Ὁ ὕμνος τῆς ἀγάπης

Ὁ ὕμνος τῆς ἀγάπης

Ὁ ὕμνος τῆς ἀγάπης ( Ἀποστόλου Παύλου Α΄ Κορινθίους 13, 1-8 & 13 )

Ἀκόμα κι ἄν ἤξερα

νά μιλῶ ὅλες τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων μά καί τῶν ἀγγέλων,

χωρίς ὅμως νά ἔχω ἀγάπη,

θά εἶχα γίνει χαλκός

πού βγάζει σκέτους ἤχους

 ἤ τύμπανο πού δημιουργεῖ φασαρία.

 

Κι ἄν εἶχα τό χάρισμα τῆς προφητεία

                           καί κατανοοῦσα ὅλα τά μυστήρια καί κατεῖχα ὅλη τή γνώση 
                                                            κι ἄν εἶχα ὅλη τήν πίστη

ἔτσι πού νά μετατοπίζω βουνά,

χωρίς ὅμως νά ἔχω ἀγάπη,

θά ἤμουν ἕνα τίποτε.

Κι ἄν ἀκόμα διένειμα

ὅλα τά ὑπάρχοντά μου γιά νά θρέψω τούς πεινασμένους

κι ἄν παρέδιδα τό σῶμα μου
νά καεῖ στή φωτιά,

χωρίς ὅμως νά ἔχω ἀγάπη,

δέν θά μέ εἶχε ὠφελήσει σέ τίποτε.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ,

ἐπιζητάει τό καλό.

Ἡ ἀγάπη δέ φθονεῖ.

Ἡ ἀγάπη δέν καυχησιολογεῖ,

δέν ἀλαζονεύεται,

δέν φέρεται ἄπρεπα,

δέν κυνηγάει τό δικό της συμφέρον,

δέν κυριεύεται ἀπό θυμό,

δέν κρατᾶ λογαριασμό γιά τό κακό πού τῆς κάνουν,

δέ χαίρεται γιά τήν ἀδικία,

ἀλλά μετέχει στή χαρά γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας.

Ὅλα τά καλύπτει,

ὅλα τά πιστεύει,

ὅλα τά ἐλπίζει,

ὅλα τά ὑπομένει.

Ἡ ἀγάπη ποτέ δέν ξεπέφτει.

Ἐνῶ τά ἄλλα,

εἴτε προφητεῖες εἶναι αὐτές, θά καταργηθοῦν,

εἴτε γλῶσσες εἶναι, θά πάψουν,

εἴτε γνώση, θά καταργηθεῖ.

Γιατί μόνο ὡς ἕνα βαθμό γνωρίζουμε

καί ὡς ἕνα βαθμό προφητεύουμε.

Μά ὅταν ἔρθει τό τέλειο,

τότε τό ἀτελές θά καταργηθεῖ.

Παιδάκι ὅταν ἤμουνα,

σάν παιδάκι μιλοῦσα, σάν παιδάκι σκεφτόμουν,

σάν παιδάκι ἔβγαζα συμπεράσματα.

Μά ὅταν ἔγινα ἄντρας,

σταμάτησα νά σκέφτομαι καί νά ἐνεργῶ σάν παιδάκι.

Γιατί, πραγματικά τώρα,

βλέπουμε ἀπροσδιόριστα σάν σέ θαμπό καθρέφτη.

Τότε ὅμως θά δοῦμε πρόσωπο μέ πρόσωπο.

Τώρα γνωρίζω μονάχα ὡς ἕνα βαθμό,

τότε ὅμως θά γνωρίζω τέλεια,

ὅπως ἀκριβῶς μ’ ἔχει γνωρίσει ὁ Θεός.

Αὐτά λοιπόν πού μένουν τελικά,

εἶναι ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη.

Αὐτά τά τρία,

μέ κορυφαῖα τους,

ὅμως, τήν ἀγάπη.