«Τίμιοι με τα ανθρώπινα» του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Το 32ο γράμμα από τον πνευματικό πατέρα.

   Την περασμένη Κυριακή ξύπνησα νωρίς από τη δυνατή βροχή. Έπρεπε να σηκωθώ, για να ετοιμαστώ για τη Λειτουργία. Ομολογώ πως δεν είχα διάθεση ν’ αφήσω το ζεστό μου κρεβάτι και να πάω, μες στη βροχή, στην Εκκλησία, όταν μάλιστα είχα και μισή ώρα δρόμο. Η χάρις της Λειτουργίας δεν ήταν ικανή να με κάνει με χαρά πολλή και «αγαλλομένω ποδί» να κατευθυνθώ στο ναό που λειτουργούσα. Ακόμα, δεν ένιωθα τίποτε, ώστε να με κάνει να υπερβώ τις δυσκολίες με εσωτερική αγαλλίαση. Όμως έπρεπε να πάω! Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα. Μέσα στη χειμωνιάτικη νύκτα, μες στη βροχή, κάπου κρυβόταν ο Θεός ως προστασία και ασφάλεια. Τελειώνοντας τη Θεία Λειτουργία, ο Θεός των Πατέρων ημών ήταν παρών ως αγάπη, ειρήνη, ηρεμία, συνάντηση και κοινωνία. Ο αρχικός κόπος μεταποιούνταν σε ευλογία για το δώρο της Λειτουργίας.

   Ίσως να διερωτάστε γιατί σας τα γράφω, αυτά που θα μπορούσαν να καταγράφονται στο ημερολόγιο μου παρά να δημοσιοποιούνταν. Τα γράφω για δύο λόγους:

1. Για να μην αισθάνεστε ενοχές, αν κάποιες φορές δεν έχετε την ευφορία και τη διάθεση για εκκλησιασμό. Αν θα προτιμούσατε να μείνετε σπίτι, παρά να βρίσκεστε στο ναό. Αυτά είναι ανθρώπινες αδυναμίες, που σε όλους, λίγο ή πολύ συμβαίνουν. Γιατί να μένουμε σ’ αυτές και να τους επιτρέπουμε να καθορίζουν την πορεία μας; Δεν θα πρέπει, ελεύθερα και χωρίς ψυχαναγκασμούς, να τις ξεπερνούμε, ώστε να βιώνεται η χαρά;

2. Για να εννοήσετε ότι οι κληρικοί δεν είναι διαφορετικοί από τους λαϊκούς, ως προς τον αγώνα που κάνουν, τις δυσκολίες και τα πάθη που έχουν. Η αντίληψη που θέλει τους παπάδες χωρίς ανθρώπινες αδυναμίες, «υπερανθρώπινους» και τέλειους, θυμίζει παρεκτροπές της πίστης μας. Στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας, κλήρος και λαός είναι ένα σώμα, το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Όπως η τελειότητα του Χριστού ως ανθρώπου δεν συνίσταται μόνο στην αναμαρτησία Του («τέλειος άνθρωπος»), αλλά και στην πραγματικότητα της ανθρώπινης Του φύσης (πραγματικός άνθρωπος), έτσι και ο κάθε κληρικός όπως και ο κάθε χριστιανός, είναι αληθινός – «τέλειος» άνθρωπος.

   Λέγεται ότι ο όσιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, μόλις πληροφορήθηκε από τους γιατρούς ότι έχει καρκίνο χάρηκε και είπε: «Σκεφτήκατε πόσος κόσμος που έχει καρκίνο θα παρηγορηθεί, όταν μάθει ότι κι ένας ασκητής του Αγίου Όρους πάσχει από παρόμοια ασθένεια;».

   Η Εκκλησία μας, ως η αληθινή Εκκλησία του Θεανθρώπου, έχει και το εξής εντυπωσιακό και σημαντικό: Την αμαρτία, την αστοχία και την αδυναμία των μελών Της, τη χρησιμοποιεί, για να σώζει! Δεν είναι τα παραδείγματα των μετανοημένων αγίων, που ζήσαν προηγουμένως αμαρτωλή ζωή, σημεία θάρρους για μας; Δεν κρύβει τα μελανά σημεία τους. Όπως και δεν κρύβει στο Ευαγγέλιο τις στιγμές της Γεσθημανής και του πάθους του Κυρίου μας ή την άρνηση του Αποστόλου Πέτρου ή την πολεμική της Εκκλησίας από τον Απόστολο Παύλο.

   Η ειλικρίνεια έχει τη δυνατότητα να αποκαλύπτει το σκοτάδι που είναι μέσα μας και να το διαλύει. Η αλήθεια που λέγεται μειώνει το πάθος, δυναμώνει τη θέληση, ελκύει τη χάρη. Γι’ αυτό μπορούμε να «κοιτάζουμε τον ήλιο μες στα μάτια» και να καταυγάζεται η ύπαρξή μας από το Φως και τη χαρά του Κυρίου μας.

Υ.Γ. Ο τίτλος προέρχεται από το βιβλιαράκι για το γάμο του πρωτ. Μιχαήλ Καρδαμάκη.