“Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων μένει δίχως αλλαγή”… Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

“Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων μένει δίχως αλλαγή”…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

---

Πού οφείλεται η κρίση που περνά; “Στις μοντέρνες αμαρτίες ο Θεός απαντά με μοντέρνα μέσα…” Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού από πού προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι σημαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό;

”Μίλα όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή”, λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως παρόλο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι ώρα καλύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαίνει δίκη. Στην Αγία Γραφή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές. Έτσι ο ψαλμωδός λέει: “διά τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει ” (Ψαλμ. 1,5). Σε άλλο μέρος πάλι λέει: ”έλεος και κρίσιν άσομαι σοι, Κύριε” (Ψαλμ. 100,1). Αντικατάστησε τη λέξη “κρίση” με τη λέξη “δίκη” και διάβασε: “διά τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν δίκῃ“.

Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη “δίκη” αντί για τη λέξη “κρίση” όποτε και να τους έβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα η καινούρια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοητό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος, ή έπεφτε επιδημία, όταν έριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί και άλλες συμφορές  λέγανε «Θεία δίκη!».

Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξηρασίες, κρίση μέσα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ. Και τη σημερινή χρηματο-οικονομική δυσκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση.

Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγῳ της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δικαστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός της επιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποιήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστικη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξηγήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιον, ούτε ως προς τι; Μόνο σ’αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρχονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.

Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων, είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό!
Με την αμαρτία της Θεό-αποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ευσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον.

Στις μοντέρνες αμαρτίες -μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποιήσε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστηρία, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ’όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στον ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο.

Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια της υλικής σιγουριάς، να θυμηθούμε τις ψυχές μας, νααναγνωρίσουμε τιςανομίες μας και να προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων μένει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να την μεταφράσουν στην γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «Θεία δίκη!».

Πες και εσύ τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.Χαιρετισμούς και Ειρήνη.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς από το βιβλίο “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται – Ιεραποστολικές Επιστολές Α’

ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ Ἱερομόναχος π.Εὐφρόσυνος Σαβαΐτης

 

Ἄρθρο τοῦ ὁσιολογιοτάτου π.Εὐφροσύνου Ἱερομονάχου Σαββαΐτου
ἀποκλειστικά γιά τήν https://katanixi.gr/

Βλέπουμε και πάλι, αγαπητοί φίλοι, στο σημερινό Ευαγγέλιο, την οργή του Θεού με όσους προφασίζονται αδυναμία για αγώνα, εξαιτίας της αμαρτίας τους.

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

Ἱερομόναχος π.Εὐφρόσυνος Σαβαΐτης

Κυριακή των Προπατόρων σήμερα, σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί αδελφοί. Τιμούμε δηλ. αυτήν την ημέρα ως Αγίους, εκείνους τους κατά σάρκα προγόνους του Χριστού μας, εθνικούς και Εβραίους, οι οποίοι φάνηκαν πιστοί στις εντολές και υποσχέσεις του Θεού, με κεντρικό πρόσωπο τον μακάριο και δίκαιο Πατριάρχη Αβραάμ, ως γεννάρχη και κατεξοχήν Προπάτορα. Διότι μόνο όσοι αποδεικνύουν με έργα την πίστη τους δικαιώνονται από τον Θεό, είτε λέγονται παλαιοί Ισραηλίτες, είτε είναι οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτήν την Κυριακή επίσης η Εκκλησία μας, ανέκαθεν, διαβάζει στο Ευαγγέλιο την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. (Λουκά.14, 16-24). Σε συνδυασμό μάλιστα με την Αποστολική περικοπή, έχουν να μας διδάξουν πολλά και ωφέλιμα για τον τρόπο σωτηρίας της ψυχής μας, εξαιρετικά δε επίκαιρα για τις πονηρές ημέρες, που διανύουμε.

Ο Πατριάρχης Αβραάμ δεν ήταν Εβραίος, αλλά προερχόταν από Χαλδαίους ειδωλολάτρες. Πίστεψε όμως ακλόνητα και υπάκουσε ακριβώς στις υποσχέσεις και εντολές του Θεού. Γι’ αυτήν του την πίστη αξιώθηκε να ονομαστεί πατέρας πολλών Εθνών. Μέσω αυτού και των πιστών τέκνων του, ο Θεός αρραβωνιάστηκε, όπως μας λέει το σημερινό Απολυτίκιο, την Εκκλησία του, που θα προερχόταν από τα ειδωλολατρικά έθνη. Καυχώνται επομένως όλοι αυτοί οι προ του Μωσαϊκού νόμου Άγιοι, διότι από το σπέρμα τους βλάστησε η Μητέρα του Θεού, η Παναγία μας, η οποία γέννησε άνευ σποράς ανδρός τον Κύριο της δόξης Ιησούν Χριστόν, τον Σωτήρα του κόσμου.

Α. ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ.

Ας δούμε τώρα σύντομα το νόημα της παραβολής, όπως μας την αναλύει ένας μεγάλος διδάσκαλος του 19^ου αιώνα, ο Έλληνας επίσκοπος, Νικηφόρος Θεοτόκης.

“Άνθρωπος ονομάζεται ο Θεός, ως λίαν φιλάνθρωπος. Δείπνον λέγεται η ενανθρώπησις, διότι έγινε το εσπέρας, δηλ. όχι στην αρχή της κτίσεως, αλλά εις το πλήρωμα του χρόνου. Είναι δε μέγα, διότι μέγα ονομάζεται το μυστήριον αυτό της ευσεβείας (Α’ Τιμοθ. γ’, 16), επίσης μέγα είναι και το μυστικόν δείπνον, που μας θεώνει κατά χάριν. Εις αυτό το δείπνον ο Θεός καλεί όλους τους πιστούς να συμμετάσχουν. Δούλος είναι ο Χριστός, που πήρε μορφήν δούλου. Η φράση “έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστί πάντα” υποδηλώνει την άφεσιν των αμαρτιών, την υιοθεσίαν, την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος και τον Παράδεισον. Οι τρεις προφάσεις των αρνητών του Δείπνου (ο αγρός, τα πέντε ζεύγη βοών, δηλ. τα ζευγάρια των πέντε αισθήσεων και ο γάμος) φανερώνουν τους φιλοκτήμονας, τους φιληδόνους και τους φιλοσάρκους ανθρώπους. 

Οι πλατείες και οι ρύμες, είναι οι τόποι των απλοϊκών και αγραμμάτων ανθρώπων, οι οδοί και οι φραγμοί δηλώνουν τις περιοχές των απίστων και αμαρτωλών. Το “έτι τόπος εστί” αποδεικνύει το ευρύχωρον της θείας βασιλείας. Το “ίνα γεμισθή ο οίκος μου” την άμετρον φιλανθρωπίαν του Κυρίου.

Το “ουδείς των ανδρών εκείνων γεύσεταί μου του δείπνου” εννοεί την δικαίαν τιμωρίαν όσων αρνήθηκαν την Χριστιανικήν Πίστιν, ή όσων την δέχθηκαν μεν, αλλά την παραβαίνουν με πονηρά έργα αντίθετά της. Το “ολίγοι δε εκλεκτοί” σημαίνει τους λίγους και αξίους πιστούς, που σώζονται, διότι έχουν αγαθήν προαίρεσιν και ενάρετον ζωήν”.

Βλέπουμε και πάλι, αγαπητοί φίλοι, στο σημερινό Ευαγγέλιο, την οργή του Θεού με όσους προφασίζονται αδυναμία για αγώνα, εξαιτίας της αμαρτίας τους. Μας το λέει ξεκάθαρα: Κανένας απ’ αυτούς δεν θα σωθεί! Και μη νομίζουμε, ότι για τον Χριστό υπάρχουν εύλογες προφάσεις, όχι! Καμία δήθεν νόμιμη δικαιολογία δεν υπάρχει. Ούτε αγάπη γονέων, ούτε τέκνων, ούτε της ίδιας μας της ζωής! Όλα τα δικαιώματα τα έχει ο Χριστός! Και τίποτε ακατόρθωτο δεν μας προστάζει, κανένα άδικο η σκληρό! Μας προσκαλεί πάντα για τα ωφέλιμα, τα καλά, τα σωτήρια! Ας μη πλανώμαστε αδελφοί. Όλες οι προφάσεις μας σήμερα δεν είναι δικαιολογίες, αλλά πονηρολογίες!

Το θέλημα του Θεού στον ουρανό, πραγματοποιείται δίχως γογγυσμούς, αντιλογίες και αμφιβολίες. Έτσι πρέπει να εκτελείται και στη γη: “Γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ουρανώ και επί της γης”. Ας αποφεύγουμε λοιπόν κάθε πρόφαση, διότι είναι πονηρία και μας αποκοιμίζει για να πεθάνουμε στις αμαρτίες μας. Να ευχόμαστε και μεις μαζί με τον Ψαλμωδό: “Μή εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις”. (Ψαλμ. 140, 4)

Β. ΟΙ ΝΕΕΣ ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ, ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΛΛΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ.

Σήμερα δυστυχώς οι προφάσεις για τη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, που συντελείται με τη μασκοφορία και τα άλλα υγειονομικά μέτρα στους ναούς μας είναι πολλές: η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, η υπακοή στους νόμους ή στην Ιεραρχία, η διακριτική έκφραση της προς τον πλησίον αγάπης, ο φόβος του προστίμου, οι ανάγκες της οικογένειας, και άλλα παρόμοια.

Κάποιοι, επίσης, ηθοποιοί προφασιολόγοι και δήθεν λειτουργοί του Υψίστου Μητροπολίτες, απαγορεύουν στους ιερείς να κοινωνούν το λαό και στους πιστούς να προσέρχονται! Κάνουν δηλ. τα αντίθετα του Χριστού: Έρχεσθε! φωνάζει ο Κύριος, μήν έρχεσθε! εκείνοι. Άλλοι κόπτονται να δοθεί η Θ. Κοινωνία σε κάθε οικογένεια, αλλά ξεχνούν ότι ο διάβολος χορεύει εκεί που κοινωνούν ανεξομολόγητοι, δίχως ορθόδοξο πνευματικό, εκεί που κοινωνούν μασκοφορεμένοι. Για εξομολόγηση, καμία εγκύκλιος, η μετάνοια επομένως πάει περίπατο! “Μυστήρια” ίσως θα τελούνται, όταν μεταλλαχθούν σε ρομπότ μετά το εμβόλιο! Αυτοί είναι οι Ιεράρχες μας, προπονητές των δαιμονίων! Σαν άλλοι Πιλάτοι στέλνουν κουστωδία αστυνομικών και στρατού να ασφαλίσουν τις εκκλησίες που εορτάζουν! Μα, αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο! Ξεχάσαμε, ότι οι εχθροί είναι πια μέσα στο κάστρο, είναι οι ταγμένοι φύλακες και υπερασπιστές της Πίστεως, οι επίσκοποι και οι ποιμένες! Παραδίδονται άνευ όρων, συνεργάζονται για τη διάλυση της Ορθοδοξίας! Και το ποίμνιο, κοιμάται και ροχαλίζει βαριά! “Ανάστηθι Κύριε, ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου…σύντριψον τον βραχίονα των αμαρτωλών, πονηρών και ασεβών λειτουργών σου! θα έλεγε με ιερή οργή προσευχόμενος σήμερα ο Προφητάναξ Δαυΐδ!

Αγαπητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί, μας λέει το στόμα του Χριστού! Στις μέρες μας όμως, που οι εκλεκτοί πλανώνται και πέφτουν σαν τ’ αστέρια, πόσοι άραγε είναι; Φρίκη! Οι εκλεκτοί, θα τολμούσαμε να πούμε, ότι δεν είναι ούτε ολίγοι! Είναι ελάχιστοι, ολίγιστοι! Αν ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε για την τότε Αντιόχεια των 200.000 κατοίκων ότι είναι ζήτημα αν σωθούν 100, αν μόνο 2 Εβραίοι απ’ όσους ξεκίνησαν από την Αίγυπτο έφθασαν στη γη της επαγγελίας, ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ (προτυπώνοντας ασφαλώς την πορεία του νέου Ισραήλ προς τη σωτηρία), αν ο ίδιος ο Κύριος είπε, ότι τη στενή πύλη λίγοι την βρίσκουν μόνο (ας φανταστούμε πόσοι την βαδίζουν μέχρι τέλος) άραγε πόσο ελάχιστοι είναι οι όντως εκλεκτοί του Θεού σήμερα! Γι’ αυτό, ας γρηγορούμε, ας προσέχουμε πολύ!! Για οποιαδήποτε ευσεβοφανή πρόφαση αδελφοί, μη προδώσουμε την ευσέβεια, “μή μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού!”. Πάντοτε να έχουμε κατά νου το μικρόν ποίμνιον, όχι τι λένε οι πολλοί, πάντα να θυμόμαστε τη “μαγιά της λευτεριάς” του Μακρυγιάννη, τους 300 του Γεδεών και του Λεωνίδα, τους ολίγους του Μιλτιάδη, του Ανδρούτσου και του Παπαφλέσσα.

Να μη ξεχνάμε, ότι το μεγαλείο της αλήθειας και της δικαιοσύνης ποτέ δεν ήταν αριθμητικό. Και ότι το πρόβλημα σε όσα ακούσαμε δεν είναι ούτε τα χρήματα, ούτε τα κτήματα, ούτε οι επίγειες απολαύσεις, ούτε ο γάμος, αλλά η εμπαθής προσκόλληση σ’ αυτά. Το τραγικώτερο όλων είναι η ραθυμία, η αμέλεια και η αδιαφορία μας για την εφαρμογή των εντολών του Κυρίου. 

Τίποτε όμως δεν είναι δυνατόν να φοβίσει τον καλόν αγωνιστή. Τίποτε από τα γήϊνα και μεις να μην αγαπήσουμε πάνω απ’ την αλήθεια του Χριστού. Αν δεν θέλουμε να φορέσουμε ενώπιον πάντων, την αιώνια μάσκα της αισχύνης και να δεχτούμε την ατελείωτη φίμωση, αν δεν θέλουμε να ακούσουμε την Δεσποτική εκείνη φωνή: “Εταίρε, πώς εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου;”, ή το φοβερό “ούκ οίδα υμάς”, ας ακολουθήσουμε το μονοπάτι των Αγίων, τις διδαχές τους και τη ζωή τους. Ας ντυθούμε τα ρούχα της αγνότητας, των αγαθών έργων, της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος! Ας αρνηθούμε κάθε πονηρό εμβόλιο από πονηρούς ανθρώπους της πονηρής εποχής μας. Τους βλάσφημους και αρνητές του Χριστού στην πράξη ειδικούς, είτε λέγονται γιατροί, είτε πολιτικοί, είτε επίσκοποι, να τους περιφρονήσουμε τώρα, αν κάποιος δεν το έχει κάνει ακόμα, να τους αποστραφούμε εντελώς, αν θέλουμε βέβαια τη σωτηρία μας.

Μην παρασυρθούμε από κάποιους αστροναύτες της Εκκλησίας γενειοφόρους, που λένε στο κράτος, ότι θα κάνουμε τα πάντα, ό,τι μας πείτε, αρκεί να μη στερηθούμε τον Χριστό! Δηλ. και το διάβολο θα προσκυνήσουμε και θα πάμε να κοινωνήσουμε! Όχι! Αυτοί δεν έχουν ιερωσύνη Χριστού, είναι ιερόμορφα τέρατα του Αντιχρίστου! Ο Χριστός μας τη λέξη εταίρε, δηλ. φίλε, την είπε μόνο στους προδότες, στον Ιούδα, στον μη έχοντα ένδυμα γάμου, και σ’ αυτόν που αγανάκτησε για την ίση διανομή του δηναρίου.

Μάλλον επειδή είχαν γίνει εταίροι του σατανά, δηλ. επίσημοι πόρνοι Χριστού και μοιχόφιλοι. Εμείς, αγαπητοί, είθε να είμαστε και να μείνουμε έως τέλους, στο καλό λείμμα των ελαχίστων εκλεκτών, δούλοι Κυρίου αγαθοί και πιστοί!

Γ. Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ.

Ο Απόστολος, από την προς Κολασσαείς Επιστολή του θείου Παύλου (κεφ. γ’, στιχ. 4-11) μας κάνει λόγο για την μέλλουσα και ένδοξη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας ως Κριτού της ανθρωπότητας. Χρησιμοποιεί το ρήμα “φανερωθεί” και για Εκείνον αλλά και για μας, διότι τότε δεν θα παρασταθούμε απλώς ενώπιόν του, αλλά ταυτόχρονα θα φανερώνονται σε όλους τα έργα και τα λόγια και οι απόκρυφες σκέψεις μας! Είναι γνωστό το πώς θα γίνει η παγκόσμια Κρίση, πως την περιέγραψε ο Προφήτης Δανιήλ, η Αποκάλυψη και ο ίδιος ο Κύριος. Τότε βέβαια, οι νικητές της αμαρτίας θα απολαύσουν σε τέλειο βαθμό την θεϊκή δόξα, θα ομοιάσουν με τον Θεό σε όλα, εκτός από την ομοίωση με τη φύση Του. Γι’ αυτό ο Απόστολος στη συνέχεια μας παραγγέλλει να νεκρώσουμε τα πάθη της ατιμίας, την πονηρή προαίρεση και να ντυθούμε τον νέο άνθρωπο, δηλ. τα έργα της αρετής με αγαθή προαίρεση. Η ώρα της Κρίσεως είναι στ’ αλήθεια φοβερή, αλλά και η πιο ωραία και ποθητή για τον πιστό Χριστιανό. Στο Σύμβολο της Πίστεως λέμε προσδοκώ ανάστασιν νεκρών, δηλ. την λαχταράω, πρέπει επομένως να την σκεπτόμαστε συνεχώς, να καλλιεργούμε έντονα την επιθυμία να έρθει γρήγορα, ώστε να βρεθούμε ενωμένοι αιώνια με τον αγαπημένο Νυμφίο των ψυχών μας. “Ναι, έρχου Κύριε Ιησού Χριστέ!”. Μ’ αυτά τα λόγια τελειώνει η Αποκάλυψη και η Αγία Γραφή! Ας έχουμε επομένως πάντοτε στην καρδιά μας την θεία αγάπη πάνω απ’ όλα, ας είμαστε χωρισμένοι από την αίρεση και την πλάνη των νύν Πατριαρχών και Αρχιερέων, που έχουν φόβο ιού και αρχόντων και όχι Χριστού. Η κάθε ασθένεια, ο κάθε πόνος, να ξέρουμε ότι είναι επίσκεψη Θεού και ευλογία προσωπική. Με καρπούς αξίους της μετανοίας, με καθαρό το χιτώνα του Αγίου Βαπτίσματος, ας περιμένουμε άγρυπνοι τον πιο φοβερό τελικό στο μεγαλύτερο στάδιο της ιστορίας. Εκεί, όπου ελάχιστοι εκλεκτοί, συγκριτικά με το πλήθος των κολασμένων, θα βγουν λαμπεροί μέσα από τη φωτιά της θείας δικαιοσύνης. Διότι όπως έγραψε προσφυώς κάποιος παλιός διδάσκαλος: “Είναι γλυκεία υπέρ μέλι η αγάπη του Αρνίου, αλλά φοβερόν ως φλογίνη ρομφαία το φτυάρι της δικαιοκρισίας του! Ιδού, ισχυρόν και σκληρόν ο θυμός του Κυρίου, φωνάζει ο Ησαΐας (κεφ. 28,2). 

Είθε, αγαπητοί μας αδελφοί και σεβαστοί Πατέρες, να βρεθούμε όλοι, ως καλοί στρατιώτες του Κυρίου, νικητές στα δεξιά της δόξης της μεγαλωσύνης του, με τη δύναμη της Χάριτος και του θείου ελέους του! Πρεσβείαις και βοηθεία του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ευστρατίου και πάντων των συν αυτώ Αγίων Μαρτύρων και Οσίων Πατέρων, που τιμάμε σήμερα. Αμήν.

Πειρασμός και ουρανός Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 

Όλο στα ουράνια… όλο στα ουράνια… ο νούς, κι ας ζούμε κατά τι σκληρότερη σκλαβιά, με κλειστές εκκλησίες, απομονωμένοι, χωρίς δυνατότητα συνάντησης με τους αγαπημένους πνευματικούς αδερφούς.

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μια έντονα πειρασμική κατάσταση κυριαρχεί γύρω μας και μέσα μας, λόγω την χείριστης αντιμετώπισης του κορωνοϊού. Δεν αργεί με κάθε ευκαιρία να χτυπήσει, να ξεσπάσει. Όλων των ειδών οι πειρασμοί χτυπάνε τον ταλαίπωρο άνθρωπο.

Βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι αδυναμίες, όλες οι αμφιβολίες, όλες οι απιστίες, κι η Εκκλησία τις ευλογεί, τις υποδέχεται, τις καλωσορίζει, τις ερεθίζει. Ο ανθρωπάκος χτυπιέται, χτυπιέται λυσσαλέα. Μόνο η υπακοή έσωζε τον άνθρωπο διαχρονικά από τον πειρασμό και το διάβολο. Στις μέρες μας είναι αμαρτία να κάνεις  υπακοή σε βλάσφημες αποφάσεις. Σφιχτοδενόμαστε με τον πειρασμό. Όχι ψυχή μου, πέτα… πέτα… ψηλά! Η υπακοή στο Λόγο, στο θέλημα του Θεού, αυτή θα σε σώσει! Η υπακοή στον απλανή ορθόδοξο γέροντα! 

Έχουμε μια τετραετία ακόμη παραζάλης. Δε θα βγουμε ίδιοι, δε θα βγούμε αλώβητοι. Τα παιδιά θα γεννιούνται με κλειστές τις εκκλησίες. Στην παιδική ηλικία δε θα κοινωνήσουν, δε θα γευτούν Χριστό, δε θα σφραγιστούν ανεξίτηλα με την σφραγίδα του αγίου πνεύματος, που στην εφηβεία έτσι κι αλλιώς θα περιφρονήσουν.

Ο άνθρωπος αρρωσταίνει και βγαίνει θετικός σε κορωνοϊό, με ένα τεστ που δεν εντοπίζει, όμως, μόνο αυτόν τον τελευταίο κορωνοϊό. Αυτό σημαίνει ότι θα πάρει και μια θεραπεία ανάλογη, πιθανότατα δε θα πάρει αντιβίωση, αν έχει πυρετό πάνω από τρεις μέρες όπως έκανε στη ζωή του μέχρι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι θα παλέψει με ντεπόν μια γρίππη βαρειά και θα γονατίσει. Αυτό σημαίνει ότι θα μπει σε αναπνευστήρα χωρίς ίσως να χρειάζεται, στην απομόνωση, στη διασωλήνωση, στις ΜΕΘ του θανάτου. Θα κηδευτεί με πρωτόκολλα κορωνοϊού μόνος του. 

Η αγορά κλειστή με ένα λοκ ντάουν που δε χρειάζεται, άνθρωποι άνεργοι, χωρίς μεροκάματο, με λανθασμένες θεραπείες και μόνη λύση τα εμβόλια της διαστροφής. Άλλοι, νέοι πειρασμοί. Τί θα κάνεις; 

Δεν υπάρχει άλλη οδός, μόνο “άνω σχώμεν τας καρδίας”, μόνο “άνω”. Μόνο το άυλο είναι η λύση, η οδός, η οδός των αγίων, δι’ ευχών του αγίου γέροντα. Εκεί είμαστε ενωμένοι δι’ ευχών του αγίου γέροντά μας  με τον Χριστό, εκεί λατρεύουμε αενάως το Χριστό, εκεί δεν υπάρχει πειρασμός, διάβολος, εγώ, θέλημα. Όλοι μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι με διακόνημα, ευχή και το “Πάτερ ημών”. Ο Κύριος θα μας δίνει ό,τι έχουμε ανάγκη και θα ζούμε απο δω τον παράδεισο πιο βέβαιοι από ποτέ για το πρόσκαιρο αυτής εδώ της ζωής και την προσδοκία του Παραδείσου. Σε όλες τις Κατοχές και τις πιο βαριές σκλαβιές υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν έτσι απόλυτα την πίστη και η πίστη αυτή τους έτρεφε αισθητά και πνευματικά. Δεν υπάρχει διάσταση μεταξύ υμών και ημών, δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μόνο σάρκα και σαρκικό φρόνημα που καθηλώνει το πνεύμα. 

Ας δούμε πώς πολιτεύονταν οι άγιοι του Θεού, για να δυναμώσουμε και να εμπνευστούμε, γιατί δεν ξέρουμε τι μας περιμένει: 

Διαβάζουμε στο βίο της οσίας γερόντισσας Μακρίνας Βλασσοπούλου: 

«Τότε στήν Κατοχή, στην πείνα, πήγα σ’ ένα παρεκκλήσι να άνάψω τό καντηλάκι. Και εκεί λοιπόν, απ’ έξω από τόν φράχτη είχε συκιές.

Και παρακάλεσα: «βοήθησε, Χριστέ μου, νά κόψω ένα συκάκι, μόνο ένα συκάκι». Η πείνα να σε δουλεύη, να σε θερίζη. Και πήγα και έκοψα ένα συκαλάκι και το έφαγα να δυναμώσω και αμέσως ένιωσα τύψεις, γιατί νά κόψω το σύκο αυτό. Πήγα λοιπόν στον πνευματικό και εξομολογήθηκα: «έκοψα ένα σύκο, αλλά η πείνα τόσο πολύ μ’ ανάγκασε». Και μου απάντησε: «όταν θα γίνης σε καλή κατάσταση θα πάρης τρεις οκάδες σύκα καί θα τα μοιράσης γι’ αυτό που έκλεψες».

Ξεκινήσαμε μια μέρα τρία κορίτσια να πάμε στην Ζαγορά, στο πίσω μέρος τού ανατολικού Πηλίου, γιατί γνώριζα κάποια οικογένεια εκεί πέρα και σκέφτηκα: «ας πάω, μήπως μου δώση λίγο ψωμάκι και λίγο λαδάκι». Μόλις φθάσαμε εκεί πέρα και με είδαν, άρχισαν να κλαίνε. «Πάει τό Μαρικάκι, θα πεθάνη». Ήμουν σκελετός και είχε βγη χνούδι στο πρόσωπό μου από την αδυναμία. Αυτοί λοιπόν οι καημένοι μάζεψαν πατάτες από ’δώ και από ’κεί, μάζεψαν λίγο λαδάκι και μου τα ετοίμασαν. Το βράδυ έκοψαν γιά νά φάμε ζυμωτό ψωμί και έφαγα ένα καρβέλι. Πώς το φαγα; Πού πήγε; «Φάγε», μου έλεγαν. Μου έδιναν πατάτες βραστές, από όλα…, όλα τά τρωγα. Δεν χόρταινα. Μου έδωσαν και πατάτες μαζί μου, πώς νά τις σηκώσω; 

Σηκώνονται δεκαοκτώ οκάδες πατάτες και ένα τενεκεδάκι λάδι; Τελικά μου τις ανέβασαν στον ανήφορο τα παιδιά με τά ζώα. Στο δρόμο είχαν φυλάκια οι Ιταλοί και πήρε και νύχτωνε. Ήταν περίπου δώδεκα με μία η ώρα μετά τά μεσάνυχτα. Πού νά πάω μέ τό τόσο βάρος; Μόλις έβλεπα τους Ιταλούς, φοβόμουνα. Ακουμπούσαμε με τα άλλα κορίτσια στα βραχάκια και καθόμασταν εκεί πέρα και κλαίγαμε και λέγαμε: «Τείχος εί τών Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε». Μας έβλεπαν που προσευχόμασταν και παρακαλούσαμε και μάς σήκωναν για λίγο τό βάρος πού είχαμε, για νά μπορέσουμε νά προχωρήσουμε. Μετά από έξι ώρες δρόμο έφτασα τό πρωί στο σπίτι με τις πατάτες στον ώμο και αισθανόμουν σαν ετοιμοθάνατη από την εξάντληση και την αδυναμία. Αμέσως έπεσα κάτω λιπόθυμη, γιατί δέν είχα άλλη αντοχή. Τότε οι γείτονες μου πήραν τις πατάτες και το λάδι και δε μου άφησαν τίποτα.

Μετά από αυτό το περιστατικό, εκείνες τις ημέρες μ’ έπιασε ένας πόνος στο πλευρό τόσο δυνατός, δε μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν φορούσαμε φανέλλες τότε. «Έκανα τόσο δρόμο με τις πατάτες στην πλάτη και φαίνεται κρύωσα. Σκέφτηκα ότι άσχημα τήν είχα. Πού να έβρισκα γιατρό; Η γειτονιά έρημη, λίγα πρόσωπα, όλοι είχαν φύγει. Πού να απευθυνόμουν; Τελικά μου συνέστησαν κάποιον και πήγα σιγά-σιγά, με ακροάστηκε καί διέγνωσε: «Έχεις πλευρίτιδα και πρέπει να βρής πίτουρα να βάλης». Του άπάντησα: « που νά βρω; Δέν μπορώ», και έφυγα.

Επέστρεψα στο σπίτι λέγοντας: «Θα καθίσω, Παναγία μου, μέσα στο δωμάτιο και ό,τι είναι ευλογημένο. Θές να με πάρης; Πάρε με. Δεν θέλεις; Όπως Εσύ θέλεις». Κάθησα μόνη μου στά σκοτεινά, χωρίς καντήλι, χωρίς τίποτα. Είχε σκοτεινιάσει και όπως ήμουν ξαπλωμένη, κουκουλωμένη, είδα να έρχεται μία μοναχούλα με το σχηματάκι της. Με πλησίασε και μου είπε: «Δεν μπορείς;». Τό δωμάτιο έλαμψε, πλημμύρισε φως. «Ναι, δεν μπορώ». Άρχισα τα παράπονά μου: «Να, πήγα στην Ζαγορά…, και τώρα δεν έχω τίποτα, ούτε καντηλάκι έχω, τίποτα δεν έχω και είπα θα καθίσω εδώ και ας πεθάνω. Ποιος θα μου ανοίξη την πόρτα; Δεν έχω κανένα». Και εκείνη με παρηγόρησε- «Μη στεναχωριέσαι, θα γίνης καλά, εγώ θά σε κάνω καλά». Και ούτε να αναρωτηθώ ποιά είναι, νά την ρωτήσω. Πήρε λοιπόν ένα μικρό παπλωματάκι που είχα και μου το’ βαλε όπως κάνεις το χωνί.

Έτσι ακριβώς. Μου σταύρωσε το πλευρό μου και μου είπε: «Άντε, δεν έχεις τίποτε, θα γίνης καλά». Αμέσως μου πέρασε το πλευρό μου και έλαβα μέσα μου ένα ουράνιο χορτασμό. Και ενώ είχα πείνα, εξάντληση -που νά βρει κανείς φαγητό; Που νά βρεί;-. Τίποτε, χόρτασα, σάν νά είχα σφάξει ένα ζώο μπροστά μου καί το’ ψησα καί τό φαγα. Τέτοιο χορτασμό αισθανόμουν. Και όταν έφυγε, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιά νά ήταν. Και με πληροφόρησε μία φωνή: «η αγία Παρασκευή». Το πρωί πήγα στον γιατρό. Μόλις με είδε, απόρησε και είπε: «Τί ήρθες;». «Να με ακροαστήτε λιγάκι». Με εξέτασε και διαπίστωσε: «Δεν έχεις τίποτα, τί έγινε;». Του είπα αυτό και αυτό. «Επέτρεψε ο Θεός, παιδί μου, λόγω της πείνας και της ανέχειας να σε κάνει η Αγία καλά». Και γι’ αυτό από νέα αγαπούσα την αγία Παρασκευή. Είναι της πείνας αυτά, της Κατοχής.

Δέν είχα κανένα δικό μου άνθρωπο, και τον αδελφό μου τον είχα χαμένο. 

Εννέα χρονών έφυγε και πήγε στον θείο μας στον Λαγκαδά. Τί νά έκανα λοιπόν; Μόνη μου μάζευα χόρτα και μετά σιγά-σιγά τα έπλενα και τα πήγαινα πολλές φορές ωμά και σ’ ένα κοριτσάκι πού ήταν άρρωστο- είχε φυματίωση τό καημένο. Και στο ίδιο μέρος που τα μάζευα, την άλλη μέρα αλλά και την ίδια μέρα κατά θαυμαστό τρόπο φύτρωναν άλλα. Μ’ έβλεπε και έμενα αδύνατη ο π. Εφραίμ, ο παλιός μου ο πνευματικός και μία μέρα μου είπε: «Κοίταξε, παιδί μου, κοίταξε παιδάκι μου, όλους τους θάψαμε. Κοίταξε, Μαρικάκι μου, χρυσό μου παιδί. Άμα πας στον Χριστό και έχεις παρρησία, πολύ εύχου καί γιά μένα τον αμαρτωλό». «Ό,τι είναι θέλημα Θεού», έλεγα. «Άμα θέλει να με πάρει ό Χριστός, ας πεθάνω. Ό,τι είναι θέλημα Θεού». 

Ύστερα, λοιπόν, έκανε κήρυγμα και είπε στό εκκλησίασμα: «Όσο θα έχετε ψωμί, από μία μπουκιά θα κόβετε και θα ρίχνετε στο Μαρικάκι· θ’ ανοίξη τό παράθυρο να πετάτε την μπουκιά μέσα στό σπίτι, νά βρίσκη να τρώει». Τότε, λοιπόν, είχαν εξαφανίσει οι Ιταλοί τις γάτες και άνοιγα το παράθυρο και έριχναν μπουκιές-μπουκιές μέσα, τις έπαιρνα, έτρωγα και συνήλθα. Έκανα υπακοή.

Όταν συναντιόμασταν, μετά τήν Θεία Λειτουργία με τις πνευματικές αδελφές, δεν μιλούσαμε. Μας έλεγε ο πνευματικός: «Μη μιλάτε. Θα παίρνετε τό αντίδωρο και θά πηγαίνετε στο σπίτι και σ’ όλη τη διαδρομή θα λέτε τήν «ευχή». Μόλις φθάνετε στό σπίτι, θα λέτε: “Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι”. Και μετά στο σπίτι θα αισθάνεστε μεγάλη ευωδία, μεγάλη χάρη». Και χωρίς να κοινωνούμε, μόνο το αντίδωρο που παίρναμε, πάλι αυτό λέγαμε, και νομίζαμε ότι λιβάνιζαν εκείνη την ώρα. Στον δρόμο που βαδίζαμε, ευωδίαζε σαν κάποιος να λιβάνισε. Λέγαμε, τί ευωδέστατα λουλούδια είναι αυτά; Καί δέν είχε τίποτε, ούτε περιβόλι ούτε τίποτε. Ήταν, δηλαδή, πολλή η Χάρις του Θεού. Στην εκκλησία η «ευχή» δεν έφευγε καθόλου από το στόμα και αδολεσχούσαμε μόνο στα ουράνια. Ρωτούσαμε μεταξύ μας μόνο, «τί κάνετε». Όλο τήν «εύχή» και στά ουράνια, όλο στά ουράνια.

Μια φορά, πήγαμε σ’ ένα παρεκκλησάκι. Ήταν Δεκαπενταύγουστος και πρότεινα: «δέν πάμε νά άνάψουμε τά καντηλάκια στον άγιο Νικόλαο καί νά φύγουμε;». Όλες μαζί ξεκινήσαμε. 

Ήμασταν επτά. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, και δεν πήραμε ούτε κουλούρι, μόνο μέ τό αντίδωρο. Μόλις φτάσαμε στους πρόποδες, στο παρεκκλησάκι εκεί πέρα, είπα: «τί καλά νά είχαμε μία φετούλα ψωμάκι και ένα σύκο νά τρώγαμε!». Μπήκαμε στο παρεκκλησάκι, ανάψαμε τα καντηλάκια, ψάλαμε- πήγα κι εγώ μέσα στο Ιερό να ανάψω το καντηλάκι. Πρόσεξα ένα δέμα πάνω στην Αγία Τράπεζα. Τό πήρα στά χέρια μου καί βγαίνοντας είπα: «παιδιά, ο άγιος Νικόλαος μάς έστειλε κάτι- δέν ξέρω τι, του αγίου Νικολάου δώρο είναι». Πήγα λοιπόν να το ανοίξω, τι να δω! Όσες ήμασταν από ένα σύκο και από μία ζεστή φέτα ψωμί! Φρέσκο ψωμί, της ώρας! 

Μετά από ενάμιση μήνα ξαναπήγαμε. Εγώ επειδή είχα γλυκαθή, πήγα πάλι μέσα στο ιερό να ανάψω τα καντηλάκια. Και είδα τότε στον ακάνθινο στέφανο του Εσταυρωμένου να τρέχουν σταλαγματιές. Πώς τρέχουν τα δάκρυα, έτσι έτρεχαν και αυτές και απ’ την πλευρά Του έτρεχε ύδωρ μεμειγμένο μέ αίμα. Ήταν εκεί μία εικόνα τής Παναγίας που είχε από μέσα και γύρω-γύρω βαμβάκι. Πήρα λοιπόν τό βαμβάκι, πήγα πίσω από την Αγία Τράπεζα και σκούπιζα τον Εσταυρωμένο. Έγινε μούσκεμα το βαμβάκι. Κατευθείαν φύγαμε για τον Εσπερινό και είπαμε στον πνευματικό μας αυτό που συνέβη. Αμέσως μας είπε: «παιδιά, πόλεμος θά γίνη»- και το έκανε κήρυγμα στην εκκλησία. Μ’ αυτό τό βαμβάκι σταύρωσε όλο τον κόσμο πού παραβρέθηκε σ’ εκείνον τον Εσπερινό. Και πράγματι έτσι έγινε, σε λίγο καιρό κηρύχθηκε ό πόλεμος».

Έτσι κι εμείς αδερφοί μου! Όλο στα ουράνια… όλο στα ουράνια… ο νους, κι ας ζούμε κατά τι σκληρότερη σκλαβιά, με κλειστές εκκλησίες, απομονωμένοι, χωρίς δυνατότητα συνάντησης με τον γέροντα και τους αγαπημένους πνευματικούς αδερφούς. Ο ουρανός όλα να τα χορηγήσει, δι’ ευχών του αγίου γέροντά μας!

«Η ηδονή της αμαρτίας είναι στιγμιαία-κορεσμένη, ενώ η αγάπη Του αέναη-ακόρεστη!»Ρημάδα αρχή

 

Του Ε.Π.
ἀποκλειστικά γιά τήν https://katanixi.gr/

«Η ηδονή της αμαρτίας είναι στιγμιαία-κορεσμένη, ενώ η αγάπη Του αέναη-ακόρεστη!»

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Ρημάδα αρχή

Του Ε.Π.

Μία χιλιοειπωμένη έκφραση του σοφού λαού είναι «κάθε αρχή και δύσκολη». Μία τόσο μικρή πρόταση τεσσάρων λέξεων με τεράστια σημασία, η οποία ωστόσο αληθεύει. Έτσι και ο πνευματικός όταν λέει στο πνευματικό του παιδί «βάλε αρχή για το πάθος», η υπακοή μοιάζει με βουνό. Είναι δύσκολο να κρατηθείς μακριά από το πάθος σου και να υπακούσεις στον πνευματικό σου. Άλλωστε, ο μιαρός-ανίσχυρος διάβολος ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά του, και εμείς σαν τους μπουνταλάδες πάμε και πέφτουμε στην αμαρτία. Αδελφοί μου, πρέπει να συλλογιστούμε τις συνέπειες των πτώσεών μας, αλλιώς όταν βρεθούμε μπροστά στον Κύριο θα είμαστε αναπολόγητοι. Με την εγράτειά μας θα κερδίσουμε “πνεύμα”, όπως έλεγε και ο μακαριστός γέροντας Αγάθωνας «Να δώσεις αίμα για να πάρεις πνεύμα!» (βίντεο στο 13:40).

Ο πνευματικός έχει καθοριστικό ρόλο στην καταπολέμηση των παθών, καθώς η ευχή του έρχεται σαν κουβέρτα η οποία σκεπάζει το παιδί που κρυώνει. «Τον γέροντα πρέπει να τον έχουμε δίπλα μας ανά πάσα στιγμή και έτσι αποφεύγουμε τον ύφαλο, τον γκρεμό, το συντρίμμι και την κατιούσα» λέει ο Άγιος παππούς μας, γέροντας Αγάθωνας, στο βίντεο στο 10:00. Μόνο ένα “οκ”, ένα “λάικ” ή ένα “βάλε αρχή” του πνευματικού αρκεί για να αισθανθείς πως είναι κοντά σου. Όμως, δεν παύει να στεναχωριέται για την πτώση σου! Πολλές φορές μετά την πτώση νιώθουμε κουρέλια με μόνη συντροφιά την ιδέα ότι έχουμε ένα χέρι που μας κρατάει από τον ώμο και μία γλυκιά φωνή που μας λέει “Μαζί θα τα καταφέρουμε”. Αυτή η φωνή είναι του γέροντά μας!

Ο μακαριστός Άγιος γέροντας Αγάθωνας έλεγε επανειλημμένα σε μία ομιλία (στο 09:05, 12:55) «Έπεσα-σηκώθηκα, έπεσα-σηκώθηκα, έπεσα-σηκώθηκα». Την παραπάνω φράση έρχεται να συμπληρώσει μία άλλη κουβέντα του γέροντα Αγάθωνα σε άλλο βίντεο (στο 19:00): «Δεν με ενδιαφέρει να είσαι “Άγιος” και μακριά μου, αλλά με ενδιαφέρει να είσαι αμαρτωλός και κοντά μου». Συνεπώς, το να βάλεις αρχή στην καταπολέμηση του πάθους σου. Δεν είναι απλό πράγμα και γι’ αυτό επιβάλλεται η βοήθεια του πνευματικού με διάκριση, καθώς πίσω από το κάθε πάθος βρίσκεται και ο διάβολος. Τελειώνοντας, ένας Άγιος γέροντας μού είχε πει πως «Ωραίες είναι οι αμαρτίες, αλλά σαν την αγάπη του Χριστού τίποτα! Η ηδονή της αμαρτίας είναι στιγμιαία-κορεσμένη, ενώ η αγάπη Του αέναη-ακόρεστη!».

“Η μνήμη αυτή του θανάτου είναι πάρα πολύ δυνατή, συνέχει τον άνθρωπο και τον κάνει προσεκτικό”…Γέρων Εφραίμ, Ομιλία περί μνήμης θανάτου

 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

---

Γέρων Εφραίμ, Ομιλία περί μνήμης θανάτου

Όταν είχε πρωτοδημιουργηθεί η αδελφότης μας στη Νέα Σκήτη, συνέβη ένα γεγονός με κάποιον γέροντα της σκήτης, και τρομακτικό και ωφέλιμο. Οι παλαιοί πατέρες βέβαια το θυμούνται.

Αυτός ο γέροντας ήταν άρρωστος από την καρδιά του, άλλα ο πειρασμός «έβαζε το πόδι του» και δεν τον είχε αφήσει να εξομολογηθεί ορισμένα σφάλματα, που είχαν σχέση με την κοσμική του ζωή, όταν ήταν ακόμη λαϊκός. Όταν βάρυνε και κατάλαβε ότι πλησιάζει ο καιρός για να φύγει, με ξανακάλεσε με τον αδελφό του, που ήταν και αυτός μοναχός. Ο αδελφός του μου είπε ότι ο άρρωστος ανυπομονεί και να πάω να τον τονώσω, μήπως χάσει την ψυχή του.

Απόρησα βέβαια, που μου είπε ότι έχασε την υπομονή του, γιατί ξέρω ότι οι μοναχοί είναι κάπως υπομονετικοί στους πειρασμούς, στην ασθένεια κ.λ.π. Ξεκινήσαμε για το κελλί του.

Όταν αντίκρισα αυτόν τον Γέροντα είδα ότι δεν ανυπομονούσε, αλλά ότι τον είχαν περικυκλώσει οι δαίμονες. Αφού μείναμε οι δυο μας με τον ασθενή, τον ρώτησα αν τον πλησίασαν πονηρά πνεύματα. Απάντησε καταφατικά. Ήταν εξαγριωμένος, κοίταζε δεξιά-αριστερά και προσπαθούσε να πάρει προφυλακτικά μέτρα σαν να προσπαθούσαν να τον δαγκώσουν σκυλιά λυσσασμένα.

Τόνωσα τη φωνή μου, για να αποσπάσω την προσοχή του από τους δαίμονες και τον ρώτησα τι του έλεγαν τα δαιμόνια. «Ου…! τι μου λένε…, δεν λέγεται». «Όχι, όχι! Για πρόσεξε καλά, του είπα, γιατί αυτά γνωρίζουν καλύτερα τα δικά μας αμαρτήματα απ’ όσο τα ενθυμούμεθα εμείς». Οι δαίμονες τον κατηγορούσαν για διάφορα σφάλματα, που κατά το πλείστον δεν τα είχε εξομολογηθεί και του τα θεάτριζαν, για να τον απελπίσουν. Μου τα έλεγε κι εγώ του τα έπαιρνα ελπίζοντας ότι ο Θεός θα κάμει το έλεος Του και σ’ αυτόν τον άνθρωπο σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα που βρέθηκε.

Επειδή έβλεπα όμως ότι εξακολουθούσε να είναι ανήσυχος, απελπισμένος, εξαγριωμένος, του ζήτησα να φύγω λίγο από κοντά του, για να ζητήσω από τους πατέρες της αδελφότητος να του κάνουν κομποσχοίνι. «Όχι πνευματικέ, μου λέει, κάθισε δίπλα μου». Με παρακαλούσε με αγωνία. Τον έπεισα και απομακρύνθηκα 2-3 λεπτά από κοντά του, για να ζητήσω την προσευχή των πατέρων. Όταν επέστρεψα, τον βρήκα ειρηνικό. Οι δαίμονες, όπως μου είπε, ήταν εκεί, αλλά σιωπούσαν.

Το βράδυ, στην κατ’ ιδίαν αγρυπνία, ένιωσα ότι όλα εκείνα τα δαιμόνια που ήταν στο γέροντα ήλθαν μέσα στο δικό μου κελλί και μου δημιουργούσαν ανησυχία, φασαρία. Στα χρονικά μου για πρώτη φορά γνώρισα τόσα δαιμόνια, τόσο κοντά, τόσο αισθητά να με πολεμούν. Άναψα τη λάμπα να διαβάσω, αλλά πού να διαβάσω! Δεξιά-αριστερά δαιμόνια! Δεν φοβήθηκα καθόλου. Ήξερα ότι ήθελαν να με φοβίσουν, για να μην ξαναπάω στο γέροντα, αλλά εγώ τους απάντησα: «Εσείς τη δουλειά σας κι εγώ τη δική μου δουλειά». Έπειτα, στη θεία Λειτουργία, δεν παρουσιάστηκαν καθόλου.

Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας ξαναπήγα στον άρρωστο, για να τον βοηθήσω με ευχέλαιο, εξομολόγηση και όλα τα απαραίτητα. Τον ρώτησα αν έκτος από τα δαιμόνια είναι εκεί και ο φύλακας άγγελος του. Απάντησε καταφατικά και επίσης ότι περιμένει ανωτέρα διαταγή για να τον «πάρει». «Καλά, του είπα, τον δικό σου άγγελο τον βλέπεις, τους δικούς μας (γιατί ήμουν μαζί με έναν άλλο πνευματικό) δεν τους βλέπεις;» «Τους βλέπω, απάντησε, και μάλιστα οι δικοί σας άγγελοι φέρουν σαν στέμμα στο κεφάλι και κάτι άλλο περισσότερο» (που φανερώνει ότι οι άγγελοι που φυλάγουν τους πνευματικούς έχουν κάτι ιδιαίτερο επάνω τους). Στη συνέχεια μου είπε ότι την Δευτέρα (ήταν Παρασκευή) θα γίνει πανήγυρις (εννοούσε την κηδεία του) και ότι θα παρευρεθούν και κάποια πρόσωπα που έλειπαν εκείνες τις μέρες, πράγμα που έγινε.

Στα τελευταία του οι δαίμονες, επειδή είδαν ότι έχασαν αυτοί, λόγω του ότι ο γέροντας εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του, εξαγριώθηκαν και θέλησαν να τον υποσκελίσουν σε κάτι σοβαρό, ώστε να χάσει την ψυχή του. Τη νύχτα της προπαραμονής του θανάτου του έστειλα τον π. Ιωσήφ, να του συμπαρασταθούν να του κάνουν κομποσχοίνι και να τον ξενυχτίσουν.

Όταν πήγα το πρωί, μου είπε ότι κατά την διάρκεια της νύχτας, παρά λίγο να χάσει την ψυχή του εξ αιτίας της πονηρίας των δαιμόνων. Του έδειχναν δηλ. ένα σταμνί γεμάτο με νερό, που ήταν εκεί δίπλα, και του έλεγαν πως, αν το πιει όλο, θα γίνει καλά. Ο γέροντας κατάλαβε πως, αν το έκανε αυτό, θα έσκαζε, αλλά τον νίκησε ο λογισμός να το κάμει, για να τελειώσει το βάσανό του. Ζήτησε το σταμνί από έναν πατέρα, αλλά επενέβη άλλος και είπε πως αν το κάμει αυτό θα πεθάνει. Έτσι ξέφυγε κι απ’ αυτή την παγίδα των δαιμόνων.

Μετά την Θεία Λειτουργία της Κυριακής τον βρήκα να κάθεται ειρηνικός σε μια πολυθρονίτσα. «Είμαι πολύ καλά, πνευματικέ μου, μου είπε, ο θεός να σε ξεπληρώσει το καλό που μου έκαμες». Έφυγα, για να ξεκουραστώ λίγο μετά την ολονύκτιο αγρυπνία και με την προοπτική να επιστρέψω ξανά στον ετοιμοθάνατο. Όταν ξύπνησα, έμαθα ότι προ μισής ώρας χτύπησαν οι καμπάνες. Πράγματι ο γέροντας είχε τελειώσει.

Αυτή η περίπτωση φανερώνει άνθρωπο που δεν ήταν προετοιμασμένος για την έξοδό του. Τώρα θα σας πω και την περίπτωση του προετοιμασμένου πνευματικού άνθρωπου, για να δούμε τη διαφορά μεταξύ τους.

Αυτός ο καλώς προετοιμασμένος άνθρωπος είναι ο Γέροντας μου. Όταν καθόταν για να προσευχηθεί, πρώτα σκεπτόταν πως πέρασε την ημέρα, ποιο πάθος τον ενοχλεί, ποια αδυναμία ζει και έπαιρνε νέα απόφαση, για να τα καταπολεμήσει να σβήσουν. Αυτή η προεργασία γινόταν κάθε νύχτα στην προσευχή του Γέροντα και τον είχε ετοιμάσει ανθρωπίνως, θα μπορούσα να πω, τέλεια, ώστε να αντιμετωπίσει το θάνατο. «Παιδί μου, πώς θα περάσω το γεφύρι του θανάτου», μου  έλεγε. «Από κει και πέρα με τη χάρη του Θεού είναι όλα τακτοποιημένα».

Το ότι ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος το έδειξαν οι προθανάτιες καταστάσεις. Μια απ’ αυτές τις καταστάσεις ήταν ότι έκλαιγε από πολύ αγάπη προς το Χριστό και την Παναγία μας. Δεν είχε κανέναν έλεγχο στη συνείδησή του. Περίμενε το θάνατο σαν μια πανήγυρη, σαν μια λύτρωση από την πίεση έδώ του κόσμου, ανυπομονούσε να δει το Θείο Πρόσωπο και να απολαύσει και να χορτάσει το κάλλος Του, να μπει μέσα στο αγγελικό τάγμα, το όποιο συνεχώς το εζούσε. Και λίγο πριν το θάνατό του στενοχωριόταν που δεν έφευγε, ενώ η πληροφορία από Θεού ήταν τέλεια και θετική και η απόφαση παρμένη. «Τώρα, Γέροντα, του είπα εγώ, εμείς θα κάνουμε κομποσχοίνι και εσείς θα φύγετε». Πράγματι σε ένα εικοσάλεπτο της ώρας, εκεί που ο Γέροντας μιλούσε στους πατέρες κοίταξε προς τον ουρανό, είδε κάτι που αυτός μόνο το είδε και δεν μπόρεσε να μας το πει, έκλινε το κεφάλι, έκλεισε τα μάτια και λέγοντας το «φεύγω, αναχωρώ, ευλογείτε, όλα τελείωσαν» δέχθηκε τον ύπνο του μακαρίου άνθρωπου.

Για τη μνήμη του θανάτου ο Γέροντας μας έκαμνε πολλές διδασκαλίες πολλλά παραδείγματα και ιστορικά από διαφόρους ανθρώπους και έτσι μας την είχε εμφυτεύσει πολύ βαθειά στην ψυχή μας. Με το που ξυπνούσαμε ηλιοβασίλευμα, για να ξεκινήσουμε την αγρυπνία, νιώθαμε αυτή τη μνήμη να μας προκαταλαμβάνει και να μας προδιαθέτει, ώστε να δοθούμε στην προσευχή με κατάνυξη περισυλλογή, με πένθος, για να βρούμε λίγο την Χάρη του Θεού.

Πράγματι αυτή η ώρα του θανάτου είναι η πιο δύσκολη ώρα του κάθε ανθρώπου. Αυτή την ώρα πλησιάζουν οι δαίμονες, έχουν στα χέρια τους διάφορα χαρτιά με γραμμένα τα διάφορα αμαρτήματα λεπτομερώς, ακόμη και την ώρα, το πρόσωπο και το όνομα του προσώπου, με το οποίο κάναμε κάποια αμαρτία. Τα παρουσιάζουν, για να φοβίσουν τον άνθρωπο και να πουν ότι με τόσα πολλά αμαρτήματα δεν υπάρχει έλεος Θεού και σωτηρία, ο Άδης τον περιμένει, να χάσει  το θάρρος και την εμπιστοσύνη του στον Ουράνιο Πατέρα και να πιστεύση ότι θα του φερθεί σαν δήμιος, που ήλθε η ώρα να πάρει την εκδίκησή του. Η ψυχή συστέλλεται, μαζεύεται, χάνει το ηθικό της και, χωρίς να το θέλει, κάθεται και προσέχει τι  λένε οι δαίμονες.

Πρέπει να ‘ναι πολύ γενναία η ψυχή, να έχει πολύ μεγάλη μαρτυρία συνειδήσεως μέσα της, ότι είναι εντάξει, ότι όλα όσα λένε οι δαίμονες είναι ψέματα, κι αν δεν είναι ψέματα, ότι τα αμαρτήματα έχουν τακτοποιηθεί με την ειλικρινή εξομολόγηση.

Τον Αββά Αρσένιο, όταν πλησίαζε η ώρα να φύγει, τον είδαν οι μαθηταί του να κλαίει και απόρησαν. «Κι εσύ, Γέροντα, φοβείσαι τον θάνατο; Εμείς τι έχουμε να πούμε;» Κι ο μέγας στην αρετή και την προετοιμασία Αρσένιος απάντησε: «Παιδιά μου, αυτή την ώρα του θανάτου δεν τη λησμόνησα ποτέ και γι αυτό δεν αμέλησα ποτέ τα καθήκοντά μου» .

Η μνήμη αυτή του θανάτου είναι πάρα πολύ δυνατή, συνέχει τον άνθρωπο και τον κάνει προσεκτικό. Λεπτύνει τη συνείδηση και τη φέρνει στο σημείο να ελέγχει και τα παραμικρά αμαρτήματα και να ωθεί τον άνθρωπο να τα τακτοποιεί, για να ‘ναι εντάξει απέναντι του Θεού. Από στιγμή σε στιγμή δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί. Πόσο πρέπει να είμεθα έτοιμοι με μια προσεκτική ζωή!

Θα σάς πω ένα ακόμη γεγονός προετοιμασμένου και πάρα πολύ πετυχημένου άνθρωπου στην υπακοή. Όταν ο μακαριστός μου Γέροντας ήταν στην έρημο, πριν ακόμα εγώ πάω και μονάσω κοντά του, είχε έναν υποτακτικό (δυνάμει βέβαια, διότι ήταν σε κάποιον άλλον Γέροντα, αλλά τον δικό μου Γέροντα είχε πνευματικό οδηγό). Αυτός ο αδελφός ήταν νέος, γερός, εύρωστος, αλλά προσεβλήθη από φυματίωση και προχωρούσε προς το θάνατο. Ο Γέροντάς μου τον νουθετούσε πολύ και τον προετοίμαζε σαν ένας καλός γυμναστής για την ώρα τη δύσκολη του θανάτου. Όταν ο αδελφός πλησίαζε προς το τέλος του, ο Γέροντας του είπε, όταν θα φύγει από το σώμα και θα είναι με τον άγγελο του μαζί, πριν πάρει τον ανήφορο για πάνω, να περάσει από την καλύβα του να τον χαιρετήσει. «Να ‘ναι ευλογημένο, Γέροντα», απάντησε ο υποτακτικός. Αλλά ο Γέροντας, για να είναι σίγουρος, είπε στους αδελφούς της συνοδείας, όταν ξεψυχήσει ο μοναχός, να χτυπήσουν το καμπανάκι, για να ειδοποιηθεί. Σε λίγες μέρες, ενώ ο Γέροντας έκανε εργόχειρο κι ο γέρο-Αρσένιος ήταν απ’ έξω, του είπε ο Γέροντας: «Αρσένιε, ο αδελφός Ιωαννίκιος πέθανε, εκοιμήθη και τώρα είναι εδώ, μας χαιρετάει και φεύγει». Σε λίγο χτύπησε το καμπανάκι, που ανήγγειλε το θάνατο του υποτακτικού.

Μια άλλη μοναχή του Γέροντος έξω στη Θεσσαλονίκη, όταν ήλθε η ώρα της, είδε τους δαίμονες που ήλθαν να την πάρουν. Γύριζε προς τα αριστερά και λέγοντας «γκιτ, γκιτ» (τουρκ. φύγε) έδιωχνε τους δαίμονες με ανοιχτά μάτια και μ’ όλες της τις φρένες εκεί, και προς τα δεξιά έλεγε στον άγγελο «γκελ, γκελ» , δηλ. «έλα προς τα εδώ, έλα κοντά».

Με όλα αυτά που είπαμε γίνεται φανερό ότι οι δαίμονες κάνουν αυτή τη δουλειά στον άνθρωπο που πρόκειται να φύγει. Αυτά έγιναν εδώ, στον δικό μας τον καιρό. Τα παραδείγματα βέβαια των Αγίων Πατέρων γύρω από το θάνατο πάρα πολλά. Γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαζόμεθα κι εμείς και στην προσευχή μας να παρακαλούμε τον Θεό να μας χαρίσει αυτή την αγία μνήμη του θανάτου να βρεθούμε έτοιμοι σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή. Και δεν αρκεί μόνο το να βρεθούμε έτοιμοι σ’ αυτή την ώρα, αλλά μετά την επιθανάτιο δοκιμασία ακολουθεί συνέχεια προς τα πάνω.

Πρόκειται να περάσουμε τα εναέρια τελώνια κατά τους Πατέρας. Εκεί πρόκειται να δώσουμε λογαριασμό στο κάθε τελώνιο, τι του χρωστάμε. Κι αν μεν βρεθεί ότι το χρέος μας, ο φόρος, τα τέλη που χρεωστούμε είναι το ένα κατόπιν του άλλου θα τα περνούμε, θα τα τελειώσουμε και θα φθάσουμε έπειτα στον Θείο Θρόνο. Εκεί θα προσκυνήσουμε τον Δεσπότη Χριστό και θα ακούσουμε τον τελευταίο λόγο, δηλαδή την απόφαση του Θεού, πού θα βρεθούμε πού θα κατοικήσουμε αιώνια. Πολλά ιστορικά από ανθρώπους που πέρασαν τα τελώνια μας λένε ότι η περίπτωση είναι πολύ δύσκολη. Μέγας φόβος καταλαμβάνει την ψυχή, γιατί οι δαίμονες ορμούν με αγριότητα μεγάλη, να την αρπάξουν από τα χέρια των αγγέλων. Η ψυχή συμμαζεύεται, αγκαλιάζει τους αγγέλους, τους κρατάει σφικτά φοβούμενη, μη την πάρουν οι δαίμονες και την κατεβάσουν στον Άδη. Όμως εκείνη την ώρα δεν βοηθούν οι άγγελοι, αλλά τα έργα του ανθρώπου. Εάν οι άγγελοι έχουν την «αβάντα» των καλών έργων, μάχονται ξεπερνούν την ψυχή από τα τελώνια. Όταν όμως πιασθεί η ψυχή ότι έσφαλε θανάσιμα, τότε αναγκαστικά την εγκαταλείπουν στα χέρια των δαιμόνων κι εκείνα με πολύ πάταγο την κατεβάζουν προς τα κάτω θριαμβευτικώς, ότι κέρδισαν μια και λύπησαν τον Πανάγαθο Θεό.

Τώρα θυμήθηκα κάτι που το είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια. Μια ψυχή ήταν αγιασμένη, στολισμένη με παρθενία και πνευματικότητα, με μια χαριτωμένη ζωή, και ένας άγιος άνθρωπος έβλεπε ότι την πήραν οι άγγελοι, δυο άγγελοι την ανέβαζαν ακώλυτα προς συνάντηση του Θεού. Στη συνέχεια έβλεπε ότι άγγελοι κατέβαιναν από τον ουρανό, που είχαν οδηγήσει άλλες ψυχές πιο πάνω, κι όταν συνάντησαν αυτή την ψυχή από τη χαρά τους που γλύτωσε από τα δαιμόνια κι ανέβαινε προς τον Θεό, την ησπάζοντο και η ψυχή επληρώνετο άρρητον ευωδία από τον ασπασμό και το πλησίασμα των αγγέλων. Οι άγγελοι επειδή πλησιάζουν το Θρόνο του Θεού, πηγαίνουν προς τον Παράδεισο, βρίσκονται μέσα στην Βασιλεία του Θεού, ευωδιάζονται από κάθε προσέγγιση τόπου στον άλλο κόσμο κι έχουν ποικιλία από ευωδίες επάνω τους. Από τον ασπασμό αυτόν η ψυχή εκείνη πληρώθηκε από την ευωδία των αγγέλων και την μακάριζε ο άγιος καθώς ανέβαινε προς τα πάνω.

Δεν ξέρουμε τη στιγμή και την ώρα, που θα μας καλέσει ο Θεός. Γι’ αυτό να έχουμε προσεκτική ζωή. Σαν μοναχοί να προσπαθούμε ολοένα και να καλυτερεύουμε την ψυχική μας κατάσταση, να μην αδιαφορούμε, να μην παίρνουμε τα πράγματα ρηχά, να κοιτάμε τον σκοπό μας. Γιατί, ναι μεν, εμείς έτσι εδώ  τα λογαριάζουμε. Να όμως που θα έλθει η ώρα εκείνη, που τη γνωρίζουμε και την περιμένουμε! Θα έλθει αυτή η ώρα! Τότε βέβαια δεν θα «περάσουν» αυτά που λέμε σήμερα, ότι «δεν βαριέσαι, δεν πειράζει, ας κάμω κι εκείνο και το άλλο, κι όσα θέλω, και μετά όσα θέλουν ας έλθουνε». Όχι έτσι! θα ‘ρθεί αυτή η δύσκολη περίσταση και τότε ο καθένας μας θα βάλει μυαλό, θα ‘ρθεί το μυαλό του στη θέση του, αλλά θα είναι πλέον αργά.

Πόσα και πόσα δεν σκέπτεται κανείς εκείνη την ώρα! «Γιατί να μην προσέξω, γιατί να μην βιασθώ λίγο παραπάνω; Τώρα πού θα πάω; Τώρα τι θα συναντήσω; θα περάσω τα τελώνια άραγε; Ποια θα είναι η απόφαση του Χριστού; Αν είναι αρνητική, με τους δαίμονες στην κόλαση; Χωρίς τέλος, χωρίς τέρμα, ατελείωτα, αβασίλευτα, κάτω στο σκότος το εξώτερο, το ψηλαφητό, με τους δαίμονες;» Εδώ ένας λογισμός μας έρχεται και είναι τόσο βασανιστικός, ωσότου με τη Χάρη του Θεού μπορέσουμε να τον αποβάλουμε. Μα εκεί δεν θα είναι απλός λογισμός, αλλά τελεία στέρηση του Θεού και μια τελεία, μπορώ να πω, επαφή με την κόλαση και τους δαίμονας. Τρομακτικό το πράγμα, ασύλληπτο. Δεν μπορεί να το βαστάσει ο νους του άνθρωπου. Αυτά και τόσα άλλα που δεν θα ‘χουν αριθμό θα μας βασανίζουν εκείνη την ώρα. Τότε θα παρακαλούμε, θα δεόμεθα του Θεού, των αγίων να μας βοηθήσουν. Τότε η συνείδησή μας θα μας καταμαρτυρεί για ό,τι εκωφεύσαμε στη φωνή της. Η μεταμέλεια εκείνη την ώρα θα είναι σκληρή, μαστίγιο αλύπητο, βασανιστικότερη κι από τους δαίμονες. Ούτε ένα λεπτό από τα χρόνια που πέρασαν δεν θα μας χαρισθεί. Οι λογισμοί αυτοί θα είναι μία πρόγευση της αιωνίου κολάσεως.

Όλα αυτά να τα σκεπτόμεθα συνέχεια, για να βάλουμε καλή αρχή, να μας βρει ένα καλό τέλος, να μη χάνομε τον σκοπό μας. Διάβασα στο βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ ότι στο μοναστήρι του είχε πάνω από εκατό μοναχές και προείδε ότι όλες θα σωθούν έκτος από τρεις που θα κολασθούν… Πόσο τρομερό είναι να χωρίζεται κανείς από την αδελφότητα αιώνια! Είναι κάτι πολύ τρομακτικό! Εδώ νιώθουμε όλοι μαζί αγάπη, θαλπωρή, σιγουριά, θάρρος, νιώθουμε ευχάριστα, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που θα ζούμε στον Παράδεισο, που όλα είναι τέλεια. Εκεί επάνω λένε οι Πατέρες ότι η αγάπη θα είναι η τροφή των άγιων ψυχών. Γι’ αυτό δεν πρέπει κανείς, όχι μόνο από την αδελφότητα μας να χάσει τη σωτηρία του, αλλά κι όλος ο κόσμος να σωθεί. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα λέγει ότι ολίγοι οι σωζόμενοι, «πολλοί οι κλητοί, αλλά ολίγοι οι εκλεκτοί». Και πολλοί καλούνται να εργασθούν τον Θεό, αλλά εκείνοι που θα τον ευαρεστήσουν με την εργασία τους είναι ολίγοι. Κι αυτό το «ολίγοι» πρέπει να μας συνέχει διαρκώς, μήπως από τους πολλούς είμαστε κι εμείς που θα χάσουμε τη σωτηρία μας.

Ας αγωνισθούμε, πατέρες μου, ας βιάζουμε τον εαυτό μας και ας προσπαθούμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή να καλυτερεύουμε τον ψυχικό μας κόσμο. Να τηρούμε τα μοναχικά μας καθήκοντα, να ‘χουμε αγάπη, αδελφοσύνη, να μη πικραίνει ο ένας τον άλλον, να μη σκανδαλίζει ο ένας τον άλλον, να υπομένουμε αλλήλους. Ο ένας να συνεργεί στο καλό του άλλου με το καλό παράδειγμα. Να ωφελούμεθα, να ωφελούμε και τους άλλους που μας πλησιάζουν και έρχονται να δουν κάτι καλύτερο στο μοναστήρι. Έχουμε χρέος και για τους αδελφούς μας, τους λαϊκούς. Εκείνος που είναι ωφέλιμος, και στον εαυτό του είναι ωφέλιμος και στον πλησίον του. Όπως, όταν κανείς έχει μικρόβιο κολλητικό, το μεταδίδει και στους άλλους, έτσι γίνεται και στα πνευματικά. Όταν είναι κανείς ψυχικά άρρωστος, μεταδίδει την ασθένειά του και στον άλλον και τον παρασύρει στο κακό. Και θα δώσουμε λόγο εάν σκανδαλίζουμε τον πλησίον μας.

Αυτά τα ολίγα για την αγία μνήμη του θανάτου, την οποία εύχομαι να την  κάνουμε όλοι κτήμα μέσα στην ψυχή μας. Και νύχτα-μέρα αυτό το βιβλίο, αυτό τον τόμο, της μνήμης του θανάτου να τον ανοίγουμε και να το διαβάζουμε συνέχεια για να διδασκόμεθα την προετοιμασία και να βρεθούμε εντάξει την ώρα που θα λογοδοτήσουμε ενώπιον του Θεού.

Θα επανέλθω σε λίγες συμβουλές, που σας τις έχω ξαναπεί, αλλά θα τις ανανεώσω, για να προσέξετε περισσότερο. Στην εκκλησία να είμεθα εγκρατείς στις κινήσεις μας και να μη γίνεται μετακίνηση, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, ώστε να μη δημιουργείται οχλαγωγία, επειδή συμβαίνει να είμαστε κάμποσοι στην συνοδεία. Σε ορισμένα σημεία της ακολουθίας να στεκόμεθα όρθιοι, π.χ. στον ψαλμό, στον πεντηκοστό ψαλμό, στην «Τιμιωτέρα», στις απολύσεις, στις ευχές της κεφαλοκλισίας, στη Θεία Λειτουργία, στις Ιεροτελεστίες, στους αγιασμούς, στη θεία μετάληψη. Συνάμα να καταβάλουμε και λίγο κόπο, για να πάρουμε μισθό από τον Θεό. Όταν κτυπάει το ξύλο για να κατεβούμε κάτω, να τρέχουμε, όπως τρέχουν οι αθλητές: ποιος θα πάρει το βραβείο, έτσι κι εμείς να τρέχουμε στην εκκλησία του Θεού. Είναι η Κιβωτός που σώζει κάθε άνθρωπο, που μπαίνει εκεί. Επίσης να αποφεύγουμε τις πολλές επαφές και με τους λαϊκούς, εκτός από τους πατέρες που είναι ορισμένοι για την διακονία των λαϊκών αδελφών μας.

Να είμαστε αθόρυβοι και σιωπηλοί. Να είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε τον αδελφό με το διακόνημά του και να μην ξεφεύγουμε, γιατί ο κόπος έχει μισθό και χάρη από το Θεό. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από το πρόγραμμα χωρίς λόγο ή ευλογία από το Γέροντα είναι αμαρτία και πολλές φορές το έχω επισημάνει.

Κάτι άλλο, που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε  εύκολα ο ένας στο κελλί του άλλου χωρίς σοβαρό λόγο, π.χ. σε περίπτωση ασθενείας ενός αδελφού- αλλά και πάλι να είμαστε σύντομοι και διακριτικοί. Οι Πατέρες λέγουν ότι οι νεότεροι αρχίζουν από την θεολογία και καταλήγουν στην αισχρολογία. Προσοχή λοιπόν, να φυλάξουμε την εντολή.

Μετά το Απόδειπνο να πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν στο κελλί μας, να μελετάμε και να «τραβάμε κομποσχοίνι» ή και να χορταίνουμε τον ύπνο μας, ώστε να σηκωνόμαστε ξεκούραστοι για την αγρυπνία. Το να πηγαίνουμε εδώ κι εκεί μετά το απόδειπνο είναι αταξία, γιατί και την εντολή παραβαίνουμε και τους αδύνατους στο λογισμό αδελφούς σκανδαλίζουμε.

Αυτά είχα να σας πω σαν συμβουλές και εύχομαι να μας αξιώσει ο Θεός να προετοιμαζόμεθα συνέχεια, για να αξιωθούμε της σωτηρίας. Αμήν.  

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 4
ΙΟΥΝΙΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1989

(Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι θεός, εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ!) Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς Σταχυολογήματα περί Οὑμανισμοῦ καί Οἰκουμενισμοῦ (γ΄)

 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

---

Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, H καταγωγή μας εκ του ουρανού

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι θεός, εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ!
Ἀκριβῶς, “οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων” ἀποτελοῦν  ἀπόδειξιν καί μαρτυρίαν ὅτι ἡ καταγωγή μας εἶναι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ (ὁ οὑμανισμός καί ἠ προέκτασή του ὁ οἰκουμενισμός εἶναι ἀνθρωποκεντρικοί, γειώνουν τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀποκόπτουν ἀπό τήν οὐράνια πατρίδα του καί τούς Θεϊκούς νόμους της…)

•  ὅτι ἡμεῖς δέν εἴμεθα ἐκ τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλά ἐκ τοῦ ἄλλου·
• ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀληθινός ἄνθρωπος μόνο ἐν τῷ Θεῷ·
•  ὅτι ζῶμεν ἐπί γῆς διά τοῦ οὐρανοῦ· ὅτι “ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει” (Φιλ. 3, 20) 
• καί ὅτι ὁ σκοπός μας εἶναι νά οὐρανώσωμεν τόν ἑαυτόν μας, τρεφόμενοι μέ τον “οὐράνιον ἄρτον”, τόν καταβάντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆςν (πρβλ. Ἰωάνν. 6, 33, 35, 51).

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

Άρθρο του πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη Σατανάνθρωποι καταδυναστεύουν τους λαούς. Ιουστίνος Πόποβιτς

 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Η πτωμαΐνη και τα κοράκια της Ευρώπης

Γράφει ο π.Νικόλαος Μανώλης

Η πτωμαΐνη που αναδύεται από την αποσύνθεση της “ενωμένης” Ευρώπης είναι η κύρια αιτία της συνάξεων των κοράκων στο έδαφός της. Κλέφτες και ληστές αλωνίζουν τη γεραιά Ήπειρο. Αφού αφαίρεσαν τον Χριστό εγκαθίδρυσαν τη βασιλεία του Σατανά. Αυτοί ως σατανάνθρωποι καταδυναστεύουν τους λαούς, προετοιμάζοντας τον ερχομό του Αντίχριστου.

Σχετικά με τις αρχές του Χριστιανισμού, οι οποίες απουσιάζουν από την Ευρώπη, έγραψα κάποτε τα εξής: «Οι αρχές μας είναι οι ανθρωπιστικές, οι θυσιαστικές του Χριστιανισμού. Αν ήμασταν καλοί χριστιανοί, δε θα είχαμε ανάγκη αυτά τα κινήματα (τα άθεα κινήματα της Ευρώπης). Θα θυσιαζόμασταν για τον αδελφό, χωρίς να κοιτάμε το συμφέρον μας. Δεν έχουμε ανάγκη, γιατί το παράδειγμά μας είναι ο Χριστός και οι Άγιοί μας. Κορυφαίο θα έλεγα παράδειγμα εκ του γεροντικού (δε χρειάζεται καν να κάνουμε λόγο για τη θυσία του Χριστού) είναι ο Όσιος Αγάθων. Τι έλεγε ο Όσιος Αγάθων; «Πραγματική αγάπη ποιά είναι; Αν δω ένα λεπρό που επαιτεί στο δρόμο, πραγματική αγάπη είναι να κάνω θαύμα. Να πάρω το σώμα του και να του δώσω το δικό μου». Αυτό είναι μία πράξη, δεν είναι θεωρία, είναι μία πράξη που οι Άγιοι την εφάρμοσαν στη ζωή τους.¹»

Στο κείμενο που ακολουθεί και που αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη, φανερώνεται με τη γραφίδα αυτού του φωτισμένου Αγίου, η αιτία όσων περιέγραψα.

---

Γιατί η Ευρώπη (και όχι μόνο) περιέπεσε σε αδιέξοδα; Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Γιατί ἡ Εὐρώπη περιέπεσε στις μέρες μας σέ τόσα δεινά, σέ τόσα ἀδιέξοδα; Εἶναι ἐπειδή ἀπέρριψε τόν Χριστό, ἀπέρριψε τό ἱερό Του Εὐαγγέλιο. Ἀπέρριψε τό ἀνίκητο ὅπλο Ἐκείνου: τήν προσευχή και τήν νηστεία. Τά ἀπέρριψε καί ζητᾶ νά λύσει ὅλα της τά προβλήματα χωρίς τόν Χριστό. Καί μάλιστα, ὄχι μονο χωρίς τόν Χριστό μά καί ἀντίθετα ἀπό τόν Χριστό (δηλαδή μέ τόν Διάβολο). Μά ὅποιος μάχεται τόν Χριστό καί Θεό, ἐκεῖνος γίνεται σύντροφος τῶν δαιμόνων.

Καί τί εἶναι αὐτό πού ἀπομένει ἀπό αὐτό τόν ἄνθρωπο μέσα σέ ἕνα τέτοιο πόλεμο;

Πτῶμα! Μονάχα πτῶμα!

Ποιό τό ὄφελος ἀπό τό ὅτι ἡ Εὐρώπη, ἡ Ἀμερική καί ὅλες οἱ ἤπειροι τρέχουν νά κατακτήσουν τόν κόσμο, τό σύμπαν, τήν Σελήνη, τόν Ἄρη καί τ’ ἀστέρια; Τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο ἄν ἀποκτήσει τόν κόσμο ὅλο καί βλάψει τήν ψυχή του, ἄν χάσει τήν ψυχή του; Ἀπό ποιόν θέλετε ὦ ἄνθρωποι νά κατακτήσετε τήν Σελήνη; Ἀπό ποιόν νά πάρετε τά ἄστρα; Ἀπό τόν Κύριο ὁ Ὁποῖος τά ἔχει σπείρει σάν  ἄλλα ἄνθη στήν ἀτέλεωτη ἀπεραντοσύνη; Πόσο ἐλεεινός εἶναι ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ὅταν ἐκστρατεύει κατά τοῦ οὐρανοῦ σάν νά πρόκειται γιά τόν ἐχθρό του!

Ἡμερολόγιο 2012 Ἐκδόσεις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”

---

1. π.Νικολάου Μανώλη, Βίωμα Ὀρθοδοξίας, Ὄχι στόν Ἀνθρωπισμό. Ἡ “Φωνή Κυρίου”, φωνή τοῦ Πάπα; Σελ. 112, Θεσσαλονίκη 2019

Η εορτή των Θεοφανείων και το μήνυμα της Πηγή: «Όσιος Νικάνωρ»

 

Οι χριστιανικές γιορτές που γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες είναι γεγονότα που ξεπερνούν τις στενές χωροχρονικές συναρτήσεις και αποσκοπούν να εντάξουν τον άνθρωπο στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας. Είναι τομές μέσα στον ιστορικό χρόνο, που τον αγκαλιάζουν και τον κάνουν αιωνιότητα. Είναι μεγάλα ορόσημα, με μοναδική λυτρωτική σημασία για τον πιστό. Έτσι ο χρόνος για τον άνθρωπο πού συμμετέχει στο γιορταστικό κύκλο της Εκκλησίας δεν είναι μία μονότονη ροή ωρών, ημερονυκτίων, εβδομάδων, μηνών και ετών, αλλά ενταγμένος στη λυτρωτική διάσταση αυτών των ήμερων του μεταφέρει το μήνυμα της εν Χριστώ αναγεννήσεως, την οποία καμία άλλη ενδοκοσμική δύναμη δεν μπορεί να προσφέρει. Σε αυτή τη λυτρωτική διάσταση μας μεταφέρει και η γιορτή των Θεοφανείων ή Επιφανειών ή Αγίων Φώτων, πού είναι η αρχαιότερη μετά το Πάσχα δεσποτική γιορτή. Το θέμα της είναι η βάπτιση του Ιησού Χρίστου από τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη ποταμό και η Θεοφάνεια (φωνή του Πατέρα για τον Υιό, κάθοδος του Αγίου Πνεύματος εν είδει περιστεράς). Η αρχή της γιορτής είναι ανάλογη με τη γιορτή των Χριστουγέννων. Την 6η Ιανουαρίου οι Εθνικοί της Αιγύπτου και Αραβίας γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, το όποιο κατά τους αρχαίους υπολογισμούς συνέπιπτε με την 6η Ιανουαρίου και την αρχόμενη με την αύξηση της ημέρας νίκη του φωτός κατά του σκότους. Στις αρχές του γ’ αιώνα πρώτοι οι αιρετικοί οπαδοί του Βασιλείδου επιχείρησαν την αντικατάσταση της ειδωλολατρικής αυτής γιορτής με τη γιορτή της βαπτίσεως του Χριστού. Λίγο αργότερα η Εκκλησία της Ανατολής καθόρισε την 6η Ιανουαρίου ως ήμερα γιορτής των Επιφανειών ή Θεοφανείων. Έτσι στην επιφάνεια των ψευδών θεών και αυτοκρατόρων η Χριστιανική Εκκλησία αντέταξε την επιφάνεια του αληθινού Θεού και Βασιλέως Χριστού, τα αληθινά Θεοφάνεια. Επίσης στη λατρεία του ηλίου, πού νικάει κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο το σκοτάδι της νύχτας, αντιπαρέθεσε τη λατρεία του αληθινού ηλίου, του Χριστού, πού κατά τον Ησαΐα ανέτειλε στον εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενο κόσμο. Επί πλέον η βάπτιση του Χριστού και τα Θεοφάνεια σημαίνουν την ανάδειξη του Χριστού στον κόσμο ως Μεσσία και Λυτρωτή. Η φωνή του Πατέρα πού ακούγεται κατά τη βάπτιση του Χριστού υποδηλώνει την ενθρόνιση Του ως του μόνου και αληθινού Βασιλέως και Κυρίου της ανθρωπότητας. Η βάπτιση του Χριστού εισάγει στον κόσμο ένα νέο είδος εξουσίας, την εξουσία και δύναμη που πηγάζουν από την αγάπη και τα παθήματα χάρη των άλλων. Η γιορτή των Θεοφανείων αποτελεί και την απαρχή τον χριστιανικού βαπτίσματος και τον αγιασμού του κόσμου. Στον Ιορδάνη ο Χριστός αγίασε τα ύδατα ώστε να γίνουν «αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον», Στους πρώτους μάλιστα χριστιανικούς αιώνες την ήμερα των Θεοφανείων γινόταν και ο φωτισμός δηλ. το βάπτισμα των κατηχουμένων, από το όποιο η γιορτή των Θεοφανείων ονομάσθηκε και γιορτή των Φώτων. Το βαθύτερο νόημα της γιορτής των Θεοφανείων φανερώνεται σε εκείνους, πού θα λουσθούν στα νάματα τον Ιορδανού και θα καθαρίσουν με τον αγιασμό τις αισθήσεις τους από το συσκοτισμό της καθημερινότητας. Σε εκείνους πού θα προσεγγίσουν το μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας όχι νοησιαρχικά, αλλά βιωματικά. Τότε θα δουν με έκπληξη και δέος ότι τα γεγονότα αυτών των ήμερων είναι τόσο κοντά μας και έχουν να μας δώσουν ένα μήνυμα σύγχρονο και επίκαιρο. Ένα μήνυμα ελευθερωτικό και σωστικό. Το μήνυμα του σωσμένου, του ακέραιου και αυθεντικού ανθρώπου. Ένα μήνυμα πού διαφυλάσσεται δύο χιλιάδες χρόνια τώρα στο χώρο της Εκκλησίας, πού είναι ο παρατεινόμενος στους αιώνες Χριστός και αποτελεί το χώρο της λυτρώσεως και καταφάσεως της ανθρώπινης αξίας. Μονάχα εκεί διασώζεται η αρχέγονη κληρονομιά του άνθρωπου και ορίζεται το νόημα τον υπάρχειν μέσα στον κόσμο. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις γίνεται αντιληπτό το θεολογικό βάθος των ευχών της γιορτής των Θεοφανείων, πού είναι γεμάτες ενεστωτικές σωτηριολογικές εκφράσεις και αποτελούν ύμνο της ανακαινισμένης εν Χριστώ κτίσεως: «Σήμερον τα του Ιορδανού νάματα, μεταποιείται τη του Κυρίου παρουσία. Σήμερον ρείθροις μυστικοίς πάσα η κτίσις αρδεύεται. Σήμερον του σκότους ελυτρώθημεν και τω φωτί της θεογνωσίας καταυγαζόμεθα. Σήμερον η αχλύς του κόσμου καθαίρεται τη επιφάνεια του Θεού ημών. Σήμερον τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί. Σήμερον λαμπαδοφεγγεί πασά η κτίσις άνωθεν. Σήμερον η πλάνη κατήργηται και οδόν ημίν σωτηρίας εργάζεται η του Δεσπότου επέλευσις…»

Ἡ νηστεία τὴς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων

 

Συνήθως λέγεται ότι η νηστεία της παραμονής των Θεοφανείων αφορά στην πόση του μεγάλου αγιασμού και επομένως ότι η προϋπόθεση για την κοινωνία από αυτόν αποτελεί η νηστεία μιας ημέρας. Για το θέμα αυτό θα ήταν σκόπιμο να λεχθούν δυο λόγια, γιατί είναι από τα πιο συζητούμενα θέματα από αυτά που σχετίζονται με τον αγιασμό των Θεοφανείων και για τα οποία ζητούν οι πιστοί τη συμβουλή των ιερέων.

Ότι ο μέγας αγιασμός «τα δευτερεία επέχει των θείων μυστηρίων» (Ευχολόγιον, κώδ. Βατοπεδίου 134 [745] του έτους 1538), είναι δηλαδή το δεύτερο μετά τη θεία κοινωνία ιερώτατον «μυστηριακόν είδος» (κατά τη σχολαστική ορολογία), κανείς δεν αμφιβάλλει. Είναι το «ύδωρ της αναγεννήσεως» του αγίου βαπτίσματος, που διά της επικλήσεως και επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος «αναστοιχειούται» (ή «μεταστοιχειούται»), κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας (Εις Ιωάννην Β΄ 1), και γίνεται «αφθαρσίας πηγή, αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον» για τους πιστούς που μεταλαμβάνουν ή χρίονται από αυτό, πάροχο αγιασμού και ευλογίας σ’ ολόκληρη την κτίση.

Ότι το ύδωρ του μεγάλου αγιασμού είναι το ίδιο με το ύδωρ του αγίου βαπτίσματος είναι καταφανές και από την ταυτότητα των καθαγιαστικών ευχών, και από την παλαιά, και τη σύγχρονη ακόμα, πράξη της Εκκλησίας, που βάπτιζε και βαπτίζει σ’ αυτό τους κατηχουμένους, και από όσα γράφει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, που θεωρεί μάλιστα αντιστρόφως το ύδωρ του βαπτίσματος «κατ΄ ουδέν ελαττούμενον του των αγίων Θεοφανείων» (Διάλογος, κεφ. 70). Ως τέτοιο δίδεται αντί της θείας κοινωνίας στους πιστούς, που για κάποιο λόγο κωλύονται να προσέλθουν σ’ αυτήν.

Αυτό ακριβώς προκάλεσε δύο ευλαβείς παρεξηγήσεις: ότι δηλαδή υποκαθιστά τη θεία μετάληψη, ως κατά κάποιο τρόπο ίσο με αυτήν, και ότι κατ’ αναλογίαν προηγείται της πόσεώς του νηστεία. Το πρώτο δεν θα έπρεπε καν να συζητείται, γιατί είναι σαφές ότι ο μέγας αγιασμός είναι μεν για τους λόγους που είπαμε το ιερότερο μετά τη θεία κοινωνία είδος, αλλά επ’ ουδενί είναι κοινωνία του σώματος και του αίματος του Κυρίου, ούτε ποτέ την αντικαθιστά. Παρά ταύτα υπάρχει η λαϊκή αντίληψη ότι τα Θεοφάνεια δεν κοινωνούμε, γιατί θα πάρουμε αγιασμό και «είναι το ίδιο».

Όσο δε για τη νηστεία προ του μεγάλου αγιασμού, και αυτή μάλλον καλλιεργήθηκε κατ’ αναλογίαν προς το νεώτερο έθος της νηστείας προ της θείας κοινωνίας, που δεν μπόρεσε όμως και αυτή να εξελιχθεί σε τριήμερη, λόγω του ότι οι προ των Θεοφανείων ημέρες του εορταστικού δωδεκαημέρου έχουν «κατάλυσιν εις πάντα», πλην, εννοείται της παραμονής. Όσο για τη νηστεία αυτή της παραμονής, που κοινώς θεωρείται ότι γίνεται για τον αγιασμό, είναι άσχετη με αυτόν και τηρείται, είτε πρόκειται κανείς να κοινωνήσει από αυτόν είτε όχι. Γι’ αυτό και δεν καταλύεται μετά την τυχόν πόση του αγιασμού κατά την παραμονή.

Έχει δε την αρχή της στο αρχαίο έθος να προηγείται των μεγάλων εορτών μία ημέρα νηστείας της Εκκλησίας όλης, είτε για το βάπτισμα των κατηχουμένων, όπως κοινώς λέγεται, που εγίνετο κατ’ αυτές, είτε, ασχέτως μάλλον προς αυτό, ως ένας από τους πολλούς τρόπους εξάρσεως της κυρίας ημέρας της εορτής και προπαρασκευής γι’ αυτήν με νηστεία, εγκράτεια και προσευχή. Ότι δε δεν αφορά στην πόση του αγιάσματος, φαίνεται και από το ότι ο αγιασμός όχι μόνον τελείται – επομένως και πίνεται – και κατά την παραμονή, κατά το νεώτερο έθος, της οποίας παραμονής δεν προηγείται ποτέ νηστεία, και από το ότι συχνά συμβαίνει και η παραμονή να μην είναι νήστιμος ημέρα, όταν συμπίπτει με Σάββατο ή Κυριακή.

Δεν προηγείται δηλαδή της πόσεως του μεγάλου αγιασμού νηστεία; Βεβαίως, ναι. Αλλ’ αυτή δεν είναι νοητό να είναι αυστηροτέρα ή μακροτέρας διαρκείας από την προβλεπομένη για την προσέλευση στη θεία κοινωνία νηστεία, τη λεγομένη «ευχαριστιακή νηστεία». Και αυτή, όπως και άλλοτε μας δόθηκε αφορμή να γράψουμε, είναι σαφής και απαράβατος, με μόνιμη εξαίρεση όταν υπάρχει κίνδυνος θανάτου. Η τελεία δηλαδή αποχή τροφής και ποτού από του δείπνου ή του μεσονυκτίου, της προηγούμενης ημέρας μέχρι της κοινωνίας, οποιαδήποτε ώρα κι αν γίνεται αυτή, το πρωί δηλαδή κατά τις μη νήστιμες ημέρες και το εσπέρας κατά τις ημέρες της νηστείας.

Όπως δε είδαμε, η τέλεση και η πόση του μεγάλου αγιασμού προβλέπεται από την εκκλησιαστική μας τάξη και παράδοση μετά τη θεία μετάληψη και προ της βρώσεως του αντιδώρου, δηλαδή λειτουργικότερα – το επαναλαμβάνουμε – μεταξύ της εκφωνήσεως της ευχής της ευχαριστίας μετά το «πάντας μεταλαβείν» («Ότι συ ει ο αγιασμός ημών…»), κατά την παλαιοτέρα τάξη, ή μετά την οπισθάμβωνο ευχή, κατά τη νεωτέρα, και του «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…» και την επακολουθούσα διανομή του αντιδώρου και απόλυση.

Η νηστεία, κατά τους πατέρες και την παράδοση της Εκκλησίας, είναι «μέγα καλόν». Κινείται όμως μέσα σε ορισμένες από την παράδοση προδιαγραφές χρόνου και ποιότητος, που καλούμαστε να προβάλλουμε και να αξιοποιούμε. Η επέκτασή της όμως πέραν των ορίων αυτών μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα και να αποβαίνει τελικώς εις βάρος αυτού του θελήματος του Θεού και του σκοπού της Εκκλησίας, που είναι ο αγιασμός των πιστών και όλης της δημιουργίας διά της μεταλήψεως και του ραντισμού διά του ύδατος του μεγάλου αγιασμού των Θεοφανείων. Καλός συμβιβασμός της παλαιάς με τη νεωτέρα παράδοση μπορεί να είναι η σύσταση ξηροφαγίας κατά το δείπνο της παραμονής, όταν συμπίπτει με Σάββατο ή Κυριακή. Η επέκταση δηλαδή κατά κάποιο τρόπο της ευχαριστιακής νηστείας μέσα σε λογικά όρια.

(Απόσπασμα από το έργο «Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας», Ε΄, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σ. 235-237)

Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ - Σπουδή στήν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Θεοφανείων

 

Ἀφοῦ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνδύθηκε τὸν παλαιὸ Ἀδάμ, δηλαδὴ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀφοῦ ἐκτέλεσε ὅλα τὰ ἐπιβαλλόμενα ἀπὸ τὸν ἰουδαϊκὸ Νόμο, πῆγε στον Ἰωάννη, για να βαπτισθεί. Ὄχι γιατὶ ὁ Ἴδιος τὸ εἶχε ἀνάγκη, ἀλλὰ για να ξεπλύνει τὴν ἀνθρωπίνη φύσῃ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἀδὰμ καὶ να ἐνδύσει τὴν γυμνότητά της μὲ τὴν πρώτη στολή που ἀστραποβολᾶ τὴν Θεϊκὴ λάμψη.

Ὁ Ἰωάννης ἐκήρυττε τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας καὶ ἔτρεχε πρὸς αὐτὸν ὁλόκληρη ἡ Ἰουδαία. Ὁ Κύριος κηρύττει τὸ βάπτισμα τῆς υἱοθεσίας καὶ ποιὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἐλπίσει σὲ Αὐτὸν δεν θὰ ὑπακούσει; Τὸ βάπτισμα ἐκεῖνο (τοῦ Ἰωάννου) ἦταν ἡ εἰσαγωγή, τὸ βάπτισμα αὐτὸ (τοῦ Κυρίου) εἶναι τὸ τελειωτικό. Ἐκεῖνο ἦταν ἡ ἀποχωρήση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, αὐτὸ εἶναι ἡ οἰκειώσῃ μὲ τὸν Θεό. Μὲ τὴν βάπτισή Του ἀπὸ τὸν Ἰωάννη, ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἕνα τέλος καὶ στὸ τυπικὸ αὐτὸ βάπτισμα, ὅπως τρώγοντας για τελευταία φορὰ τὸ Ἰουδαϊκὸ Πάσχα τὸ κατάργησε καὶ ἐγκαινίασε τὸ Πάσχα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Κατὰ τὴν βάπτιση τοῦ Κυρίου φάνηκε ὁ Υἱὸς Θεός, ἀλλὰ ἀποκαλύφθηκε καὶ ἡ Ἁγία Τριάδα, ὅπως χαρακτηριστικὰ ψάλλει καὶ ὁ ὑμνῳδὸς στο ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς: «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις». Ὁ Υἱὸς βαπτιζόταν, τοῦ Πατρὸς ἡ φωνὴ ἀκουγόταν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατερχόταν «ἐν εἴδει περιστερᾶς». Ἔτσι ὁ Χριστὸς ἔγινε πρωτότοκος ὅλων ἐκείνων ποὺ ἀναγεννιούνται πνευματικὰ καὶ ὀνομάζει ἀδελφοὺς ὅσους συμμετέχουν στην ὅμοια μὲ Αὐτὸν γέννηση διὰ ὕδατος καὶ Πνεύματος.

Μόλις ὁ Χριστὸς βαπτίσθηκε, ἁγίασε ὅλη τὴν φύσῃ τῶν ὑδάτων καὶ ἔθαψε μέσα στα ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνη, κάθε ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνακαίνισε καὶ ἀνέπλασε τὸν παλαιωθέντα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο καὶ τοῦ χάρισε τὴν οὐράνια Βασιλεία. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα οὐρανοῦ καὶ γῆς, φανερώθηκε κατὰ τὴν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ ἄνοιγμα τῶν οὐρανῶν.

Ὁ κατερχόμενος στὸν Ἰορδάνη Θεάνθρωπος συντρίβει τὶς κεφαλὲς τῶν ἀοράτων δρακόντων καὶ ἐλευθερώνει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἐξουσία τους. Μὲ τὴν βάπτισή Του στον Ἰορδάνη, ὁ Χριστὸς μᾶς ἐξάγει ἀπὸ τὴν σκιὰ τοῦ νόμου καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν καινὴ Χάρη.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ για τὴν ἐπιφάνεια τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοῦ τονίζει ὅτι διὰ Χριστοῦ «ἐπεφάνη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις». Στὴν ἐπιφάνεια τῶν ψευδῶν θεῶν ἡ Ἐκκλησία ἀντέταξε τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Βασιλέως Χριστοῦ, τὴν ἀληθινὴ Θεοφάνεια. «Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου, φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Μὲ αὐτὴ τὴν προφητεία τοῦ Ἡσαΐου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἀρχίζει νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου, τῆς ἐπιφανείας Του μεταξὺ τοῦ λαοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα· καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

Ἡ Ὑπακοή. Ἦχος β’.
Ὅτε τῇ ἐπιφανείᾳ σου ἐφώτισας τὰ σύμπαντα, τότε ἡ ἀλμυρὰ τῆς ἀπιστίας θάλασσα ἔφυγε, καὶ Ἰορδάνης κάτω ῥέων ἐστράφη, πρὸς οὐρανὸν ἀνυψῶν ἡμᾶς. Ἀλλὰ τῷ ὕψει τῶν θείων ἐντολῶν σου, συντήρησον Χριστὲ ὁ Θεός, πρεσβείες τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.
Ἐπεφάνης σήμερον τῇ οἰκουμένῃ, καὶ τὸ φῶς σου Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ' ἡμᾶς, ἐν ἐπιγνώσει ὑμνοῦντάς σε. Ἦλθες ἐφάνης τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

Μεγαλυνάριον.
Ἄφεσιν πηγάζων τοῖς ἐξ Ἀδάμ, ὁ τῆς ἀφθαρσίας, ἀνεξάντλητος ποταμὸς, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, βαπτίζεται θελήσει· ἀντλήσωμεν οὖν πάντες, ὕδωρ σωτήριον.

Πηγή: http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/eortologio/eortologio.asp?file=jan/6.htm#1

Σπουδή στην εικόνα των Αγίων Θεοφανείων

Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μία από τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης. Εορτάζεται το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου στα Ιορδάνια νάματα και ταυτόχρονα φανερώνεται η Τριαδική Θεότητα στον κόσμο.Η σπουδαιότητα της εορτής φαίνεται από τις ιστορικές μαρτυρίες που αναφέρουν ότι μετά το Πάσχα, η εορτή των Θεοφανίων είναι η αρχαιότερη χριστιανική εορτή. Το γεγονός της Βαπτίσεως έχει τεράστια θεολογική σημασία. Ο αγιογράφος κατάφερε να αποτυπώσει με τα χρώματα αυτό το πλούσιο σε νοήματα γεγονός.

Ο Χριστός βρίσκεται μεταξύ ψηλών βράχων, που σμίγουν και σχηματίζουν «κλεισούραν». Τα νερά, που δεν είναι αγιασμένα, μας θυμίζουν την εικόνα του θανάτου – κατακλυσμού. Ο συμβολισμός των βράχων της εικόνας της γεννήσεως συνεχίζεται στην εικόνα των Θεοφανίων και καταλήγει στην εικόνα της καθόδου του Χριστού στον Άδη. Η εικόνα της βαπτίσεως παρουσιάζει τον Ιησού να εισέρχεται στα νερά, στον υγρό τάφο. Ο Άδης έχει την μορφή ενός σκοτεινού σπηλαίου, που περιέχει όλο το σώμα του Κυρίου, δείχνοντας την προκάθοδο Του στον Άδη, για να διαλύσει το δυνατό του κόσμου τούτου. Όπως αναφέρει και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Ιησούς «Καταβάς ἐν ὕδασιν ἔδησε τόν ἰσχυρόν». Η κάθοδος του Χριστού στα Ιορδάνια νερά σημαίνει τον καθαγιασμό του υγρού στοιχείου, που είναι η βάση της ζωής σε ολόκληρη τη δημιουργία και κατ’ επέκταση τον καθαγιασμό ολόκληρης της κτίσεως, η οποία εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας «οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η΄ 22).

Ο Χριστός στέκεται στη μέση του Ιορδάνη γυμνός ή με άσπρο ρούχο στη μέση του. Το σώμα του σαν να είναι σκαλισμένο στο ξύλο με διάφορα σχήματα γραμμένα ζωηρά κι όχι σαρκώδες. Είναι ντυμένος με την Αδαμική γυμνότητα κι έτσι αποδίδει στην ανθρωπότητα το ένδοξο παραδεισιακό ένδυμά της. Με το δεξί ή και με τα δύο του χέρια ευλογεί τα νερά και τα ετοιμάζει να γίνουν τα νερά της βαπτίσεως, τα οποία αγιάζει με την δική του κατάδυση. Ο Χριστός δεν είχε ανάγκη εξαγνισμού, γιατί ήταν προαιωνίως αγνός. Πήρε το βάπτισμα του Ιωάννη από ταπεινοφροσύνη και σεβασμό στην ανθρώπινη παράδοση. Βαπτιζόμενος ο Κύριος δεν αγιάστηκε από το νερό αλλά αγίασε το νερό και μαζί με αυτό ολόκληρη την κτίση.

Το ένα του πόδι προβάλλει μπροστά, για να δείξει την υπέρτατη πρωτοβουλία του, να βαπτιστεί από το Ιωάννη και να βγει στην δημόσια δράση. Η μαρτυρία του Ιωάννη για τον Χριστό ότι είναι «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἀμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ιωάν. α΄ 29), στάθηκε καθοριστική. Σε μερικές εικόνες της βαπτίσεως ο Χριστός εικονίζεται να πατά πάνω σε μια πλάκα, στην οποία από κάτω βρίσκονται καταπλακωμένα φίδια, τα οποία ξεπροβάλλουν το κεφάλι τους θέλοντας να γλυτώσουν. Η παράσταση αυτή είναι παρμένη από το βιβλίο των Ψαλμών και εδράζεται στο στίχο «σὺ ἐκρατέωσας ἐν τῇ δυνάμει σου τὴν θάλασσαν σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος.» (Ψαλμ. ογ΄ 13).

Μέσα στον Ιορδάνη, γύρω από το σώμα του Κυρίου, κολυμπούν ψάρια. Κάτω ξεχωρίζουν μια γυναίκα κι ένας γέρος να κάθονται πάνω σε θεριόψαρα. Η γυναίκα συμβολίζει τη θάλασσα κι ο γέροντας τον Ιορδάνη ποταμό. Ο γέροντας κρατά στα χέρια του μία υδρία από την οποία τρέχει νερό. Αυτά τα πρόσωπα ζωγραφίζονται με βάση τον ψαλμικό στίχο «ἡ θάλασσα εἶδεν καὶ ἔφυγεν ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω». (Ψαλμ. ριγ΄ 3).

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βλέπει μια βαθιά αλληγορία στη στροφή του Ιορδάνη προς τα οπίσω. Ο ποταμός πηγάζει από δύο πηγές, τη μια που ονομάζεται Ιόρ και την άλλη που λέγεται Δαν. Από την συνένωση των δύο ποταμών προκύπτει ο Ιορδάνης που χύνεται στην Νέκρα θάλασσα. Έτσι και το ανθρώπινο γένος προήλθε από τους προπάτορες, τον Αδάμ και την Εύα. Μετά την αποστασία το ανθρώπινο γένος πορευόταν στην αμαρτία και τον πνευματικό θάνατο, που αλληγορούνται με τη Νεκρά θάλασσα. Ο Σωτήρας Χριστός με τη Ενανθρώπησή του ελευθέρωσε την ανθρώπινη φύση από την υποδούλωση στη φθορά και στο θάνατο με αποτέλεσμα ακόμη και ο Ιορδάνης ποταμός να θέλει να στραφεί προς τα πίσω, και να μη θέλει να νεκρωθεί.

Η βάπτιση του Χριστού ονομάζεται και Θεοφάνεια. Την φανέρωση της Αγίας Τριάδας ο αγιογράφος τη δηλώνει με το χέρι του Πατρός, που ευλογεί από ένα τμήμα ενός ημικύκλιου που παριστά τους ουρανούς. Από αυτό τον κύκλο αναχωρούν ακτίνες φωτός χαρακτηριστικό του Αγίου Πνεύματος και φωτίζουν το περιστέρι. Κατά τη στιγμή αυτή ο Πατήρ μαρτυρεί τη θεότητα του Υιού και τον ονομάζει αγαπητόν Του Υιόν. Ο Υιός ο οποίος βαπτίζεται στον Ιορδάνη φωτίζει ολόκληρο τον κόσμο, απαλλάσσοντας τον από την κυριαρχία του Σατανά. Το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κατέρχεται με μορφή περιστεράς , βεβαιώνει την μαρτυρία του Πατρός και μας χαρίζει το αδιασάλευτο θεμέλιο της πίστεώς μας. Είναι το Πνεύμα που «ἐντέλλεται» το Χριστό και τον οδηγεί στη δημόσια αποστολή του.

Κατά τον Ιωάννη το Δαμασκηνό κατ΄ αναλογία με το κατακλυσμό και το περιστέρι με το κλαδί της ελιάς είναι σημείο της ειρήνης. Το Άγιο Πνεύμα κατά τη δημιουργία του κόσμου «ἐπεφέρετο ἐπάνω» από τα αρχέγονα νερά κι ανέδειξε τη ζωή (Γεν. α΄ 2). Έτσι και τώρα στη Βάπτιση αιωρείται πάνω στα νερά του Ιορδάνη και προκαλεί τη δεύτερη γέννηση του νέου δημιουργήματος.

Στην αριστερή πλευρά της εικόνας ο Ιωάννης ο Πρόδρομος υποκλίνεται με ταπείνωση και σεβασμό στο πρόσωπο του Μεσσία. Είναι στραμμένος προς το Άγιο Πνεύμα , που κατέρχεται «ἐν εἴδει περιστερᾶς». Το πρόσωπο του είναι ζωγραφισμένο σε πλάγια στάση λόγω της υπερφυσικής εμφάνισης του Αγίου Πνεύματος. Το δεξί του χέρι αγγίζει το κεφάλι του Χριστού ενώ το αριστερό βρίσκεται σε στάση δεήσεως. Το κεφάλι του είναι αναμαλλιασμένο και το γένι του αραιό. Η έκφραση του είναι αυστηρή και σοβαρή. Τα χέρια και τα πόδια του είναι άσαρκα, διότι «ἡ δὲ τροφὴ ἦν αὐτοῦ ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον» (Μτ. γ΄ 4). Το πρόσωπό του αγιογραφείται λιπόσαρκο και μελαψό, για να δηλωθεί ο καύσωνας της ερήμου. Φορεί ρούχα από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση (Μτ. γ΄ 4).

Δίπλα του Προδρόμου βρίσκεται μια αξίνα σφηνωμένη ανάμεσα στα κλαδιά ενός δέντρου. Συμβολίζει τα λόγια του προφήτη Ιωάννη: «…ἤδη δὲ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται˙ πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Μτ. γ΄ 10). Εδώ φανερώνεται η θεία δίκη που βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας, για να διαλέξει τα καρποφόρα από τα άκαρπα δέντρα.

Στη δεξιά πλευρά της εικόνας βρίσκονται οι άγγελοι. Έχουν σκεπασμένα τα χέρια τους και τα προτείνουν στο Χριστό, έτοιμα να τον υπηρετήσουν. Ένα ιδιαίτερο ύφασμα ή το ιμάτιο σκεπάζει τις ανοικτές παλάμες, που έχουν σχήμα δεήσεως και συνάμα προθυμίας για εξυπηρέτηση.

Τα απότομα φωτεινά χρώματα που ξεχύνονται από το ουρανό και κατεβαίνουν ως το Χριστό, τους Αγγέλους και τον Πρόδρομο, «δημιουργούν ιερότητα υπερβατικής ατμόσφαιρας, κατάλληλης για την εικόνα της Βαπτίσεως που είναι γεμάτη από υπερφυσικά στοιχεία, όπως η μεγαλειώδης φωνή του Πατρός και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος».

Πηγή: Δέσποινας Ιωάννου–Βασιλείου, Το Δωδεκάορτο–Εικόνα: Η άλλη γλώσσα της Θεολογίας, Εκδόσεις Βιβλιεκδοτική, Λευκωσία 2009.

«Διά τοῦ Βαπτίσματος ἔχουμε ταφεῖ μαζί μέ τόν Χριστό, ὥστε ὅπως ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν μέ τή δόξα τοῦ Πατέρα, ἔτσι κι ἔμεῖς νά ζήσουμε μιά νέα ζωή». 5 Ιανουαρίου 2014 «συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἴνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». (Ρωμ. στ΄: 4) «Ποιός εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ δύναμη τοῦ Βαπτίσματος; Εἶναι ἡ ἀλλοίωση (ἡ μεταμόρφωση) αὐτοῦ πού βαπτίστηκε καί στό νοῦ καί στά λόγια καί στά ἔργα καί, σύμφωνα μέ τή δύναμη πού τοῦ δόθηκε, ἡ ὁμοίωσή του μέ τό Θεό ἀπό τόν Ὁποῖον δημιουργήθηκε». (Μεγάλου Βασιλείου, Ἠθικά, ὅρος Κ΄, ΒΕΠΕΣ 53, 57)

 

«Διά τοῦ Βαπτίσματος ἔχουμε ταφεῖ μαζί μέ τόν Χριστό, ὥστε ὅπως ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν μέ τή δόξα τοῦ Πατέρα, ἔτσι κι ἔμεῖς νά ζήσουμε μιά νέα ζωή».

5 Ιανουαρίου 2014

 

«συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον,

ἴνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός,
οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν».

(Ρωμ. στ΄: 4)

«Ποιός εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ δύναμη τοῦ Βαπτίσματος; Εἶναι ἡ ἀλλοίωση (ἡ μεταμόρφωση) αὐτοῦ πού βαπτίστηκε καί στό νοῦ καί στά λόγια καί στά ἔργα καί, σύμφωνα μέ τή δύναμη πού τοῦ δόθηκε, ἡ ὁμοίωσή του μέ τό Θεό ἀπό τόν Ὁποῖον δημιουργήθηκε».

(Μεγάλου Βασιλείου, Ἠθικά, ὅρος Κ΄, ΒΕΠΕΣ 53, 57)

Κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι Θεοφάνεια.Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ

 

 

”ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα.”

Άγια Θεοφάνεια(Φώτα) – η Βάπτιση του Κυρίου

Εορτάζει στις 6 Ιανουαρίου

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Για εμάς τους Χριστιανούς το κεντρικό σημείο του σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι ο ερχομός του Ιησού Χριστού, ο οποίος δε θα διαψεύσει τα αρχέτυπα της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά θα τα επαληθεύσει, αποκαλύπτοντας σ’ εμάς το πραγματικό τους μεγαλείο και θα δώσει νέες διαστάσεις σε όλα τα πράγματα, αιώνιες και ατέλειωτες. Η νέα Διαθήκη του Χριστού αναγγέλλει την αρχή μιας νέας περιόδου στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Τώρα η θεία σφαίρα ακτινοβολεί στο ανεξερεύνητο μεγαλείο της αγάπης και της ταπεινότητας του Θεού και πατρός μας, ενώ ο ερχομός του Χριστού θ’ αλλάξει τα πάντα, θα φέρει τη νέα αποκάλυψη που θα επηρεάσει τη μοίρα της όλης δημιουργίας, του κόσμου ολόκληρου.

Κι έτσι Αυτός εμφανίστηκε. Αυτός στον οποίο ο κόσμος χρωστούσε τη δημιουργία του· εκτός όμως από σπάνιες εξαιρέσεις, «ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω» (Ιωάν. 1,10). Το γεγονός ήταν ανυπολόγιστα πάνω απ’ την αντίληψη ενός συνηθισμένου ανθρώπου.Ο πρώτος που τον αναγνώρισε ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και γι’ αυτό ειπώθηκε γι’ αυτόν ότι ήταν «ο μείζων εν γεννητοίς γυναικών» και το τέλος του νόμου και των προφητών (Ματθ. 11,9-13).

Αυτός ήρθε «ίνα σώση τον κόσμον» (Ιωάν. 12,47), ν’ αποκαλύψει σ’ εμάς τον ένα Αληθινό Θεό. Αποκάλυψε σ’ εμάς το όνομα του Πατέρα. Έδωσε σ’ εμάς το λόγο που έλαβε ο ίδιος από τον Πατέρα. Αποκάλυψε σ’ εμάς το Θεό σαν Φως που διαλύει κάθε σκοτάδι (Α’ Ιωάν. 1,5). Γνώρισε σ’ εμάς το πιο σπάνιο μυστήριο απ’ όλα, ότι ο Θεός είναι μια υποστατική ύπαρξη, όχι όμως ένα πρόσωπο αλλά τρία σε ένα: Η Αγία Τριάδα. Έδωσε σ’ εμάς το βάπτισμα «εν πνεύματι αγίω και πυρί» (Ματθ. 3,11). Στο φως αυτής της γνώσεως μπορούμε να δούμε τώρα την οδό προς την αιώνια τελειότητα (Ματθ. 5,48)…Αισθανόμαστε τη θεία παρουσία του και μέσα μας και έξω από μας, στο ύψιστο μεγαλείο του σύμπαντος, στο πρόσωπο του ανθρώπου και στην ακτινοβολούσα διάνοια του… Και στις ώρες που το άσβεστο φως του φωτίζει την καρδιά μας αντιλαμβανόμαστε ότι δε θα πεθάνουμε. Το γνωρίζουμε αυτό με γνώση που δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί με τα συνηθισμένα μέσα, που όμως για μας δεν έχει ανάγκη αποδείξεως, εφ’ όσον το Πνεύμα το ίδιο μαρτυρεί μέσα μας.

 Σκοπός της θείας Λειτουργίας είναι να μας μεταδώση τον Χριστό.
Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει ένα ήθος, το ήθος της ταπεινώσεως. Κάθε θεία Λειτουργία είναι Θεοφάνεια. Φανερώνεται το Σώμα του Χριστού. Το κάθε μέλος της Εκκλησίας είναι εικόνα της Βασιλείας του Θεού.
Μετά την θεία Λειτουργία πρέπει να συνεχίζουμε να εικονίζουμε την Βασιλεία του Θεού, τηρώντας τις εντολές Του. Η δόξα του Χριστού είναι να καρποφορήση σε κάθε μέλος ο καρπός Του.

 Η θεία Λειτουργία έγινε μια φορά και για πάντα. Έχει αιωνιότητα. Κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, εμείς ανεβαίνουμε στο ύψος της. Αν βιώσουμε μερικές πτυχές της θείας Λειτουργίας, τότε καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της, όπως συνέβη με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που είδε αγγέλους να εισέρχωνται στον Ναό κατά την Μικρά Είσοδο. Παρακολουθούμε την θεία Λειτουργία, γιατί δεν την βιώνουμε, ή μέχρι να την βιώσουμε.

Εμείς οι Ορθόδοξοι ζούμε τον Χριστό στην θεία Λειτουργία, ή μάλλον ο Χριστός ζη μέσα μας κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Η θεία Λειτουργία είναι έργο Θεού. Λέμε: “καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός. Ο Χριστός λειτουργεί, εμείς ζούμε μαζί με τον Χριστό.

Η θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό και ο τρόπος που γνωρίζεται ο Θεός σε μας.

Όταν τηρή κανείς τις εντολές του Χριστού, δεν κάνει απλώς υπακοή, αλλά ενώνεται με τον Χριστό και αποκτά το φρόνημα του Χριστού.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου,«Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»,Βίος και πολιτεία του Γέροντος Σωφρονίου του ησυχαστού και θεολόγου

Απολυτίκιο Θεοφανείων – Ήχος α’.

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις· του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα· και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου του λόγου το ασφαλές. Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός, και τον κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

Ιερουργήσας το Βάπτισμα, και τελειώσας Πρόδρομε τα προς Θεόν, σαφώς δοθέντα σοι Μυστήρια, ως αρνίον άκακον ιερουργούμενος, προσηνέχθης θυσία· διό μετά σού συμφώνως ψάλλομεν· Ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

 https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/05/5395/

Ὁ Κανών τῶν Φώτων, Ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ.Σε ἐλεύθερη ἀπόδοση ἀπὸ τὸν Ἀρχιμ. Εὐσέβιο Βίττη

 

 Ἦχος β΄ Ὠδὴ α΄

Ὁ Εἱρμὸς

«Στείβει θαλάσσης, κυματούμενον σάλον,

Ἤπειρον αὖθις, Ἰσραὴλ δεδειγμένον.

Μέλας δὲ πόντος, τριστάτας Αἰγυπτίων,

Ἔκρυψεν ἄρδην, ὑδατόστρωτος τάφος,

Ῥώμῃ κραταιᾷ, δεξιᾶς τοῦ Δεσπότου.»

Βαδίζει τὴν κυματισμένη θάλασσα ὁ Ἰσραήλ, ποὺ γιὰ χάρη του ξανάγινε στεριά! Καὶ ἡ μαύρη θάλασσα ἔκρυψε στὰ σπλάχνα της τοὺς Αἰγυπτίους ἄρχοντες, θάβοντάς τους ἔτσι σὲ νερόστρωτο τάφο. Καὶ αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν παντοδύναμη δεξιὰ τοῦ Κυρίου.

Ὄρθρου φανέντος τοῖς βροτοῖς σελασφόρου,

Νῦν ἐξ ἐρήμου, πρὸς ῥοὰς Ἰορδάνου

Ἄναξ ὑπέσχες, ἡλίου σὸν αὐχένα,

Χώρου ζοφώδους, τὸν Γενάρχην ἁρπάσαι,

Ῥύπου τε παντός, ἐκκαθᾶραι τὴν κτίσιν.

Ὅταν πρόβαλε ὁ σὰν λαμπρὴ Αὐγὴ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς ἀπὸ τὴν ἔρημο στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη, Ἐσύ, Βασιλιὰ Χριστέ, ἔκλινες τὸν αὐχένα σου, ἂν καὶ εἶσαι ὁ ὑπέρλαμπρος πνευματικὸς Ἤλιος. Καὶ τὸ ἔκανες αὐτό, γιὰ νὰ ἁρπάξης ἀπὸ τὸν κατασκότεινο ἅδη τὸν ἀρχηγὸ τοῦ ἀνθρώπινου γένους, τὸν Ἀδάμ, καὶ νὰ καθαρίσης ὅλη τὴν κτίση ἀπὸ κάθε ρύπο.

Ἄναρχε ῥείθροις, συνταφέντα σοι Λόγε,

Νέον περαίνεις, τὸν φθαρέντα τῇ πλάνῃ ,

Ταύτην ἀφράστως, πατρόθεν δεδεγμένος,

Ὄπα κρατίστην• Οὗτος ἠγαπημένος,

Ἴσος τέ μοι Παῖς, χρηματίζει τὴν φύσιν.

Κύριε, Ἐσύ, ποὺ δὲν ἔχεις ἀρχὴ ὡς ἄναρχος, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μαζί σου θάφτηκε στὰ νερά, τὸν κάνεις καινούργιο, γιατὶ εἶχε φθαρεῖ ἀπὸ τὴ διαβολικὴ πλάνη. Ἄκουσες ἐτούτη τὴ δυνατὴ Πατρικὴ φωνή. Αὐτός, ποὺ βαφτίζεται στὰ νερά, εἶναι ὁ ἀγαπημένος μου Υἱός, ἴσος μὲ ἐμένα ὡς πρὸς τὴ φύση του, Θεός.

***

ᾨδὴ γ᾽ Ὁ Εἱρμὸς

«Ὅσοι παλαιῶν, ἐκλελύμεθα βρόχων,

Βορῶν λεόντων, συντεθλασμένων μύλας,

Ἀγαλλιῶμεν, καὶ πλατύνωμεν στόμα,

Λόγῳ πλέκοντες, ἐκ λόγων μελῳδίαν,

ᾯ τῶν πρὸς ἡμᾶς, ἥδεται δωρημάτων.»

Ὅσοι ἐλευθερωθήκαμε ἀπὸ τὰ παλιὰ δεσμά, ἀφοῦ τσακίστηκαν τὰ δόντια τῶν ἀδηφάγων λεονταριῶν, ἂς χαροῦμε κι ἂς κράξουμε μὲ χαρὰ συνθέτοντας μὲ εὐγνωμοσύνη χάριν τοῦ Θεοῦ Λόγου ὕμνους μελωδικούς, γιατὶ χαίρεται ὑπερβολικὰ χαρίζοντάς μας δῶρα πνευματικά.

Νέκρωσιν ὁ πρίν, ἐμφυτεύσας τῇ κτίσει,

Θηρὸς κακούργου, σχηματισθεὶς εἰς φύσιν,

Ἐπισκοπεῖται , σαρκικῇ παρουσίᾳ·

Ὄρθρῳ φάναντι, προσβαλὼν τῷ Δεσπότῃ,

Φλᾶν τὴν ἑαυτοῦ, δυσμενεστάτην κάραν.

Αὐτός, ὁ πρίν, φύτεψε τὴ νέκρωση στὴ φύση, ὁ διάβολος, ἔχοντας μεταμορφωθῆ σὲ κακοῦργο φίδι, σκοτίζεται τώρα ἀπὸ τὴν κατὰ σάρκα παρουσία τοῦ Θεοῦ Λόγου. Πρόβαλε τὴν αὐγή, γιὰ νὰ συντρίψη τὴν κεφαλὴ τοῦ ἐχθροῦ, ὅταν αὐτὸς ἔκανε ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ Κυρίου.

Ἕλκει πρὸς αὐτὸν τὴν θεόδμητον φύσιν,

Γαστρὸς τυράννου, συγκεχωσμένην ὂροις.

Γεννᾷ τε αὖθις, γηγενῶν ἀναπλάσει,

Ἔργον φέριστον, ἐκτελῶν ὁ Δεσπότης.

Ἷκται γὰρ αὐτήν, ἐξαλεξῆσαι θέλων.

Ὁ Κύριος τραβάει κοντά του ἀγαπητικὰ τὴ θεοκατασκεύαστη ἀνθρώπινη φύση, ποὺ ἦταν καταχωνιασμένη στὴν κοιλιὰ τοῦ τύραννου. Καὶ ἐκτελεῖ ὁ Κύριος θαυμασιώτατο ἔργο ἀναγεννώντας καὶ ξαναπλάθοντας τὸν ἄνθρωπο.

****

ᾨδὴ δ᾽ Ὁ Εἱρμὸς

«Πυρσῷ καθαρθεὶς μυστικῆς θεωρίας,

Ὑμνῶν Προφήτης τὴν βροτῶν καινουργίαν,

Ῥήγνυσι γῆρυν, Πνεύματι κροτουμένην,

Σάρκωσιν ἐμφαίνουσαν ἀρρήτου Λόγου,

ᾯ τῶν δυναστῶν τὰ κράτη συνετρίβη».

Ἐξαγνίσθηκε ἀπὸ τὸ φῶς μυστικῆς πνευματικῆς θεωρίας ὁ Προφήτης. Καὶ ὑμνώντας τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου ἀφήνει νὰ ἀκουστῆ χαρούμενη κραυγὴ μὲ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ὕμνος αὐτὸς κάνει γνωστὴ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ κανένας λόγος ἀνθρώπινος δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψη. Διὰ μέσου αὐτοῦ τοῦ θείου Λόγου συντρίφτηκε ἡ δύναμη ἐκείνων, ποὺ καταδυνάστευαν τὸν ἄνθρωπο.

Πεμφθεὶς ὁ Πατρὸς παμφαέστατος Λόγος,

Νυκτὸς διῶσαι τὴν καχέσπερον σχέσιν,

Ἔκριζον ἥκεις, καὶ βροτῶν ἁμαρτίας,

Υἷας συνελκύσαι τε τῇ σῇ Βαπτίσει,

Μάκαρ φαεινούς, ἐκ ῥοῶν Ἰορδάνου.

Σταλμένος, φωτεινότατε Λόγε τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, γιὰ νὰ ἀπωθήσης καὶ νὰ ἀπομακρύνης τὴ σκοτεινὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ἦρθες, Κύριε, νὰ ξεριζώσης πέρα γιὰ πέρα καὶ τὴν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἀκόμη, νὰ τοὺς τραβήξης κοντά σου ὡς υἱοὺς τοῦ θεοῦ καὶ μὲ τὴ Βάπτισή Σου νὰ τοὺς μεταβάλης σὲ φωτεινοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη, στὰ ὁποία βαπτίσθηκες κι Ἐσὺ ὁ ἴδιος.

Αὐτὸν προσιδὼν τὸν περίκλυτον Λόγον,

Τρανῶς ὁ κήρυξ ἐκβοᾶται τῇ κτίσει,

Οὗτος προών μου, δεύτερος τῷ σαρκίῳ,

Σύμμορφος ἐξέλαμψεν ἐνθέῳ σθένει,

Ἔχθιστον ἡμῶν ἐξελεῖν ἁμαρτίαν.

Βλέποντας τὸν ἐνδοξότατο Θεὸ Λόγο κράζει μὲ δυνατὴ φωνὴ ὁ Κήρυκας τῆς μετανοίας Ἰωάννης γιὰ ν’ ἀκουστῆ ἀπὸ ὅλη τὴ Δημιουργία. Αὐτός, ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ μένα ὡς Θεός, ἀλλὰ ἔπειτα ἀπὸ μένα ὡς ἄνθρωπος ἔλαμψε μὲ θεϊκὴ δύναμη καὶ ὡς ἄνθρωπος μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὴ μισητὴ ἁμαρτία.

Νομὴν πρὸς αὐτὴν τὴν φερέσβιον φέρων,

Θηρᾷ δρακόντων φωλεοῖς ἐπιτρέχων.

Ἄπλητα κύκλα καββαλὼν Θεὸς Λόγος,

Πτέρνῃ τε τὸν πλήττοντα παμπήδην γένος,

Τοῦτον καθειργνύς, ἐκσαῴζει τὴν κτίσιν.

Φέρνοντας τὴ ζωοδότρα νομὴ στὸν ἄνθρωπο, κυνηγάει, ἐδῶ κι ἐκεῖ τρέχοντας στὶς φωλιές τους τοὺς ἄγριους πνευματικοὺς δράκοντες, δηλαδὴ τοὺς δαίμονες. Καὶ αὐτόν, ποὺ κλωτσοῦσε καὶ βασάνεζε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, αὐτὸν τὸν περιορίζει καὶ σώζει ὁλόκληρη τὴν πλάση.

ᾨδή ε΄ Ὁ Εἱρμὸς

«Ἐχθροῦ ζοφώδους καὶ βεβορβορωμένου,

Ἰὸν καθάρσει Πνεύματος λελουμένοι,

Νέαν προσωρμίσθημεν ἀπλανῆ τρίβον,

Ἄγουσαν ἀπρόσιτον εἰς θυμηδίαν,

Μόνοις προσιτήν, οἷς Θεὸς κατηλλάγη».

Λουσμένοι καὶ καθαρισμένοι μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὸ δηλητήριο τοῦ σκοτεινοῦ καὶ βουτηγμένου στὸ βόρβορο τῆς κακίας ἐχθροῦ, ὡδηγηθήκαμε σὲ καινούργιο δρόμο, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ πιὰ σὲ πλάνη. Αὐτὸς ὁ δρόμος μᾶς ὁδηγεῖ σὲ χαρὰ ἀπλησίαστη, ποὺ εἶναι ὅμως προσιτὴ καὶ δυνατὸν νὰ τὴ νιώθουν ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν σημφιλιωθῆ μὲ τὸ Θεό.

Ἀθρῶν ὁ Πλάστης ἐν ζόφῳ τῶν πταισμάτων,

Σειραῖς ἀφύκτοις, ὂν διαρθροῖ δακτύλοις,

Ἵστησιν ἀμφ᾽ ὤμοισιν ἐξάρας ἄνω,

Νῦν ἐν πολυρρύτοισι δίναις ἐκπλύνων,

Αἴσχους παλαιοῦ τῆς Ἀδὰμ καχεξίας.

Βλέποντας ὁ Κτίστης καὶ Πλάστης Θεὸς νὰ εἶναι βυθισμένος στὸ ζοφερὸ σκοτάδι τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ δεμένος μὲ ἀδιάσπαστα δεσμά, αὐτόν, ποὺ μὲ τὰ χέρια του ἔπλασε, τὸν σηκώνει ψηλὰ παίρνοντάς τον στοὺς ὤμους του. Καὶ τώρα τὸν ξεπλένει στὸν μὲ πολλὰ νερὰ Ἰορδάνη ἀπὸ τὸ παλιό του αἶσχος καὶ τὴν ντροπὴ τῆς κακιᾶς ἀρρώστιας καὶ ἁμαρτωλῆς καταστάσεως τοῦ Ἀδάμ.

Μετ᾽ εὐσεβείας προσδράμωμεν εὐτόνως,

Πηγαῖς ἀχράντοις ῥεύσεως σωτηρίου,

Λόγον κατοπτεύσοντες ἐξ ἀκηράτου,

Ἄντλημα προσφέροντα δίψης ἐνθέου,

Κόσμου προσηνῶς ἐξακεύμενον νόσον.

Ἂς τρέξουμε γρήγορα μὲ εὐσέβεια στὶς ἄχραντες καὶ πεντακάθαρες πηγὲς τοῦ ρεύματος ποὺ σώζει, γιὰ νὰ ἰδοῦμε ἐκεῖ τὸν Θεὸ καὶ Λόγο, ὁ ὁποῖος προσφέρει νερὸ ἀπὸ τὶς ἄχραντες καὶ πεντακάθαρες πηγές. Τὸ νερὸ αὐτὸ ἱκανοποιεῖ τὴ θεϊκὴ δίψα. Καί, ἀκόμη, μὲ εὐγενικὴ καὶ ἀγαθὴ διάθεση χαρίζει φάρμακο, ποὺ θεραπεύει τὴν ἀρρώστια τοῦ κόσμου.

***

ᾨδὴ ς᾽ Ὁ Εἱρμὸς

«Ἱμερτὸν ἐξέφηνε σὺν πανολβίῳ,

Ἤχῳ Πατήρ, ὃν γαστρὸς ἐξηρεύξατο.

Ναί φησιν, Οὗτος, συμφυὴς γόνος πέλων,

Φώταυγος ἐξώρουσεν ἀνθρώπων γένους,

Λόγος τέ μου ζῶν, καὶ βροτὸς προμηθείᾳ.

Μὲ καταχαρούμενη φωνὴ καὶ ἀγαλλίαση εἶπε ὁ Οὐράνιος Πατέρας, ὅτι τοῦ εἶναι ἀγαπητός του Υἱός, αὐτός, ποὺ μὲ τρόπο ἄφραστο καὶ ἀπερίγραπτο ὁ ἴδιος γέννησε. «Ναί, λέει, Αὐτὸς ποὺ εἶναι γέννημά μου ἀπὸ τὴν ἴδια μου φύση, αὐτὸς ὁ ἴδιος πρόβαλε ὁλόφωτος καὶ ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος, δηλαδὴ καὶ ὡς ἄνθρωπος. Εἶναι μὲ ἄλλα λόγια καὶ δικός μου ζωντανὸς Θεὸς καὶ Λόγος καὶ ταυτόχρονα ἄνθρωπος μὲ θεϊκὴ καὶ στοργικὴ Πρόνοιά μου καὶ φροντίδα».

Ἐκ ποντίου λέοντος ὁ τριέσπερος,

Ξένως Προφήτης ἐγκάτοις φλοιδούμενος,

Αὖθις προῆλθε, τῆς παλιγγενεσίας,

Σωτηρίαν δράκοντος ἐκ βροτοκτόνου,

Πᾶσι προφαίνων, τῶν χρόνων ἐπ᾽ ἐσχάτων.

Θαλασσοβρεγμένος ὁ Προφήτης Ἰωνᾶς, ποὺ παραδόξως ἔμεινε τρεῖς μέρες σὲ θαλάσσιο κῆτος, βγῆκε πάλι ζωντανὸς ἀπὸ αὐτό. Καὶ ἔτσι δήλωσε προφητικὰ τὴν ἀναγέννηση ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ ἀνθρωποκτόνου δράκοντα, δηλαδὴ τοῦ διαβόλου. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν φανέρωσε, ὅ,τι θὰ γινόταν στὰ τελευταῖα χρόνια.

Ἀνειμένων Πόλοιο παμφαῶν πτυχῶν,

Μύστης ὁρᾷ πρὸς Πατρὸς ἐξικνούμενον,

Μένον τε Πνεῦμα τῷ παναχράντῳ

Λόγῳ, Ἐπελθὸν ὡς πέλειαν ἀφράστῳ τρόπῳ,

Δήμοις τε φαίνει, προσδραμεῖν τῷ Δεσπότῃ.

Καθὼς ἄνοιξαν πάμφωτοι οἱ οὐρανοί, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ποὺ τοῦ ἔγινε γνωστὸ τὸ μυστικὸ τοῦ Θεοῦ, βλέπει νὰ ἔρχεται ἐπάνω στὸν πανάχραντο καὶ πεντακάθαρο Λόγο τοῦ Θεοῦ σὰν περιστέρι τὸ Πανάγιο Πνεῦμα μὲ τρόπο ἀπερίγραπτον. Καὶ φάνηκε στὰ πλήθη γιὰ νὰ τρέξουν στὸν Δεσπότη Χριστό.

***

ᾨδὴ ζ’ Ὁ Εἱρμὸς

«Ἔφλεξε ῥείθρῳ τῶν δρακόντων τάς κάρας,

Ὁ τῆς καμίνου τὴν μετάρσιον φλόγα,

Νέους φέρουσαν εὐσεβεῖς κατευνάσας,

Τὴν δυσκάθεκτον ἀχλὺν ἐξ ἁμαρτίας,

Ὅλην πλύνει δέ, τῇ δρόσῳ τοῦ Πνεύματος».

Ζεμάτισε μὲ τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ τὰ κεφάλια τῶν δρακόντων, δηλαδὴ τῶν δαιμόνων, Αὐτὸς ποὺ ἔκανε ἤρεμη καὶ ἀκίνδυνη τὴν τεράστια φωτιὰ τῆς καμίνου, ὅπου ρίχτηκαν οἱ εὐσεβεῖς Νέοι. Καὶ τὴ σκοτοδίνη τῆς δυ

σκολοθεράπευτης ἁμαρτίας τὴν ξεπλένει ἐντελῶς μὲ τὴ δροσιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σὲ ζωγραφοῦσαν τὴν Ἀσσύριον φλόγα,

Ἐκστῶσαν ἵστης, εἰς δρόσον μετηγμένην.

Ὕδωρ ὅθεν νῦν ἀμφιέσσαο φλέγον,

Σίντην κάκιστον Χριστὲ προσκεκευθμένον,

Πρὸς τὴν ὄλισθον ἐκκαλούμενον τρίβον.

Ἡ ἀσσυριακὴ φλόγα Ἐσένα ζωγράφισε, Χριστέ. Τὴν μεταβάλλες, ἂν καὶ ἦταν τεράστια, σὲ δροσιά. Τώρα ὅμως ντύθηκες τὸ νερό, ποὺ καταφλέγει τὸν ἄθλιο κακοῦργο, Χριστέ, πού, κρυμμένος, σπρώχνει στὸν γλιστερὸ δρόμο τοῦ κακοῦ.

Ἀπορραγέντος τοῦ Ἰορδάνου πάλαι,

Ἰσθμῷ περᾶται λαός, Ἰσραηλίτης,

Σὲ τὸν κράτιστον ἐμφοροῦντα τὴν κτίσιν,

Ἠπειγμένως νῦν ἐν ῥοαῖς διαγράφων,

Πρὸς τὴν ἄρρευστον καὶ ἀμείνονα τρίβον.

Ὅταν κάποτε κόπηκε στὰ δυὸ ὁ Ἰορδάνης, πέρασε ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ περιέγραψε Ἐσένα τὸν Παντοδύναμο Κύριο τῆς Δημιουργίας. Τώρα ὅμως ὁδηγεῖς μὲ δύναμη στὸν ἄρευστο, μὲ ἄλλα λόγια, τὸν αἰώνιο καὶ ἄριστο δρόμο, Κύριε.

Ἴδμεν τὸ πρῶτον τὴν πανώλεθρον κλύσιν,

Οἰκτρῶς σε πάντων εἰς φθορὰν παρεισάγειν,

Ὦ τρισμέγιστα χρηματίζων καὶ ξένα.

Νῦν δὲ κλύσαντα Χριστὲ τὴν ἁμαρτίαν,

Δι᾽ εὐπάθειαν, καὶ βροτῶν σωτηρίαν.

Γνωρίζουμε τὸν πρῶτο παγκόσμιο κατακλυσμό, ποὺ ἔφερε τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή. Ἐσὺ Κύριε, ποὺ πραγματοποιεῖς τεράστια καὶ παράδοξα γεγονότα. Τώρα ὅμως προκάλεσες τὸν κατακλυσμὸ γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἁμαρτία μὲ σκοπὸ τὴν εὐτυχία καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

ᾨδὴ η’ Ὁ Εἱρμὸς

«Ἐλευθέρα μὲν ἡ κτίσις γνωρίζεται.

Υἱοὶ δὲ φωτός, οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι.

Μόνος στενάζει, τοῦ σκότους ὁ προστάτης.

Νῦν εὐλογείτω συντόνως τὸν αἴτιον,

Ἡ πρὶν τάλαινα τῶν Ἐθνῶν παγκληρία.

Ἡ κτίση ἔχει γνώρισμά της τὴν ἐλευθερία καὶ εἶναι παιδιὰ φωτεινά, ποὺ πρὶν ζοῦσαν στὸ σκοτάδι. Ἀπομονωμένος, τώρα στενάζει ὁ ἄρχοντας τοῦ σκοταδιοῦ διάβολος. Τώρα ἂς εὐγογῆ καὶ ἂς δοξάζη μὲ ὅση δύναμη μπορεῖ τὸν αἴτιο αὐτῆς τῆς νέας καταστάσεως ὅλη ἡ ταλαίπωρη ἀνθρωπότητα.

Τριττοὶ θεουδεῖς ἐμπύρως δροσούμενοι,

Αἰγλῆντα τριτταῖς παμφαῶς ἁγιστείαις,

Σαφῶς ἐδήλουν τὴν ὑπέρτατον φύσιν,

Μίξει βροτείᾳ πυρπολοῦσαν ἐν δρόσῳ,

Εὐκτῶς ἅπασαν τὴν ὀλέθριον πλάνην.

Τὰ τρία νέα παιδιά, ποὺ ἦταν θεοφοβούμενα καὶ εἶχαν φρόνημα θεϊκό, δροσίζονταν στὴ φωτιὰ καὶ δήλωναν ἔτσι λατρεία στὴν τριπρόσωπη Θεότητα, τὴν Ὕψιστη Τριαδικὴ φύση, δηλαδὴ τὴν Ἁγία Τριάδα. Αὐτὴ λοιπόν ἡ Ἁγία Τριάδα μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ ἑνὸς Προσώπου της πυρπολοῦσε μὲ δροσιά, δηλαδὴ μὲ τὴ βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, ὅλη τὴν ὀλέθρια πλάνη, πράγμα ἐπιθυμητό …

Λευχειμονείτω πᾶσα γήϊνος φύσις,

Ἐκπτώσεως νῦν οὐρανῶν ἐπηρμένη·

ᾯ γὰρ τὰ πάντα συντετήρηται Λόγῳ

Νάουσι ῥείθροις ἐκπλυθεῖσα πταισμάτων,

Τῶν πρὶν πέφευγε παμφαῶς λελουμένη.

Ἂς ντυθῆ στὰ λευκὰ κάθε ἡ γήινη φύση, ποὺ τώρα ἀνυψώθηκε ἀπὸ τὸν ξεπεσμό της ἀπ’ τὸν οὐρανό. Γιατὶ τώρα μέσῳ τοῦ συντηρητὴ τῶν πάντων Θεοῦ Λόγου ἔχει ξεπλυθῆ μὲ τὰ τρεχούμενα νερὰ τοῦ Ἰορδάνη ἀπὸ τὰ φταιξίματα καὶ τὶς ἁμαρτίες της. Ἔτσι ξέφυγε πιὰ λουσμένη στὸ φῶς ἀπὸ τὴν προηγούμενη κατάστασή της.

ᾨδὴ θ’

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

Ψαλλόμενα ἐν τῇ ᾨδῇ ταύτῃ

Ἕτερα εἰς τὸν Ἰαμβικὸν Κανόνα

Σήμερον ὁ Δεσπότης, κλίνει τὸν αὐχένα, χειρὶ τῇ τοῦ Προδρόμου.

Σήμερον Ἰωάννης, βαπτίζει τὸν Δεσπότην, ἐν ῥείθροις, Ἰορδάνου.

Σήμερον ὁ Δεσπότης, νάμασιν ἐνθάπτει, βροτῶν τὴν ἁμαρτίαν.

Σήμερον ὁ Δεσπότης, ἄνωθεν μαρτυρεῖται, Υἱὸς ἠγαπημένος.

Σήμερον ὁ Δεσπότης, ἦλθεν ἁγιάσαι, τὴν φύσιν τῶν ὑδάτων.

Σήμερον ὁ Δεσπότης, τὸ βάπτισμα λαμβάνει, ὑπὸ χειρὸς Προδρόμου.

Δόξα…

Μεγάλυνον ψυχή μου, τῆς τρισυποστάτου, καὶ ἀδιαιρέτου, Θεότητος τὸ κράτος.

Καὶ νῦν…

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὴν λυτρωσαμένην, ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας.

Ὁ Εἱρμὸς

«Ὢ τῶν ὑπὲρ νοῦν, τοῦ τόκου σου θαυμάτων!

Νύμφη πάναγνε, Μῆτερ εὐλογημένη

Δι᾽ ἧς τυχόντες παντελοῦς σωτηρίας,

Ἐπάξιον κροτοῦμεν ὡς εὐεργέτῃ,

Δῶρον φέροντες ὕμνον εὐχαριστίας.»

Ὤ, πόσο ξεπερνοῦν τὸ νοῦ μας τὰ θαύματα τοῦ Παιδιοῦ Σου, Πάναγνε Νύμφη, Παναγία μας καὶ Μητέρα εὐλογημένη! Διὰ μέσου Σου βρήκαμε τὴν ὁλοκληρωτική μας σωτηρία. Γι’ αὐτὸ μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη προσφέρουμε στὸν Κύριο καὶ Υἱό σου ὕμνον εὐχαριστίας.

Ἴδμεν τὰ Μωσεῖ τῇ βάτῳ δεδειγμένα,

Δεῦρο ξένοις, θεσμοῖσιν ἐξειργασμένα.

Ὡς γὰρ σέσωσται, πυρφοροῦσα Παρθένος,

Σελασφόρον τεκοῦσα τὸν εὐεργέτην,

Ἰορδάνου τε, ῥεῖθρα προσδεδεγμένα.

Ξέρουμε αὐτά, ποὺ δείχτηκαν στὸ Μωυσή. Εἶναι μὲ παράδοξο καὶ ἀκατανόητο τρόπο καμωμένα καὶ φανερωμένα. Πῶς, μὲ ἄλλα λόγια, σώθηκε ἡ Παρθένος ἔχοντας μέσα της τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, καὶ ἔφερε στὸν κόσμο τὸν φωτοφόρο Εὐεργέτη. Καὶ πῶς ὅλα αὐτὰ τὰ δέχτηκαν τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη.

Χρίεις τελειῶν, τὴν βρότειον οὐσίαν,

Ἄναξ ἄναρχε, Πνεύματος κοινωνία,

Ῥοαῖς ἀχράντοις, ἐκκαθάρας καὶ σκότους,

Ἰσχὺν θριαμβεύσας τε, τὴν ἐπηρμένην,

Νῦν εἰς ἄληκτον, ἐξαμείβεαι βίον.

Ἀλείφεις μὲ ἱερὸ χρίσμα, δηλαδὴ μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ἄναρχε Βασιλιά. Καὶ μὲ τὰ ἄχραντα ρεύματα τοῦ νεροῦ χάρισες τὴν κάθαρση καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Ταυτόχρονα ντρόπιασες καὶ ξευτίλισες τὴ δύναμη, ποὺ σήκωσε μὲ ἀλαζονεία τὸ κεφάλι της ἔντασί Σου. Καὶ τώρα ἀνταλάσσεις τὴ θνητὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν κατάσταση τῆς αἰώνιας ζωῆς.

 

 http://agiopneymatika.blogspot.gr/2016/01/blog-post_4.html