέλευσή του στη µοναχική πολιτεία. Σ' όσες ερωτήσεις απαντά θετικά ακούµε την ευλογηµένη απόκριση "Ναι, του Θεού συνεργούντος µοι, τίµιε Πάτερ". Αµέσως µετά τις ερωταποκρίσεις συνεχίζεται η κατήχηση υπό του ιερέως. Νέα στιχοµυθία έπεται. Μετά και το πέρας αυτής της στιχοµυθίας, ο ιερέας απευθύνει ευχή ζητώντας τη βοήθεια του Θεού για τον κειρόµενο µοναχό. Ακολουθεί η εκφώνηση του ονόµατος του µοναχού.
Κουρά νέου μοναχού
Ο ιερέας τότε τρεις φορές θα δώσει στον κειρόµενο µοναχό το ψαλίδι της κουράς του και ο µοναχός άλλες τρεις αντίστοιχα θα αντιδώσει το ψαλίδι διαµέσου του Ηγουµένου στον ιερέα. Ο ιερέας κείρει την κόµη του γονυκλινή υποψήφιου στο όνοµα της Αγίας Τριάδος, ενώ οι χοροί ψάλλουν τρεις φορές το "Κύριε Ελέησον". Ο τυπικάρης (µοναχός υπεύθυνος για την τήρηση του τυπικού) στη συνέχεια φέρνει τα µοναχικά ενδύµατα από το Ιερό Βήµα και τα επιδίδει στον ιερέα. Αυτός, αφού τα ευλογήσει τα παραδίδει στον Ηγούµενο, ο οποίος και ντύνει το νέο µοναχό. Έτσι µε τη σειρά του φορά το ζωστικό, το αγγελικό σχήµα, το πολυσταύρι, τη ζώνη, το ράσο, τα υποδήµατα, το καλυµµαύχι, το κουκούλι και τέλος τον µανδύα. Συνεχίζεται η Θεία Λειτουργία ψαλλοµένου του "Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε..". Θα ακολουθήσουν τα αναγνώσµατα και ο ιερέας θα δώσει στο νέο µοναχό σταυρό, κοµποσχοίνι και λαµπάδα αναµµένη. Ο νέος µοναχός θα µεταλάβει πρώτος χωρίς να βγάλει το κουκούλι του. Αφού µοιραστεί το αντίδωρο, οι άλλοι µοναχοί µε τη σειρά πηγαίνουν στο νέο αδελφό που στέκεται σε στασίδι, ασπάζονται το σταυρό που κρατά και του εύχονται "καλό παράδεισο" ή άλλες αρµόζουσες ευχές. Ακολουθεί η τράπεζα, όπου ο νεοκαρείς µοναχός κάθεται πλησίον του ηγουµένου.
Τα µοναχικά ενδύµατα είναι µαύρα. Το µεγάλο σχήµα που µοιάζει µε πετραχήλι είναι µαύρο κεντηµένο µε κόκκινο ή άσπρες και χρωµατιστές κλωστές. Πάνω του αναπαρασταίνονται ο σταυρός του Κυρίου µε τη λόγχη και τον σπόγγο εκατέρωθεν και από κάτω µια νεκροκεφαλή. Αριστερά και δεξιά έχει σε συντοµογραφίες τις επιγραφές:


ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ

“Τούτο το Σχήµα δαίµονες φρίτουσσι
Θεού θέα Θείον Θαύµα
Χριστός Χριστιανοίς χαράν χαρίζει
Φως Χριστού φαίνει πάσι
Τόπος Κρανίου Παράδεισος γέγονε Αδάµ”

Η αδελφότης της Ίσιδος, Μία διεθνής παγανιστική οργάνωσις

Η αδελφότης της Ίσιδος, Μία διεθνής παγανιστική οργάνωσις


Η αδελφότης της Ίσιδος, Μία διεθνής παγανιστική οργάνωσις
Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΙΔΟΣ
Μία διεθνής παγανιστική οργάνωσις
Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Η Ίσις ήταν θεότητα των αρχαίων Αιγυπτίων και συγχρόνως αδελφή και σύζυγος του Όσιρι. Από τους αρχαίους Αιγυπτίους λατρευόταν ως θεά της φύσεως και των μυστηρίων της και είχε ως σύμβολό της τη Σελήνη.
Με την ονομασία της αρχαίας αυτής αιγυπτιακής θεάς, το 1976 ιδρύθηκε από τους Lawrence Durbin – Robertson, την αδελφή του Olivia, τη γυναίκα του Pamela και τον ξάδελφό του, συγγραφέα, Robert Graves, μία διεθνής παγανιστική οργάνωση με την ονομασία «Αδελφότητα της Ίσιδος» με σκοπό, πάντα κατά τους ιδρυτές της, να προωθήσει τη στενότερη επικοινωνία μεταξύ της Ίσιδος και των ανθρώπων. Οι ιδρυτές της οργάνωσης προέρχονται από αγγλο-ιρλανδική οικογένεια και έχουν διατυπώσει το μυθώδη ισχυρισμό ότι είχαν δήθεν κληρονομική γραμμή διαδοχής από το ιερατείο της θεάς της αρχαίας Αιγύπτου.
Για να γίνει ευρύτερα αποδεκτή η εν λόγω παγανιστική κίνηση κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο είναι ο θρησκευτικός συγκρητισμός, καθώς υποστηρίζει ότι περιλαμβάνει στα μέλη της ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και παραδόσεων, όπως: παγανιστές, λάτρεις της Wicca, άθεους, χριστιανούς και ινδουιστές. Το δεύτερο επίπεδο είναι το εξαιρετικά ελκυστικό λεξιλόγιο, το οποίο χρησιμοποιεί η οργάνωση προς τα έξω διά των εντύπων της και των διαδικτυακών τόπων της.
Ως σκοπούς της η Αδελφότητα της Ίσιδος προβάλλει την τιμή του καλού σε όλες τις θρησκείες, την προαγωγή της αγάπης, την ανάδειξη της ομορφιάς, της αλήθειας, της αρμονίας, της σοφίας και της ευδαιμονίας, την προαγωγή των φιλικών σχέσεων με την καλλιέργεια της χαράς και της συμπόνιας για κάθε μορφή ζωής.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, που κατά τη γνώμη μας πρέπει να γίνουν μετ’ επιφυλάξεως αποδεκτοί, η εν λόγω παγανιστική κίνηση έχει 17.000 μέλη σε 93 χώρες του κόσμου. Παραλλήλως διαθέτει δικό της εκπαιδευτικό δίκτυο, που προωθεί τη λατρεία της θεάς, έχει δικό της ιερατείο, περιοδικό, προσφέρει μαθήματα δι’ αλληλογραφίας και χρησιμοποιεί διάφορες πρωτοβουλίες για τη διαφήμιση και την επίτευξη των σκοπών της.
Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2007, 24 Ιανουαρίου 2014

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ (Λουκ. 19, 1-10)

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ (Λουκ. 19, 1-10)


ΚΥΡΙΑΚΗ   ΙΕ’   ΛΟΥΚΑ
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ 
(Λουκ. 19, 1-10)
 Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

 Μετά την θαυμαστή θεραπεία του ζητιάνου τυφλού, προ της εισόδου στην Ιεριχώ, μπήκε ο Ιησούς στην Ιεριχώ και περνούσε δια μέσου της πόλης. Εκεί υπήρχε κάποιος που ονομαζόταν Ζακχαίος, αποδιδόμενο στα ελληνικά ως ‘καθαρός’, ‘αθώος’. Ήταν αρχιτελώνης. Πρόσωπο δηλαδή φέρων μεγάλο αξίωμα, προϊστάμενος του κεντρικού τελωνείου της πόλης (όχι απλά ένας εισπράκτορας φόρων), δια του οποίου ρυθμιζόταν: (α) η εξαγωγή βαλσάμου που παραγόταν στην πόλη και επωλείτο σε όλες τις χώρες του κόσμου  και (β) το αξιόλογο εμπόριο δια της Ιεριχούς προς, και από, Ιουδαία, Περαία και Αίγυπτο. Η μεταμέλειά του ως εκ τούτου έγινε αφορμή και παράδειγμα για την βαθύτερη με τον Θεάνθρωπο γνωριμία πολλών. Ήταν φυσικά και πολύ πλούσιος ο Ζακχαίος. Και απ’ ότι φαίνεται η οικονομική εκτίμηση και ο διακανονισμός πληρωμής των φόρων ήταν στις δικές του αρμοδιότητες. Γι’ αυτό και ο λαός τον θεωρούσε υπεύθυνο για τα προβλήματά του και άνθρωπο απάτης.
Ο Ζακχαίος προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς, γιατί είχε ακούσει πόσο συγκατάβαση και ζεστή συμπεριφορά έδειχνε προς τους τελώνες. Επιθυμούσε δηλαδή να τον γνωρίσει από κοντά, και να διαπιστώσει ιδίοις όμασι την αγία Του φυσιογνωμία. Όσο κι αν προσπάθησε όμως δεν μπορούσε να Τον ατενίσει εξαιτίας του πλήθους, γιατί ήταν κοντός στο ανάστημα. Άλλωστε ο Ιησούς δεν περιφερόταν με άρμα όπως οι ηγεμόνες τότε και βασιλείς του κόσμου, ούτε βάδιζε επί των ώμων άλλων, αφού ήταν και είναι η ενσάρκωση της ταπείνωσης επί της γης. Εν τούτοις, αν και ήταν μικρόσωμος ο Ζακχαίος διέθετε μεγάλη ψυχή. Έτρεξε λοιπόν μπροστά, πριν από το πλήθος, και ανέβηκε πάνω σε μια συκομουριά για να τον δει, διότι από εκεί επρόκειτο να περάσει. Άφησε λοιπόν κατά μέρος την υπερηφάνειά του, κινδύνεψε να γελοιοποιηθεί και θεωρήθηκε ότι παιδιακίζει μπροστά στα μάτια όλων και ιδιαίτερα της ‘καλής κοινωνίας’ της εποχής. Μια τέτοια γνήσια προσπάθεια ώστε να ατενίσει κανείς, ιδιαίτερα εσωτερικά και πνευματικά, τον Χριστό, τον αρχηγό της Ζωής, της ουράνιας χαράς και της άνωθεν ειρήνης, αψηφώντας με την πίστη μάλιστα τα μεγαλύτερα υπαρξιακά και κοινωνικά εμπόδια, δεν μένει αναπάντητη από Αυτόν.
Έτσι, όταν έφτασε ο Ιησούς στο μέρος εκείνο, σήκωσε τα μάτια Του προς τα πάνω, τον είδε και σωματικώς (αφού γνώριζε ως Θεός την πρόθυμη προς μετάνοια ψυχή του Ζακχαίου και πριν να ανέβει ο τελευταίος στο δέντρο) και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί πρέπει να μείνω στο σπίτι σου σήμερα» -Ο Θεός μάς γνωρίζει προσωπικά και η σχέση μαζί Του είναι χαρισματική σχέση προσώπων. Εκείνος τότε κατέβηκε γρήγορα –“γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν”, (Μάρκ. 14,38)- θαυμάζοντας που ο Θεάνθρωπος γνωρίζει την ύπαρξή του και το όνομά του -αυτό ζητάμε άλλωστε ως εκκλησιαστική κοινότητα πιστών σε κάθε μνημόσυνο, να μείνει αιωνία στη μνήμη του Θεού το όνομα, η ύπαρξη, των κεκοιμημένων αδελφών μας, και αυτή η καταλλαγή με τον Τριαδικό Θεό είναι ο Παράδεισος- και στη συνέχεια Τον υποδέχτηκε με χαρά στο σπίτι του. Δεν φτάνει επομένως να γνωρίζει κανείς γενικώς περί του Ιησού, αλλά οφείλει να τον υποδεχθεί και στο σπίτι του, στην εσωτερική του καρδιά, όπου αν Του ετοιμάσουμε τόπο θα κατοικήσει μόνιμα. Οι άνθρωποι εξάλλου έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε και, όποτε τραυματίζεται αυτή η αμφίδρομη σχέση, βιώνουν ορισμένοι την κατάθλιψη και τον μηδενισμό. Υπάρχει όμως Κάποιος που δεν κλείνει ποτέ την θύρα του ελέους σε κανέναν, και αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφήνουμε την κλήση Του σε αναμονή, αφού από την απάντησή μας εξαρτάται η σωτηρία μας. Ο λόγος του Θεού και η δική μας μετάνοια είναι η αρχή της σωτηρίας μας και της βαθύτερης γνωριμίας μαζί Του.
Όλοι όσοι τα είδαν αυτά παραπονούνταν, αγανακτούσαν εναντίον Του, και έλεγαν: “Στο σπίτι αμαρτωλού ανθρώπου πηγαίνει να αναπαυθεί και να μείνει”. Αυτό δείχνει εγωισμό, έλλειψη αυτοεπίγνωσης, κατάκριση του πλησίον, και αδυναμία κατανόησης του προσώπου του Κυρίου. Διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί, και μάλιστα ο Ιησούς δεν κινδυνεύει από την συναναστροφή με αμαρτωλούς, αφού αυτούς ήρθε να λυτρώσει. Αμαρτία είναι και ο ανόητος σκανδαλισμός, όταν προέρχεται από ηθελημένη άγνοια. Εν προκειμένω σκανδαλίστηκαν οι ακολουθούντες τον Ιησού και όχι οι εχθροί Αυτού. Που σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να είναι ενήμερος εξωτερικώς περί των εκκλησιαστικών θεμάτων και περί των αληθειών της πίστεως, αλλά να φύγει απ’ αυτή τη ζωή μη έχοντας κάνει αρχή αγιοπνευματικής και προσωπικής γνωριμίας μετά του Ιησού. Ο Ζακχαίος σηκώθηκε τότε, δεικνύων χαρακτήρα ελευθέρας μεταμέλειας, και είπε στον Κύριο: «Να, το μισό της περιουσίας μου δίνω Κύριε στους φτωχούς (τώρα, και όχι αργότερα), και, εάν με δόλιο τρόπο πήρα από κάποιον τίποτε, θα του το αποδώσω (όχι αν αναγκαστώ, αλλά αυθορμήτως) τέσσερις φορές περισσότερο» (ανώτερη αποζημίωση από το 1/5 που απαιτούσε ο νόμος). Ο συνδυασμός επομένως υγιούς πίστεως και αγαθούς πράξεως σώζει, και όχι η επιδερμική και θεωρητική αποδοχή του μεγαλείου της πίστεως. Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς (αλλά και για να ακούσουν οι παριστάμενοι και να καταλάβουν την απύθμενη φιλανθρωπία του Θεού): «Σήμερα σώθηκε τούτη δω η οικογένεια» (αφού εισήλθε και έγινε δεκτός στο σπίτι αυτό ο Σωτήρας Ιησούς, και χάθηκε η πλεονεξία και αδικία). «Διότι και ο άνθρωπος αυτός (ο Ζακχαίος) είναι απόγονος του Αβραάμ» (ο οποίος Αβραάμ καθώς και οι προφήτες για τον Χριστό προφητεύουν, αλλά και ο Αβραάμ υπήρξε επιπλέον φιλόπτωχος και μεγαλόψυχος, όπως τώρα αυτός ο Ζακχαίος).
«Γιατί ΗΛΘΕ ο Υιός του ανθρώπου (‘Είμαι εγώ ο ίδιος που σας ομιλώ’, τους λέγει) για να αναζητήσει και να σώσει όσους έχουν χάσει τον πνευματικό δρόμο και το νόημα της ζωής» (που οδηγεί εκκλησιο-μυστηριο-Χριστοκεντρικά προς την Βασιλεία του Τριαδικού Θεού).    

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
‘Η Καινή Διαθήκη’, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, Αθ. 2003
‘Η Καινή Διαθήκη’, Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 2009
‘Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον’, Π.Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο Σωτήρ, 1995
Εικόνα από: agiospanteleimondafnon.blogspot.com


Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com

Read more: http://www.egolpion.com/15-luk.el.aspx#ixzz2rshjeJf5

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Δεισιδαιμονίες, προλήψεις και πλάνες: Επιστροφή στο μεσαίωνα!

Δεισιδαιμονίες, προλήψεις και πλάνες: Επιστροφή στο μεσαίωνα!

«Εγώ είμαι πολύ θρήσκος άνθρωπος, έλεγε κάποιος. Να φανταστείτε ότι ποτέ δεν αρχίζω κάποια εργασία ημέρα Τρίτη»! Η άγνοια και η σύγχυση είναι προφανής.
Οι κάθε είδους προλήψεις και δεισιδαιμονίες, τα όποια είδωλα, είναι εντελώς ασυμβίβαστα και αντίθετα με την χριστιανική πίστη και συνάμα προσβάλουν την ελευθερία του ανθρώπου. Η βαθύτερη αιτία των προλήψεων είναι η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στον αληθινό Θεό.

Κι εδώ συμβαίνει το παράδοξο:
Μερικοί άνθρωποι την πίστη στον Θεό την θεωρούν «οπισθοδρόμηση», την εμπιστοσύνη στην πάνσοφη πρόνοια Του την περιφρονούν. Και από την άλλη υποδουλώνονται σε πράγματα άλογα και γελοία, σε πέταλα και κρεμμύδια, σε κατακάθια του καφέ και σε τραπουλόχαρτα!!!
Είναι ποτέ δυνατόν, τα κατακάθια του καφέ στο φλιτζάνι να απεικονίσουν το μέλλον; Είναι ποτέ δυνατόν, οι κινήσεις των άστρων να προσδιορίζουν την ζωή μας; Είναι ποτέ δυνατόν, η ημέρα γεννήσεως κάθε ανθρώπου να τον κατατάσσει σε ζώδιο-αστερισμό, και να ισχύουν για εκατομμύρια ανθρώπους του ίδιου ζωδίου οι ίδιες οδηγίες που δίνουν οι «ειδικοί αστρολόγοι» στα ωροσκόπια; Είναι ποτέ δυνατόν, κάθε τραπουλόχαρτο να παίρνει αυθαίρετα νόημα και να ορίζει την ζωή μας;
Με ποια λογική ο αριθμός 13 ή η μέρα Τρίτη φέρνει κακό; Με ποια λογική το πέταλο φέρνει γούρι; Και πού την βρήκε το πέταλο την ιδιότητα να απομακρύνει τα δεινά, την «κακοτυχία»; Τα χαϊμαλιά, οι χάντρες, τα «μάτια» έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τον Σταυρό;
Είναι δυνατόν για κάθε κακό ή αναποδιά που μας συμβαίνει να φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι;
Δεν πήγε καλά ο αρραβώνας; Του έκαναν μάγια.
Δεν πήγαν καλά οι δουλειές; Τον γλωσσόφαγαν.
Έχει πονοκέφαλο; Τον μάτιασαν.
Αλλά ας πούμε ότι πράγματι έχουμε απανωτές αναποδιές. Πού θα τρέξουμε; Στις «ξεματιάστρες» ή στον Ιερέα και στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας;

Μεγάλος κίνδυνος είναι επίσης τα όνειρα. Η Εκκλησία μας συμβουλεύει να απορρίπτουμε τα όνειρα –ή τουλάχιστον να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, καθώς σπανίως ο Θεός «μιλάει» μέσα από όνειρα. Η πίστη στα όνειρα όχι μόνο δεν ωφελεί καθόλου αλλά κρύβει τεράστιους πνευματικούς κινδύνους. Και όμως όχι μόνο πολλοί επιρρεπείς στις προλήψεις ανατρέχουν σε ονειροκρίτες, αλλά πολλοί είναι αυτοί που επιδιώκουν να ονειρευτούν(!!) π.χ. ποιόν θα παντρευτούν βάζοντας κάτω από το μαξιλάρι τους κουφέτα από γάμο ή ένα κομμάτι φανουρόπιτα…

Η ποικιλία όμως των προλήψεων είναι ανεξάντλητη.
Με ποια λογική δυο αδέρφια δεν μπορούν να παντρευτούν μέσα στον ίδιο χρόνο; Ή αδέρφια γεννημένα κατά τον ίδιο μήνα άλλου έτους, δεν «κάνει» να παρευρεθεί ο ένας στον γάμο του άλλου;
Με ποια λογική δεν «κάνει» να παντρευτούμε μήνα Μάιο ή σε δίσεκτο έτος;
Με ποια λογική αυτοί που θα παραλάβουν τον κουμπάρο πρέπει να γυρίσουν από άλλο δρόμο για να μην χαλάσει» ο γάμος; Με ποια λογική δεν κάνει το νιόπαντρο ζευγάρι να φυτέψει δέντρα κατά τον πρώτο χρόνο του γάμου τους; Γιατί η νύφη δεν πρέπει να σκουπίσει το σπίτι της την πρώτη εβδομάδα μετά τον γάμο της. Γιατί λέμε ότι «χαλάει» το προξενιό αν μπούμε από μια είσοδο και βγούμε από μια άλλη;
Αλλά και για την τεκνογονία πόσες προλήψεις υπάρχουν: π.χ. αν ακούσει η μητέρα να λαλεί κουκουβάγια θα γεννήσει κορίτσι, αν ακούσει μπούφο, θα γεννήσει αγόρι. Την όγδοη ημέρα αντί να έρθει ο Ιερέας και να δίνεται το όνομα του παιδιού, πολλές μητέρες φτιάχνουν γλυκά για να γλυκάνουν τις «μοίρες», να’ χει το παιδί καλή μοίρα.
Και πολλοί δυστυχώς αντί να εφοδιάζουν τα παιδιά τους με το πανίσχυρο όπλο του σταυρού, τα εμπιστεύονται στις πράσινες, μπλε και κόκκινες χάντρες και στα ειδωλολατρικά φυλακτά.
Άλλες προλήψεις, που αποτελούν αληθινή βλασφημία του Θεού: Η παρουσία ενός Κληρικού, ειδικά το πρωί, είναι για αρκετούς κακός οιωνός! Πολλοί είναι αυτοί που απαγορεύουν στον Ιερέα να επισκεφθεί έναν ασθενή στο σπίτι ή στο νοσοκομείο, λόγω της πρόληψης που επικρατεί ότι η παρουσία του Κληρικού θα προκαλέσει τον θάνατο του! Αυτά όμως αποτελούν πλάνη και ασέβεια του ανθρώπου προς τον Θεό και τον λειτουργό Του…
Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που οι χριστιανοί ζητούν παράλογα πράγματα από τους Ιερείς, π.χ. τη ζώνη, την άγια ζέση, το άγιο μύρο και πολλά άλλα. Το χειρότερο είναι ότι ζητούν όλα αυτά γιατί έτσι τους συμβούλεψε κάποιος μάγος!…
Και έπεται συνέχεια: το αλάτι μην χυθεί κάτω, ούτε καφές ή λάδι, το κρασί δεν πειράζει. Προς Θεού μη σπάσει καθρέπτης και αν υπάρχει τζάκι και τρίζουν τα ξύλα…αλλοίμονο! Βουίζει το δεξί αυτί; Είναι για καλό. Αν βουίζει το αριστερό είναι για κακό… Τρεμοπαίζει το μάτι; Φαγωμάρα στην μύτη ή στο χέρι; Ο λόξυγκας; Καθένα έχει την «ερμηνεία» του. Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τη μαύρη γάτα…

Πραγματικά δεν έχουν τέλος οι προλήψεις. Οι περισσότερες συνδέονται με το τέλος της επίγειας ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κάποια μέρα, είτε σε βαθύ γήρας είτε σε νεότερη ηλικία, θα έλθει αντιμέτωπος «με την φοβεράν ώραν του θανάτου».
Κανείς όμως δεν γνωρίζει ποια θα είναι αυτή η ώρα, παρά μόνον ο Θεός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Το μόνο που μας προτρέπει είναι να είμαστε άγρυπνοι και έτοιμοι: «Γρηγορείτε!».
Τη φιλάνθρωπη αυτή προτροπή οι άνθρωποι λησμονούν ή αγνοούν και προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από μύριες προλήψεις. Π.χ. όταν ο ασθενής ξεψυχήσει, σε πολλά χωριά τρέχουν να χύσουν όλα τα νερά από δοχεία και άλλα σκεύη γιατί το νερό αυτό θεωρείται πεθαμένο. Μόλις βγαίνει ο νεκρός από την πόρτα σπάνε ένα πιάτο, ένα σκεύος για να «σπάσει» το κακό και να μείνει εκεί. Άλλοι πάλι τοποθετούν στον τάφο διάφορα τρόφιμα για να φάει ο νεκρός! Πολλοί είναι αυτοί που γυρίζουν από άλλο δρόμο για να μην δευτερώσει το κακό. Άλλοι πάλι δεν τρώνε κρέας για σαράντα μέρες. Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι οι πενθούντες δεν εκκλησιάζονται, γιατί τάχα απαγορεύεται! Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια ολόκληρα δεν εκκλησιάζονται, δεν συμμετέχουν στα ιερά Μυστήρια και αποκόπτονται από την Εκκλησία. Στερούν τον εαυτό τους από την παρηγοριά και την ελπίδα που δίνει μόνο η Εκκλησία, απομονώνονται, φθείρουν την υγεία τους και παραδίδονται σε σκέψεις απελπισίας. Ζουν όπως οι άθεοι, «οι μη έχοντες ελπίδα» και η ζωή τους μεταβάλλεται σε τραγωδία…
Ο λόγος του Αποστόλου Ευαγγελιστού Ιωάννου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρος: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων» (Α΄ Ιωάν. 5, 21)

Στοιχεία από το βιβλίο «Δεισιδαιμονίες και προλήψεις», έκδοση της Ιεράς Μονής Σαγματά

Γιατί μερικοί αποφεύγουν να παντρευτούν Μάιο μήνα ή έτος που είναι δίσεκτο;

Δεν είναι ανάγκη καν να σημειώσει κανείς ότι τέτοιου είδους προλήψεις βρίσκονται σε φανερή αντίθεση με την χριστιανική πίστη.
Για τον πιστό δεν υπάρχουν μέρες καλές και κακές, ή μήνες ευνοϊκοί και αποφράδες, που μπορούν να επηρεάσουν καλώς ή δυσμενώς την συζυγική του ζωή. Όλες οι ημέρες και οι νύκτες ανήκουν στον Κύριο του ουρανού και της γης, που "αποστέλλει το φως και πορεύεται" και που "διεχώρισε αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους", όπως διδάσκει η Αγία Γραφή και επαναλαμβάνουν οι ευχές της Εκκλησίας. Και οι χριστιανοί μπορούν να έλθουν σε γάμο κατά το θέλημα του Κυρίου, σε οποιαδήποτε ημέρα, μη παρατηρώντας "ημέρας και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς" (Γαλάτ. δ' 10). Εντελώς διαφορετικό σκοπό και χαρακτήρα έχει η απαγόρευσις της Εκκλησίας για την τέλεσι γάμων κατά τις περιόδους των νηστειών.

(+)Ι.Μ. Φουντούλη, «Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας»

" Μην κρίνετε είναι μη κριθείτε"

" Μην κρίνετε είναι μη κριθείτε"





Να μην κατακρίνουμε διότι:
«εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε»
 
Δύο αδελφοί μεγάλωσαν μαζί σε ένα κοινόβιο. Αυτούς ο Θεός τους αξίωσε ώστε ο ένας να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου κάποιο εξωτερικό σημείο της χάριτος του Θεού. Κάποτε λοιπόν, ο ένας από αυτούς βγήκε από το κοινόβιο για κάποιο διακόνημα. Ήταν ημέρα Παρασκευή.
Κατά σύμπτωση είδε κάποιον να τρώει πρωί πρωί, μη σεβόμενος τη νηστεία της Παρασκευής, και τον παρατήρησε λέγοντας:
- Τέτοια ώρα τρως, και μάλιστα Παρασκευή;
Όταν με το καλό επέστρεψε στο μοναστήρι, ο άλλος αδελφός, στη συνηθισμένη σύναξι των πατέρων, τον είδε στο πρόσωπο, χωρίς όμως να διακρίνει και το σημείο της χάριτος, και λυπήθηκε.
Αφού ήρθαν στο κελλί τους, τον ρωτάει περίλυπος:
- Τι έκανες αδελφέ μου εκεί που πήγες; Σε ρωτώ, γιατί σήμερα δεν είδα στο πρόσωπό σου την χάρι του Θεού.
- Εγώ, αδελφέ μου, απαντάει, δεν βλέπω να με ελέγχει η συνείδησή μου ούτε για καμιά πονηρή πράξη, ούτε για κανέναν αισχρό λογισμό.
- Μήπως, τότε, μίλησες σε κανέναν άσχημα;
Τότε εκείνος θυμήθηκε, πράγματι την παρατήρηση που έκανε σε εκείνον που έτρωγε παραβιάζοντας τη νηστεία της Παρασκευής (οι ασκητές συνήθιζαν να μην τρώνε τίποτα απολύτως τις ημέρες των νηστειών), και λέγει:
- Ναι αδελφέ μου. Χθες, έξω από το μοναστήρι μας, είδα κάποιον να τρώει καταλύοντας τη νηστεία της Παρασκευής και του έκανα παρατήρηση. Αυτή λοιπόν είναι η αμαρτία μου.
Και παρακαλώντας τον αδελφό πρόσθεσε:
- Έλα κόπιασε και εσύ μαζί μου δύο εβδομάδες να παρακαλέσουμε τον Θεό να με συγχωρήσει.
Έτσι και έγινε. Μετά από δύο εβδομάδες είδε πράγματι, ο αδελφός και πάλι την χάρι του Θεού στο πρόσωπο του αδελφού του, κι έτσι παρηγορήθηκαν και ευχαρίστησαν τον Θεό.

Αυτή η ιστορία, η οποία είναι μέσα από το Γεροντικό, μας καταδεικνύει το μέγεθος του αμαρτήματος της κατάκρισης. Μία αμαρτία η οποία είναι η πιο συνηθισμένη και την οποία δεν την παίρνουμε στα σοβαρά. Βλέπουμε λοιπόν μέσα από αυτό το ζωντανό παράδειγμα, πόσο μας απομακρύνει η κατάκριση του άλλου από τον Θεό, πόσο τελικά μας κρατά μακριά της χάριτος του Θεού με αποτέλεσμα να μην προοδεύουμε πνευματικά. Ο συγκεκριμένος ασκητής θα λέγαμε «δικαιολογημένα»  κάνει μία παρατήρηση, όμως ακόμα και αυτή η λεκτική παρατήρηση κόβει την χάρι του Θεού, η οποία τον σκέπαζε και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει, αν και ήταν έμπειρος πνευματικά, απομακρύνεται από τον Θεό.
Πόσο λοιπόν θα πρέπει εμείς να προσέχουμε την γλώσσα μας, πόσο θα έπρεπε να είμαστε σε εγρήγορση ώστε να μην πέσουμε στο ολέθριο αμάρτημα της κατακρίσεως;
Μερικές φορές και εμείς κινούμενοι δήθεν από αγάπη προς τους άλλους τους παρατηρούμε, τους μαλώνουμε για κάτι που έχουν κάνει ή κάνουν. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στο κεφάλαιο περί καταλαλιάς, μας λέγει: «Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι’ αυτόν και ας μην τον κακολογήσεις. Διότι αυτός ο τρόπος αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον….. ακόμα και την ώρα του θανάτου του , αν ιδής κάποιον να αμαρτάνη, μήτε τότε να τον κατακρίνης. Διότι η απόφασις του Θεού είναι και όχι των ανθρώπων. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο που εκρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος….ας με ακούσουν όλοι εσείς οι κακοί κριταί των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε», τότε να είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσουμε και εμείς σε αυτά. Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσουμε ή αν δεν αμαρτήσουμε, στο να κατακρίνουμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο.»
Γι’ αυτό λοιπόν όσο μπορούμε και ειδικά μέσα στην μεγάλη και αγία τεσσαρακοστή να εντείνουμε τον πνευματικό μας αγώνα και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε όσο μπορούμε το μεγάλο αυτό αμάρτημα της κατακρίσεως, ασκούμενοι στην σιωπή διότι: «Όποιος περιέκοψε την πολυλογία έκοψε και πλήθος από κακά.»
Καλό αγώνα…

Τελικά τί θέλουμε;

Τελικά τί θέλουμε;



Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία
και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.


Οι άντρες κατέληξαν να μιλούν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα, ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικό του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας, μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, ευχόταν μέσα του να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο. Άρχισε να αποστρέφεται τον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της η νοσοκόμα βρήκε στο δωμάτιο τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο άλλος άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος. Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του για να σηκωθεί και να ρίξει μια ματιά έξω. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: «Πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραφε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος»;

Και η νοσοκόμα του απάντησε: «Ω θεέ μου... δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει».

Εάν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι, πιθανότατα θα χάσετε την χαρά του να γίνετε αποδέκτες αυτών που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.

Παράθυρο οπτιμισμού

Παράθυρο οπτιμισμού


Υπάρχει ένας ανάπηρος οπτιμιστής που τον είδα με τα μάτια μου. Είναι ένας στρατιώτης του προηγούμενου πολέμου. Το εχθρικό βλήμα πέρασε μέσα από το σώμα του πλάι στην σπονδυλική στήλη….με κάλεσε να τον επισκεφθώ.
Μπήκα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μια μεγάλη πολυθρόνα πλάι στο παράθυρο καθόταν ο γνωστός μου, καθηλωμένος, κατάκοιτος. Στο μαραμένο, ωχρό πρόσωπό του έλαμπε η χαρά. Όλο και μου φαινόταν ότι έβλεπα φωτοστέφανο γύρω από αυτό το κεχριμπαρένιο πρόσωπο.


«Εγώ κάθομαι εδώ από το πρωί έως το βράδυ», άρχισε ο ανάπηρος, «και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί ως το βράδυ και κάποτε από το πρωί ως το επόμενο πρωί. Η μητέρα μου ετοίμασε αυτό το μισοσκότεινο δωμάτιο, ώστε η ζωή που παρατηρώ στο δρόμο να φαίνεται πιο καθαρή και πιο φωτεινή. Όπως ξέρετε, όταν ο άνθρωπος κοιτάζει από τον πάτο του πηγαδιού τον ουρανό το μεσημέρι βλέπει τα’ άστρα. Έτσι και εγώ κοιτάζω από το μισοσκότεινο δωμάτιο τους ανθρώπους και μου φαίνονται σαν άστρα, λαμπερά, φωτεινά αστέρια που φλέγονται και περιφέρονται, ασταμάτητα φλέγονται και περιφέρονται, το ένα με τ’ άλλο, το ένα γύρω από το άλλο. Ώσπου και ο ίδιος να συμμετέχω σ’ αυτήν τη δίνη της ζωής, αφού δεν γνώριζα ότι η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκιά. Από τότε που έχασα τα πόδια μου, απέκτησα μάτια. Ναι , βλέπω την ζωή από τότε που κάθισα σ’ αυτήν την πολυθρόνα. Η ζωή είναι τόσο ωραία, τόσο αρμονική!
Η ασθένεια δεν είναι μεγάλο κακό, και ο θάνατος δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό κακό. Τα πόδια μου πλέον κρέμονται δεν κρατούν αυτά εμένα, αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι που κρατά και εμένα, όπως κρατώ εγώ τα παράλυτα πόδια μου, χωρίς το οποίο θα ήμουν ολόκληρος παράλυτος.  Αυτό είναι η εσωτερική μου, ψυχική αισιοδοξία. Η ψυχή μου για αρκετό καιρό ήταν παράλυτη. Δεν μπορούσε να δει το όραμα όλης της ομορφιάς και του σκοπού αυτού του κόσμου. Περιπλανιόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν σκοτεινός ολόκληρος ο κόσμος. Η μοναδική ένθερμη δραστηριότητά της ήταν η υπηρεσία του σώματος, η σκλαβιά στο σώμα. Το σώμα μου τραβούσε την ψυχή μου μαζί του όπως ο κυνηγός το σκυλί από το σχοινί, η ψυχή μου αναπηδούσε, χοροπηδούσε στη σκόνη και στη λάσπη πίσω από το σώμα, ανάλογα με την επιθυμία του σώματος και ανάλογα με την οσμή του. Όσο είχα υγεία δεν την αισθανόμουν. Είχα μάτια αλλά δεν έβλεπα. Οι ακτίνες του ήλιου μου χαμογελούσαν και εγώ τους κατσούφιαζα. Τα αστέρια με κοιτούσαν αλλά εγώ τα μισούσα και τα φοβόμουν. Ήμουν σαν τυφλοπόντικας που κάποιος τον πέταξε στο φως και στον αέρα και που αμήχανος περιφέρεται από εδώ και εκεί και τρέμοντας τρυπώνει στο χώμα για να ξεφύγει από τον ήλιο και να λουφάξει και πάλι στο υπόγειο σκοτάδι.
Ευχαριστώ τον Θεό που έγινε αυτός ο πόλεμος. Και ευχαριστώ τον Θεό που ό εχθρός με άφησε ανάπηρο μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτός ο εχθρός έγινε ο καλύτερος ευεργέτης μου. Έχασα τα πόδια μου, αλλά κέρδισα την ψυχή μου!
Κάποτε φοβόμουν ακόμα και το συνάχι, σήμερα στέκουν δίπλα μου, ναι δίπλα μου δύο παράλυτα πόδια, που κάποτε ήταν σύνθετο μέρος μου, και πλέον δεν έχω κανένα φόβο.
Τώρα που έγινα κακάσχημος, ο κόσμος μου φαίνεται ομορφότατος και όταν όλος ο κόσμος με λυπάται, αρχίζω να λυπάμαι όλο τον κόσμο».

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
"Αργά βαδίζει ο Χριστός

Ανάλατοι Επαναστάτες

Ανάλατοι Επαναστάτες


Το προσωπικό ιδεώδες της Εκκλησιάς είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία πάντα δείχνει στους πιστούς αυτό το ιδεώδες. Ο σχηματισμός και ο τονισμός του σχεδιαγράμματος στην αγωγή θεωρείται σ’ όλες τις παιδαγωγίες ως απαραίτητος. Το σχεδιάγραμμα της χριστιανικής αγωγής είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία εξισώνει τη χριστιανική αγωγή με την επαναστατικότητα, αφού ο Χριστός ήταν επαναστάτης.


Ήταν ο Χριστός επαναστάτης αδέλφια; Τούτο το ερώτημα λογικά επιβάλλεται. Είναι ο Χριστός επαναστάτης και κύρυκας της επανάστασης;
Εάν επανάσταση σημαίνει το γκρέμισμα και την καταστροφή, τότε θα ήταν ύβρις να ονομάσουμε τον Χριστό επαναστάτη.
Εάν η επανάσταση σημαίνει εκδίκηση για την εκδίκηση και είμαι για το αίμα και φωτιά για τη φωτιά, τότε οι επαναστάτες θα μπορούν να ονομάζουν κάθε άνθρωπο στον κόσμο αδελφό τους, αλλά όχι τον Χριστό.
Εάν ως επανάσταση εννοούμε έναν άνθρωπο υπηρέτη των αδυναμιών του και δικαστή του άλλου, έναν άνθρωπο που για να ζεσταθεί είναι ικανός να κάψει όλο τον κόσμο, τότε ο Χριστός πράγματι δεν είναι επαναστάτης.
Εάν επαναστάτες είναι μόνο οι δολοφόνοι, φανεροί ή αφανείς, και οι επαγγελματίες δημαγωγοί της ανατροπής, τότε μόνο οι άπιστοι θα μπορούσαν να λογαριάσουν τον Σωτήρα σ’ αυτή την άπιστη συντροφιά.
Και όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης. Η επανάσταση, την οποία ο Χριστός έφερε στον κόσμο, είναι η μέγιστη και η πιο πετυχημένη απ’ όλες τις επαναστάσεις.
«Επαναστατήστε πρώτα εναντίων του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο», αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού.
«Ο κόσμος είναι ανάλατος και άγευστος», λες εσύ φίλε μου. Κι εκατό φορές μου το επαναλαμβάνεις, πως ο κόσμος είναι ανάλατος, κι εκατό φορές εξεγείρεσαι ενάντια σ’ αυτόν τον ανάλατο κόσμο. Και καμαρώνεις με την ονομασία του επαναστάτη και απειλείς να ανατρέψεις τον κόσμο. Ξεκίνα από την αρχή, όχι από το τέλος και θα σε πιστέψω, φίλε μου.
Εξεγέρσου πρώτα ενάντια στον εαυτό σου, ενάντια στην δική σου έλλειψη αλατιού».
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Αργά βαδίζει ο Χριστός»

Κριτήριο η ειρήνη του άλλου

Κριτήριο η ειρήνη του άλλου


Εάν δεις ότι σε καταπιέζει η καταλαλιά εναντίον του αδελφού σου, θυμήσου ότι θα λυπηθή όταν την μάθη. Πρόσεξε όχι μήπως εσύ κατηγορηθής, συκοφαντηθής και λυπηθής, αυτό δεν έχει σημασία, αλλά πρόσεξε μη δώσης αφορμή στον άλλον να λυπηθή. Εάν λυπηθή, πως θα τον συναντήσης; Πως θα επικοινωνήσης μαζί του; Εσύ λοιπόν άλλαξε. Κάνε πως δεν ξέρεις τίποτε, αγνόησε τα πάντα. Εσύ λόγου χάριν, με κατέκρινες, με κατελάλησες, είπες τα χείριστα για μένα, και εγώ το έμαθα. Ας μη σου δείξω ότι το γνωρίζω, ας κλείσω ακόμη και το στόμα εκείνου που έρχεται να μου αναγγείλη την καταλαλιά σου. Έτσι, αναπάυεσαι και εσύ, αναπαύομαι και εγώ και μπορώ άνετα να παρουσιάζωμαι ενώπιόν σου.


Όταν κανείς ξεκινά από το τι χαροποιεί τον άλλον και το τον λυπεί, τότε η κοινωνική μας σχέσις είναι ασφαλής, μας ενώνει. Τα λόγια αυτά του αββά Ησαΐα μας θυμίζουν το όσο αναγκαία είναι η συμβατικότης των ανθρωπίνων σχέσεων. Ενίοτε ξεχνάμε ότι πρέπει να είμαστε λεπτοί στην εξωτερική μας έκφρασι και , εν ονόματι μιας βαθύτερης εσωτερικής ειλικρίνειας, εν ονόματι της αλήθειας, οι σχέσεις μας γίνονται δαιμονικές αντί αληθινές. Δεν επιτρέπεται να καταργώ την συμβατικότητα, διότι δεν μπορώ να λυπώ τον αδελφό μου. Γνωρίζω, παραδείγματος χάριν ότι με μισείς. Σήμερα όμως με χρειάζεσαι ή σε έστειλαν σε μένα. Εγώ πρέπει να αγνοήσω ότι με μισείς, και να τυχόν εσύ δεν μπορέσης να συγκρατηθής αλλά μου δείξης κάτι, εγώ να κλείσω το στόμα μου, ώστε να είναι άψογες οι σχέσεις μας. Αυτό δεν είναι ψέμα, είναι αγάπη και αποδεικνύει ότι δέχομαι να προηγήσαι.
Ας υποθέσουμε ότι σε είδα να πέφτης σε κάποιο παράπτωμα και σε κατέκρινα μέσα μου. Βέβαια, το ότι σε κατέκρινα είναι αμαρτία. Έρχεσαι αργότερα να ζητήσης την γνώμη μου για το παράπτωμά σου και σου λέγω τι σκέφθηκα. Αυτό δεν είναι βοήθεια, αλλά σπάσιμο από την ώρα εκείνη του δεσμού μας. Δεν είναι ειλικρίνεια, τιμιότητα, σεβασμός, αλλά γεμάτη από αυτοϊκανοποίησι και χαιρεκακία αποκάλυψις της σκέψεώς μου, για να σε υποβιβάσω και να φανή η δική μου αγιότητα. Πρέπει να σου το πω κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην καταλάβης τι σκέφθηκα και πληγωθής, να κάνω όσο μπορώ μικρότερο το πταίσμα, ώστε να έχης την αντοχή, καθ’ εαυτόν ή στον πνευματικό σου ή και σε εμένα, να ομολογήσης το μέγεθος της αμαρτίας σου.
Ότιδήποτε μπορεί να λυπήση τον πλησίον, οτιδήποτε έρχεται σε σύγκρουσι με το θέλημά του και την επιθυμία του, αυτό γίνεται κριτήριο της σχέσεώς μας, της τιμιότητός μας, της ειλικρινείας μας, της αληθείας μας. Το υπερβαίνουμε λοιπόν για να μπορούμε να επικοινωνούμε.
Ας είμεθα αληθείς και ας μην ξεχνάμε την ανθρώπινη συμβατικότητα. Πρέπει να φαινώμαστε ότι θέλομε να έχωμε κοινωνία και δεν χρειάζεται ούτε να εξηγούμε ούτε να εξηγούμεθα. Εξηγούμε μόνον στον Πατέρα μας, όταν μα το ζητά ή όταν πρέπει. Τους άλλους μόνον τους ρωτάμε. Πέρασα, λόγου χάριν, από μπροστά σου , δεν σε είδα και μετά σου εξηγώ: Με συγχωρείς, είχα το μυαλό μου αλλού, γι’ αυτό δεν σε είδα. Ό,τι  και αν σου πω, από την ώρα εκείνη όλα με χωρίζουν από σένα. Το μόνο που  μπορώ να κάνω, είναι να ζητήσω συγνώμη, χωρίς να μεγεθύνω την απόστασι που δημιουργήθηκε μεταξύ μας, διότι δεν υπάρχει απάντησις που να ικανοποιή τον λογισμό του ανθρώπου.
Ας έχωμε λοιπόν ως κριτήριο την ειρήνη του άλλου και ας προσέχωμε ποτέ να μην τον λυπήσωμε. Τότε η ειρήνη θα γεμίζη και την δική μας ψυχή.


 Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ
Ερμηνεία στον αββά Ησαΐα

«Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά»

«Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά»


Σε κάθε μεγάλη παράκληση της Παναγίας μας μία συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή. Ο Χριστός επισκέπτεται το σπίτι του φίλου του Λαζάρου και κατά την διάρκεια της επισκέψεώς του απευθύνεται στην μία αδελφή του Λαζάρου και την λέει:«Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά».


Αυτή ήταν η απάντηση του Κυρίου μας στην παράκληση της Μάρθας να επέμβει ο Χριστός και να συστήσει στην Μαρία να βοηθήσει την αδελφή της.
Παρατηρούμε αδελφοί μου ότι όταν την βλέπει ο Κύριος την Μάρθα να ετοιμάζει με τόση επιμέλεια τα του γεύματος και να απασχολείται με πολλά και ποικίλα πράγματα, θεωρεί ότι κάποια λιτότης θα ήταν περισσότερο επιβεβλημένη, και για αυτό απευθύνει προς αυτήν αυτό το μάθημα για ολιγάρκεια.
 Αυτό το μάθημα της ολιγαρκείας το απευθύνει η χριστιανική διδασκαλία προς όλους μας. Διότι ήμαστε άνθρωποι, πολλές φορές, άπληστοι και αχόρταγοι και αχάριστοι για αυτά που έχουμε. Και όσα και αν έχουμε σπανίως μένουμε ευχαριστημένοι. Δεν αναπαυόμαστε, αλλά θέλουμε περισσότερα και καλύτερα.
Και έτσι αρχίζει μία μέριμνα για την απόκτηση εκείνων που δεν έχουμε και επιζητούμε, με αποτέλεσμα να μην χαιρόμαστε ποτέ για αυτά που κατέχουμε, αλλά συνεχώς να αγχωνόμαστε και να στενοχωριόμαστε για αυτά που δεν έχουμε.
Έχουμε επί παραδείγματι ένα αυτοκίνητο που μας εξυπηρετεί, έρχεται λοιπόν ο λογισμός του κοσμικού πνεύματος και μας λέει: πάρε πιο μεγάλο, πιο όμορφο , πιο γρήγορο αμάξι…. αυτό που έχεις είναι πλέον παλιό, ξεπερασμένο. Και έτσι μπαίνουμε σε μία διαδικασία αγαπητοί μου πολλές φορές δανείων, και χρεών για να ικανοποιήσουμε τελικώς μία ψεύτικη ανάγκη μας. Ή φοράμε κάποια ρούχα τα οποία ακόμα είναι σε καλή κατάσταση….. όχι σου λέει ο λογισμός πάρε καινούργια γιατί πλέον αυτά που έχεις δεν είναι στην μόδα. Και ο άνθρωπος καταντά να είναι δούλος των ψεύτικων αναγκών του. Να δουλεύει για να ξεχρεώνει τον ψεύτικο κόσμο των αναγκών του και έτσι πέφτει στην λύπη, στην απελπισία, στην μιζέρια διότι καταλαβαίνει μετά από καιρό ότι τίποτα τελικά δεν τον γεμίζει, ούτε τα καινούργια ρούχα, ούτε το καινούργιο πιο μεγάλο σπίτι, ούτε το καινούργια αμάξι, ούτε τίποτα.
Αδελφοί μου, δεν αρνείται ο χριστιανός τα αγαθά του πολιτισμού ή τις ανέσεις της τεχνολογίας διότι «παν κτίσμα Θεού καλόν, και ουδέν απόβλητον μετα ευχαριστίας λαμβανόμενον» λέγει ο απόστολος Παύλος.
Αλλά από την άλλη πλευρά πρέπει να ήμαστε πολύ προσεκτικοί. Και πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάνουμε πολλά ζητήματα της ζωής μας πολύ δύσκολα όχι γιατί έτσι είναι, αλλά λόγο των δικών μας απαιτήσεων.
Πόσοι νέοι σήμερα δεν αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια, διότι το θεωρούν δυσβάστακτο βάρος. Όχι διότι είναι πράγματι τόσο δυσβάστακτο, αλλά διότι υπερβάλλουν με τις δικές τους απαιτήσεις που θεωρούν σαν απαραίτητες δήθεν προϋποθέσεις της πραγματοποιήσεως του γάμου, πρέπει να γίνει γλέντι, πρέπει το νυφικό να είναι σχεδιασμένο από τον τάδε, πρέπει να υπάρχει επιπλωμένο σπίτι, πρέπει οι μπομπονιέρες να είναι συγκεκριμένες, πρέπει, πρέπει, πρέπει…. Όλα αυτά τα πρέπει που έχουμε βάλει μόνοι μας στην ζωή μας και που μας φαίνονται τόσο απαραίτητα, είναι τελικά περιττά και όχι αναγκαία…
Μερικοί βέβαια άνθρωποι παρεξηγούν την λιτότητα με την τσιγκουνιά, αλλά εδώ ακριβώς η χριστιανική ορθόδοξη αντίληψη είναι εκείνη που μας δίνει το μέτρο με το οποίο θα πρέπει να κινούμαστε και να ζούμε.
Η ζωή εν Χριστώ είναι μία ζωή μετρημένη, ο χριστιανός είναι ένας συγκρατημένος άνθρωπος που δεν θα πρέπει να παρασύρεται από την καταναλωτική αμέτρια του κοσμικού φρονήματος.
Ο χριστιανός έχει λιγότερες τέτοιες ψεύτικες ανάγκες, όχι διότι είναι άλλη η φύσις του, όχι διότι τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, αλλά διότι ο ίδιος σκέπτεται διαφορετικά και αντιμετωπίζει απλούστερα την όποια κατάσταση, και προ πάντων απαλλάσσεται από τα περιττά.
Έτσι ο χριστιανός απλουστεύει τα προβλήματα της ζωής και έρχεται η χαρά στην ζωή του, διότι εκεί που είχε την μέριμνα για ικανοποίηση των ψεύτικων αναγκών του , τώρα εκεί τοποθετεί το ασκητικό πνεύμα των αγίων, το οποίο φανερώνει στον άνθρωπο την πραγματική του ανάγκη, η οποία είναι να έχει κοινωνία με τον Θεό, ώστε να γεμίσει η ζωή του χαρά και ειρήνη.
Ένα ασκητικό πνεύμα που μας προβάλει και η Παναγία μας στο μέγιστο βαθμό. Μιας και η ίδια ζούσε πολύ απλά και λιτά και ας ήταν η μητέρα του Κυρίου την οποία όλη σεβόντουσαν και τιμούσαν.
Έτσι αδελφοί μου ας προσπαθήσουμε και εμείς να μιμηθούμε τους αγίους μας, την Παναγία μας που έζησαν μέσα στον κόσμο αλλά κατάφεραν να μην παρασυρθούν από την ψεύτικη χαρά που προσφέρει ο κόσμος.
 Και το κατάφεραν αυτό έχοντας καταλάβει ότι την πραγματική χαρά και ευτυχία δεν μπορεί να σου την δώσει τίποτα και κανένας εκτός από τον ίδιο τον Κύριο ο οποίος στα παιδιά του δίνει απλόχερα την αγάπη του, η οποία τα γεμίζει με χαρά και αιώνια ανάπαυση.

Γιατί οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία ;

Γιατί οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία ;



Υπάρχουν μερικές δυσκολίες στα σημερινά μας παιδιά να πλησιάσουν το μυστήριο της Μετανοίας. Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία και τους κληρικούς γιατί καλλιεργείται μία προκατάληψη κατά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντείται, διαβάλλεται, εξευτελίζεται στα μάτια του κόσμου και της νεολαίας και όποιοι νέοι θα εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο... ειρωνείας.


Έπειτα η σημερινή αγωγή- ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτική- καλλιεργούν ένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στους ανθρώπους που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοσωτηρίας. Καλλιεργούν την αυτάρκεια, τη φιλαυτία, τον εγωκεντρισμό. Όλα αυτά είναι αντίθετα στο πνεύμα της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα από ορισμένα συστήματα, όπως είναι ο υπαρξισμός, ότι η αμαρτωλότητα έγκειται στις αμαρτωλές καταστάσεις και όχι στα πρόσωπα και έτσι μεταθέτουν το θέμα της προσωπικής ευθύνης από τα πρόσωπα στις καταστάσεις. Οπότε ο άνθρωπος τείνει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για ό,τι κακό γίνεται.
Κατά τη φροϋδική πάλι θεώρηση, αμαρτία είναι όχι η εκπλήρωση των κακών επιθυμιών του ανθρώπου, αλλά η μη εκπλήρωσή τους. Η αμαρτία ακόμη εμφανίζεται σήμερα ως δικαίωμα του ανθρώπου και ως απελευθέρωσή του, όπως στο θέμα των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις είναι η πιο φρικτή αμαρτία και όμως βλέπουμε τις φεμινίστριες να διαδηλώνουν στους δρόμους και αυτό που είναι έγκλημα να το απαιτούν ως απελευθέρωσή τους: «Το σώμα μας, μας ανήκει, φωνάζουν, δεν θέλουμε χριστιανικό σώμα». Σκεφθείτε λοιπόν τί διαστροφή των πραγμάτων έχει γίνει, όταν το έγκλημα θεωρείται ως απελευθέρωση του ανθρώπου, ενώ είναι η χειρότερη υποδούλωσή του.
Πώς τώρα τα παιδιά που από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα βίντεο κλπ. ποτίζονται απ’ αυτό το αρρωστημένο, εγωκεντρικό και φίλαυτο πνεύμα, θα μπορέσουν να μπουν στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι τελείως αντίθετο;
Καλλιεργείται επίσης η ψυχολογία της μάζας εις βάρος του προσώπου και της προσωπικής ευθύνης. Η υπερβολική χρήση της λέξεως μάζα και των παραγώγων της (π.χ. μαζικός αθλητισμός, μαζικοί αγώνες κ.λπ.) για να ορισθεί ένα σύνολο ανθρώπων, υποδηλώνει προσπάθεια ν’ απορροφηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο από τη μάζα. Ο μαζοποιημένος άνθρωπος δεν σκέπτεται, αποφασίζει, ενεργεί προσωπικά και γι’ αυτό δεν αισθάνεται ότι ευθύνεται προσωπικά. Άλλοι τον κατευθύνουν.
Έπειτα το γενικότερο κλίμα και η προβολή της διαφθοράς αμβλύνει την ηθική συνείδηση. Όταν τα παιδιά βλέπουν από μικρά αυτά που βλέπουν, η συνείδησή τους αμβλύνεται. Παύουν να θεωρούν το κακό ως κακό ή όσο είναι κακό. Γι’ αυτό με πόνο διαπιστώνουμε ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα και ιδίως τα εγκλήματα κατά της ζωής των ανθρώπων. Φοβερά εγκλήματα δημοσιεύονται καθημερινά στις εφημερίδες. Και μετά την νομιμοποίηση των αμβλώσεων θα αυξηθούν περισσότερο τα εγκλήματα. Το ίδιο το κράτος δείχνει τώρα περιφρόνηση στη ζωή του ανθρώπου, (του υπό κατασκευή), αλλά πάντως ανθρώπου. Και οι νέοι που σήμερα δέχονται αυτή την αγωγή και κατεύθυνση από την πολιτεία και με τις εκτρώσεις εγκληματούν, γιατί να μη εγκληματήσουν αργότερα εναντίον και ενός άλλου ανθρώπου, όταν η φιλαυτία τους το απαιτεί;
Μία άλλη δυσκολία να πλησιάσουν οι νέοι την Εκκλησία είναι η αδυναμία των ενοριών, των μεγάλων κυρίως ενοριών, που αριθμούν σήμερα πολλές χιλιάδες ενοριτών, να φανερώσουν την ευχαριστιακή και εκκλησιολογική συγκρότηση της ενορίας. Δηλαδή κάποιος να πάει στην ενορία του, να αισθανθεί την ευχαριστιακή σύναξή της και να πει ότι, «εδώ είναι η οικογένειά μου, η οικογένεια του Θεού· εδώ είναι το σπίτι του Θεού και Πατέρα μου. Εδώ είμαστε όλοι μέλη του Σώματος του Χριστού, είμαστε η εν Χριστώ αδελφότητα και κοινωνία. Εδώ ο ιερέας είναι ο πνευματικός μου πατέρας και εγώ για να μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την ευχαριστιακή σύναξη του λαού του Θεού, δεν πρέπει να χωρίζομαι με την αμαρτία ούτε από το Θεό ούτε από την Εκκλησία. Και έχω την ευχέρεια, όταν αμαρτήσω, να πάω στον ιερέα, στον πατέρα και Πνευματικό μου να του πω την αμαρτία μου. Αυτός να με συγχωρέσει και εγώ να μπορώ να συμμετέχω στην εν Χριστώ σύναξη της αδελφότητας και οικογένειάς μας που είναι η ενορία μου και να μετέχω των Άχραντων Μυστηρίων».
Η λειτουργία της Εκκλησίας, ως ευχαριστιακής συνάξεως του λαού και πραγματοποιήσεως της κοινωνίας του Σώματος του Χριστού ήταν κάτι το αυτονόητο για την αρχαία Εκκλησία. Γι’ αυτό υπήρχε η δημοσία εξομολόγηση των αμαρτησάντων ενώπιον του Επισκόπου, ο οποίος και έδιδε την παρά Θεού άφεση ως προϊστάμενος της Τοπικής Εκκλησίας. Μετά την δημοσία εξομολόγηση και άφεση, μπορούσαν οι μετανοούντες ν’ αποκατασταθούν στο Σώμα του Χριστού και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.
Ο εκκλησιολογικός και ευχαριστιακός επαναπροσανατολισμός της ενορίας θα βοηθήσει τα νιάτα να γυρίσουν στην Εκκλησία και να συνδεθούν με το μυστήριο της εξομολογήσεως.
Πού θα μπορούσαμε να βασισθούμε, ποιά σημεία επαφής να βρούμε για να βοηθήσουμε τους νέους να προσεγγίσουν το μυστήριο της Μετανοίας; Νομίζω στην επίκληση των οδυνηρών υπαρξιακών προβλημάτων των νέων. Οι νέοι σήμερα από μικρή ηλικία δεν ζουν παραδοσιακή ζωή, εκτός εξαιρέσεων· ζουν την εκκοσμίκευση και έχουν προχωρημένες εμπειρίες στο κακό. Οι περισσότερες είναι εμπειρίες απογοητεύσεως. Μετά από πολλές αναζητήσεις, δοκιμές και απογοητεύσεις έχουν μία πίκρα μέσα τους. Εκείνη την ώρα λοιπόν που αρχίζουν να βιώνουν αυτή την πίκρα, μπορεί να τους συναντήσει ο θεολόγος ή ο ιερέας ή ο πιστός χριστιανός και να τους πει: «Κοίταξε, αδελφέ, όλα αυτά που δοκίμασες είναι μία απελπισία, μία αποτυχία, όμως υπάρχει κάτι που δεν το δοκίμασες και αυτό μπορεί να σου δώσει την όντως, την αληθινή, χαρά».
Έχουμε πολλά παραδείγματα νέων ανθρώπων που απογοητευμένοι απ’ όλα, στρέφονται προς το Χριστό ως την τελευταία και μοναδική λύση του αδιεξόδου τους. Πολλοί νέοι που έχουν καταφύγει στα ναρκωτικά και είναι από καλές οικογένειες, μου είπαν: «Πάτερ, δεν πήραμε ναρκωτικά γιατί είμαστε αλήτες, αλλά γιατί είμαστε από όλα απογοητευμένοι και ζητάμε κάποια διέξοδο». Τους πλανά ο διάβολος και νομίζουν ότι στα ναρκωτικά θα βρουν αυτό το βαθύ που λαχταρά η ανθρώπινη ψυχή.
Κάτι άλλο που μπορεί εκ πείρας να καταλάβει ο νέος είναι ότι κάθε αμαρτία κατά βάθος είναι φιλαυτία, δηλαδή αρρωστημένη, εγωιστική αγάπη του εαυτού μας και ότι η φιλαυτία μας οδηγεί στη μοναξιά και το αδιέξοδο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος με τη φιλαυτία να αποκαταστήσει πραγματική κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπό του, και τελικά ζει σε μία αφόρητη μοναξιά. Και αυτή η μοναξιά είναι κόλαση πριν από την κόλαση. Την έλλειψη κάθε μεταξύ τους κοινωνίας βιώνουν οι κολασμένοι, κατά την απάντηση που έδωσε το κρανίο ενός ιερέως των ειδώλων. Όταν δηλαδή ρωτήθηκε από τον Μέγα Μακάριο, πώς περνούν στον άδη, εκείνο απήντησε ότι δεν μπορεί ο ένας να δει τον άλλον. Ενώ εμείς μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον εν Χριστώ Ιησού.
Ο άνθρωπος ως κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος είναι ον θεολογικό. Καμία αυτονομία δεν μπορεί να του δώσει αυτό που τον ολοκληρώνει, τον ερμηνεύει, τον αναπαύει βαθειά μέσα στη ψυχή του, παρά μόνο εάν επιστρέψει στο πρωτότυπο της εικόνας του που είναι ο Χριστός.
Ο άνθρωπος στην Εκκλησία μπορεί να πραγματοποιήσει αληθινά το πρόσωπο του σε κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους και να φθάσει την ύψιστη δυνατότητα της υπάρξεώς του, τη θέωση. Η Εκκλησία του δίνει τη δυνατότητα του αληθινού ανθρωπισμού.
Ο Θεός και η Εκκλησία αγαπούν τον άνθρωπο όπως είναι, όταν πολλές φορές ακόμη και οι γονείς του τον απορρίπτουν. Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός. Και πόσο τον βοηθά αυτή η αποδοχή! Είναι γνωστή η φιλανθρωπία των άγιων Πατέρων και Γερόντων της έρημου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στους διακριτικούς Πατέρας του Αγίου Όρους, που στον εαυτό τους είναι αυστηροί, να δείχνουν άκρα φιλανθρωπία και κατανόηση στον πεσόντα άνθρωπο, και στην αρρωστημένη και φθαρμένη ανθρώπινη φύση. Αλλά και το θάρρος και τη βοήθεια που δίνουν στον άνθρωπο για να τον πάρουν από εκεί που είναι, από την κόλασή του μέσα, και να τον οδηγήσουν με πολλή αγάπη και διάκριση στον Θεό.
Στην Εκκλησία υπάρχει η δυνατότητα της μυστικής εμπειρίας του Θεού. Δεν μπορεί ο άνθρωπος ν’ αναπαυθεί μόνο με μια εξωτερική σχέση με το Θεό. Είναι πλασμένος να είναι ερωτευμένος με το Θεό. Ο θειος έρως, λέγουν οι Πατέρες, είναι ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου. Λοιπόν η ερωτική σχέση με το Θεό είναι εκείνη που τελικά αναπαύει τον άνθρωπο. Και αυτή η ερωτική σχέση και μυστική ζωή και εμπειρία του Θεού τροφοδοτείται από την μυστηριακή ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή και όλη την ασκητική πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία η Φιλοκαλία και οι άγιοι Πατέρες μας παραδίδουν.
Ουράνιες εμπειρίες προσφέρει η χάρη του Χριστού στους ορθοδόξους χριστιανούς που καλώς αγωνίζονται. Έτσι δεν χρειάζεται να αναζητούμε αλλού λυτρωτικές εμπειρίες και να ματαιοπονούμε.
Αυτές είναι μερικές δυνατότητες, σημεία επαφής, που έχουμε να μιλήσουμε στο βάθος της ψυχής των παιδιών μας, στον πυρήνα της υπάρξεώς τους, της αγωνίας τους και της αναζητήσεως τους, πάντοτε με μία θετική στάση αγάπης και στοργής απέναντι τους. Βέβαια για όλα αυτά χρειαζόμαστε φωτισμένους δασκάλους και χαρισματούχους Πνευματικούς. Γι’ αυτό πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας τους δίνει. Αυτοί είναι το φως του κόσμου.
Αρχιμ. Γεωργίου (Καψάνη), 
Καθηγουμένου Ι.Μ.Γρηγορίου, Αγ. Όρους
πηγή: εδ

Συνήθεια- Αδυναμία- Πάθος

Συνήθεια- Αδυναμία- Πάθος


“Παθών με ταράτουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαι μου την ψυχήν”
Τι είναι όμως το πάθος αδελφοί μου τελικά; Την απάντηση μας την δίνουν οι θεοφόροι πατέρες της εκκλησίας μας, που μας λένε ότι όταν αφήσουμε μία αμαρτία να ριζώσει μέσα μας και αναπτυχθεί, τότε αυτή γίνεται, εξελίσσεται σε πάθος.
 Γίνεται δηλαδή ο άνθρωπος επιρρεπής προς αυτήν την αμαρτία, η οποία, στο πρώτο στάδιο της εξελίξεώς της με την συνήθεια, γίνεται αδυναμία, δηλαδή δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος χωρίς αυτή…..και εν συνεχεία αν δεν καταπολεμηθεί, ριζώνει τόσο πολύ μέσα στον άνθρωπο ώστε καταντά πάθος, αμαρτία δηλαδή που κατέκτησε τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε τον έχει δουλώσει πλήρως, τον έχει κάνει έρμαιό της. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας». 

Γι’ αυτό αδελφοί μου και ο Κύριος εις την επί του όρους ομιλία Του εφιστά την προσοχή μας στα πρώτα στάδια της αμαρτίας, ώστε να προλάβουμε το κακό εν τη γενέσει του. Να προλάβουμε π.χ. την οργή, να μην εξελιχθεί και γίνει ο άνθρωπος έρμαιο του θυμού του. Να προλάβουμε την πονηρή επιθυμία ώστε να μην εξελιχθεί στο πάθος της πορνείας. Να προλάβουμε την πρώτη εκδήλωση ζήλειας για να μην φτάσουμε στο πάθος του φθόνου. Να προλάβουμε την επιθυμία για ηδονή στην κοιλία μας, ώστε να αποφύγουμε το πάθος της γαστριμαργίας.
Ας επιμείνουμε λίγο περισσότερο σε αυτό το τελευταίο παράδειγμα του πάθους της γαστριμαργίας, που ίσως μας ταλαιπωρεί ιδιαιτέρως σε περιόδους νηστείας όπως αυτή που διανύουμε τώρα.
Το πάθος λοιπόν της γαστριμαργίας δεν έγκειται στην τροφή καθεαυτή ή στην ποιότητά της, αλλά εντοπίζεται στο συγκεκριμένο τρόπο της χρήσης της τροφής. Η γαστριμαργία λοιπόν δεν έγκειται στην επιθυμία αυτής της ίδιας της τροφής μιας και είναι απόλυτα φυσιολογικό ο άνθρωπος να θέλει να φάει για να μην πεθάνει, αλλά έγκειται στην επιθυμία της ηδονής που μπορεί να απολαύσει κάποιος με την κατανάλωση της τροφής. Δεν λέω αδελφοί μου ότι είναι κακό να μαγειρεύεται καλά και νόστιμά, αλλά είναι κακό όταν ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος με την γεύση του φαγητού του και κάνει παράπονα, θέλει περισσότερο αλάτι, λιγότερο βράσιμο κ.τ.λ. αντί να λέει δόξα το Θεό που έχουμε και αυτό το φαγητό. Και καταντά ο γαστρίμαργος άνθρωπος όχι να τρώει για να ζει αλλά να ζει για να τρώει και να γεύεται νοστιμιές.
Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν που είναι κυριευμένος από το οποιοδήποτε πάθος, επειδή η κάθε αισθητή ηδονή εξαφανίζεται σχεδόν αμέσως μετά την εμφάνισή της, εγκαταλείποντας στην ψυχή μία πικρή γεύση, ένα περίεργο κενό έχει την πλάνη αυτός ο άνθρωπος ότι θα μπορέσει να θεραπεύσει αυτήν την κατάσταση της οδύνης που βιώνει, πάλι υπό την επήρεια του πάθους του, με την ανανέωση της ηδονής, ώστε να ικανοποιηθεί η δίψα του για μία χαρά χωρίς τέλος.
Και είναι πολύ φυσιολογικό ο άνθρωπος να θέλει να βιώσει αυτήν την χαρά χωρίς τέλος, διότι για αυτήν ακριβώς την χαρά δημιουργήθηκε, αλλά αυτήν την χαρά μπορεί να του την δώσει μόνο ο Θεός και τίποτα άλλο.
Η απόπειρα του ανθρώπου να βρει την ευτυχία μακριά από τον Θεό είναι από το ξεκίνημά της καταδικασμένη σε αποτυχία, καθώς αντιστοιχεί σε κάτι αδύνατο. Για αυτό βλέπουμε σήμερα στην εποχή των τόσων πολλών αγαθών, στην εποχή των προοδευτικών δήθεν σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, να υπάρχει τόσος πόνος, λύπη και απελπισία.  Γιατί; Γιατί βγάλαμε το ασκητικό πνεύμα από την ζωή μας. Το πνεύμα δηλαδή των αγίων μας, τον τρόπο σκέψεως και ζωής που μας προτείνει ο Χριστός μας και που θα μας οδηγήσει στην όντως χαρά και ευτυχία.
Κάποιοι ακούνε ασκητικό πνεύμα και πηγαίνει ο νους τους σε πολύωρες αγρυπνίες, κουραστικές νηστείες, πολλές μετάνοιες κ.τ.λ…..και  σου λένε αυτά δεν είναι για εμάς….. αδελφοί μου κανείς δεν ζητά από έναν άνθρωπο που έχει οικογένεια, ζει μέσα στον κόσμο και εργάζεται να κάνει αυτά που κάνουν οι μοναχοί στα μοναστήρια και στις ερήμους, δεν ζητά ο Χριστός από κάποιον που δουλεύει, υποχρεωτικά να κάνει αγρυπνία το βράδυ και 300 μετάνοιες διότι ο άνθρωπος αυτός την άλλη μέρα το πρωί δεν θα μπορεί να αποδώσει στην δουλεία του που του χρειάζεται για να θρέψει την οικογένειά του.
Όμως μπορούμε να ασκηθούμε διαφορετικά, με άλλους τρόπους. Π.χ.  σε αδίκησε κάποιος, σου είπε λόγο βαρύ, σιώπησε εσύ να περάσει ο πειρασμός, διότι αν μιλήσεις, θα σου απαντήσει πάλι o άλλος και θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Γυρνάς στο σπίτι κουρασμένος από την εργασία σου και περιμένεις να φας ένα ζεστό πιάτο φαί, και αντί για αυτό το βρίσκεις κρύο, κακοφτιαγμένο… μην πεις τίποτα εκείνη την στιγμή, αν είναι τόσο κακό το φαγητό πες ότι δεν πεινάς πολύ και φάε μόνο σαλάτα, αρκεί να μην πληγώσεις τον άλλο, διότι και εσύ δεν θα ωφεληθείς σε τίποτα και τον άλλον θα στενοχωρήσεις.
Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαναννίτης
Θυμάμαι ένα τέτοιο παράδειγμα ασκητικού πνεύματος, από τον γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, μία σύγχρονη οσιακή μορφή του αγίου όρους. Ήταν λοιπόν απόγευμα και κάθισαν οι πατέρες όπως συνηθίζουν ακόμα και τώρα εκεί στην μικρή Αγιάννα να πιουν το καφέ τους και να πουν και λόγους πνευματικούς. Κάποια λοιπόν νέα καλογέρια θέλοντας να πειράξουν τον γέροντα Γεράσιμο , πήγαν και στον καφέ του γέροντα αντί για ζάχαρη του βάλανε αλάτι. Όταν του πήγαν λοιπόν τον καφέ τον παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή να δουν τι θα κάνει όταν γευτεί τον καφέ. Ο γέροντας μετά από λίγο άρχισε να πίνει τον καφέ του λίγο λίγο χωρίς να κάνει και να πει τίποτα. Άρχισαν να απορούν λοιπόν τα καλογέρια γιατί έβλεπαν ότι δεν αντιδρούσε ο γέροντας στην πικρία που θα είχε ο καφές. Όταν λοιπόν πέρασε η ώρα και σηκώθηκαν να συνεχίσουν την δουλεία τους, τότε ένα καλογέρι δεν άντεξε και ρώτησε τον γέροντα Γεράσιμο: “πώς ήταν ο καφές γέροντα σας άρεσε;” Για να δει τι θα τον απαντήσει. Και ο γέροντας του είπε με πολύ απλότητα και ηρεμία: “βρε παιδί μου καλός ήταν ο καφές αλλά σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε ακόμα και η ζάχαρη έχασε την γλυκύτητά της”.
Είδατε αδελφοί μου, ασκητικό πνεύμα, είδατε ηρεμία, πνευματική κατάσταση. Θα μπορούσε κάλλιστα να φωνάξει αμέσως τον υπεύθυνο για τους καφέδες και να τον επιπλήξει, να του βάλει κανόνα για το λάθος του, θα μπορούσε να νευριάσει και να πετάξει τον καφέ…. Θα μπορούσε στο κάτω κάτω να πει την αλήθεια, ότι ο καφές ήταν χάλια……όχι όμως δεν το έκανε αυτό, αλλά τον ήπιε όλο και όταν τον ρώτησαν πώς ήταν πάλι δεν έθιξε κανέναν, ούτε πρόσβαλε κανέναν αλλά έριξε την ευθύνη στην ίδια την ζάχαρη που έχασε την γλυκύτητά της.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι το ασκητικό πνεύμα κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευγενή και πράο διότι και ο ίδιος ο Κύριός μας που μας προτείνει αυτόν τον τρόπο σκέψης και ζωής ήταν πράος και ταπεινός. Ας μιμηθούμε λοιπόν και εμείς αδελφοί μου τον Κύριο, την Παναγία μας που και αυτή κατάφερε να γίνει η αγία των αγίων υιοθετώντας αυτό το ασκητικό πνεύμα.
Τιμούμε όλες αυτές τις μέρες την Παναγία μας και την εγκωμιάζουμε τόσο πολύ ενώ αυτή έζησε μέσα στην σιωπή, στην προσευχή και στην αφάνεια, για αυτό και κατάφερε να μας μιλά, να μας παρηγορεί και να μας συγκλονίζει τόσο πολύ. Ας βάλουμε λοιπόν αρχή και με βοηθό την Παναγία Μητέρα μας να ήμαστε βέβαιοι ότι ο αγώνας μας θα είναι τελικά νικητήριος απέναντι στα ολέθρια πάθη που παραμονεύουν, ώστε να αποκτήσουμε με την Χάρι του Θεού την πολυπόθητη αιώνια χαρά και ευτυχία.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος