Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης

Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης

Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης

-(Ἅγιος Γρηγόριος ὀ Σιναΐτης):  «Εἶναι καί ἄλλα Καψοκαλύβη μου, πού νά μοιάζουν μέ αὐτά (τά σημάδια τῆς χάρης), ἀλλά νά εἶναι τῆς πλάνης;».

-(Ἅγιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης):  «Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης.

Τό πονηρό πνεῦμα τῆς πλάνης, ὅταν πλησιάσει στόν ἄνθρωπο:

 

τοῦ συγχύζει τό νοῦ καί τόν ἀγριεύει, κάνει τήν καρδιά σκληρή καί τή σκοτίζει, προξενεῖ δειλία καί φόβο καί ὑπερηφάνεια, τοῦ ἀγριεύει τά μάτια, ταράζει τό μυαλό, προκαλεῖ ἀνατριχίλα σέ ὅλο τό σῶμα, τοῦ δείχνει κατά φαντασίαν στά μάτια φῶς ὄχι λαμπρό καί καθαρό, ἀλλά κόκκινο, τοῦ κάνει τό νοῦ ἔξω φρενῶν καί δαιμονιώδη, τόν παρακινεῖ νά λέει μέ τό στόμα του λόγια ἄπρεπα καί βλάσφημα· κι ἐκεῖνος πού βλέπει

αὐτό τό πνεῦμα τῆς πλάνης, ὀργίζεται συχνά κι εἶναι γεμάτος ἀπό θυμό καί διόλου δέν γνωρίζει τήν ταπείνωση, μήτε τό ἀληθινό πένθος καί τά δάκρυα, ἀλλά πάντοτε καυχιέται γιά τά καλά του καί κενοδοξεῖ καί χωρίς συστολή καί φόβο Θεοῦ βρίσκεται παντοτινά μέσα στά πάθη. Καί τελικά βγαίνει ὁλότελα ἀπό τά λογικά του καί φτάνει σέ τέλεια ἀπώλεια. Ἀπό αὐτήν τήν πλάνη εἴθε νά μᾶς γλυτώσει ὁ Κύριος μέ τίς εὐχές σου.

 

Ἀλλά τά σημεῖα τῆς χάρης εἶναι αὐτά:

ὅταν πάει στόν ἄνθρωπο ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ συνάγει τό νοῦ καί τόν κάνει νά εἶναι προσεκτικός καί ταπεινός· τοῦ φέρνει τήν ἐνθύμηση τοῦ θανάτου καί τῶν ἁμαρτημάτων του καί τῆς μέλλουσας κρίσεως καί τῆς αἰώνιας κολάσεως καί τοῦ κάνει τήν ψυχή εὐκολοκατάνυκτη, νά κλαίει καί νά πενθεῖ·

 

κάνει καί τά μάτια του ἥμερα καί γεμάτα δάκρυα· καί ὅσο πλησιάζει στόν ἄνθρωπο, τόσο τοῦ ἡμερεύει τήν ψυχή καί τήν παρηγορεῖ διά μέσου τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἄπειρης φιλανθρωπίας Του.

 Καί προξενεῖ στό νοῦ ὑψηλές καί ἀληθινές θεωρίες· γιά τήν ἀκατανόητη δύναμη τοῦ Θεοῦ, πῶς μ’ ἕνα λόγο ἔφερε τά πάντα ἀπό τό μή ὄν στό εἶναι· γιά τήν ἄπειρή Του δύναμη πού συγκρατεῖ καί κυβερνᾶ τά πάντα κι ἔχει τήν πρόνοια ὅλων· γιά τό ἀκατανόητο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί γιά τό ἀνεξιχνίαστο πέλαγος τῆς θείας οὐσίας κλπ.

 

Καί ὅταν ἁρπαχθεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρωπου ἀπό ἐκεῖνο τό θεῖο φῶς καί φωτιστεῖ μέ τό φωτισμο τῆς θείας γνώσεως, γίνεται ἡ καρδιά του γαλήνια καί πραότατη καί ἀναβρύζει τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τή χαρά, τήν εἰρήνη, τή μακροθυμία, τήν καλωσύνη, τή συμπάθεια, τήν ἀγάπη, τήν ταπείνωση κλπ., καί ἀπολαμβάνει ἡ ψυχή του μία ἀγαλλίαση ἀπερίγραπτη».

Ἀκούγοντας αὐτά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ἔμεινε ἐκστατικός καί θαύμαζε γιά ἐκεῖνα πού τοῦ ἔλεγε ὁ θεῖος Μάξιμος, καί πλέον δέν τόν ὀνόμαζε ἄνθρωπο, ἀλλά ἐπίγειο Ἄγγελο.

( Φιλοκαλία, τόμ. Ε’, σελ. 312-313 )