Η τόλμη της αλήθειας του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Το 22ο γράμμα από τον πνευματικό πατέρα.

«Δεν μας κουράζει το κοπιαστικό.

Μας κουράζει ό,τι δεν έχει αλήθεια,

κι αν έχομε θάρρος το αφήνουμε».

Αυτές τις μέρες μου έρχεται στο νου το πιο πάνω, που διάβαζα στο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου «Πελεκάνοι ερημικοί». Κι ήθελα πάνω σ’ αυτό να πω κάποιους προβληματισμούς μου. Συμβαίνει για χρόνια να έχουμε μια σχέση με την Εκκλησία, που εκφράζεται με τον Κυριακάτικο Εκκλησιασμό, τις νηστείες, την κατά καιρούς εξομολόγηση, τη συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία. Νιώθουμε να επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, να μην έχουμε κάποιο ιδιαίτερο πνευματικό ενδιαφέρον, να ζούμε σε μιαν πνευματική μονοτονία. Κάπου απουσιάζει η βαθιά χαρά… Γιατί άραγε; Το Ευαγγέλιο δεν μας λέει ότι ως Χριστιανοί θα πρέπει να λαχταρούμε από αγαλλίαση, εσωτερική πληρότητα, να έχουμε «ζωήν και περισσόν ζωής»;

Νομίζω ότι χρειάζεται να δούμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας, τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας. Τι θέλουμε να ζήσουμε τελικά; Πόσο αληθινοί είμαστε με το Ευαγγέλιο; Βέβαια, ειν’ αλήθεια ότι «χριστιανικά να ζήσεις είναι αδύνατο. Χριστιανικά μόνο πεθαίνεις», κατά τον π. Σωφρόνιο του Essex. Ποιος μπορεί να πει ότι εφαρμόζει όλες τις εντολές του Χριστού με ακρίβεια; Όμως η συνέπεια και κυρίως η ειλικρίνεια μας εισάγει σ’ ένα τρόπο ζωής αληθινό. Θέλεις να ζήσεις έστω κι αν η αδυναμία δεν σ’ αφήνει. Ποθείς τη χριστιανική ζωή, αλλά δεν τα καταφέρνεις πάντα. Άλλο η αδυναμία κι άλλο η υποκρισία. Και βέβαια η μεγαλύτερη υποκρισία είναι στον εαυτό μας.

Η πνευματική ζωή έχει κόπο. Ο κόπος όμως με τον πόθο έχει ανάπαυση, χαρά. Το ψεύτικο κουράζει την ψυχή, δεν αντέχεται.

Ας κάνουμε πάλι μιαν αρχή! Ας αναθεωρήσουμε την πορεία της ζωής μας, αν θέλουμε να βαδίζουμε με την ειρήνη και την αγαλλίαση, που’ ναι βιώματα βαθιά, καρδιακά, ευαγγελικά.

Ξέρετε, δεν έχουμε χρόνο! Φεύγει τόσο σύντομα ο καιρός μαζί με τις δυνάμεις μας, που η κάθε μέρα είναι πολύτιμη. Δεν θα έχουμε ξανά στα χέρια μας τον χρόνο που ζούμε τώρα. Δεν είναι κρίμα να φεύγει χωρίς χαρά;

Αν τολμήσουμε ν’ αλλάξουμε και αρχίσουμε να ζούμε πιο συνειδητά και ειλικρινά την πνευματική ζωή, η ζωή μας ολόκληρη θ’ αλλάξει και θα πάρει νόημα. Δεν έχουν σημασία οι προηγούμενες αμαρτίες, κι ας σημαδέψαν κάποιες απ’ αυτές τη ζωή μας. Σημασία έχει να πετάξουμε τη νωθρότητα, το μίζερο, το μονότονο, και να δεχτούμε την ανδρεία, τη λεβέντικη πνευματική ζωή που ξέρει να μεταποιεί την αδυναμία σε ταπείνωση, την πτώση σε μετάνοια. Τότε, πέρα από τον αγώνα, τον πόνο και τον κόπο, θα γευτούμε την «άνωθεν ειρήνη», τη χαρά της ζωντανής παρουσίας του ζώντος Κυρίου μας.