ΣΙΜΩΝ Ο ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ

ΣΙΜΩΝ Ο ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ

Ὁ ἀφηνιασμένος ὄχλος τὸν προστάζει

νὰ φέρη τὸν σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ στὸν ὦμο.

Μετρῶντας τὸν ἀμέτρητο τὸ δρόμο

τρέμουν τὰ γόνατά του, ὁ ἱδρώς του στάζει.

+++

Ἀγκομαχᾶ, τὰ κόκκαλά του τρίζουν,

σὰ νὰ σηκώνη ἀσήκωτο μολύβι, ...

σὰ να σηκώνη βράχο σκύβει, σκύβει

κι ἀυτοὶ τὸν σπρώχνουν, τὸν γελοῦν, τὸν βρίζουν.

+++

Κι αὐτοὶ γελοὺν κι ἐκεῖνος κρυφοκλαίει,

καὶ μόνον ὁ κατάδικος, σιμά του

βαδίζοντας τὸ δρόμο τοῦ θανάτου

τὸν συμπαθεῖ, τὸν συμπονεῖ, τοῦ λέει:

+++

Βαρύς, δυστυχισμένε εἶν' ὁ σταυρός μου,

βαρύς! Ξέρεις μὲ τί εῑναι φορτωμένα

τὰ ξύλα του ποὺ θὰ δεχτοὺν ἐμένα;

Μ ' αἰώνων ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.

* Ιωάννης Πολέμης Γ. ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ