"Κήρυγμα στη Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως"

  Είναι τέτοια η λάμψη που σκορπίζεται από το δράμα του Γολγοθά, ώστε αρκεί να πούμε «Σταυρόν», και το μυαλό μας πάει αμέσως στον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας. Ο Κύριος ποτέ δεν αρνήθηκε το Σταυρό Του. Αντίθετα βίωσε τον πόνο, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό.

(Ιερά Μητρόπολη Παροναξίας)

15 Μαρτίου 2015

Αγαπητοί μου Χριστιανοί, βρισκόμαστε στο μέσο της Μεγάλης Σαρακοστής και σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Εκκλησία μας υψώνει τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό στο μέσο του Ναού για να τον προσκυνήσουμε όλοι οι πιστοί. Με αυτό τον τρόπο θέλει η Εκκλησία να μας παρακινήσει σε περισσότερη προσπάθεια και πνευματικό αγώνα, ενώ ταυτόχρονα θέλει να δώσει κουράγιο και δύναμη στους οδοιπόρους της Σαρακοστής, προβάλλοντας το Σταυρό του Κυρίου ως σημείο νίκης και χαράς.

Όμως σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, ο Χριστός θέλει να μας πει κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Θέλει να μας πει πως ο Σταυρός Του, δεν είναι απλά ένα σύμβολο, αλλά είναι τρόπος ζωής και βίωμα και ότι μπορούμε και εμείς εάν το θελήσουμε να συμμετέχουμε στο Σταυρό Του. – Τι σημαίνει αυτό για όλους εμάς; Σημαίνει ότι με τη συμμετοχή μας στο Σταυρό του Χριστού, μπορούμε να σωθούμε, να αναζωογονηθούμε και να νικήσουμε και εμείς τον θάνατο, όπως ακριβώς τον νίκησε Εκείνος. – Και πως μπορεί να επιτευχτεί αυτή η συμμετοχή μας στο Σταυρό του Κυρίου;

Μας απαντάει ο ίδιος ο Χριστός μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». Εκείνος που θέλει να με ακολουθήσει και να είναι όπου είμαι και Εγώ, λέει προς εμάς ο Κύριος, ουσιαστικά πρέπει να κάνει τρία πράγματα. Να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να με ακολουθήσει.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το πρώτο βήμα. – Τι σημαίνει να απαρνηθώ τον εαυτό μου; Γράφει ένας Ρώσος Επίσκοπος, ότι η φράση «απαρνησάσθω εαυτόν» δεν σημαίνει βέβαια την αυτοκαταστροφή μας». Εδώ ο Κύριος μας καλεί να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό μας εαυτό, το διεφθαρμένο μας εγώ. Να απαρνηθούμε τον παλιό άνθρωπο που συγκατοικεί με την αμαρτία. Να απαρνηθούμε τόσο τις μικρές όσο και τις μεγάλες μας εμπαθείς επιθυμίες. Ο Απόστολος Παύλος λέει στην προς Γαλάτας Επιστολή του: «πως όσοι άνθρωποι είναι του Χριστού, σταύρωσαν τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις κακές επιθυμίες τους». Το πρώτο, λοιπόν, στάδιο για όποιον θέλει να ακολουθήσει τον Σωτήρα, είναι στάδιο καθαρά αρνητικό. Διότι σκοπό έχει την κάθαρση από τα πάθη και τις αδυναμίες που υπάρχουν στον άνθρωπο, καθώς και την νέκρωση της αμαρτωλής ζωής.

Και αυτό μεν, ως πρώτος όρος απαιτείται από εμάς. Δεύτερος όρος σπουδαιότερος του πρώτου, είναι να σηκώσει καθένας μας τον δικό του σταυρό. Είναι τέτοια η λάμψη που σκορπίζεται από το δράμα του Γολγοθά, ώστε αρκεί να πούμε «Σταυρόν», και το μυαλό μας πάει αμέσως στον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας. Ο Κύριος ποτέ δεν αρνήθηκε το Σταυρό Του. Αντίθετα βίωσε τον πόνο, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό.

Κι όμως, καταλαβαίνουμε ότι στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός δεν κάνει λόγο για τον δικό Του Σταυρό, αλλά μιλά για σταυρούς άλλων ανθρώπων. Μιλάει για τα βάσανα και τις θλίψεις των ανθρώπων που κυκλώνουν τη ζωή τους από παντού. Γράφει ένας αγιορείτης μοναχός: «Ο πολύς πόνος στη ζωή των ανθρώπων είναι ένας μικρός ή μεγάλος σταυρός. Πόνος ποικίλος, διάφορος, πρόσκαιρος, μόνιμος, από σωματική ή ψυχική ασθένεια, δική μας ή αγαπητού μας προσώπου, από δυστυχία, κατηγορία, ειρωνεία, συκοφαντία, αδικία, αγνωμοσύνη, περιφρόνηση και άλλα. Όλα αυτά τα πικρά γεγονότα δεν είναι τυχαία, αλλά παιδαγωγικές δοκιμασίες που μπορούν να μας συσταυρώσουν, αλλά και να μας συναναστήσουν με το Χριστό. Αν δεν υπομείνουμε αγόγγυστα το σταυρό μας, δεν κερδίζουμε και χάνουμε τη χαρά της Ανάστασης».

Και αφού, αδελφοί μου, απαρνηθούμε τον αμαρτωλό εαυτό μας και σηκώσουμε τον προσωπικό μας σταυρό, είμαστε πλέον έτοιμοι για το τρίτο και τελευταίο στάδιο, όπου ο Χριστός μας καλεί να τον ακολουθήσουμε. Μας λέει δηλαδή ότι Εκείνος πηγαίνει πάντα μπροστά και πως μας περιμένει. Έτσι μας δίνει κουράγιο και δύναμη. Γίνεται σύμφωνα με μια Αγία της Εκκλησίας μας, το κατάρτι μας που όσο το βαστάμε όρθιο, μπορούμε να πλέουμε άφοβα και χαρούμενα του βίου τη θάλασσα.

Αδελφοί μου, έχοντας στο νου μας όλες αυτές τις αλήθειες ας πάρουμε την απόφαση στη ζωή μας, να δούμε το Σταυρό του Κυρίου όχι απλά ως σύμβολο, αλλά ως τρόπο ζωής και βίωμα. Μόνο τότε η προσκύνηση του Σταυρού θα μας οδηγήσει εκεί που θέλει ο Θεός, στην Ανάστασή. Αμήν.