Αγιότης της Εκκλησίας του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς

Αγιότης της Εκκλησίας

του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς

       Ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς «εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής» (Εφ. 5, 25. 26)^. παρέδωσεν ολόκληρον τον εαυτόν Του διά την Εκκλησίαν. Άφησεν ολόκληρον τον εαυτόν Του εις αυτήν, την εθεμελίωσεν ολόκληρον επί του ιδίου του εαυτού. Όλη η ζωή του Θεανθρώπου ουδέν άλλο είναι ειμή αγών διασώσεως του κόσμου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, διά της ιδρύσεως και συντηρήσεως της Εκκλησίας εις τον κόσμον. Αυτός επλήρωσε το είναι της Εκκλησίας με τον εαυτόν Του, με τας αγίας θείας δυνάμεις Του, αγιάσας ούτω αυτήν ολοτελώς, ώστε αυτή τώρα να σώζη τους ανθρώπους από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, διά των α­γίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Ιδιαιτέρως έπραξε τούτο διά της βαπτίσεως αυτής εν Αγίω Πνεύματι κατά την ημέραν της Πεντηκοστής, διά να ημπορέση και αυτή να αγιάζη βαπτίζουσα διά του Αγίου Πνεύματος και ύδατος (Εφ. 5, 26. Πρβλ. Τιμ. 3, 5. Ιω. 3, 5). Και μόνον δι' αυτής της τελείας και παντοδυνάμου αγιότητος αυτή καθαρίζει το ανθρώπινον είναι από παν το μη άγιον, το αμαρτωλόν και δαιμονικόν^. μέσα της κάθε άνθρωπος αγιάζεται και καθαρίζεται «τω λουτρώ του ύδα­τος εν ρήματι» (Εφ. 5, 26. Πρβλ. Τιτ. 3, 5. Ιω. 3, 5). Το «ρήμα» του Θεού αγιάζει το ύδωρ διά του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιον Πνεύμα είναι κάτι το αόρατον, το δε ηγιασμένον ύδωρ κάτι το ορατόν. Δίδεται και το μεν και το δε διότι ο άνθρωπος είναι διπλούν ον, αποτελούμενον από το αόρατον πνεύμα και το ορατόν σώμα. Αφού το ρήμα του Θεού αγιάζει το νεκρόν ύδωρ, πώς να μην αγιάση την ζώσαν ανθρωπίνην ψυχήν, την θεοειδή και αθάνατον; Και πράγματι, μόνον η αγία και παναγιάζουσα δύναμις του Χριστού, η παρούσα διά του ρήματος του Θεού μέσα εις το ύδωρ, καθαρίζει τον άνθρωπον από κάθε ακαθαρσίαν, αμαρτίαν και διάβολον, πληρούσα αυτόν διά της θείας αγιότητος και του Θεού, διότι ο εις Χρι­στόν βαπτιζόμενος ενδύεται τον Χριστόν (Γαλ. 3, 27).
       Το παν εις την Εκκλησίαν προέρχεται από τον Χρι­στόν και υπάρχει εν τω Χριστώ^. όλος ο Χριστός είναι μέσα εις την Εκκλησίαν και ολόκληρος η Εκκλησία είναι μέσα Του. Επειδή όλος ο Χριστός υπάρχει εν τη Εκκλησία και ολόκληρος η Εκκλησία είναι εν Αυτώ, δι' αυτό ακριβώς είναι «ένδοξος», «αγία και άμωμος» (Εφ. 5, 27). Αυτός, διά να την καταστήση τοιαύτην, εισήγαγεν εις αυτήν και ενεσάρκωσεν όλον το Θεανθρώπινον Πρόσω­πόν Του. Εις την πλέον καθαράν μορφήν της ολόκληρος η Εκκλησία είναι Αυτός, ο Θεάνθρωπος Χριστός, παρατεινόμενος εις όλους τους αιώνας και όλην την αιωνιότητα. Διά τούτο αυτή δεν έχει «σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων» (Εφ. 5, 27). Όθεν και η φιλανθρωπία της είναι άπειρος και η δύναμίς της άπειρος, η κάθαρσίς της παντελής, η δε ελευθερία και η σωτηρία της καθολική. Και πάλιν πάντα ταύτα τελεί μέσα της η θεία δύναμις του Χριστού, η πάντα αγία και πάντοτε παντοδύναμος (πρβλ. Κολ. 1, 29).

 

* * *

* Εάν ο Χριστός είναι εις, λέγει ό άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, τότε μία είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας και εν το σώμα*. Τοιουτοτρόπως ημείς είμεθα διά του Χριστού και εν τω Χριστώ «εν σώμα» και «καθ' εις αλ­λήλων μέλη», μαζί με όλους τους αγίους Αποστόλους, και τους Προφήτας, και τους Μάρτυρας, και τους Ομολογητάς και όλους τους Αγίους. Απ' αυτήν δε την εν Χριστώ κοινωνίαν «συν πάσι τοις αγίοις» (πρβλ. Εφ. 3, 12^. 4, 11-16) δεν υπάρχει διά τον άνθρωπον τίποτε το καλύτερον και φωτεινώτερον, τίποτε το μακαριώτερον και πλέον αιώνιον, τίποτε τόσον αγαπητόν εις όλους τους γνωστούς και αγνώστους κόσμους. Είναι χαρά υπέρ πάσαν χαράν το να είναι κανείς «συν πάσι τοις αγίοις» «εν σώμα», και μάλιστα «το σώμα του Χριστού»!

Εάν θα ήτο δυνατόν να συνοψισθούν όλα τα μυστήρια της Καινής Διαθήκης, της Διαθήκης του Θεανθρώπου και όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας του Θεανθρώπου, εις εν μυστήριον, τότε το μυστήριον αυτό θα ήτο το ιερόν μυστήριον της Κοι­νωνίας και θείας Ευχαριστίας. Το μυστήριον αυτό μας φανερώνει και συνάμα δίδει ολόκληρον τον Κύριον Ιη­σούν με όλον τον θαυμαστόν πλήρωμα του θεανθρωπίνου Προσώπου Του και του Θεανθρωπίνου σώματός Του, το οποίον είναι η Εκκλησία. Διότι η αγία Κοινωνία και Ευχαριστία είναι αυτό το θείον σώμα Του και αυτό το θείον αίμα Του^. είναι όλος Αυτός με την Εκκλησίαν Του εν τω αρρήτω πληρώματι της Θεότητος και της Ανθρωπότητός Του, τουτέστι της Θεανθρωπότητός Του...

 

* Γρηγορίου Θεολόγου, Ομ. 37, 8, PG. 36, c. 292 Β.

«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»
Τεύχος 3. ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2001. Θεσ/νίκη
Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»