Η αξιοποίηση του χρόνου του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Το 25ο γράμμα από τον πνευματικό πατέρα.

Πολύ συχνά στις μέρες μας ακούμε τη φράση «δεν έχω χρόνο».

Δεν έχω χρόνο να προσευχηθώ.

Δεν έχω χρόνο να σε συναντήσω.

Δεν έχω χρόνο να ξεκουραστώ.

Δεν έχω χρόνο να …

         Τελικά; Ένα τρέξιμο η ζωή, μέσα σ’ ένα πρόγραμμα που μας ετοίμασαν. Κι εμείς, χωρίς δύναμη ν’ αντισταθούμε και να πάρουμε το πρόγραμμα της ζωής μας στα χέρια μας. Αδυνατούμε να ρυθμίσουμε κατά πως θέλουμε το χρόνο μας.

         Αποτέλεσμα; Εσωτερική σύγχυση, ανύπαρκτη ηρεμία, νευρικότητα και σπασμωδικές κινήσεις. Χάνουμε τη σχέση μας με το Θεό και παραπαίουμε, με το συνάνθρωπό μας και νιώθουμε μόνοι με τον εαυτό μας και καταρρέουμε.

         Τι μπορεί να γίνει; Το πρώτο, να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ουσία του προβλήματος. Μετά, να θέλουμε να βγούμε απ’ αυτή την κατάσταση. Για να έχουμε όμως τη δύναμη να το κάνουμε, χρειάζεται μια μικρή δύναμη να σταματήσουμε το τρέξιμο, να ησυχάσουμε για να δούμε την επόμενη κίνηση. Ύστερα, αφού μείνουμε μόνοι, να βάλουμε το πρόγραμμά μας με διάκριση. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν, κυρίως όσον αφορά την οικογένεια και τη δουλειά μας. Υπάρχουν και αρκετά περιττά που θα πρέπει, με όποιο κόστος συνεπάγεται, να τα αφήσουμε. Έτσι θα διαπιστώσουμε ότι μας ανοίγεται χρόνος για τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας που περιμένουν.

         Γιατί όμως τα γράφω αυτά; Θα έλεγε κάποιος ότι αυτά δεν αφορούν την πνευματική ζωή κι άρα δεν θα πρέπει να καταπιάνεται με τέτοια θέματα ο πνευματικός πατέρας. Μέγα λάθος! Πιστεύομε ως Ορθόδοξοι ότι ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση κι άρα την εξαγίασε. Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι από μόνο του αμαρτωλό. Ό,τι αφορά τον άνθρωπο, ως ύπαρξη ψυχοσωματική, αφορά το Θεό και κατ’ επέκταση την Εκκλησία Του και τους πνευματικούς πατέρες. Από την άλλη, αν ο άνθρωπος δεν λύσει τα καθημερινά και τα επίγεια πώς θα ασχοληθεί με τα αιώνια και επουράνια;

         Το πρόγραμμα, ως δυνατότητα ελέγχου του χρόνου μας, θα μας βοηθήσει να βρούμε ώρα για μελέτη και περισυλλογή, ώρα να δούμε την πορεία της ζωής μας, τα λάθη και τις παρατυπίες μας. Κυρίως όμως να προσευχηθούμε για να έλθει η Χάρις του Θεού σε μας και στα έργα μας, για να έλθει το Πνεύμα το Άγιο στις καρδιές μας, για να αγκαλιάσουν τον ανθρώπινο πόνο «όπου γης». Τότε θα διευρυνθούμε, θα ανοιχτούμε και θα νιώσουμε τα δικά μας προβλήματα μικρά. Θα αναπνεύσουμε ουρανό και θα χαρούμε τη ζωή ως δώρο Θεού. Να δούμε την ομορφιά της ανθρώπινης σχέσης και θα νιώσουμε την αγάπη του μεγάλου Θεού μας.

         Δεν αξίζει άραγε, με λίγο κόπο να γευτούμε μεγάλες απλές χαρές στην καρδιά μας; Δεν θα πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε όντως και όχι να φυτοζωούμε;