Ζωή Χριστοκεντρική, όχι αμαρτωλοκεντρική του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αυτές τις μέρες παρευρέθηκα σε μια κηδεία, μαζί με άλλους τέσσερις ιερείς. Στο τέλος, ο ένας απ’ αυτούς, φιλοσοφώντας το θάνατο είπε:

          - Μεγάλος ευεργέτης ο θάνατος! Αν καταλαβαίναμε τι μας προσφέρει... Σταματά η αμαρτία να υπάρχει στην ύπαρξη μας. Ούτε ο δίκαιος αμαρτάνει πιά, ούτε ο αμαρτωλός. Ο πρώτος χαίρεται γι’ αυτό. Ο δεύτερος λυπάται που δεν μπορεί, γι’αυτό και βασανίζεται – αυτή είναι η κόλαση.

          Τα είπε και γέμισαν τα μάτια του. Τα ζούσε, τα πίστευε, όσα έλεγε.

          Παρατήρησα όμως ότι αυτό είναι μια αρνητική στάση κι ως εκ τούτου δημιουργεί αυτοδικαίωση. Η χαρά δηλαδή δεν προέρχεται από τη θέα του Χριστού αλλά από την ικανοποίηση ότι δεν αμαρτάνουμε.

          - Είναι ένα σημείο της κατάστασης μετά το θάνατο. Δεν είναι το μόνο. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα, μου είπε.

          Αυτό που με εντυπωσίασε από τον ιερέα αυτόν, μεγάλο στην ηλικία, ήταν ο ενθουσιασμός του από τη διαπίστωση ότι «μετά θάνατο σταματά η αμαρτία». Το έλεγε και χαιρόταν το πρόσωπο του. Όμως αυτό έδειχνε και το στίγμα της Θεολογικής του θεώρησης. Έδειχνε το μεγάλο του αγώνα ενάντια στην αμαρτία, που τον διεξήγαγε  με συνέπεια κι αποφασιστικότητα.

          Θυμήθηκα τα όσα ανάφερε σε μια συνέντευξή του ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: «Οι αμαρτίες είναι ένα τίποτα μπροστά στη χάρη του Θεού. Υπάρχουν απλώς για να ταπεινώνουν. Εγώ βάζω τον πήχυ όσο πιο ψηλά γίνεται. Και, φυσικά στην Εκκλησία, δεν περιμένουμε να περάσουμε πάνω απ’ αυτόν, γιατί κινδυνεύουμε από αλαζονεία. Περνώντας κάτω απ’ αυτόν, μας μένει η ταπείνωση».

          Ασφαλώς θα πρέπει να παλεύουμε κατά της αμαρτίας «έως εσχάτου». Όμως αλίμονο αν «γίνει πάθος ο αγώνας κατά των παθών» (Παύλος Ευδοκίμωφ). Κυρίως χρειάζεται να είναι η ζωή μας Χριστοκεντρική κι όχι αμαρτωλοκεντρική. Αυτό θα μας δίνει εσωτερική πληρότητα, νόημα ζωής, δυνατή χαρά. Γιατί βάση της ζωής μας δεν θα’ναι η αμαρτία που «έρχεται και παρέρχεται», αλλά ο Χριστός «το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος», ο όντως «Ευλογητός εις τους αιώνας».